Ramptoerisme #ardennesarbalete
Onze overnachting in de B&B “Le Jardin de miroir was impecable. Goede kamer, zeer vriendelijke uitbaters en een ontbijt met zaken die ofwel lokaal ofwel zelfgemaakt waren. Die overnachting was ook goed voor de moraal. Alleen jammer dat het niet wat beter weer was, want dan hadden we ook het zwembad kunnen uittesten.
Op aanraden van onze gastvrouw en gastheer skipten we een deel van de route en gingen klommen we naar “Ham”. Een piepklein, hooggelegen dorpje naast Esneux in de meander van de Ourthe, met allemaal charmante oude huisjes.
Na deze variatie namen we de route weer verder op via de Ourthe naar Tilf. Wat we onderweg tegenkwamen was hallucinant. Een kamping compleet weggeveegd, de caravans in de bomen. Overal stond de huisraad buiten. Tilf centrum was ook volledig onder water te komen staan, muren meegesleurd, … Het meest onbegrijpelijke is, dat het water 7 à 10 meter hoger moet gestaan hebben dan nu. Met het peil waarop de Ourthe nu staat is het moeilijk in te beelden dat ze uit haar oevers kan treden.
Ook in Luik was het ellende alom, en eens we Luik verlaten hadden kwamen we een stukje voorbij de Vesder in Dolhain, en ook daar was de impact zeer groot geweest.
Het is moeilijk voor te stellen wat daar gebeurd moet zijn en hoe de mensen het ervaren hebben. Onze gastvrouw was heel ontroerd door de solidariteit, zelfs over de taalbarrière heen. We kwamen echter ook 2 chasseurs de papillons (vlinderjagers) tegen nabij Dolhain. Zij waren heel boos dat het stuwmeer in Eupen niet tijdig gereageerd had. Ze spraken van een tsunami die het dorp overspoelde vanuit het stuwmeer. En naar wat we zagen, was dat niet overdreven.
Het was heel dubbel vandaag, enerzijds voelden we ons ramptoeristen, bijna gegeneerd om daar rond te fietsen. Anderzijds, is het belangrijk om te blijven komen, te beseffen, mee te leven en de lokale economie wat te steunen.
De route van vandaag was eerder vlak, en vandaag ook veel minder technische en moeilijke stukken. Zelfs een groot stuk “Ravel”. We deden het meest bebouwde deel van de Ardennes Arbalète vandaag. Maar absoluut ook mooie stukken gedaan.
Het lac de la Gileppe was de afsluiter. Dit is een groot stuwmeer met drinkwateropslag. Ik neem aan in zomers weer redelijk toeristisch. Nu was de sfeer wat mysterieus in de regen en de mist. Vermits je met de auto niet tot aan het meer kan komen (of toch niet overal) is het hier heel rustig. Fietsers en wandelaars, maar geen autoverkeer. Heel tof.
Onze tent hebben we opgezet op de Bivouac de la Gileppe. Een prachtige paalkamping, aan de oevers van “La Gileppe”. Die we delen met 2 hikers en een bende heel luidruchtige jeugd met veel bier, die de schuilhut helemaal hebben ingepalmd. Als we langs de hut wandelen ruikt het naar festival.
Gelukkig is het droog, dus hebben we het afdak niet nodig, en maakt de rivier naast onze tent zoveel lawaai dat we hen kunnen negeren.
Na een broodje met kaas (warm eten deden we ’s middags) was het tijd voor een avondwandeling. We waren vastberaden om weer zwijnen te spotten. Moeilijk zou het niet mogen zijn, want overal waren er zwijnensporen. Na 10000 stappen nog geen geluk echter deze keer.
Statistieken: 69km met 772 hoogtemeters van Esneux tot lac de la Gileppe. Gefietst van 10 tot 17u. Slechts 1 regenbui in de namiddag. Overnachting op Bivouac de la Gileppe.
Vous êtes courageux #ardennesarbalete
“Vous êtes courageux”, riep iemand ons toe, toen we in de regen en vol modder voorbij fietsten.
Wel ja … dat vond ik ook, dat we moedig waren. Misschien wel overmoedig. Alhoewel dat ik ook vind dat je op voorhand nooit teveel moet piekeren en nadenken. Want anders doe je niets en een DNF (did not finish) is minder erg dan een DNS (did not start).
Het plan was om de 365km af te leggen in 6 (eigenlijk 5,5 dagen). En 60km per dag lijkt ook niet veel. Buiten dat het mountainbikeparcours is en dat de omstandigheden allesbehalve ideaal zijn (regen, doornatte ondergrond met veel modder en geulen gevormd door regenwater).
Vanmorgen was er al de eerste lessons learned (die Bjeurn gelukkig al wist). De tent als laatste inpakken. We hadden vroeg kunnen vertrekken maar verkozen toch wijslijk om de eerste regenpieken in de tent door te brengen.
Na 5km fietsen wist ik al … ons plan van 60km per dag gaat lange dagen opleveren. En op 12km zeiden Bjeurn en ik tegen elkaar “we hebben precies al genoeg belevenissen voor een hele dag”. Die belevenissen waren dan schuilen, natte voeten door de plassen, modder, duwen van de fiets wegens steile weg en moeilijk befietsbare ondergrond.
