Tour d’Europe … de statistieken
Hoeveel platte banden zullen we tijdens onze Tour d’Europe hebben? Ik denk dat het wel zal meevallen, ik gok op 2 (en ik hoop dat ik er niet teveel naast zit). Voor een platte band heb ik nog niet zoveel schrik, maar ik vrees dat we onderweg ook wel eens zullen vallen, en dat is minder leuk.
Wat zal het dagbudget zijn? Tijdens de vorige fietsvakanties was het €125/dag en €131/dag. Maar dit wordt een reis en geen vakantie … wij mikken naar €84/dag.
Hoeveel afstand zullen we afleggen? Wij rekenen met 50km/dag, en 5 fietsdagen per week. Dat komt dan ongeveer op 14 000 km in totaal.
Gaan we altijd in de tent slapen? Wij hopen ook op gastvrijheid te kunnen rekenen via couchsurfing en warm showers … en hopelijk kunnen we onderweg soms eens in een echt bed slapen.
Hoeveel landen zullen we aandoen? Normaalgezien een 14-tal, maar plannen zijn er om te wijzigen.
Welke vervoersmiddelen zullen we gebruiken, buiten de fiets? Zeker ferries, maar misschien ook wel een trein of een vliegtuig.
Veel vragen … en het antwoord op deze wordt gaandeweg bijgewerkt in onze gloednieuwe statistiekenpagina. Want natuurlijk zijn er statistieken!!! Momenteel nog met enkele fictieve cijfers, maar vanaf 30 juni worden deze dagelijks up-to-date gehouden … want wij houden van cijfers.
En het staat u vrij om een gok te doen naar het aantal platte banden die we onderweg zullen hebben.
It’s magic … lalalalalala
Toen ik door Decathlon en Walkie Talkie werd uitgenodigd op een outdoor weekend, offerde ik daar graag een schoolfeest en de 20km van Brussel voor op … en dat bleek een goede keuze.
Er was allereerst al goed gezelschap, de bekenden zoals Lies (die ik al ken van toen het hier nog een naaiblog was), Wim (een prettig gestoorde obstacle runner), bloggers die ik wel al volgde maar nog nooit ontmoette zoals Niel en Marijke en Jeroen, anderen die ik nu ontdekte zoals Maja en Jan, de blogloze queshua ambassadeurs die binnenkort op de decathlonsite over hun volgende reis vertellen, franstalige bloggers, en de organisatoren … de leuke quechua-ploeg en Andrew.
En verder kon ik niet weerstaan aan de lokroep van de Ourthe, ik waande me terug de “pittige bongo” van weleer, alleen werd ik hier wat meer in de watten gelegd dan destijds bij de scouts.
Actie vonden we in de vorm van een hoogteparcours in een steengroeve. Hoogtes geven me toch altijd wel wat schrik … maar meestal verdwijnt dit wel als ik een tijdje bezig ben … zo ook nu.
Op vlak van eten werden we echt verwend, het eten werd voor ons bereid in een stoomput, zeer lekker, maar ook zeer tijdsintensief koken … dat is iets waar ik mij zeker nooit zelf zou aan wagen.
Natuurlijk werden we ook wat ondergedompeld in het Quechua gamma, zo zouden we nu perfect een 2secondentent moeten kunnen opzetten en …. terug opplooien.
En zo ontdekte ik dat er kamperen is … en zeer comfortabel kamperen. Dit bed hieronder heeft gewoon een opblaasbare lattenbodem. Niet echt geschikt voor trekkers, zoals wij, maar ik zag het wel zitten om dat bed eens een nacht uit te testen … wat ik overigens niet deed.
Wij sliepen immers allemaal in een 2 secondentent … en zo’n gigantisch bed geraakt daar zelfs niet in.
Deze nacht testte ik ook nog eens mijn slaapzak. Ik weet niet waaraan het lag, aan de temperatuur (het was een redelijk warme nacht) of door de tent (dit is een tent die verduistert en isoleert … zodat je ’s morgens niet uit je tent wordt gebakken van zodra de zon omkomt), maar ik had het deze nacht zelfs (op het randje van te) warm.
Deze nacht was dus een goede test … en bevestigt mijn idee om mijn slaapzak gewoon mee te nemen, samen met een extra slaapzak voor tijdens de koude nachten.
’s morgens bleek dat we wel echt in een wei stonden, de koeien kwamen ons wakker loeien.
Dit smaakt naar meer, ik kan niet wachten tot wij echt vertrokken zijn. Al moet ik zeggen dat de verhalen van de anderen me ook zin doen krijgen om eens een stapvakantie in de bergen te gaan doen.
Er zijn zelfs al plannen voor 2017 gemaakt, als wij terug in België zijn na onze reis … dan ga ik samen met Lies hiken. Niets heerlijker dan leuke avonturen plannen.
En ondertussen is alles weer uitgepakt en is weer even als normaal … buiten dan die tent die in de gang staat te drogen.
Surfin surfin … couchsurfing
Vermits we op onze Tour d’ Europe ook wel eens willen couchsurfen, besloten we om ons al lid te maken van couchsurfing.com, zo konden we het principe al wat -langs de hostkant- leren kennen.
Couchsurfing komt erop neer dat je je huis openstelt voor reizigers en ze op zijn minst een zetel aanbiedt om in te slapen. Bij ons hebben de gasten geluk en krijgen ze een hele kamer ter hunner beschikking (met dank aan Liv die dan bij haar broer slaapt)
Het concept couchsurfing sprak me wel aan, ik vind het echt een tof concept, betaalbaar reizen, overnachten in kamers die anders toch maar leeg staan, de gastvrijheid, mensen uit andere landen leren kennen, … ik ben helemaal fan van het idee.
