Te warm voor actie
Elke zomervakantie ben ik zo naïef om mijn loopkleren mee op vakantie te nemen. Net als de voorbije jaren zal ik ze ook dit jaar niet gebruiken. Veel te heet is dit jaar mijn excuus.
We startten de dag wel met een ochtendwandeling. “We”, dat zijn Bjeurn en ik, want we gingen niet zagen tegen de kinderen. En dat heeft als gevolg dat de kinderen ook niet mee gaan. Al een geluk deze keer, want deze 12km gemarkeerde wandeling met 400 hoogtemeters bood bijzonder weinig variatie, een viewpoint bovenaan op de berg had een pluspunt geweest. Maar waar we ook probeerden een glimp van de omgeving op te vangen, de bomen stonden overal in de weg.
Desondanks was deze wandeling het enige nuttige dat we vandaag deden. Hangmat, zwembad, pintje, ijsje .. zo zag onze dag er voor de rest uit. Ik durf er amper een verslag van de dag aan te wijden.
Maar … ik heb wel bijzonder weinig gezaagd.
Ik dacht dat “zonnen” iets van de jaren 90 was. En dat “bruin” zien, nu uit de mode was. Aan het zwembad besefte ik dat dat misschien in mijn bubbel zo is, maar dat het op deze kamping absoluut “not done” is om de parasols open te zetten. Zelfs bij 30 °C lag iedereen gewoon in volle zon. Dat is echt wel karakter hebben.
Echt voldaan ben ik niet na deze dag … maar ik wijd het ook aan het weer. Bij zo’n temperaturen verander ik in een persoon die ik zelf eigenlijk niet zo leuk vind. (maar vandaag ook in een mama die amper heeft gezaagd, dus misschien vonden de kinders me wel tof)
Ik kreeg op instagram de opmerking dat we er op slag gelukkiger uit zien nu we op de kamping zijn. En misschien klonk mijn verslag van de huttentocht niet echt positief, maar ik vond het echt de max. Na eens polsen bij de kinderen blijkt dat ze alvast geen trauma hebben. Al wil Liv volgende keer graag beter weer, meer spectaculaire views, en iets minder vermoeiend.
Liv vertelde dat van deze vakantie dat ze het meest uitkijkt naar onze tweedaagse kanotocht. En Vic kijkt het meest uit naar de ontmoeting met onze pup.
Ikzelf ben gewoon blij dat we er voor iedereen wat wils is.
De triple omslag
Deze dag was de omslagdag. Zowel van het weer, als van locatie, als van het compromis.
Het weer is omgeslagen. Geen regen meer en in de Ardèche waar we vanaf nu zitten wordt het de komende dagen zonnig en tot +30°C. Wie mij wat kent, die weet dat je mij daar geen plezier mee doet. Regen is nu ook niet leuk, maar feitelijk was het weer van de voorbije dagen meer mijn ding.
We deden ook een locatiewissel. We verlieten de Cantal en trokken zuidelijk naar camping Rive d’Arc in de Ardèche. Gelegen aan de gelijknamige rivier.
De rit was pure ellende. Enkel Bjeurn, die aan het stuur zaten, genoot van de weg die zich slingerde rond een prachtig berglandschap. Een landschap dat stilaan meer dor en rotsiger werd.
Ondanks de R-calm die ze slikten, waren de kinders kotsmisselijk. Na 2 stops wegens kotsgevaar bood ik mijn plek in de auto aan Vic aan. En merkte ik meteen dat je achterin de auto effectief veel sneller misselijker wordt dan voorin. En toen waren we met 3 !!!
Desondanks pikten we onderweg nog enkele highlights mee. Een brug van Gustave Eiffel en ook nog dolmen langs onze touristische route.
En dan ook de omslag van de compromis. De huttentocht was voor ons, nu is het vakantie voor de kinderen. We zitten aan een kamping met 2 zwembaden, de rivier, voetbal en pingpong mogelijkheden, … . En deze keer hebben we zelfs pingpong paletten en voetbal mee.
We hebben met de kinderen ook de afspraak dat we hen wat rust gaan gunnen en niet aan hun kop gaan zagen als ze niet mee willen wandelen.
Objectief gezien hebben we in deze kamping alles wat we willen. Ze is absoluut mooi gelegen aan de rivier, de Ardèche en ook op de kamping zelf is niet veel aan te merken. De gratis wifi is zelfs goed. En er is zelfs WC-papier begot.
Toch voelen Bjeurn en ik ons altijd wat droevig als we ter plekke moeten blijven. Een mooie avondwandeling verlichtte de pijn in ons trekkershart een beetje, maar niet helemaal.
Onze daktent is trouwens veel te cool om zomaar op een kamping mee te blijven staan.
Koeien in de mist
Wakker worden in de hut. Toen ik om 8u30 de deur wou open zetten om licht te hebben bij het inpakken van onze rugzakken, kreeg ik de melding deze terug dicht te doen omdat er nog mensen sliepen. Hierbij ben ik volledig afgeknapt op het concept hut. Van 21u tot 9u absolute stilte, dat is niet mijn idee van een ontspannen vakantie. Volgende keer verkies ik precies de tent.
We begonnen de dag weer in onze natte, stinkende schoenen. Selfies zijn niet meer aangeraden, na 3 dagen trekken in de regen is ons prinsessengehalte helemaal weg.
De dag begon goed met het spotten van marmotten. Ik had ze nog nooit eerder gezien. Mijn dag was dus al goed.
De route van vandaag had de mooiste van de 3 moeten zijn. Schone uitzichten terwijl we wandelden over de bergkam van de toppen van de Puy Marie, Puy de la Tourte, Suc de la Blatte, Le Peylat. Enfin … de beloning van 2 dagen klimmen.
Jammer genoeg hebben we op de start en de aankomst na, de hele tocht van 14km in een dichte mist gestapt.
Ik kan zeggen dat de fotoselectie van vandaag niet moeilijk was, wegens weinig aanbod (selfies konden immers ook al niet meer wegens te hoog trekkersgehalte)
Koeien en mist, dat was het thema van de dag. We hebben geleerd dat we de kudde koeien niet mogen doorkruisen. Koeien worden immers niet graag afgescheiden van hun groep en wij hebben de koeien liever niet in beweging. De koeien van vandaag maakten het ons extra moeilijke en ze spreidden zich graag links en rechts van het wandelpad. En door de mist konden we alle koeien niet altijd tijdig spotten. Mijnen tikker is soms toch een paar tellen sneller gegaan.