Ik moet zeggen dat ik nog moeilijk kon genieten met de gedachte dat we nog tot in Liège wilden geraken, maar dat de kilometers zo traag voorbij tikten.
Plannen zijn er om te veranderen en dat doen we dan ook. Morgen gaan we verder, maar we zien gewoon hoe ver we geraken. Genieten staat voorop, en als we net als vandaag maar 48 km ver geraken, dan is dat ook zo.
Na die beslissing ging het fietsen beter. Het was ook droger, en dat is ook beter voor de moraal. En ondanks dat ik op een bepaald moment gevallen ben en ondersteboven ben beland onder mijn fiets (zonder veel erg), kon ik alles weer wat beter hebben.
Uiteindelijk zijn we in Esneux beland. Een prachtig dorp, jammer genoeg ook enorm gehavend door de overstromingen. De kamping van Esneux was volledig vernield, alle draadafsluitingen hingen vol met bladeren en vuil, mazoutketels lagen in de kant, auto’s hingen in de struiken, bakken bier lagen overal en de Ourthe stonk naar mazout. Hallucinant.
In Esneux vonden we gelukkig nog een fietsenmaker die Bjeurn zijn maandagfiets wat kon oplappen. En dat was vandaag voor de 2e keer dat een fietsenmaker me vertelde dat hij de Ardennes Arbalete onder normale omstandigheden had gereden, en dat het toen al behoorlijk pittig was. Bedankt daarvoor, dat doet deugd te weten dat het niet enkel aan mij ligt.
Uiteindelijk slapen we hier in een airBNB. En dat doet ook wel deugd … zeker de douche.
Benieuwd wat morgen brengt.
Statistieken van de dag: 48km, 841 hoogtemeters en Érezée tot Esneux, van 9u40 tot 16u (met goeie lunch onderweg in de plaatselijke horeca van Ferière)
Statistisch gezien #ardennesarbalete
De traditie zegt, dat als de kinderen samen op kamp gaan, dat wij onder ons iets tof doen. Zo was er een fietsweekend in de Voerstreek en een deel van de Eislek trail. Deze keer namen we geen genoegen meer met een weekend, maar wordt het een week.
Liv ging ons niet missen op scoutskamp, zei ze. Ik geloof haar en ben er blij om. De kinderen die mij niet missen, die mis ik ook niet. Ik ben gewoon content dat het sowieso tof wordt. Vic ga ik iets meer missen.
Ons plan deze week is de Ardennes Arbalete. Een gravel/ mountainbiketocht van 365 km. Dit al bikepackend, en met tent. Al plannen we ook wel in B&B en consoorten te slapen.
Ik moet zeggen dat (hoewel deze Ardennes Arbalete al lang op mijn bucketlist stond), ik toch wat twijfels had.
Ten eerste is er net een zondvloed geweest, is het wel gepast om hier wat te gaan rondfietsen? Ten tweede , het is hier net een zondvloed geweest, hoe ligt het traject erbij. Ten derde, heel de week regen voorspeld. Gaan er er nog van kunnen genieten. En ook, ik ben geen technisch fietser, ik ben feitelijk een graveler op een mountainbike en ik heb een hekel aan modder en technisch parcours.
De gevolgen van de zondvloed waren niet te negeren. Muren weggespoeld, delen straat weggevaagd, riolering op veel plaatsen open, aan de bedding van de rivier veel plastiek en ander afval. Een beetje confronterend, ik had gedacht dat de schade allemaal veel lokaler was.
We waren onze fietsen nog maar van het bagagerek aan het tillen en we kwamen al een eerste medebikepacker tegen. Hij was naast sympathiek vooral heel hongerig en op zoek maar eten. We boden hem peperkoek aan en het leek te smaken. Ik ben blij dat er nu minder voor mij is. Gene fan hier. Statistisch gezien rijden er veel mensen deze mountainbiketocht, als we na 2 min al iemand tegenkomen. Deze hongerige Fransman was echter de enige vandaag.
De route was gevarieerd, bos, platte band, grote baan, gravel, kettingbreuk, ford (rivier die over de weg stroomt).
Statistisch gezien is het niet ok, als we op 40km al 2 keer fietspech hebben. Gelukkig fixt McGyver dat wel.
Bikepacking is zo licht mogelijk pakken en alles mee op de fiets zonder fietszakken op de bagagedrager.
Dat we dit zo konden doen, is vooral Bjeurn zijn verdienste. Met een trekkingrugzak op de rug, kregen we de tent, kook- en slaapgerief net mee.
Ondanks de weersvoorspellingen hadden we een prachtige fietsdag en avond. Geen druppel regen. Het perfecte weer om te wildkamperen (gaan we zeker niet altijd doen, maar nu was het gewoon zonde geweest om er niet van de profiteren).
Na een nog pittige klim hebben we het ideale plekje gevonden. Ver van alles en super stil. Ons avondmaal was een feestmaal met chips en bier, …. En we hebben het nu nog eens getest en inderdaad. De zakjes van Knor zijn een volwaardig alternatief voor vriesdroogmaaltijden. Gewoon kokend water in het zakje kappen en 10 minuten wachten. Niet enkel veel goedkoper dan een vriesdroogmaaltijd. Maar ook in bijna elke plaatselijke winkel te vinden.