Maar ik moet zeggen dat ik er héél aarzelend aan begon. Bij de aanvragen die kwamen voelde ik me ook niet altijd even comfortabel, direct een overnachting van 3 nachten (iemand vroeg me zelfs voor 5 nachten), de vraag of ik hen de hotspots in Brussel wou laten zien, …
Mijn doel als host is niet om enkele leuke dagen met nieuwe mensen door te brengen en hen te gidsen door Brussel, daarvoor heb ik de tijd noch het karakter. Wat ik echter wel graag wil doen is gasten opvangen, laten mee aanschuiven bij het avondeten, een wasmachine draaien moest dat nodig zijn en de avond gezellig afsluiten met het minnaresbier dat Bjeurn brouwt.
De eerste aanvragen weigerde ik, en als we dan eens “ja” zeiden, dan had de gast al een ander verblijf, of dan bleek er toch iets anders tussen te komen (het besef dat we niet zo dicht tegen de luchthaven van Charleroi -Brussels South- wonen bijvoorbeeld).
Totdat ik een aanvraag kreeg van een vrouw uit Gent, uit haar profiel kon ik afleiden dat ik het wel met haar zou kunnen vinden en ik vond niet meteen een reden waardoor ik zou willen weigeren. En zo werd deze Gentse onze eerste couchsurfster en dit viel meteen 100% mee. We aten samen greenies en hadden een gezellige avond.
Niet veel later kregen we een aanvraag voor een -wederom Gents- koppel, zij deden een toch per fiets … en wie zijn wij om fietsers te weigeren. Dit viel weer super goed mee, vermits het in het weekend was konden we nog eens allemaal samen ontbijten en ook de kinderen vonden het leuk en spannend.
En gisteren hadden we onze eerste buitenlander … Raitis, uit Letland, die verder naar Luxemburg trok om daar een halve marathon te lopen (en wie zijn wij om lopers te weigeren).
Zeer zeker hadden we geluk met onze Let, hij verwende hij ons met Letse specialiteiten en wij trakteerden hem op een pastaparty.
Raitis was (in tegenstelling tot wat zijn naam in het Fins wil zeggen -> niet drinker) een bierliefhebber en hij kon Bjeurn zijn minnares wel appreciëren, de avond werd dus nog zeer gezellig.
Hij gaf ons nog allemaal Letlandtips (jaja … Letland staat op ons programma) en hopelijk zien we hem nog wel weer, want normaalgezien passeren we ook Riga, waar hij woont.
Het couchsurfen staat nu even op “hold“, de voorbereidingen van onze reis nemen immers veel tijd in beslag en onze agenda slipt vol, alles is immers “nu of 2 jaar later”
Het couchsurfen valt mij (en ook de rest van de familie) enorm mee, maar ik hou me wel aan enkele zaken … ik ontvang enkel mensen waarbij ik een goed gevoel heb bij hun profiel en met dezelfde verwachtingen van het verblijf als ik, ik ontvang alleen maar mensen met al positieve referenties, ik hou het bij één overnachting en ik doe het niet teveel.
En zo zullen we binnenkort van rol wisselen, dan gaan we van “host” naar “guest“. Ik ben eens benieuwd of dit even goed zal meevallen. Ik heb alvast al gemerkt dat de meeste “hosts” niet meer dan 2 personen wensen te ontvangen.
Verder zijn we ook lid van het Warm Showers netwerk, dit is nog meer op ons lijf geschreven, dit is immers couchsurfing voor rondreizende fietsers. Op het jaar dat we lid zijn hebben we echter nog maar één aanvraag tot verblijf gekregen (dat ik dan ook nog te laat las). Warm Showers is dus iets minder populair, maar we vallen wel helemaal binnen de doelgroep (buiten dat we nog steeds met 4 zijn … 2 personen teveel dus). In elk geval … onze eerste aanvraag voor een overnachting is alvast uitgestuurd … benieuwd of we een positief antwoord krijgen.
Broodjes op een stok
Broodjes op een stok … ideaal voor aan een kampvuur en eens iets anders als marshmallows … je hebt wel wat meer geduld nodig.
Bjeurn vroeg me wat er zo speciaal aan het recept was, want ze waren zo lekker. Ik veronderstel dat vooral de setting en het gezelschap ze zo bijzonder waren … want ik gebruikte een recept voor dummies.
Broodjes op een stok (goed voor 8 broodjes)
- 500g vloeiende bloem
- 20g bakpoeder
- 3 g zout
- 30g roomboter
- 250 à 300 g water
- worstje (optioneel)
- een stok
- Meng bloem, bakpoeder en zout in een kom
- Voeg boter en een gedeelte water toe en start met kneden
- Voeg geleidelijk het water toe tot je een soepel glad en niet te plakkerig deeg hebt
- Neem een part deeg en draai het rond een stok of tak. Zorg dat de punt van de stok bedekt is met deeg, zodat hij niet verbrand. Let ook op dat het deeg niet te dik is (anders duurt het héél lang eer het klaar is) en dat de dikte overal gelijk is.
- Houd de stok met het deeg boven het vuur tot deze bruin begint te kleuren en gaar is, vergeet niet regelmatig rond te draaien
- Ook lekker met een worstje tussen
Tiens … ik ben introvert
Extravertie/introvertie behoort tot de 5 belangrijkste persoonlijkheidskenmerken (samen met openheid/behoedzaamheid, consciëntieusheid/nonchalance, altruïsme/egoïsme, neuroticisme/emotionele stabiliteit). Véél veranderen deze niet met de tijd (maar blijkbaar neemt introvertie alleen maar toe)
- Ik dacht dat introverten verlegen waren (en dat ben ik absoluut niet, ik durf gerust voor een groep praten of alleen ergens naartoe te gaan waar ik niemand ken … en daar ook aan de praat te geraken met wildvreemden)
- ik dacht ook dat introverten ‘de stillen’ waren (en zo beschouw ik mezelf niet, want als ik iets te zeggen heb, dan zal ik het ook wel zeggen)
- en ten slotte dacht ik dat introverten niet over hun gevoelens praatten (en dat doe ik wel).