Terug in Le Falgoux aangekomen zagen we inderdaad alle bergtoppen nog steeds in een dichte mist.
De locals zeggen dat we nog eens moeten terugkomen want dit is de mooiste streek van Cantal. Ik geloof het best, want wat we gezien hebben was zeker de moeite. Ik ben echter niet het type dat terugkomt. De bucketlist is nog lang.
Na nog wat paardentherapie, keerden we terug naar onze gekende camping van de eerste nacht (ik ben blijkbaar wel het type dat terugkomt waar het goed is)
Niks zo goed als een warme douche en propere kleren als je zo smerig bent. Wat een heerlijkheid. We deden lekker huislijk en prepareerden ons daar voor de eerste keer deze vakantie ons eigen eten met bijhorend aperitief.
Morgen keert het weer (warm en zonnig) en is het aan de kinderen. 4 dagen luieren aan een camping met zwembad. Of ook Bjeurn en ik daar gaan chillen, dat valt nog te zien. We gaan alvast proberen niet teveel te zagen (uitdaging!) en de kinderen hun eigen ding wat laten doen.
Dat hebben ze absoluut wel verdiend.
Cornaproof? door Cantal
Op een kleine 17km langs de GR400 klokten we vandaag af. Terwijl er maar 13 op ons programma stonden. Geen idee hoe het komt, dat we altijd meer lijken te moeten stappen dan initieel gepland. Voor mij geen probleem, voor de kinders echter soms onoverkomelijk. Met als gevolg dat ik niet meer zeg hoeveel kilometers we al afgelegd hebben volgens mijn horloge. Ik zeg hoeveel we nog moeten doen volgens de route op de GPS.
Vic was vandaag echt in form. Ik was vergeten dat hij eerst een dag nodig heeft om erin te komen en eens die eerste dag gepasseerd is vindt hij hiken plezant. Hij genoot zelfs van de landschappen. Terwijl hij me een tijdje geleden nog zei “Landschappen zijn eigenlijk alleen leuk voor volwassenen”.
De puber, dat is een ander verhaal. Met goede en minder goede momenten. Op de minder goede momenten praten we over ons hondje en hoe leuk het zal zijn als dat erbij zal zijn. En dan gaat het beter.
Al bekenden de beide kinderen vandaag op het terras, dat hun ideale vakantie een strandvakantie in een warm land is (dat niemand bij ons goed tegen de warmte kan, dat vergeten ze)
De dag was bijna in elk opzicht beter dan gisteren. Beter en warmer weer (16°C) zonder regen. De mist stak soms nog wel op, maar de zon kwam er ook soms door. De locals klagen hier enorm over het weer, maar ik ben feitelijk blij dat ik de huttentocht niet bij 30°C moet afleggen.
Het doet hier trouwens enorm aan Schotland denken. Enorm groen, heel nat en overal watervallen.
De route liep trouwens constant door weien. Eerst zaten we bij de koeien (allemaal met bel). En dan bij de schapen inclusief herdershonden, die even wit waren als hun schapen. Die herdershonden waren niet lang incognito. Ze namen hun taak zeer serieus, al blaffend en grommend volgden ze ons en verjaagden ze ons van het pad, tot we ver genoeg van de kudde waren.
We zagen ook iets bizar en héél zielig. In de volgende wei zagen we een herder, duidelijk aangedaan. Hij zat bij een schaap dat aan het sterven was, en masseerde haar buik. Haar lammetje stond er ook bij. Wat verder in de wei lagen nog 3 andere dode schapen, schijnbaar ongeschonden … een aanval van een wolf lijkt ons uitgesloten. Een slechte bevalling lijkt ons wat laat op het jaar. Lammeren ze niet vroeger? Wat dan wel … een mysterieuze ziekte? We zullen het nooit weten, maar ook niet snel vergeten.
We boekten refuge de Baron d’Eylac nabij Puy Mary. Op de website stond dat wegens corona er slechts 1 bubbel mocht logeren. Maar hoewel in theorie, de praktijk en theorie gelijk zijn. In de praktijk zijn ze dat niet !!!
We liggen hier met een stuk of 15. De truc is blijkbaar aankomen van zodra de uitbater weg is, dan je er dan gewoon gratis bij leggen. Of zeggen tegen de uitbater tijdens de rondleiding, “Neen, we gaan toch in onze tent overnachten”, om dan later zonder gêne terug te komen, een bed in te nemen en terwijl nog eens constant te hoesten.
Wij weten wat het is om op een trekkersbudget te zitten. Dat kan heel charmant zijn, maar de balans mag niet doorslaan.
Maar ik denk ook dat ik eerder een tentpersoon dan een huttenpersoon ben. Ik zie niet graag genoeg mensen, om zo dicht op elkaar te slapen en te leven.
Vic en ik hebben het moeilijk om te wennen aan al het volk en de primitieve omstandigheden in deze refuge. Bjeurn die al eerder in hutten sliep, vindt ons luxetrekkers. En Liv laat het allemaal niet aan haar hart komen zolang de ereader werkt..
Als troost lieten we de vriesdroogmaaltijden in de het en gingen wij nog maar eens op restaurant. Waar we heerlijk aten en waar er van maskers geen sprake was. Het valt ons op dat corona in de bergen beduidend minder op de voorgrond staat.
De hutetiquette zegt dat iedereen om 21u gaat slapen en vanaf dan is het muisstil en donker op de slaapzaal.
Het is ondertussen 00u, ik heb al even geslapen. Wij zijn gezegend, want er zijn geen zware snurkende in de zaal. Zelfs de hoesters zijn ermee gestopt.
Wel zijn er de toiletgangers, de dorstigen die nog even moeten drinken (waaronder Vic), degenen die het ineens ’s super warm krijgen en alles uitspelen en open zetten (waaronder ik), …. en ondertussen waait de wind onder het dak en flappert de deur in zijn slot mee met de wind.
Ik hoop echt dat het snel ochtend is :-)
Update: de nacht viel beter mee dan verwacht. Nog eens wakker geworden rond 3u maar voorts als een roos geslapen. “Slapen” is gelukkig 1 van mijn talenten.
Erger wordt het niet
We vertrokken vandaag in de regen voor een hike van 17 km van Le Falgoux tot Le Fau.
Toch een beetje dapper, dacht ik bij de start, “De Dappere Duo’s” maken hun naam weer waar.