Tijdens de avondwandeling konden we nog een zwijn spotten. Dat is toch nog net iets specialer dan een hert of ree, dus ik kan weer content mijn bed in.
Ondanks mijn bedenkingen op voorhand al 1 geslaagde dag achter de rug.
Statistieken: van Ambly tot Érezéé 40km, 902 hoogtemeters , gefietst van 14u20 tot 19u30, wildkamperen!
Onverwacht de laatste dag
Amai … gisteren was een gevulde dag.
‘S morgens stond we nog in alle rust op, want ’t we hadden tijd. We moesten nog maar een 10tal km kajakken en de bus terug vertrok pas om 16u.
Luxe, we zijn de dag begonnen met uitslapen.
Wij hebben een zalige tent, waar we net met ons 4 in kunnen en bij warme avonden (zoals de vorige) kunnen we de achterwand open zetten. We zijn een beetje droevig omdat de tent op zijn eind is (de rits van buiten- en nu ook binnentent hebben het begeven. Waardoor we deze nacht ook veel muggen te gast hadden.
Bij het inpakken waren we verbaasd dat er 3 beesten hun vel op onze tent hadden achtergelaten.
Voorts vulden we onze dag met veel welgekomen zwempauzes en het springen van rotsen in het water.
Niet zo een succes voor mij want ik denk dat ik mijn trommelvliezen wat beschadigd heb. De rest van de dag ging op dafalgan … maar dat ging ook :-)
Na een hete busrit van een uur, zonder airco en met mondmasker, kwamen we om 18u30 aan op de nieuwe kamping. Waar ze vroegen naar onze pass sanitaire. We wisten dat de regels in Frankrijk verstrengd waren, maar niet dat die verstrenging ook voor kampings geldig is.
Enfin … blijkbaar zijn deze regels voor interpretatie vatbaar want ondertussen heb ik ook al van veel mensen gehoord dat ze wel probleemloos konden inchecken zonder pass sanitaire.
In elk geval mochten we deze nacht nog blijven zonder een pcr test, maar de volgende dag was het testen of vertrekken. Vermits het nog om 1 dag ging, besloten we dat het niet de moeite was om uit te zoeken waar we ons konden testen, en zo werd de vakantie ineens weer een dagje korter.
We hadden nog wel 1 belangrijk ding te doen. DE reden waarom we hier in de Ardèche zijn. Een bezoekje aan onze pup die op 16 augustus ons gezin zal verrijken.
Eén van deze zal het waarschijnlijk worden.
Gelukkig waren we net net op tijd voor een laatste avondmaal op de kamping. We konden zelfs nog een optreden meepikken en zelfs een beetje dansen (Dat mocht dan weer wel … optreden met veel volk en gedans). Wij deden … op veilige afstand … mee en het voelde heel plezant. Zelfs voor een niet-danser als ik.
We beloofden de kinderen dat ze om 8u nog het zwembad met al zijn glijbanen mochten uittesten. En dat verlichtte hun pijn.
En daarmee zit deze vakantie er weer op. Het was een compromis, maar een geslaagd compromis dat iedereen goed gedaan heeft.
De afvaart van de Ardèche
Als je in de Ardèche bent is de afvaart met kano een “must do”.
Wij kozen voor 36km van Sampzon tot Sauze, met overnachting in Bivouac De Gournier in het natuurreservaat. Absoluut een goede keuze.
Al zou ik de 30km zonder overnachting doorheen het natuurreservaat ook aanraden als je een overnachting niet ziet zitten. Zelfs de 12km in alle drukte en tussen de talloze toeristen is de moeite.
Al kostte het me het eerste gedeelte van onze tocht (het toeristische gedeelte) wel wat moeite om te genieten van de omgeving en al het volk wat weg te denken.
Als ik vergelijk met onze kanotocht in Tsjechië, dan zijn er enkele verschillen. Toen was er bagagetransport, nu moest alles mee op de boot.
We hadden even schrik dat we al ons gerief niet zouden mee krijgen (eten, tent, slaapzakken, …) , maar die angst was ongegrond. We kregen per kano 2 grote tonnen, waar ons gerief ruimschoots in pastte en de tonnen waren stevig vastgegespt in de kano.
In Tsjechië waren het echte kano’s, waar de waterdichte tonnen niet heél gemakkelijk in stapelden. Als ingenieur ben ik hier wel onder de indruk van het design.
Geen kano, maar een boot met gaten vanonder (die dus geen water kan scheppen). Die je dus ook niet ondersteboven moet houden om water te verwijderen en waar je geen spons nodig hebt om helemaal watervrij te maken. Dit concept is veel stabieler bij de versnellingen en botenglijbanen. Als je met een kano veel water binnenkrijgt, wordt deze instabiel en kantel je snel om. Dat weten Liv en ik uit ervaring.
Hier is ook geen zitbankje, waar je kan afschuiven in de glijbanen om je dan lelijk pijn te doen.
Neen … het design is helemaal uitgekiend, de tonnen dienen trouwens ook als rugleuning.
Hoewel ik onder de indruk ben van het uitgekiend en simpel ontwerp, blijven gewone kano’s natuurlijk wel charmanter dan deze lompe kleurrijke gevallen.