- dat ik op een werkreis altijd ’s morgens ga joggen omdat ik de me-time nodig heb, en dat ik liefst als eerste aan het ontbijt aankom, zodat ik in alle rust mijn eerste koffie kan drinken.
- dat ik het leuk vind om alleen te gaan shoppen, een koffie te gaan drinken en zelfs een reisje te maken.
- dat ik, hoewel ik constant hoor dat ik zeer goedlachs ben, in sommige gezelschappen niet even uitbundig kan zijn dan de rest.
- dat ik sommige mensen vermoeiend vind om bij te vertoeven
- dat sociaal zijn (hoewel ik me als sociaal persoon beschouw en dat ik deugd heb van sociaal contact) energie vraagt, en dat ik daarna terug moet opladen.
- dat ik alleen kan zijn, zonder eenzaam te zijn, sterker nog … dat ik ervan geniet
- dat ik een zeer beperkte groep van echte vrienden heb
- dat ik niet zo vlot in “small talk” ben en eerder het no nonsense type
Ondertussen begon ik ook over “introvertie” te lezen … zo las ik “De kracht van stille mensen” van Sophia Dembling. Alhoewel ik de titel al niet goed vind, want ik vind mezelf niet stil, is het wel een boek dat vlot leest en zeer herkenbaar is op sommige vlakken. Een aanrader voor introverten … want introvert zijn is zoveel anders dan ik dacht.
Verder is ook dit artikel een aanrader “24 tekens dat je een introvert bent (en niet verlegen)”
Een pedagogische studiedag in Technopolis
Onze sport- en cultuurcheques opgebruiken, dat stond ook op de todo-lijst van onze Tour d’Europe. Meestal betalen we met deze cheques ons Plankendaelabonnement, maar daar gaan we nu dus niet meer in investeren.
De kinderen vroegen echter al een tijdje om nog eens naar Technopolis te gaan, ze zijn er allebei al wel enkele keren geweest op schooluitstappen en verjaardagsfeestjes … maar nog steeds spreekt het enorm tot de verbeelding.
En zo verraste ik de kinderen tijdens hun pedagogische studiedag, op een dagje Technopolis, hoe educatief verantwoord.
Ons dagje uit was nen topper, we spendeerden er van 9u30 tot na 16u (en dan nog enkel omdat ik wou naar huis gaan, de kinderen hadden er gerust tot sluitingstijd kunnen doorbrengen). Maar al bij al kan ik zeggen dat het voor ons allemaal tof was, dat is het toffe aan grotere kinderen, je kan er activiteiten mee doen die je zelf ook leuk vindt.
Alleen jammer dat ik het de hele dag koud had, ik was gekleed op een dagje warm binnen, maar in het museum was het echt wel fris. Voor het middagmaal hadden we bokes mee (die we niet binnen mochten opeten) en hoewel er buiten bankjes stonden, at ik ze lekker warm in de auto op (alleen, want mijn kinders hebben het precies nooit koud)
Technopolis is voor mij echt wel een aanrader, ik kan maar 2 tips geven. Ten eerste, kleed je warm genoeg aan. Ten tweede, trek er een hele dag voor uit … want nu pas snap ik waarom mijn kinderen nog steeds zo graag naar Technopolis gaan, enkele uurtjes zijn niet genoeg, zelfs na een dag heb je niet alles gedaan en gezien.
“Mama, dit was de eerste keer dat ik genoeg tijd had om te doen wat ik wou”, zei Liv me nadien.
Een impressie in beelden
Je kan door middel van een elektronische armband, je beelden en resultaten thuis ook nog eens bekijken, zoals deze 360° foto.
Sinds Vic deze puzzel (kleurensudoku) heeft opgelost is hij zot van de versie met cijfertjes, ik had geen idee dat kinderen uit het eerste leerjaar dat concept konden vatten, misschien onderschat ik ze soms.
Het spijkerbed, Liv hare favoriet (al vond ik dat het toch wel wat pijn deed)
beelden spreken voor zich
Onze Vic was niet van dit spel weg te slaan, die jongen moet maar electronica of ICT gaan studeren. Ik heb een beetje spijt dat ik dat ook niet gedaan heb. Tijdens ons technopolisbezoek merkte ik dat op vlak van interesses, dat ik net iets meer connectie heb met Vic dan met Liv.
Alhoewel ook dit een toppertje blijft, dit is trouwens een foto om te bewaren, want binnen een tweetal weken, gaat ons Liv haar haar eraf … ook dat is een deel van de voorbereiding van onze Tour d’Europe.
Fietsweekend … generale repetitie
Als generale repetitie voor onze Tour d’Europe planden we nog een kort fietsweekend in. We wilden immers graag onze nieuwe tent, onze bob (aanhangkarretje voor achter de fiets), onze kampeerstoeltjes, onze allesbrander, onze kledij … eens op voorhand testen. Ook wou ik mijn slaapzak nog een nieuwe kans geven, want het laatste experiment was niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Dit was trouwens ook de eerste keer dat we met onze 2 pino hase fietsen een echt reisje deden.
Ik heb een hekel aan inpakken … deze keer moest het echter vlug gaan, nog nooit eerder pakte ik zo snel alles in, het was dus geen wonder dat ik dus ook een héél deel vergeten was … koffie, oplaadkabel voor de fietsgps, … en andere zaken die ik alweer vergeten ben.