Onderweg besefte ik dat het verschil tussen “De Dappere Duo’s” zijn, of “2 Dappere ouders die geen rekening houden met hun arme kinders” zeer dun is.
Rond de middag, na 3 uur in de regen en mist stappen, had iedereen het koud, handen waren verkleumd en alle voeten waren doorweekt. De moraal was zeer slecht. Op zo een moment weet je ook niet, wordt het beter? Want we moeten nog naar de bergtop en daar is het doorgaans nog guurder.
We zijn in elk geval verwenst geweest door de kinders. En ik twijfelde ook of het wel een goed idee was geweest om überhaupt te starten.
Al weet ik ook dat de miserabele momenten, achteraf dikwijls het meest memorabel blijken.
En ik weet ook dat twijfel bij de start dikwijls ongegrond zijn. De dingen die effectief mis gaan, die scenarios heb je op voorhand meestal niet bedacht.
Maar we hadden chance, we vonden een hut om onze bokes in te eten en echt, “eten doet wonderen voor de moraal”.
Hoewel de omstandigheden niet echt veranderden konden we er terug tegen.
Na een tijd trok toch al de mist op en konden we ook wat genieten van het uitzicht.
Het wandelpad leek wel een rivier, maar eens je voeten nat zijn is het ook wel een opluchting dat je het idee van “mijn voeten moeten droog blijven” kan loslaten.
Het laatste deel van de GR400 die we volgden bleek niet meer te bestaan. Het was ofwel omweg, oftewel het begroeide oude pad proberen terugvinden en volgen. Het werd natuurlijk de shortcut, die enkel korter was in afstand, absoluut niet in tijd.
Uiteindelijk kwamen we om 17u30 aan na 20km en 995 hoogtemeters in moeilijke omstandigheden.
De hut Le Fau bleek een voltreffer. En het bijhorende restaurant had annulaties, waardoor er voor ons een plek was vrijgekomen. Het eten was trouwens heerlijk.
De kinderen zien me terug graag. Benieuwd of ze dat morgen nog steeds zullen doen als ze beseffen dat ze moeten vertrekken in natte schoenen.
Maar erger dan vandaag kan niet. Morgen is het korter en is er beter weer voorspeld.
Een spannende start, maar geen valse
Laten we nog eens vakantiebloggen !!!
Al vreesde ik even dat er geen gezinsvakantie van zou komen. Onze Vic kwam immers verkouden en met hoest terug van kazoukamp.
Een PCR test was nog nooit zo spannend. Gisteren om 8u ’s morgens deden we de test, in de hoop in de vroege namiddag het resultaat binnen te hebben. Met in ons achterhoofd dat we 50% kans hadden op een positieve covid test voor Vic. De laatste keer dat hij verkouden was bleek hij immers ook positief. En met al dat nieuws over stijgende cijfers tegenwoordig.
Mijn kleren (het moeilijkste deel van inpakken), daar ging ik alvast niet aan beginnen zonder een resultaat. Maar ja, dat resultaat kwam maar niet. Dus ik kon mijn uitspraak niet hard maken.
Uiteindelijk gingen we slapen zonder resultaat en om 6u’s morgens hadden we alle negatieve resultaten binnen van iedereen buiten Vic. Ik zag heel onze congé, waar we als gezin zoveel behoefte aan hadden, in het water vallen. Gelukkig kreeg ik een half uurtje later dan toch de verlossende mail. Ook Vic testte negatief, olé!!!
Dagje auto op het programma, richting Frankrijk.
Wij zeggen dikwijls “Frankrijk stelt nooit teleur”, en dat menen we ook. Nochtans is een ideale vakantie voor mij geen Frankrijk. Frankrijk stelt nooit teleur maar is daarom ook dikwijls een gemakkelijkheidsoplossing. Terwijl er nog zoveel moois op autoafstand is (Tsjechië bijvoorbeeld).
Maar deze keer hebben we een welbepaalde reden om voor Frankrijk te kiezen. Wij verwelkomen eind van augustus een hond in ons gezin, en die pup woont tegenwoordig in de Ardèche. En wij gaan op bezoek!
Op de planning staan, 3 dagen huttentocht in het centraal massief, in de regen.
Enkele dagen kamping met zwembad aan de gorges de l’ardèche. Waar de kinderen kunnen “chillen” en wij gaan wandelen. Voor iedereen wat wils … fietsvakanties met ons allen lijken verleden tijd.
En dan een 2daagse kanotocht op de ardèche met overnachting in het natuurgebied.
En als kers op de taart, bezoek aan onze pup.
Het lijkt alsof we nog nooit zo een minutieus geplande vakantie hadden. Meestal veranderen wij onze bestemming nog de avond voor vertrek omdat het weer van de bestemming ons niet aanstaat.
Rond 17u kwamen we – in de regen – aan op camping municipale van Le Falgoux.
Een zeer rustige kamping in een prachtig dorp met welgeteld 1 camper en 1 trekkerstent onder het afdak van het gebouw.
Niemand van ons zag het zitten om een tent op te zetten. Gelukkig zijn hier ook kamers aan een zeer schappelijke prijs waar we gebruik van kunnen en zullen maken.
De dappere duo’s zijn het precies wat verleerd … “dapper zijn”.
Eten deden we in restaurant “Le voyageur”, met prachtig zicht op een mistig landschap.
Vroeg in bed en morgen paraat voor de beklimming van de Puy Mary, de hoogste vulkaan van Europa.
Winterbivak
Ik moest er weer eens uit, en het voordeel van corona-toestanden is dat de agenda leger is. Dus toen mijn 2 avontuurlijke vriendinnen me vroegen of ik goesting had om mee te gaan op hun hike, was een datum snel gevonden.
Alhoewel het technisch gezien nog geen winter is, zeg ik toch “winterbivak” tegen onze hiking met overnachting op paalkamping.
Winterkamperen deed ik al eerder,maar met de fiets. Hiken deed ik ook al eerder, maar dan wel in de zomer. Dit was dus weer iets nieuws voor mij, waar ik enorm naar uitkeek.
Zo heb ik weken gedaan over inpakken. Mijn huisgenoten draaiden wel eens met hun ogen, maar voor mij is dat een groot deel van het plezier. Uiteindelijk vertrok ik met een rugzak van 16kg (inclusief wandelstokken, eten en water). Nog steeds teveel, want ik liet me vertellen dat je rugzak max. 21% van je lichaamsgewicht mag bedragen … dringend wat bijkomen dus.