Toen ik thuis wat opzoekingswerk deed, kreeg ik de indruk dat het parcours ongelooflijk technisch en zelfs gevaarlijk was. Dit valt echter goed mee. Het eerste deel bevat waterglijbanen om hoogteverschillen (barages) te overwinnen en deze zijn echt niet zo heel moeilijk.
Ik heb wel 2 boten zien omkantelen, maar dat was eerder door overbevolking op het begin van de rivier. Dus de drukte is een extra moeilijkheid.
De stroomversnellingen op het tweede deel zijn moeilijker, op een bepaald punt zaten er zelfs lifeguards. Maar wij zijn alvast nog niet omgekandeld.
We hebben wel voor 2 dreamteams gekozen. Liv en Bjeurn samen in een kano, dat geeft vonken. De vrouwtjes en de jongens samen. Dat marcheert wel goed op zo’n momenten.
Deze afvaart is op vlak van omgeving magnifiek. En dan zeker vanaf het natuurreservaat, als de 12 km tocht al beëindigd is.
In het natuurreservaat zijn 3 kampings, “Bivouac de Gaud”, “Bivouac De Gournier” en een naturistencamping. Wij slapen op Gournier. Gaud had misschien de betere keuze geweest want die ligt op 20km, en wij op 25km. Maar we hebben wel echt niks aan te merken op deze plek. Een picnictafel voor iedereen, sanitair en een prachtige plek, waarbij ik gewoon dankbaarheid voel dat we hier mogen zijn.
We kregen zelfs avondanimatie, een interessante uiteenzetting van de fauna en flora in het gebied.
Alcohol op het terrein is verboden, dus we kregen bij de ontvangst de raad om deze wat discreet te verstoppen.
Alles is hier voorzien, want je kan zelfs tentjes en slaapmatjes huren.
Ik zeg wel dat ik niet van warm weer houd, maar in het water had ik daar geen last van. Het zwemmen in deze omgeving was heerlijk. En zo’n zalige avonden waar een trui niet nodig is, die kan ik ook wel appreciëren.
De pot schafte chips uit een geïmproviseerde kom (het deksel van een waterdichte bidon), vriesdroogmaaltijden en aiki noodles. Op één of andere manier smaakt dat altijd heerlijk, die maaltijden in zakjes.
Camping life, tijd voor verandering
Leve elektrische fietsen. Terwijl Bjeurn hardcore voor een mountainbike koos, ging ik voor de elektrische variant. Ik twijfelde nog efkes, maar bij temperaturen van 34°C had ik dat niet moeten doen. Het was zelf elektrisch al warm en vermoeiend genoeg. Wel leuk trouwens om zelf het tempo in de bergoppen eens te kunnen aangeven.
De route ging via de via Verde (De Ardoise). Ik hou van Via Verdes (mooie gemakkelijke fietsweg, dikwijls op een plek waar vroeger een treinspoor was). Vooral voor de tunnels en de mooie zichten die je er dikwijls bij krijgt.
Na 60 kilometer had ik enorme zadelpijn, was het vreselijk warm, en was mijn batterij gelukkig nog halfvol.
De chillers op de kamping hadden ons niet gemist, al kregen ze wel wat honger. Dus ze waren op zich wel content toen we terug kwamen.
Voorts is het het gewone camping life hier.
Liv is wel al met de hangmat naar beneden gevallen. Geen knopen die gelost zijn of musketons die het begaven, echt touwmoeheid. Heel bevreemdend en het scherpt mijn vertrouwen in hangmatkamperen niet echt aan.
We bestuderen de romantische intriges van de animatieploeg. En we vinden de dames die rond de lifeguard van het zwembad hangen veel te oud voor hem. Maar wel een pluim voor de jongeman, want hij bleef bij de les.
We ergeren ons in onze buren die al 3 nachten op rij (ik maak dit verslag met een dag vertraging) hun bedplasser wakker maken om 2u45, met een luid alarm dat ze nooit schijnen te vinden, en per ongeluk op snooze zetten in plaats van ineens helemaal af te zetten.
En we vermoeden dat die buren de stekker van onze frigobox stiekem hebben uitgetrokken, dus we vinden ze nog minder leuk.
Ik ben zelfs geërgerd in een vogel die ’s nachts over de kamping dwaalt en onophoudelijk een vreemd soort biep maakt.
We hebben ook een Belgische buurman, waarvan we hopen dat hij nooit tegen ons begint te praten. We konden onlangs een heel gesprek van hem met de andere buren mee volgen. Enfin gesprek, eerder monoloog want het was niet dat die buren ook iets mochten zeggen. En heel die monoloog ging over zijn caravan, de prijs en de inrichting ervan.
Enfin, onze mooiste kant komt hier niet echt naar voren. Tijd voor verandering.
Het eerste hoogtepunt
Op het programma stond het meest ideale voor een snikhete dag. En iets dat de kinderen nog niet eerder deden. Canyoning !!!
We plooiden de daktent toe, namen nog vlug een duik op de kamping om af te koelen en reden met de auto tot hoger in de bergen waar het sowieso al aangenamer van temperatuur was.
Van de activiteit zelf hebben we geen foto’s. Die zijn wel getrokken, zeer professioneel zelfs. Maar we besloten dat we met dat geld liever een ijsje gingen eten.