De temperatuur daalde de dag van ons vertrek met 10°C, zodat er nog 12 °C overbleef, realistische condities voor een testweekend dus.
Het fietsen zelf
Dag één fietste vlot weg, wind in de rug en hoewel het niet al te warm was, bleef het wel droog. We trokken naar het Leuvense en daar is het wat bergachtiger dan bij ons. Normaal niet echt een probleem, maar onze zware belading maakt elke lichte bergop een pittige klim. Ik troost me aan het feit dat we ook wel weer sterker zullen worden als we dagelijks fietsen, en dat het dus steeds gemakkelijker zal gaan.
Op de tweede dag wou Liv persé met Bjeurn fietsen (da’s toch straf, aan ’t tafel is ’t altijd ruzie om naast mij te mogen zitten, maar op de fiets is Bjeurn significant populairder dan ik) , waardoor ik met Vic en de bob moest fietsen … de extra zware belading samen met tegenwind, regen en vermoeidheid maakten het behoorlijk hard, maar ik weet nu wel dat “ook ik” het aankan om de bob te trekken.
Aan onze fietsen moet er nog wat getuned worden, zo laten we binnenkort een naafdynamo plaatsen (die kan je dan ook gebruiken om je elektronica aan op te laden).
De trappers van Vic moeten ook nog aangepast worden, want blijkt Vic nu net de meest ambetante lengte te hebben voor onze fiets. Hij is te groot voor de kindertrappers, maar net te klein voor de kleinste stand van de grote pedalen, hij zou dus eigenlijk beter nog snel een paar centimeter moeten groeien.
Bjeurn heeft nu echter een oplossing bedacht … wel ambetant dat het stuk dat hij daarvoor online kocht al 2 keer verloren is gegaan in de post.
Momenteel zijn er dan maar houten blokjes op Vic zijn pedalen geplakt, zodat hij er net aan kan, maar ideaal is die oplossing natuurlijk niet.
Wat we ook missen bij onze pino hases zijn stuurtassen, daar is geen plaats voor, maar we zullen toch iets moeten voorzien dat we altijd bij de hand hebben waar we ons geld, zonnebril, zonnecrème, kaart, kunnen insteken.
De tent
Na lang twijfelen kochten we een nieuwe tent. We waren eigenlijk héél content van onze vorige tent, de decathlon quickhicker ultralight, maar uiteindelijk zagen we het toch niet zitten om een héél jaar met ons vieren in 1 slaapcompartiment te slapen. We kochten dus een nieuwe tent, een Carl Denig Mizar. Deze heeft 2 slaapcompartimenten, een groot middenstuk en een geïntegreerd grondzeil. We waren echter wel verschoten van het pakvolume. Onze vorige tent woog slechts 4kg en deze 7kg, maar in pakvolume scheelt het echt wel enorm, de nieuwe tent is gigantisch.
Maar voor de rest is ze wel goedgekeurd, de tent is ruim, de binnententen kunnen worden verwijderd (wat handig is als het slecht weer is en je bijvoorbeeld in de tent moet schuilen en eten) en de kwaliteit … tja dat zullen we onderweg moeten ondervinden.
Het was wel grappig dat toen we onze tent hadden opgezet, Vic direct zei: “Ik slaap bij mama”. Die jongen had dus niet begrepen dat de 2 compartimenten er niet waren om de 2 kinderen van elkaar te scheiden, maar om de kinderen van de volwassenen te scheiden.
De slaapzak
’s nachts was het rond de 8°C … ideaal om mijn slaapzak nog eens te testen. Jammer genoeg was het resultaat weer hetzelfde als verleden keer. Mijn slaapzak (comforttemperatuur 8°C) bleek zelfs met binnenslaapzak te koud voor mij … ik heb weer koud geleden. De slaapzak is dus echt een miskoop gebleken, en jammer genoeg wil de AS deze niet meer inruilen … dat heb ik al geprobeerd. Ik weet nog niet wat ik ermee moet doen, toch nog een nieuwe kopen of nog een extra slaapzak erin, een heel jaar koud lijden is voor mij alvast geen optie.
De kleding
Mijn plan was om op onze grote reis 3 paar schoenen mee te nemen, zwarte subtiele loopschoenen, stapsandalen en slippers. Ik ben er echter niet van overtuigd dat loopschoenen de perfecte oplossing zijn … nat gras zorgt immers voor natte voeten, misschien zijn lage stapschoenen een beter alternatief (maar die zijn dan weer niet ideaal om te lopen, al vraag ik me af of ik dat echt op een fietsreis nog zal willen doen, dilemma’s dus)
De kinderen kregen van decathlon een trekkersbroek, zo een sneldrogende broek met pijpen die je eraf kan ritsen. Zij zijn er in de wolken mee, waar ik wel geen rekening mee heb gehouden is dat zo’n broeken ook breed zijn … geen goede combinatie met smeer en kettingen. Gelukkig zijn er sokken om je broek in te steken, en zo lopen we er weer wat minder elegant bij.
Schone looks en trekken … dat gaat dus echt niet samen. Ik heb bijvoorbeeld nog steeds geen geschikte broek en jas gevonden.
De stoeltjes
“Als ik ooit twijfel om de stoeltjes thuis te laten, hou me dan tegen!”, zei Bjeurn tegen mij. En inderdaad … onze nieuwe stoeltjes zijn een luxe en geen noodzaak, maar wat een heerlijkheid, op een stoel kunnen zitten (onze stoeltjes zijn trouwens niet van helinox, maar een veel goedkopere variant)
We hebben echter maar 2 stoelen gekocht. Dat wil in theorie wil zeggen dat de kinderen wel op de grond moeten zitten … in de praktijk wil dat zeggen dat er regelmatig kindertjes op onze schoot komen zitten of dat onze stoeltjes worden ingepikt.