Onze route volgde deels de “Entre Lesse et Lomme” en het begin- en eindpunt was het station van Poix-Saint-Hubert.
Saint-Hubert is de Europese hoofdstad van de jacht, en dat hebben we geweten. Alhoewel we getracht hebben om alle jachtgebieden in kaart te brengen, via verschillende bronnen, hebben we toch niet alle jachtgebieden kunnen coveren. Gelukkig hebben we niet al te veel moeten omlopen. Het grappige was wel dat we nog maar 200m op weg waren vooraleer we onze route moesten aanpassen wegens doorkruisen van een drijfjacht.
Mijn vriendinnen, die zichzelf “zelfstandig bergwandelaar” mogen noemen, gaven mij de verantwoordelijkheid van vuurmeesteres. Op aanraden van Bjeurn had ik wat zipblokjes meegenomen en een wapperaar (een stuk plastiek om het vuur mee aan te wapperen). Ik moet toegeven dat ik opgelucht was, toen we ‘in de regen’ op de bivakplaats aankwamen, en daar al een groep mannen zagen, rond een brandend vuur. De zipblokjes waren niet meer nodig en zelfs hout sprokkelen moesten we niet meer doen. Wat een heerlijkheid !!!
Al werd mijn wapperaar, waar mijn vriendinnen me eerst mee uitlachten, wel geapprecieerd. De volgende ochtend vroegen de mannen me zelfs of ze hem niet mochten houden.
Over die mannen gesproken, dat was een aangename ontmoeting. Ze deelden hun vuur met ons en wij zagen hij ze uit hun rugzakken en enorme pot toverden en een vacuumgezogen zak zelfgemaakte spagettisaus. In hun vriendengroep was er blijkbaar een vacuummachine hype ontstaan, en dat is dus ook blijkbaar handig op trektocht.
Langs onze kant is het eerder het drogen dat ik een hype zie worden. Mijn vriendin heeft immers een droogmachine en had een variatie van zelfgedroogd fruit en tomaatjes mee, om het saaie eten mee te pimpen.
Het spannendste aan het winterkamperen vind ik altijd de overnachting en de vraag of ik het niet te koud ga hebben. Ondanks mijn slaapzak met comforttemperatuur -12°C, en de 4 handenwarmers die ik activeerde in mijn slaapzak om voor extra warmte te zorgen, was het toch op het nippertje. Een goede slaapzak beschermt immers niet tegen de koude die vanuit de grond komt. Volgende keer ga ik voor extra isolatie van onderuit.
Wat ook nieuw voor mij was, was het filteren van water. Dat is het verschil tussen een fietstrekker en een hiker. Als hiker draag je alle gewicht op je rug en is het héél belangrijk om dat te beperken. Het loont dan om wat minder water mee te nemen, en onderweg terug bij te vullen met water uit de Lesse.
Enfin … dees was super tof, en zeker voor herhaling vatbaar. Een volgende sessie is al gepland in de ‘echte’ winter en ik ben al in volle voorbereiding. Ik heb me alvast een deftige rugzak besteld, ik ben volop op zoek naar een oplossing voor de grondisolatie in de tent en ik heb als een echte nerd al een calculator gemaakt om te berekenen hoeveel eten ik nodig heb voor mijn werkelijke energiebehoefte. Want volgende keer wil ik niet meer terug thuis komen met 1,5kg overschot aan eten in mijn rugzak.
Lessons learned
- Een thermos thee is een goed idee
- Handenwarmers voor in de slaapzak zijn echte lifesavers
- Nooit op trekking zonder waterfilter
- Never underestimate een goeie wapperaar
- De jacht valt niet te plannen, maar je kan beter wel een poging wagen
- Op eten kan er nog veel gewicht gewonnen worden
Meer lezen
- Eerdere winterkampeertrips
- Vorige hikes
- Trekking in Sumava National Park (Tsjechië) met De Dappere Duo’s
- Skye Trail (Isle of Skye – Schotland) met De Dappere Duo’s (dag1, dag2)
- Paalkampings
- Paalkampings Lesse&Lomme (de onze was Virée la chêne)
- Het verzamelplatform van de paalkampings in België
- De jacht in kaart proberen te brengen kan via een combinatie van volgende bronnen
- https://partageonslaforet.be/
- https://www.parc-naturel-ardennes.fr/calendrier-chasse/
- raadplegen van de jachtkalender van de te doorkruise gemeenten
De magie van de 8
Het was hier moeilijk, met een crashke tot gevolg. Een combinatie van wat persoonlijke issues, corona-eenzaamheid en het moelijk kunnen schakelen tot tussen werk en privé door het constante thuiswerk.
Ik gleed af in een situatie dat ik mijn energiegevers opgaf voor mijn energienemers. En als je de dingen begint te laten die je leuk vindt, dan zit je in “de danger zone”.
Ik heb veel nagedacht, over wat me juist stoorde en wat ik daaraan kon doen.
Eén van de conclusies was, dat ik mijn schakelmoment miste. Vroeger fietste ik 45 min naar en 45 van het werk. Een ideaal moment om buiten te zijn en te schakelen tussen werk en thuis.
Bij het thuiswerk lijkt deze tijd ineens verdampt, ik heb me al vaak afgevraagd waar deze tijd naar toe is, hij wordt in elk geval niet gebruikt voor ontspanning.
Ik mis de koffies met mijn collega’s, de informele gesprekjes, …. en ik heb het gevoel dat enkel het puur functionele overblijft. Dat het allemaal efficiënter, maar ook minder plezant is.
Elke dag 8km lopen
Enfin … met dit besef besloot ik om mezelf elke dag een loopje van 8km kado te doen, zonder er vroeger voor te moeten opstaan.
Geen tijd, is geen excuus, ik had die tijd immers vroeger ook, en nu eis ik deze weer op voor mezelf.
En sinds 31 dagen begin ik mijn dag met een loop van 8km, tenzij er die dag een andere volwaardige sportieve activiteit gepland staat.
Waarom 8km?
Die 8km is iets puur persoonlijk. Ik koos 8km omdat ik dat een mooie afstand vind, genoeg om iets aan te hebben, maar dan ook weer niet zoveel dat ik er soms tegenop zou zien. Ik loop daar ongeveer 45 minuutjes over en dat vind ik een mooie duur om er even helemaal tussenuit te zijn.
Ik denk dat ik zo ook blessurevrij kan blijven lopen. Dagelijks 8km lijkt me ook gezonder dan elke 2 dagen 16km. Op aanraden van de dokter loop ik traag, met kleine passen en land ik zeker niet op mijn voorvoet.