“Leo” was onze gids, een mooie jongen die in het winterseizoen ongetwijfeld skimonitor is en meisjesharten sneller doet slaan. Althans, zo beeld ik het me in. Wij waren echter nog meer in de ban van zijn partner. Een zwarte enthousiaste herdershond die de activiteit mee mocht begeleiden. Vic doopte hem Togo.
Na een wandeling van 30 minuten in onze neopreen sokken en waterdichte sokken onder ons zwemkostuum (goed dat daar geen foto’s van zijn, echt geen schoon zicht). Mochten we boven ons wetsuit aantrekken. Absoluut nodig voor in het koude water.
De canyoning was een succes. De kinderen hadden absoluut geen schrik. Zipline, hoge sprongen, kikkersprongen, natuurlijke glijbanen door watervallen. Ze deden het allemaal. Ik moet echter wel bekennen dat ik jaar na jaar wat meer moeite heb met zo’n enge dingen. De eerste sprong liet ik aan mij passeren. Ik durfde echt niet.
Ik was teleurgesteld in mezelf en besefte dat volgend jaar (als onze hond mee op vakantie gaat), dat ik degene zou zijn die met de hond zou moeten achterblijven. Vic zei tegen mij “En jij noemt ons De Dappere Duo’s”.
Iets van die dingen overtuigde me om al het volgende terug mee te durven doen en zelfs hogere sprongen te doen. Ik was absoluut trots op mezelf (zeker als ik later op de foto’s de angst op mijn gezicht zag)
Voor de kinders was dit tot nu toe, met stip het hoogtepunt tot nu toe. En dat snap ik. Canyoning is toch wel echt de max.
In de terugweg bezorgde we nog het mooie dorpje Vogüé. Prachtig, maar iedereen (niet alleen wij) liep daar lamgeslagen door de hitte rond.
Om de dag af te sluiten aten we nog iets in Vallon-Pont-d’Arc. Het dorpje waar we logeren. Zeer toeristisch, maar we hebben lekker en kindvriendelijk gegeten (er waren pizza’s en hamburgers).
In zo van die typische toeristische dorpjes vragen de kinderen altijd ne cent om iets te kopen in een winkeltje. Altijd een lastige activiteit want gegarandeerd vindt er iemand zijn goesting niet om dan lastig te worden na een tijdje. Vandaag ging het echter betrekkelijk vlot.
Het was gelukkig niet deze T-shirt, maar hij deed me wel lachen.
Te warm voor actie
Elke zomervakantie ben ik zo naïef om mijn loopkleren mee op vakantie te nemen. Net als de voorbije jaren zal ik ze ook dit jaar niet gebruiken. Veel te heet is dit jaar mijn excuus.
We startten de dag wel met een ochtendwandeling. “We”, dat zijn Bjeurn en ik, want we gingen niet zagen tegen de kinderen. En dat heeft als gevolg dat de kinderen ook niet mee gaan. Al een geluk deze keer, want deze 12km gemarkeerde wandeling met 400 hoogtemeters bood bijzonder weinig variatie, een viewpoint bovenaan op de berg had een pluspunt geweest. Maar waar we ook probeerden een glimp van de omgeving op te vangen, de bomen stonden overal in de weg.
Desondanks was deze wandeling het enige nuttige dat we vandaag deden. Hangmat, zwembad, pintje, ijsje .. zo zag onze dag er voor de rest uit. Ik durf er amper een verslag van de dag aan te wijden.
Maar … ik heb wel bijzonder weinig gezaagd.
Ik dacht dat “zonnen” iets van de jaren 90 was. En dat “bruin” zien, nu uit de mode was. Aan het zwembad besefte ik dat dat misschien in mijn bubbel zo is, maar dat het op deze kamping absoluut “not done” is om de parasols open te zetten. Zelfs bij 30 °C lag iedereen gewoon in volle zon. Dat is echt wel karakter hebben.
Echt voldaan ben ik niet na deze dag … maar ik wijd het ook aan het weer. Bij zo’n temperaturen verander ik in een persoon die ik zelf eigenlijk niet zo leuk vind. (maar vandaag ook in een mama die amper heeft gezaagd, dus misschien vonden de kinders me wel tof)
Ik kreeg op instagram de opmerking dat we er op slag gelukkiger uit zien nu we op de kamping zijn. En misschien klonk mijn verslag van de huttentocht niet echt positief, maar ik vond het echt de max. Na eens polsen bij de kinderen blijkt dat ze alvast geen trauma hebben. Al wil Liv volgende keer graag beter weer, meer spectaculaire views, en iets minder vermoeiend.
Liv vertelde dat van deze vakantie dat ze het meest uitkijkt naar onze tweedaagse kanotocht. En Vic kijkt het meest uit naar de ontmoeting met onze pup.
Ikzelf ben gewoon blij dat we er voor iedereen wat wils is.
De triple omslag
Deze dag was de omslagdag. Zowel van het weer, als van locatie, als van het compromis.
Het weer is omgeslagen. Geen regen meer en in de Ardèche waar we vanaf nu zitten wordt het de komende dagen zonnig en tot +30°C. Wie mij wat kent, die weet dat je mij daar geen plezier mee doet. Regen is nu ook niet leuk, maar feitelijk was het weer van de voorbije dagen meer mijn ding.