De allesbrander
Om een backup te hebben voor het gas, hebben we ook een allesbrander gekocht, zo kunnen we buiten gas ook koken op bezine, diesel, brandspiritus, ….
Niet goedkoop, maar ik ben er zeker van dat we zeer dankbaar gaan hebben dat we deze hebben. Deze keer kookten we op de benzine van ons grasmachien. De eerste test was nog niet optimaal, de vlam was nog niet volledig in orde en het water van onze soep kookte niet bijzonder snel, maar we vertrouwen erop dat we gewoon nog wat ervaring missen.
De bob
Een aanhangwagentje zal op de Europareis zeker een noodzaak zijn vermits we behoorlijk wat gerief zullen moeten meenemen, we hopen dat we met 1 exemplaar toekomen, dat zullen we binnenkort merken, als we starten aan het effectieve inpakken. We kochten een tweedehands bob Yak.
Deze trip vulden we hem met de volumineuze tent, en al de slaapzakken en kussentjes. Daarmee zat hij behoorlijk vol, eigenlijk zelfs te vol. Waarschijnlijk zullen we in de toekomst enkel het slaapgerief in de bob steken en de tent er bovenop binden. Het lijkt toch immers toch niet zo’n goed idee om een tent samen met de slaapzakken te bewaren … althans toch niet als de tent nat is.
De waterfilter
Onze kampeerplek had ook een pomp met grondwater, waar duidelijk bij stond dat het niet drinkbaar was. Bjeurn offerde zich op om onze nieuwe waterfilter uit te testen, terwijl de kinderen en ik water van de fles dronken, dronk Bjeurn gefilterd grondwater … en dat experiment lukte, geen vieze ziektes en zelfs van smaak zat het goed. Wij prepareren dus vanaf nu zelf ons drinkbaar water.
Lees ook het verslag over de paalkamping Steenberg Meerdaalwoud in Oud-heverlee die we aandeden tijdens dit testweekend.
Moest je in detail willen weten welk materiaal we gebruiken, check dan onze paklijst.
Paalkamperen
Al van paalkamperen gehoord? Wel, wij deden het vorig weekend voor de eerste keer en het was een dikke aanrader.
Wat is paalkamperen?
Paalkamperen is eigenlijk wildkamperen, maar dan toegelaten. In ons land zijn een 20-tal plaatsen waar je kan paalkamperen. Deze kampings zijn vooral toegespitst op wandelaars en fietsers, en ze bevinden zich een eindje van de openbare weg verwijderd, enkel te voet of per fiets bereikbaar. Alle Belgische bivakplaatsen en nog meer info vind je hier.
Van voorzieningen zijn er enkel basics, grasveld een waterpomp (met grondwater), maar soms zijn er ook nog extra’s zoals een vuurkring, een bankje, een bostoilet, …. En natuurlijk heb je een unieke en afgelegen setting om je tent te plaatsen.
Er zijn wel enkele regels, maximum 3 tenten, groepen zijn niet toegelaten (het is niet de bedoeling dat het er luid aan toegaat), je neemt je afval terug mee en je respecteert de stilte en de rust.
Paalkamping Steenberg Meerdaalwoud in Oud-Heverlee
De paalkamping die wij bezochten bleek meteen een pareltje te zijn. Een gigantisch grote plek met een waterpomp, verschillende boomstammen die je als zitplaats en tafel kon gebruiken.
Een luxe kampvuurkring met kachel en een portie gezaagd hout dat we mochten gebruiken, een ultracharmant bostoilet (dat zelfs niet stonk) en zelfs met stroken gemaaid gras op de wandelstukken.
We hadden ons nog maar net geïnstalleerd of twitterende boswachter Marc kwam ons al welkom heten. We kregen zelfs een wandelkaartje met daarop de plekken aangeduid waar we het meeste kans hadden om reeën en everzwijnen te spotten.
Dat het op warme dagen soms wel druk kan zijn op paalkampings, dat had ik al gehoord. Maar ik had niet verwacht dat er bij temperaturen van 12°C veel volk zou komen opdagen. Toch kwamen er later op de avond nog anderen door. Een fotograferende man met zijn vriendin die duidelijk meer ervaring had in paalkampings dan wij, en twee zussen met hond die een weekend kwamen wandelen.
Nog meer moedige mensen buiten ons dus.
Wat doe je op zo’n paalkamping?
Een wandeling in het meerdaalwoud en bij valavond tevergeefs trachten reeën, everzwijnen en eekhoorntjes te spotten in een sjieke uitkijktoren (maar geen paniek, de dag nadien op de terugweg zagen we al deze dieren opgezet in een bruine kroeg).
Broodjes op een stok bakken aan het kampvuur, marchmellows roosteren en ’s avonds verbroederen met de medekampeerders aan het kampvuur met een flesje wijn.
De slotsom?
Sowieso voor herhaling vatbaar, ik wil ze allemaal wel aandoen. Wat een heerlijk initiatief, eigenlijk zou ik er niet te veel reclame voor mogen maken, want ik vrees dat deze kampings wel eens ten onder zouden kunnen gaan aan hun eigen succes.
Wij hadden echt het gevoel dat we op een 5-sterrenkamping beland waren. Ongelooflijk dat wij zo’n prachtig weekend hebben gehad en dat het ons dan nog zelfs geen cent gekost heeft. Zelfs het weer bleek nog wel mee te vallen, 12 °C lijkt kouder als je binnen zit, dan wanneer je je buiten waagt.
Dit doen we nog !!!
Mijn activity tracker
Ik ben immers het type dat altijd het beste gadget wil, en was ook sceptisch toen ik dit simpele model kreeg (ja, ik kreeg hem, maar dit heeft niets te maken met mijn blog, dit is geen blogreclaam maar een eerlijke en waarachtige mening)
Welke heb ik?