Maar voor hetzelfde geld was het de magie van de 6 (km lopen), of de magie van de 30 (min wandelen).
Het gaat immers niet om het lopen, wandelen zou ik even waardevol vinden.
Lopen is nu mijn therapie en niet meer mijn sport. Geen snelheidsdoelen en prestatiedrang. Het gaat om de tijd voor mezelf en om het buiten zijn.
De magie van de 8
“Maar helpt dat?”, hoor ik je al denken. Wel, ik voel me toch al een pak beter. Dat komt natuurlijk niet enkel door die dagelijkse 8km, maar ik word wel gelukkig als ik eraan denk.
Ik ben aan het ontbijt blij, dat ik nog even tijd voor mezelf ga hebben alvorens te beginnen werken. En ik vind het ook plezant om te beginnen werken met het gedacht dat ik al buiten ben geweest en al beweging heb gehad.
“Eigen zuurstofmasker eerst”, zei iemand me toen ik het moeilijk had. Je moet zoals in de vlieger eerst jezelf redden, voor je voor de anderen kan zorgen.
Wel … door mijn magische 8, zorg ik letterlijk eerst voor mijn eigen zuurstof.
En is nu alles plotsklap in orde? Neen, maar met tijd, boterhammen en zuurstof komt dat sowieso weer goed.
Schwarzwald dag 13: De terugkeer is nooit de leukste dag
Terugkeren van een vakantie is nooit leuk. Wel … met de fiets zeker niet.
Enkele jaren geleden regelden we het zo dat Bjeurn de trein nam naar het startpunt om ons te gaan oppikken met de wagen met aanhangwagentje voor de fietsen. Relax voor ons, minder voor hem. Dit jaar besloten we het er eens op te wagen om met zijn allen met de trein naar het beginpunt te gaan. Na ons geïnformeerd te hebben bij de Duitse spoorwegen leek dit doenbaar.
In een tandem zagen ze zelf geen probleem. We mochten enkel de snelle treinen (ICE) niet nemen, maar we moesten voor de trage verbindingen kiezen.
Voor € 32 konden we de tandems en de kinderen gratis meenemen van Freiburg naar Höfen an der Enz. Een afstand van 170 km waar we 4 uur op pendelden met 4 verschillende treinen. (Freiburg, Offenburg, Karlsruhe, Pforzheim, Höfen an der Enz) Omslachtig, maar al bij al viel het goed mee. De meeste stations hadden liften die net groot genoeg waren voor 1 fiets. 2 keer moesten we de fietsen de trap op sleuren, bij het beginstation in Freiburg en in Karlsruhe waar de lift defect was.
In 3 treinen hadden we zeeën van plaats. In het laatste treintje blokkeerden we met onze fiets de hele wagon. En desondanks dat het een heel klein treintje was, konden we niet afstappen op ons station. Ofwel was het perron te klein, ofwel had de conducteur zich slecht geparkeerd. Dat was ons niet volledig duidelijk. Enfin … we stapten een station verder af en we moesten maar een kilometer terugfietsen. Ik moet zeggen dat het relatief vlot verlopen is, gezien alle overstappen en de grootte van onze fietsen.
Toen we op de camping waar onze auto geparkeerd stond aankwamen, kwamen we tot de onaangename verrassing dat het daar siesta was tussen 12 en 15u. Wat wil zeggen dat de WC’s gesloten zijn (met uitzondering van eentje zonder slot) en dat je niet op of van de camping mag met de auto. Dat werd dus nog een uurtje wachten. We besloten een fris drankje te kopen, en dachten dat op een schaduwplekje op het lege campingterras op te drinken. Dat was echter buiten de eigenares gerekend. We werden onvriendelijk verzocht om het terras te verlaten.
Misschien maar goed want toen we ons op een bankje aan de rivier zetten zagen we een eigenaardig schouwspel. Een slang die zich al surfend liet meevoeren op de rivier. Dit was toch wel het meest vreemde tafereel dat we deze vakantie mochten meemaken.
Na de siesta waren we eindelijk klaar om de rit huiswaarts aan te vatten. Op momenten als deze, lijkt de flixbus me heel interessant.
En zo zit deze toffe vakantie er weer op. Volgende keer willen we weer net iets meer “into the wild” en meer bergen. En ik wil me ook iets minder muilezel en iets meer dartele hinde voelen.
Wat volgend jaar brengt zullen we zien … het doortrekken is voor ons een must, maar dat kan zowel met de auto met daktent, een kano, een fiets of op goede wandelschoenen.
Schwarzwald dag 12: Citytrippen in Freiburg
Een citytrip op het programma, dat is kunnen uitslapen want je moet geen tent inpakken en opkramen. Uitslapen bleek echter niet zo evident. Zeker niet als je naar de toilet moet.
In Freiburg was het heel relax. Citytrippen doe ik nog altijd niet zo heel graag na een overdosis tijdens onze Tour d’Europe. We doen het nu meeatal heel relax zonder alles te willen zien.
Als eerste fietsten we naar de Vaubon wijk (een duurzame wijk in Freiburg). Veel groen, veel fietsen, heerlijke lunch in de tuin van villabankantine.
We zagen de woonhuizen, de studentenbuurt, en tiny houses en ook wat verloedering. Desondanks heel inspirerend.
Ook zagen we dit, de heliotrop van Rolf Disch … een huis met geïsoleerde kant en een kant met veel glas, dat rond zijn as draait ahv de zonnestand en de seizoenen. Dit huis produceert 3 keer meer energie dan het gebruikt.
En dit is ruimte gereserveerd voor een parking voor de Vauban inwoners (je auto parkeren mag namelijk niet in de woonwijk zelf), maar vermits hier nog geen behoefte aan is, blijft het een groene tuin waar de kindergarten vandaag speelde, waar groenten worden gekweekt en waar je met je voeten in de rivier kan lopen (of dammen bouwen zoals Vic)
Dan kochten we onze treintickets om morgen terug naar Höfen te gaan. In theorie zal dit geen probleem zijn met 2 tandems. Hopelijk zal het in de praktijk even vlot gaan (2 overstappen)
De binnenstad van Freiburg blijft sowieso leuk maar wij zijn geen shoppers. We liepen nog wat kilometers door de Bächle, in deze goten stroomt water uit de Dreisam doorheen de oude stad. Ooit ontstaan om de stad te voorzien van vers (drink)water en bluswater. Nu het charmante kenmerk van de stad.