We deden ook een locatiewissel. We verlieten de Cantal en trokken zuidelijk naar camping Rive d’Arc in de Ardèche. Gelegen aan de gelijknamige rivier.
De rit was pure ellende. Enkel Bjeurn, die aan het stuur zaten, genoot van de weg die zich slingerde rond een prachtig berglandschap. Een landschap dat stilaan meer dor en rotsiger werd.
Ondanks de R-calm die ze slikten, waren de kinders kotsmisselijk. Na 2 stops wegens kotsgevaar bood ik mijn plek in de auto aan Vic aan. En merkte ik meteen dat je achterin de auto effectief veel sneller misselijker wordt dan voorin. En toen waren we met 3 !!!
Desondanks pikten we onderweg nog enkele highlights mee. Een brug van Gustave Eiffel en ook nog dolmen langs onze touristische route.
En dan ook de omslag van de compromis. De huttentocht was voor ons, nu is het vakantie voor de kinderen. We zitten aan een kamping met 2 zwembaden, de rivier, voetbal en pingpong mogelijkheden, … . En deze keer hebben we zelfs pingpong paletten en voetbal mee.
We hebben met de kinderen ook de afspraak dat we hen wat rust gaan gunnen en niet aan hun kop gaan zagen als ze niet mee willen wandelen.
Objectief gezien hebben we in deze kamping alles wat we willen. Ze is absoluut mooi gelegen aan de rivier, de Ardèche en ook op de kamping zelf is niet veel aan te merken. De gratis wifi is zelfs goed. En er is zelfs WC-papier begot.
Toch voelen Bjeurn en ik ons altijd wat droevig als we ter plekke moeten blijven. Een mooie avondwandeling verlichtte de pijn in ons trekkershart een beetje, maar niet helemaal.
Onze daktent is trouwens veel te cool om zomaar op een kamping mee te blijven staan.
Koeien in de mist
Wakker worden in de hut. Toen ik om 8u30 de deur wou open zetten om licht te hebben bij het inpakken van onze rugzakken, kreeg ik de melding deze terug dicht te doen omdat er nog mensen sliepen. Hierbij ben ik volledig afgeknapt op het concept hut. Van 21u tot 9u absolute stilte, dat is niet mijn idee van een ontspannen vakantie. Volgende keer verkies ik precies de tent.
We begonnen de dag weer in onze natte, stinkende schoenen. Selfies zijn niet meer aangeraden, na 3 dagen trekken in de regen is ons prinsessengehalte helemaal weg.
De dag begon goed met het spotten van marmotten. Ik had ze nog nooit eerder gezien. Mijn dag was dus al goed.
De route van vandaag had de mooiste van de 3 moeten zijn. Schone uitzichten terwijl we wandelden over de bergkam van de toppen van de Puy Marie, Puy de la Tourte, Suc de la Blatte, Le Peylat. Enfin … de beloning van 2 dagen klimmen.
Jammer genoeg hebben we op de start en de aankomst na, de hele tocht van 14km in een dichte mist gestapt.
Ik kan zeggen dat de fotoselectie van vandaag niet moeilijk was, wegens weinig aanbod (selfies konden immers ook al niet meer wegens te hoog trekkersgehalte)
Koeien en mist, dat was het thema van de dag. We hebben geleerd dat we de kudde koeien niet mogen doorkruisen. Koeien worden immers niet graag afgescheiden van hun groep en wij hebben de koeien liever niet in beweging. De koeien van vandaag maakten het ons extra moeilijke en ze spreidden zich graag links en rechts van het wandelpad. En door de mist konden we alle koeien niet altijd tijdig spotten. Mijnen tikker is soms toch een paar tellen sneller gegaan.
Terug in Le Falgoux aangekomen zagen we inderdaad alle bergtoppen nog steeds in een dichte mist.
De locals zeggen dat we nog eens moeten terugkomen want dit is de mooiste streek van Cantal. Ik geloof het best, want wat we gezien hebben was zeker de moeite. Ik ben echter niet het type dat terugkomt. De bucketlist is nog lang.
Na nog wat paardentherapie, keerden we terug naar onze gekende camping van de eerste nacht (ik ben blijkbaar wel het type dat terugkomt waar het goed is)
Niks zo goed als een warme douche en propere kleren als je zo smerig bent. Wat een heerlijkheid. We deden lekker huislijk en prepareerden ons daar voor de eerste keer deze vakantie ons eigen eten met bijhorend aperitief.
Morgen keert het weer (warm en zonnig) en is het aan de kinderen. 4 dagen luieren aan een camping met zwembad. Of ook Bjeurn en ik daar gaan chillen, dat valt nog te zien. We gaan alvast proberen niet teveel te zagen (uitdaging!) en de kinderen hun eigen ding wat laten doen.
Dat hebben ze absoluut wel verdiend.
Cornaproof? door Cantal
Op een kleine 17km langs de GR400 klokten we vandaag af. Terwijl er maar 13 op ons programma stonden. Geen idee hoe het komt, dat we altijd meer lijken te moeten stappen dan initieel gepland. Voor mij geen probleem, voor de kinders echter soms onoverkomelijk. Met als gevolg dat ik niet meer zeg hoeveel kilometers we al afgelegd hebben volgens mijn horloge. Ik zeg hoeveel we nog moeten doen volgens de route op de GPS.