Hoe werkt het?
Dit is echt een instapmodel, beperkt op vlak van functionaliteiten, zo wordt er geen hartslag gemeten en is er geen display … enkele wat leds.
Overdag worden je stappen geteld via een bewegingssensor (naar mijn aanvoelen vrij accuraat) en ’s nachts wordt ook je slaap gemonitord (en krijg je te zien hoe lang je lichte/diepe slaap was, hoe lang het duurde eer je in slaap viel, hoe lang je totale slaap was, ….)
Je moet de tracker wel zelf in dagmodus of in slaapmodus zetten, door lang te klikken op de (enige) knop van de tracker, maar ik heb wel gemerkt dat als ik dat vergeet hij het meestal wel merkt en dat hij me dan vraagt “klopt het dat je van 23u05 tot 7u02 hebt geslapen?”
Sterke punten
Nadeel?
Echt schoon is hij niet (maar echt lelijk dan weer ook niet)
Eindconclusie
10.000 stappen per dag
Wat wordt aangeraden?
Wat was het resultaat?
Wat doe ik eraan?
- ’s avonds al eens een wandeling maken het gezin
- En niet alleen ’s avonds, maar ook op vrije dagen wagen we ons weer eens aan geocachetochten.
- Opnieuw gaan lopen … gelukkig ben ik een loopster … al is het tegenwoordig wel eentje met een marathondip … dit was echter een motivatie om terug te beginnen. Maar gezapig hé, de boog moet niet altijd gespannen staan, 5 km aan een traag tempo volstaan ruimschoots om aan mijn dagtotaal te komen.
- Ik ga terug met de fiets naar het werk, en als ik met de wagen ga parkeer mijn auto nu sowieso achteraan op de parking. Zo ver is dat niet, maar als ik dan zie hoe belachelijk weinig stappen ik soms doe, dan is elk beetje meegenomen.
- Ik ban de lift, en ben zelfs dankbaar dat die trap extra stappen oplevert.
- ’s middags doe ik al eens een wandeling, in plaats van in de refter te eten. Ik werk niet echt in de meest landelijke buurt, maar eens ik het tunneltje onder de autostrade door ben en het geluid van het verkeer weg denk, dan gaat het wel.
- Korte afstanden tot een kilometer doe ik te voet in plaats van met de fiets.
- Ik heb enkele “challenges” lopen met vrienden via mijn activity tracker, maar de belangrijkste uitdaging is die met mezelf. Zo probeer ik er een erezaak van te maken om mijn dagelijkse doel van 10.000 stappen te behalen, en afgelopen 2 weken lukte dat op 2 dagen na.
Zeer motiverend dus, een activity tracker, ik had het niet verwacht maar ik blijk serieus verhangen aan dat ding. En mijn gezondheid vaart er alleen maar wel bij.
Minimalistische liedjes
Peter Doran – Every Little Thing
Dit is de song die telkens terugkomt bij de podcast van “The Minimalists” … ik kan deze wel appreciëren, zeker de full version
Admiral Freebee – Too Much of Everything
Er is teveel van alles … ik geef Admiral Freebee gelijk … volgens mij is dat een grote bron van stress tegenwoordig.
Raymond Van Het Groenewoud – Gelukkig Zijn
Blogveranderingen
De aandachtige lezer heeft hier héél wat veranderingen zien passeren de laatste tijd.
Allereerst wou ik schone links … dus mijn links zien er vanaf nu zo uit
http:/ /annelyse.be/blogveranderingen
en niet meer zo
http:/ /annelyse.be/2016/04/26/de_veranderingen_aan_mijn_blog
Veel schoner, eenvoudiger en gemakkelijker deelbaar met anderen. Jammer genoeg moest ik hierdoor ook al mijn oude links laten aanpassen.
Hierdoor zat ik met een héél pak “broken links” in mijn site. Ik ben al een maand links aan het herstellen … ondertussen heb ik er nog een 200-tal te doen, dat lijkt veel, maar ik heb er al een 800-tal gedaan, dus het einde is in zicht.
Ook merkte ik aan de statistieken van deze maand dat Google me serieus gestraft heeft voor het aanpassen van mijn links. Google bleef zoekopdrachten immers naar mijn oude linkadres sturen, waardoor er heel veel error-404’s (oops this page could not be found) zijn opgekomen. Zoveel dat ik er zelfs een email van Google over kreeg … die ik niet volledig snapte en dan maar negeerde.
Ik veronderstel dat mijn pageranking enorm gedaald is, maar ik ben al blij dat mijn vaste lezers hier blijven lezen … ondanks alle chaos.
Ik ben trouwens nog steeds content dat ik (na lang twijfelen) de moed had om mijn links om te switchen naar de eenvoudigere versie. Trouwens … ik ben als cijferliefhebber wel eens benieuwd of dit zich snel zal herstellen in mijn statistieken.
Gelijktijdig met het aanpassen van de links en de laatste weken van de marathonvoorbereiding besloot ik ook mijn bloglayout aan te passen. Dat was -op dat moment- totaal geen goed idee, want tijdens die laatste weken van de marathonvoorbereiding was rust héél belangrijk en neem van mij aan dat daar behoorlijk veel tijd in kruipt … het installeren van een nieuwe layout. Tijd die ten koste ging van slaap.
Maar dit was zoals met ‘mijn kapsel’ ook het geval kan zijn, ik kan me daar zo super lang aan storen en ineens is het genoeg … dan neem ik zelfs niet de tijd meer om een kappersafspraak te maken, dan moet mijn haar gewoon geknipt worden, of dat nu door mijn mama is, of door een kapper die zonder afspraak werkt. Zo lang het maar “snel” gebeurd.