Na wat rondslenteren gingen we ons terug wat verfrissen in de Dreisam zoals de echte locals, en aten we in een biergarten op weg naar de camping.
Genoeg gechilled. Klaar om terug naar huis te gaan !!!
Schwarzwald dag 11: Aankomst in Freiburg
Afstand: 46 km
Hoogtemeters: voorlopig ongekend, maar niet bijzonder veel
Overnachting: Busses Camping am Möslepark Freiburg
De (mogelijks) laatste rit leidde tot Freiburg. Een schone rit, die niet door het bos en volle natuur ging. Maar wel door wijngaarden, en stuk voor stuk pittoreske dorpen. Echt waar … vandaag geen enkele lelijke gemeente gezien. Wel dorpjes met charmante huisjes, riviertjes die het dorp doorkruisen met mogelijkheden tot pootje baden en vol brugjes met gekleurde bloemen. Tof tof.
Het fietsen ging me goed af, misschien ligt het aan Vic, die nu mijn partner is. Maar het is ook minder zonnig (wel warm , maar ook bewolkt) en minder bergachtig.
In de velden stonden enorme sproeinstallaties en wij deden ons best om mee te profiteren en waar mogelijk nen douche mee te pikken.
Iets wat me ook al een hele tijd opvalt is dat we hier in deze regio niet alleen ontzettend veel rode wouwen zien, maar ook ooievaars en opvallend veel reigers. Ik denk dat ik nog nooit zoveel reigers zag. Grappig want in velden verwacht je die niet echt, maar als we reigers zien is het water wel altijd ergens nabij.
Aankomen in freiburg was echt een wauw-gevoel. We passeerden eerste de duurzame stadswijk Vauban (morgen eens nader te verkennen want zag er super tof uit). En dan fietsten we langs de rivier de Dreisam die door de stad loopt. Onmogelijk om niet te stoppen (zeker nu, nu het 29°C is) Wat een toffe plek !!! Het water loopt in verschillende plateaus van grote stenen af en overal zitten, spelen, zwemmen mensen.
Freiburg maakt indruk … we voelen ons meteen thuis en welkom.
De camping ligt een beetje uit het centrum maar de sfeer die er heerst ligt zo wat in dezelfde lijn van deze in de stad. Er is een leuke schaduwrijke bar, er is een vijvertje met vissen, een super klein tententerrein waar iedereen dicht op elkaar staat, een relaxzone met hangmatten waar je kan gaan in liggen. En allemaal vriendelijke mensen. Wij zijn hier graag. Maar na 2 biertjes fietsen we toch terug de stad in om iets te gaan eten en nog wat te verkennen.
Over de hele stad lopen gootjes met stromend fris water. Kinderen spelen met bootjes in het water en de volwassenen zetten zich met blote voeten in de goot. Grappig zicht.
Als we terug naar de camping fietsen is ook de grote schommel onder de brug van de Dreisam vrij. We haalden nogal toeren uit voor de fotos. Liv en Vic maakten allebei een uitschuiver in het water en hielden het dus niet droog. En ik werd gestoken door een wesp.
Totally worth it.
Schwarzwald dag 10: vandaag graag traag
Afstand: 30,1 km
Hoogtemeters: 288 m
Overnachting: Dreiländer-Camping te Neuenberg
Hoe graag we het ook zouden willen, deze vakantie kunnen we corona niet echt negeren. Mondmaskers horen er gewoon bij tot in het sanitair van de camping. Het is vreemd hoe snel dat went. Alhoewel we ook regelmatig rechtsomkeer moeten maken omdat we het masker niet mee hebben.
Zwemmen is ook minder evident. Bij campings met zwembad is er meestal gewoon een limiet aan aantal personen in het zwembad. Maar hier in de regio zijn ook veel openluchtzwembaden, en bij deze moet je dikwijls een dag op voorhand online reserveren.
Gisteren dachten we slim te zijn. Er stond vandaag toch geen lange rit op het programma dus boekten we een zwemsessie in de voormiddag in het toffe parkzwembad van Lörrach.
En inderdaad … het zwembad was prachtig. Alleen een serieze afknapper dat de waterglijbaan en de waterversnellingen enkel in de namiddag open gingen. Dit was niet voor iedereen even gemakkelijk om zich over te zetten.
Als we fietsen zien we in de verte nog wel de beboste heuvels, maar het zwarte woud gevoel zijn we al een tijd helemaal kwijt. Al zagen we wel een hertje. We leerden vandaag dat hertjes ook in het graan kunnen zitten maar dat ze bij het wegvluchten de tractorsporen verkiezen en niet dwars door het graan springen.
Na een half dagje fietsen zouden we aankomen op de volgende camping. Maar die bestond echter niet meer en de andere camping in het dorp was een naturistencamping. We hebben echter al geleerd dat zo’n situaties meestal willen zeggen dat er iets anders beter op ons wacht.
En zo waren de kinderen zeer content bij het zien van de volgende camping. Een camping met pony’s, een winkeltje waar je ijsjes kon kopen en een zwembad waar je niet moest reserveren.
De wandeling was ook vandaag een verplicht nummer. Het deed deugd … een verkoelend briesje op een avond waarop het weer niet lijkt af te koelen.
Eindelijk hebben we ook onze was eens gedaan. Het voelt heerlijk om weer propere kleren te kunnen kiezen.
Opvallende details vandaag.
- Aan het campingzwembad was het precies de bedoeling om de schaduw te ontwijken. Strandstoelen werden van onder de parasollekes weggetrokken om meer zon te krijgen. En het was 29°C vandaag.
- Mensen (zowel jongeren als ouderen) fietsen hier graag met hun fietshelm aan hun stuur ipv op hun hoofd. We vermoeden dat er toch ieta van helmplicht is voor kinderen of elektrische fietsen (elektrische mountainbikes zijn hier trouwens wel heel populair)
Schwarzwald dag 9: Elektronicaverbod
Afstand: 41 km
Hoogtemeters: 327 m
Overnachting: Drei-Länder-Camp Lörrach
Gisterenavond planden we de rest van de route. Gelukkig dat ik betrokken werd want het eerste plan zag er een beetje uit zoals ik me de hel voorstel. Warm (want vandaag 31°C voorspeld) en met een paar stijgingspercentages van 20 tot zelfs 40 %).
Uiteindelijk komen we op iets veel schappelijkers uit, en volgen we dezelfde alternatieve route die Stien en co ook namen.