Vic was vandaag echt in form. Ik was vergeten dat hij eerst een dag nodig heeft om erin te komen en eens die eerste dag gepasseerd is vindt hij hiken plezant. Hij genoot zelfs van de landschappen. Terwijl hij me een tijdje geleden nog zei “Landschappen zijn eigenlijk alleen leuk voor volwassenen”.
De puber, dat is een ander verhaal. Met goede en minder goede momenten. Op de minder goede momenten praten we over ons hondje en hoe leuk het zal zijn als dat erbij zal zijn. En dan gaat het beter.
Al bekenden de beide kinderen vandaag op het terras, dat hun ideale vakantie een strandvakantie in een warm land is (dat niemand bij ons goed tegen de warmte kan, dat vergeten ze)
De dag was bijna in elk opzicht beter dan gisteren. Beter en warmer weer (16°C) zonder regen. De mist stak soms nog wel op, maar de zon kwam er ook soms door. De locals klagen hier enorm over het weer, maar ik ben feitelijk blij dat ik de huttentocht niet bij 30°C moet afleggen.
Het doet hier trouwens enorm aan Schotland denken. Enorm groen, heel nat en overal watervallen.
De route liep trouwens constant door weien. Eerst zaten we bij de koeien (allemaal met bel). En dan bij de schapen inclusief herdershonden, die even wit waren als hun schapen. Die herdershonden waren niet lang incognito. Ze namen hun taak zeer serieus, al blaffend en grommend volgden ze ons en verjaagden ze ons van het pad, tot we ver genoeg van de kudde waren.
We zagen ook iets bizar en héél zielig. In de volgende wei zagen we een herder, duidelijk aangedaan. Hij zat bij een schaap dat aan het sterven was, en masseerde haar buik. Haar lammetje stond er ook bij. Wat verder in de wei lagen nog 3 andere dode schapen, schijnbaar ongeschonden … een aanval van een wolf lijkt ons uitgesloten. Een slechte bevalling lijkt ons wat laat op het jaar. Lammeren ze niet vroeger? Wat dan wel … een mysterieuze ziekte? We zullen het nooit weten, maar ook niet snel vergeten.
We boekten refuge de Baron d’Eylac nabij Puy Mary. Op de website stond dat wegens corona er slechts 1 bubbel mocht logeren. Maar hoewel in theorie, de praktijk en theorie gelijk zijn. In de praktijk zijn ze dat niet !!!
We liggen hier met een stuk of 15. De truc is blijkbaar aankomen van zodra de uitbater weg is, dan je er dan gewoon gratis bij leggen. Of zeggen tegen de uitbater tijdens de rondleiding, “Neen, we gaan toch in onze tent overnachten”, om dan later zonder gêne terug te komen, een bed in te nemen en terwijl nog eens constant te hoesten.
Wij weten wat het is om op een trekkersbudget te zitten. Dat kan heel charmant zijn, maar de balans mag niet doorslaan.
Maar ik denk ook dat ik eerder een tentpersoon dan een huttenpersoon ben. Ik zie niet graag genoeg mensen, om zo dicht op elkaar te slapen en te leven.
Vic en ik hebben het moeilijk om te wennen aan al het volk en de primitieve omstandigheden in deze refuge. Bjeurn die al eerder in hutten sliep, vindt ons luxetrekkers. En Liv laat het allemaal niet aan haar hart komen zolang de ereader werkt..
Als troost lieten we de vriesdroogmaaltijden in de het en gingen wij nog maar eens op restaurant. Waar we heerlijk aten en waar er van maskers geen sprake was. Het valt ons op dat corona in de bergen beduidend minder op de voorgrond staat.
De hutetiquette zegt dat iedereen om 21u gaat slapen en vanaf dan is het muisstil en donker op de slaapzaal.
Het is ondertussen 00u, ik heb al even geslapen. Wij zijn gezegend, want er zijn geen zware snurkende in de zaal. Zelfs de hoesters zijn ermee gestopt.
Wel zijn er de toiletgangers, de dorstigen die nog even moeten drinken (waaronder Vic), degenen die het ineens ’s super warm krijgen en alles uitspelen en open zetten (waaronder ik), …. en ondertussen waait de wind onder het dak en flappert de deur in zijn slot mee met de wind.
Ik hoop echt dat het snel ochtend is :-)
Update: de nacht viel beter mee dan verwacht. Nog eens wakker geworden rond 3u maar voorts als een roos geslapen. “Slapen” is gelukkig 1 van mijn talenten.
Erger wordt het niet
We vertrokken vandaag in de regen voor een hike van 17 km van Le Falgoux tot Le Fau.
Toch een beetje dapper, dacht ik bij de start, “De Dappere Duo’s” maken hun naam weer waar.
Onderweg besefte ik dat het verschil tussen “De Dappere Duo’s” zijn, of “2 Dappere ouders die geen rekening houden met hun arme kinders” zeer dun is.
Rond de middag, na 3 uur in de regen en mist stappen, had iedereen het koud, handen waren verkleumd en alle voeten waren doorweekt. De moraal was zeer slecht. Op zo een moment weet je ook niet, wordt het beter? Want we moeten nog naar de bergtop en daar is het doorgaans nog guurder.