Ik koos dus voor het eerst voor een betalend thema, en omdat ik door het bos de bomen niet meer zag (en omdat het snel moest gaan) besloot ik gewoon om een héél populair thema met veel mogelijkheden te kiezen …. de meeste zaken zijn populair om een reden, redeneerde ik. Misschien niet zo’n verstandige manier van handelen, maar achteraf gezien toch een goede keuze geweest.
En zo werd ook mijn blogdesign wat minimalistischer dan voorheen, misschien moet ik er nog een kleine persoonlijke touch insteken maar dat dringt even niet.
Een nieuw thema wil ook zeggen … veel uitzoekwerk en interne veranderingen waar jullie gelukkig niet veel van merken. Mijn foto’s worden vanaf nu bijvoorbeeld op de blog bewaard en het gaat niet meer via flickr.
En een nieuw thema wil ook zeggen, wat pagina’s herschrijven en herinrichten. Momenteel gebruik ik nog geen fractie van de mogelijkheden, maar ‘alles met ne keer’ … ik vind dat de sneeze page, de over mij, de PR’s en wedstrijden er al een stuk beter uitzien. Nu misschien eens focussen op de Tour d’Europe pagina.
In elk geval … ik heb blogsgewijs niet stilgezeten. Tips of opbouwende kritiek mogen trouwens altijd doorgegeven worden. En als iemand weet hoe ik een landkaart op de blog kan zetten die automatisch onze reisroute (via mijn locatie) weergeeft, die mag dat altijd melden in de commentaren, dat zou ik wel ferm vinden.
Voila, tot zover de technische blogdetails, nu dit zo goed als achter de rug is kan ik me terug focussen op de belangrijke zaken.
Kleren die nooit stinken
Tijdens onze Tour d’ Europe zullen we waarschijnlijk dikwijls vuil zijn, en misschien zelfs stinken … en dat vind ik veel erger dan het feit dat ik constant dezelfde kledij zal moeten dragen.
Gelukkig hebben we al enkele trucjes om wat fris voor de dag te blijven komen, maizena en merino.
Merinowollen kledij is onze nieuwste ontdekking … en wat een revelatie. Kleding uit merinowol heeft immers een paar fantastische eigenschappen. Het is thermisch en geschikt voor alle weertypen (houdt je warm als het koud is en koel als het warm is), het ventileert, het behoudt zijn isolatie ook als het vochtig is maar het voornaamste … het neemt geen geuren op.
We hebben dit tijdens onze marathonvoorbereiding al uitgebreid getest en inderdaad … dat gaat dus gewoon niet stinken, wat luchten is voldoende en veel wassen is echt niet nodig het fris te houden.
Jammer genoeg is merino, als je het koopt in de duurdere outdoorwinkels, zeer duur. €90 voor een t-shirt is geen uitzondering. Maar ook in decathlon hebben ze een assortiment aan merino, dat zeer interessant van prijs is. (Via de Nederlandstalige site is het moeilijk te vinden, maar via de franstalige versie kom je er gemakkelijker)
Bjeurn en ik hadden reeds een merino longsleeve waar we behoorlijk enthousiast over waren en toen decathlon een deel van ons reismateriaal van onze Tour d’Europe wou sponsoren (bedankt daarvoor), kozen we resoluut voor een uitbreiding van onze merinokledij. Zo hebben we ondertussen longsleeves, T-shirts, topjes en zelfs een lange thermische merinobroek. En het toffe is, dat de kleding ook vrij sober is … we zullen er dus zelfs niet al te trekkerig uitzien.
Merino … wij zijn fan !!!
Ondertussen verdiepen we ons ook al in het ondergoed, dat heb je ook in merinowol (en het zou niet prikken), maar ook bamboe heeft gelijkaardige eigenschappen. In decathlon is dit dan weer niet te verkrijgen, maar dit wordt dan weer verkocht in talloze online shops, nog wat shopping te doen dus.
Railbike in de hoge venen
Aan verjaardagskado’s voor elkaar doen Bjeurn en ik niet meer mee, wij geven verrassingsactiviteiten. En toen ik zaterdag weer 30 werd, wist ik enkel dat ik om 8u aan de ontbijttafel werd verwacht en dat ik me moest kleden op een hele dag buiten zijn.
En zo reden we met 1 kind (de dochter was op scoutsweekend) richting Hoge Venen, waar we een rit maakten op een railbike door een natuurgebied. Echt wel tof om te doen, een schoon omgeving vol wilde narcissen in bloei en naast een bekende fietsroute “Vennbahn”, die ons deed verlangen naar onze Pino Hases. Het trappen zelf was niet al te vermoeiend, zelfs Vic heeft flink meegefietst. Wat tof was, want dan kon ik me als een koningin laten vervoeren door mijn mannen.
De eerste 7 kilometer was licht bergop en de weg terug was dus logischerwijs bergaf. Wij reden achter een viertal zeer zware mensen, en die gingen full speed zonder ook maar te moeten trappen, hen zagen we onderweg niet meer terug.
Ik was natuurlijk niet voorzien op 1°C, want daarboven in ons land was het nog een pak kouder dan hier. Dit was mijn koudste verjaardag ooit … we zagen zelfs enkele vlokken sneeuw. Gelukkig had Bjeurn onze regenbroeken en schoenovertrekken mee, hoewel het niet regende kwamen deze goed van pas … geen zicht, maar wel warm.
Nadien aten we nog in een lekker warme wagon een minder lekkere wafel.
Ook niet ver van daar was de Signal de Botrange, met zijn 694m het hoogste punt van België … dat snapte Vic wel niet zo goed … want bergen waren daar niet te zien. En daar deden we nog een kleine wandeling in de hoge venen.