Onderweg routes plannen is niet zo evident. Sowieso gaat dat beter op een computer.
Momenteel is onze favoriete app, met stip, Osmand, maar dan wel de android versie. Bjeurn heeft een iPhone en daarop is de Osmand app niet zo veelzijdig. Met Osmand plannen we de routes en maken we de gpx-files, kijken we waar campings, bankjes, winkels en zwembaden zijn.
Die gpx-files geraken dan weer veel gemakkelijker op Bjeurn zijn fietsgps (wahoo elemnt), via bluetooth. Ikzelf moet zitten prutsen met miniSD kaartjes van de garmin (touring edge plus) die ik in mijn gsm moet steken. Zo heeft elk systeem weer zijn voor- en nadelen.
Het fietsen valt me deze vakantie zwaar, en ik ben serieus aan het evalueren of ik het volgend jaar nog wel zie zitten om met een tandem te gaan. De volgende dagen zal ik voor mezelf deze beslissing maken.
Vandaag deden we ook de partnerruil. Ik ben nu een fietskoppeltje met Vic en Bjeurn en Liv zijn een ander duo. De kinderen horen elk bij een fiets (want die is afgesteld op hun beenlengte). We veranderden de zadels, de gps-houders, en de zwaarste zakken en de tent verhuisden we naar Bjeurn zijn nieuwe fiets. En voorts deden nog wat andere finetuning, Bjeurn is groter dan mij en er moesten wat zakken en een drinkbus verplaatst worden. De fiets van de jongens was ook een echte jongensfiets … hun kauwgum plakten ze gewoon ergens op de fiets als ze die beu waren. Dat is niet meer toegelaten nu ik met die fiets rijd.
Vic en Liv moeten zich ook wat aanpassen. Liv zal geen muziek meer mogen luisteren onderweg en Vic zal de afdalingen niet meer aan duizelingwekkende snelheden kunnen ervaren. Vic zal er nu ook aan moeten wennen om de zwakste fiets te zijn. Maar toch zijn beide kinderen en ouders content met de switch.
We namen op gepaste wijze afstand van de Rijn, door nog eens te gaan pootje baden.
Ik probeerde ook aan de kinderen uit te leggen waarom ik industrie soms charmant vind in zijn lelijkheid. Ik vond bij geen van beide gehoor.
Met 3 wachtenden voor ons duurde een uur om ingechecked te geraken op de camping. Frustratie bij alle wachtenden, vooral door de dame die voorgestoken werd door een man die ze zelfs nog geholpen had met het invullen van zijn papieren. Ook door de man die online gereserveerd had maar nu even goed moest wachten en alles opnieuw moest invullen. En ook door de voorsteker die uiteindelijk vond dat hij teveel moest betalen voor de plek die hij kreeg, en die opnieuw binnenstapte om zijn geld terug te eisen. De dame aan de kassa was ook enorm corona-angstig, dus ze was constant alle stylo’s, oppervlaktes opnieuw aan het desinfecteren.
Nog een minpuntje aan de camping. We kregen 1 badge per gezin voor gebruik van het sanitair. Naar het toilet gaan is echt niet simpel meer. Eerst terugkeren omdat je je mondmasker vergeten bent (overal op de campings verplicht in het sanitair), en daarna nog eens voor de badge (die je dan natuurlijk ook niet meteen vindt).
Op de menu vanavond stond sushi. Onze favoriete Lidl verwennerij, en die Lidl die is hier om de hoek. Als het zo warm is hebben wij ook geen zin om te koken.
Liv is (zoals de trouwe bezoeker hier wel weet, en iedereen die Liv maar een beetje kent ook) een grote lezer. Daarnet waren we wat aan het praten en het gesprek kwam erop dat ik haar zou koppelen aan een andere grote fantasy lezer. Waarop Liv antwoordt “Dat wil ik helemaal niet, wie moet dan de taakjes in huis doen!”.
Zo voelen wij ons idd ook een beetje als de gsm / leesclub weer bezig is. Dat wij degene zijn die de taakjes moeten doen.
Dit is een beetje geëscaleerd en nu is er tot overmorgenvroeg een elektronicaverbod voor de kinderen. Dit verbod resulteerde tot onze grote verbazing en ook vreugde, in de gezelligste avond van de reis.
Een avond waarin het maar niet leek af te koelen, met een wandeling in gezelschap van een kind, een ritje naar de Lidl voor nog wat drankjes (want aan bars doen ze hier precies echt niet), van gezellig spelen van een kaartspel (onze huisspreuk .. “Gezelschapsspellekes eindigen bij ons nooit gezellig” bleek deze keer niet van toepassing ) … en alternatieve voetentherapie met sushistokjes.
Graag meer van dat.
Schwarzwald dag 8: slapen op de boerderij
Afstand: 58.7 km
Hoogtemeters: 161 m
Overnachting: Boerderijcamping Isele-Hof (de aanrader van Stien)
Toen ik ’s nachts opstond om naar de toilet te gaan zag ik de mooiste sterrenhemel in 23 jaar (ik herinner met dat ik toen ik 17 was, ik ooit eens zwaar onder de indruk was van de sterrenhemel in Oostenrijk op skivakantie. Dit was van hetzelfde kaliber). Een 1000 sterrenkamping !!!
Ik denk dat het de eerste keer deze reis was, dat we voor 10u vertrokken waren. Het was ook nog eens zondag dus alle winkels in Duitsland zijn dicht, nog iets waar we geen tijd aan moesten verspillen. Het plan was om vandaag eens 70km te fietsen.
Het begin van de rit was echt prachtig. We bleven langs de Wutach (de rivier die langs de vorige camping stroomde) rijden. Stroomafwaarts … dus bijna ongemerkt bergaf. Bijna ongemerkt voor het oog, bedoel ik dan, want voelen deden we het zeker. Ondertussen flirtten we met de Zwitserse grens. Eens was de mijlpaal links, dan weer rechts van ons. We vrezen wel een beetje voor one telefoonrekening vermits onze data was blijven opstaan. De eerste 30 kilometers gingen heerlijk vlot.
Onderweg kwamen we nog een helend plekje tegen in de rivier. De bedoeling is dat je 3 rondjes rond de leuning stapt met je blote voeten in het water. Wij kunnen je zeggen dat dat koud is.
Daarna zagen we eindelijk de Rijn … en toen werd het ook betrekkelijk heet. Waardoor het fieten niet meer zo vlot ging. Wij, de meisjes deden wat we altijd doen als het niet meer gaat. We zetten een muziekje op.
Daarna besloten we (op dit bankje waar je de gsmclub ziet zitten) om het plan bij te stellen. We zagen op Osmand dat op de camping die Stien ons had aangeraden, dichter bij was dan degene die we op het oog hadden en dat deze vlak aan een openluchtzwembad lag.
De boerderijcamping is idd een aanrader (alhoewel dat het weer een ferme klim tot daar was, dat was vandaag de afspraak niet) maar het zwembad was een afknapper. Het was er inderdaad en het was zelfs open, maar wegens corona moest je de dag voordien boeken. Wat wij dus niet gedaan hadden. Maar de boer zei dat we gerust in de Rijn konden zwemmen. Dat moet je ons geen twee keer zeggen. Dat doen we graag … wild zwemmen.
En zo zwommen we dus in de Rijn (op een plek zonder stroming en enkel waar we konden staan, want het is niet omdat we graag wild zwemmen dat we onvoorzichtig zijn).
Zelfs de grootste twijfelaar (Vic) ging er uiteindelijk in, om er niet meer uit te willen. Ik moet zeggen dat ik me als herboren voelde, mijn hittedip was instant over.
Vandaag zijn ook de eerste 2 teken gespot. Wij zijn content dat we ingeënt zijn tegen tekenencefalitis. Iemand vroeg ons ook waarom we geen tekentang mee hebben in de EHBO, of wat was omdat we ingeënt waren. Wel teken brengen 2 grote gevaren mee. Ten eerste de tekenencefalitis die direct na de vasthechting kan leiden tot hersenvliesontsteking. Ten tweede Lyme, dat pas na 24u vasthechting een gevaar is, en over het algemeen ook beter te behandelen. Wij zijn sowieso op onze hoede voor teken, maar wij gebruiken gewoon een pincet om deze te verwijderen. Dat werkt even goed.
Na een avondwandeling in de boerderij zit de dag er weer bijna op en komt er eindelijk verkoeling.
Straks de route voor morgen nog plannen. De Rijn was plezant, maar binnendoor zal weer mooier en rustiger zijn.
Schwarzwald dag 7: schriktocht in zwitserland
Afstand: 57km
Hoogtemeters: 403 m (867 m naar beneden)
Overnachting: Camping an der Wutach
S morgens uit onze tent gebakken door de hitte, dat was precies lang geleden. Het weer is duidelijk gekeerd.
Snel vertrekken vanop de camping is altijd het plan, maar lijkt nooit te lukken. Enerzijds neemt het inpakken toch gewoon zijn nodige tijd in beslag, deze keer kwam er nog eens bij dat we sympathieke buren hadden. Een Nederlands koppel dat ook al veel fietsvakanties met de kinderen gedaan hadden, maar nu ze een zeker leeftijd hadden kozen ze toch voor wat meer luxe van een campervan (met wel fietsen op de bagagedrager). Het zouden wij kunnen zijn binnen 25 jaar.
We zijn nu aan het gedeelte aangekomen waar de Schwarzwald panorama route samenloopt met de Südschwarzwald radweg. Een pak drukker befietst, vandaag echter nog steeds mooi tussen de bossen, charmante dorpjes en mooie panorama’s. Met de panorama’s is het (als we op de route blijven) gedaan. We hadden vandaag immers een zalige bergaf waar we 350 m daalden.
Heerlijk zo de berg af fietsen zonder te moeten trappen, met zonnebril op en mondje toe want de bostingen met de insekten op onze weg waren frequent en verbazend hard ook. Liv roept normaalgezien op de bergaffen “I’m the queen of the road”, maar nu zweeg ze wijslijk om geen insekten binnen te krijgen.
Het leuke aan een fietsvakantie, is dat we de kleine dingen appreciëren. Een Duitse die uit haar tuin loopt om ons te kunnen duwen terwijl we ons de berg op zwoegen, rode wouwen zien en lachen omdat we tesamen “waaaaauw” zeggen, een lekkere magnum met zoute karamel, een stoel, …
Ondertussen ben ik ook eens in een boek begonnen. Ik koos het boek dat Liv ook aan het lezen was. Zilverdolk van Katherina Kerr (deel 1 van deverry saga). Fantasy natuurlijk, want Liv leest bijna niets anders. Mij kan het boek ook wel boeien, misschien ben ik ook wel een fantasy fan. Gisteren vroeg Liv me waar ik zat in het boek, en haar antwoord was “Oh, zit je daar nog maar”. Vandaag vroeg ze weer waar ik zat, en ik zeg “Brandgwen is net gestorven”. Waarop Liv “Neen stop, daar was ik nog niet!”. Het is niet dat ze geen tijd heeft om te lezen maar de verleidingen van de gsm (waar ze ook veel leest op speciale boekenforums zoals wattpad) zijn groter dan die van de e-reader.
Dit was dus een easy rit, morgen nog zo eentje en dan is Bjeurn het vlaķke beu. Hij is ondertussen al aan het onderzoeken welke route aanpassingen we gaan doen. Dat deze de bergen in gaan, dat is zeker. Ik volg, op voorwaarde dat de etappes dan ook korter zijn als het nodig is.
We zijn aangekomen op een heel tof campingske aan de rivier (500m met de grens met Zwitserland). Een camping waar de tijd precies is blijven stille staan. Geen drank te krijgen, maar wel 2 grote winkels (lees … bier, frisdrank en ijsjes) op wandelafstand.
Iedereen, campers, vaste huisjes, een joga-groep, de blowers, de stappers, de motards staan allemaal door elkaar, in een gezellige wanorde.
Onze avondwandeling (ons = Bjeurn en ik) ging tot in Zwitserland. We kropen in een jagershut, zagen de zaligste vuurplek met hout aan een schoon uitkijkpunt, liepen langs de grenspalen en we zagen de zwijnensporen (en we roken de beesten ook). Hoewel ik graag eens een zwijn in het echt wil zien, gingen de woorden “ik hoop dat er geen zwijn komt, ik hoop dat er geen zwijn komt” meermaals door mijn hoofd. Het feit dat het steeds donkerder werd en dat we er weer niet aan gedacht hadden om een zaklamp mee te nemen maakte dat ik me redelijk ongemakkelijke begon te voelen. Een beetje een schriktocht, waarbij ik gelukkig een handje aan Bjeurn mocht geven …. een hele leuke schriktocht.