Het weer in de hoge venen kan snel omslaan en dat was goed merkbaar. De ene moment een sneeuwvlaag, de volgende moment kwam de zon erdoor waardoor we het bijna warm kregen.
De moeite deze uitstap, een aanrader en zeer geschikt voor kinderen. Dit was mijn koudste verjaardag ooit, maar ook wel één van de betere edities.
Voor een impressie van de railbike, kan je dit filmke bekijken
Wat is er te doen in Wuustwezel?
Een tijd geleden spendeerden we een midweek op de fantastische locatie “de sneppelhoeve“.
We kozen de regio Wuustwezel eigenlijk enkel omdat ze relatief dicht was tegen Bjeurn zijn werk lag en omdat we direct overtuigd waren van het appartement dat we er vonden, maar wat is daar nu in de buurt te doen?
Wandelen rond het Marum
Het Marum is een schoon natuurgebied dat nog maar net is opengesteld voor publiek. Tot voor kort werd het als oefenterrein voor de militairen gebruikt, maar nu is het ongerepte natuurgebied voor de wandelaars … jeuj.
Er zijn ondertussen al 2 bewegwijzerde wandelroutes, de gele en de rode (7km). Maar vermits de gele dwars door het gebied loopt mag er tijdens het broedseizoen (15 maart – 30 juni) niet worden gewandeld, de rode wandeling rond het domein is altijd open voor publiek. Parkeren kan best op de Schietveldweg.
Deze regio zou ook de grootste adderpopulatie hebben van Vlaanderen … maar de man van de toeristische dienst vertelde me ook dat hij nog nooit eentje kon spotten.
Op deze rode wandeling zijn er ook 6 geocaches verstopt, en het was de bedoeling om deze allemaal te doen … maar een grote modderige plas en een kind dat daardoor aangetrokken werd besloten daar anders over.
Begijnhof in Hoogstraten
Hoogstraten maakte indruk op de kinderen, toen we binnenreden zagen we de Sint-Katharinakerk en ze waren het er unaniem over eens dat dit de mooiste kerk ooit was.
We liepen even rond in het begijnhof, en ik vertelde over de begijntjes en zij luisterden flink.
En toen stootten we op het begijnhofmuseum (niet zoveel open, maar nu toevallig wel), en dit was echt een aanrader (Vic vertelde achteraf dat dat het hoogtepunt van zijn dag was)
Eerst was er een tijdelijke tentoonstelling over oorlogsfotografie, verder wat info over Wuustwezel in de oorlog (de dodendraad, een gebombardeerde Sint-Katharinakerk), een filmpje over hoe het leven vroeger was (voor hen was dat toch wel vrij verrassend), verschillende legendes over Wuustwezel en dan nog een gedeelte over de oertijd (met 2 wassen poppen die net echt waren … dat vonden ze maar vies).
Bruyn Leegtpad
Het Bruyn Leegtpad is 8,8km, maar wij deden de verkorte versie (6,1km via de lonvenweg). Par
keren kan op de steenweg aan de start.
Dit is een totaal andere wandeling dan degene in het Marum, hier was het vooral een wijds uitzicht tussen de velden en natuurgebied. Onderweg kwamen we ook de uitkijktoren ‘de klot’ tegen, waar je de restanten van de turwinning kan zien.
Ook stond er nog een replica van de dodendraad, dit is was een draad onder hoogspanning van ongeveer 300km die België van Nederland scheidde in de eerste wereldoorlog, impressionant. Over 10km zijn er nu krokussen gepland, daar waar de dodendraad liep … en wij hadden geluk dat deze nog in bloei waren.
Kloostertuin Franciskanessen
Liv is niet gelovig, maar tot de heilige Franciscus wil ze wel bidden, dat is immers de patroonheilige van de dieren.
De Franciskannessen waren missionariszusters, ze hadden ne schonen tuin en missionariszusters hebben blijkbaar een hoge leeftijdsverwachting (Liv doet op de foto een non na).
Dat was onze conclusie. Wederom een leuke activiteit met de kinders, ze hingen aan mijn lippen bij elk infobord.
Café “In de Kievit” in Loenhout
Ik beloofde de kinderen een warme chocomelk na het wandelen, maar het enige dat we vonden was dit ongezellige café onder de kerktoren.
Maar we waren fout … het werd daar zeer plezant. De sympathieke cafébaas gaf ons nog wat tips om in de omgeving te doen (ook horeca …) en toen we begonnen te dartsen werd het helemaal tof. Vermits de kinderen er zo slecht in waren, kregen we zeker waar voor ons geld … het spel bleef maar duren. Gelukkig dat de cafébaas ons nog wat hielp en de tijd nam om de regels uit te leggen, want ik had in ’t begin geen idee wat we aan het doen waren en wat het doel was.
Schaliënhuis in Loenhout
Een café-restaurant met grote speeltuin buiten … soms moet dat niet meer zijn.
Zwemmen in de sportoase
Niet mijn favoriete activiteit, maar soms moet je ook eens rekening houden met de kinders. Ze hadden immers al zeer flink mijn activiteiten mee gedaan zonder zagen en klagen. En trouwens, het was Vic zijn verjaardag. Daarmee dus zwemmen in de sportoase van Elshout, een zwembad met 2 glijbanen, een stoombad en sauna, zwembad met versnellingen, ….
Deze leken ook wel tof, maar deden we niet wegens tijdsgebrek
- smokkelaarsroute (6,5km)
- Suske & Wiske museum in Kalmthout
- Bijenteeltmuseum in Kalmthout
- Recreatiedomein De Mosten te Hoogstraten
- vogelrevalidatiecentrum te Zundert (enkel zaterdag open)
- Loopgraventocht te Brasschaat
- Boerenijsje (kinderboerderij waar je ook lekkere ijsjes kan eten)