We zijn in elk geval verwenst geweest door de kinders. En ik twijfelde ook of het wel een goed idee was geweest om überhaupt te starten.
Al weet ik ook dat de miserabele momenten, achteraf dikwijls het meest memorabel blijken.
En ik weet ook dat twijfel bij de start dikwijls ongegrond zijn. De dingen die effectief mis gaan, die scenarios heb je op voorhand meestal niet bedacht.
Maar we hadden chance, we vonden een hut om onze bokes in te eten en echt, “eten doet wonderen voor de moraal”.
Hoewel de omstandigheden niet echt veranderden konden we er terug tegen.
Na een tijd trok toch al de mist op en konden we ook wat genieten van het uitzicht.
Het wandelpad leek wel een rivier, maar eens je voeten nat zijn is het ook wel een opluchting dat je het idee van “mijn voeten moeten droog blijven” kan loslaten.
Het laatste deel van de GR400 die we volgden bleek niet meer te bestaan. Het was ofwel omweg, oftewel het begroeide oude pad proberen terugvinden en volgen. Het werd natuurlijk de shortcut, die enkel korter was in afstand, absoluut niet in tijd.
Uiteindelijk kwamen we om 17u30 aan na 20km en 995 hoogtemeters in moeilijke omstandigheden.
De hut Le Fau bleek een voltreffer. En het bijhorende restaurant had annulaties, waardoor er voor ons een plek was vrijgekomen. Het eten was trouwens heerlijk.
De kinderen zien me terug graag. Benieuwd of ze dat morgen nog steeds zullen doen als ze beseffen dat ze moeten vertrekken in natte schoenen.
Maar erger dan vandaag kan niet. Morgen is het korter en is er beter weer voorspeld.
Een spannende start, maar geen valse
Laten we nog eens vakantiebloggen !!!
Al vreesde ik even dat er geen gezinsvakantie van zou komen. Onze Vic kwam immers verkouden en met hoest terug van kazoukamp.
Een PCR test was nog nooit zo spannend. Gisteren om 8u ’s morgens deden we de test, in de hoop in de vroege namiddag het resultaat binnen te hebben. Met in ons achterhoofd dat we 50% kans hadden op een positieve covid test voor Vic. De laatste keer dat hij verkouden was bleek hij immers ook positief. En met al dat nieuws over stijgende cijfers tegenwoordig.
Mijn kleren (het moeilijkste deel van inpakken), daar ging ik alvast niet aan beginnen zonder een resultaat. Maar ja, dat resultaat kwam maar niet. Dus ik kon mijn uitspraak niet hard maken.
Uiteindelijk gingen we slapen zonder resultaat en om 6u’s morgens hadden we alle negatieve resultaten binnen van iedereen buiten Vic. Ik zag heel onze congé, waar we als gezin zoveel behoefte aan hadden, in het water vallen. Gelukkig kreeg ik een half uurtje later dan toch de verlossende mail. Ook Vic testte negatief, olé!!!
Dagje auto op het programma, richting Frankrijk.
Wij zeggen dikwijls “Frankrijk stelt nooit teleur”, en dat menen we ook. Nochtans is een ideale vakantie voor mij geen Frankrijk. Frankrijk stelt nooit teleur maar is daarom ook dikwijls een gemakkelijkheidsoplossing. Terwijl er nog zoveel moois op autoafstand is (Tsjechië bijvoorbeeld).
Maar deze keer hebben we een welbepaalde reden om voor Frankrijk te kiezen. Wij verwelkomen eind van augustus een hond in ons gezin, en die pup woont tegenwoordig in de Ardèche. En wij gaan op bezoek!
Op de planning staan, 3 dagen huttentocht in het centraal massief, in de regen.
Enkele dagen kamping met zwembad aan de gorges de l’ardèche. Waar de kinderen kunnen “chillen” en wij gaan wandelen. Voor iedereen wat wils … fietsvakanties met ons allen lijken verleden tijd.
En dan een 2daagse kanotocht op de ardèche met overnachting in het natuurgebied.
En als kers op de taart, bezoek aan onze pup.
Het lijkt alsof we nog nooit zo een minutieus geplande vakantie hadden. Meestal veranderen wij onze bestemming nog de avond voor vertrek omdat het weer van de bestemming ons niet aanstaat.
Rond 17u kwamen we – in de regen – aan op camping municipale van Le Falgoux.
Een zeer rustige kamping in een prachtig dorp met welgeteld 1 camper en 1 trekkerstent onder het afdak van het gebouw.
Niemand van ons zag het zitten om een tent op te zetten. Gelukkig zijn hier ook kamers aan een zeer schappelijke prijs waar we gebruik van kunnen en zullen maken.
De dappere duo’s zijn het precies wat verleerd … “dapper zijn”.
Eten deden we in restaurant “Le voyageur”, met prachtig zicht op een mistig landschap.
Vroeg in bed en morgen paraat voor de beklimming van de Puy Mary, de hoogste vulkaan van Europa.
Winterbivak
Ik moest er weer eens uit, en het voordeel van corona-toestanden is dat de agenda leger is. Dus toen mijn 2 avontuurlijke vriendinnen me vroegen of ik goesting had om mee te gaan op hun hike, was een datum snel gevonden.
Alhoewel het technisch gezien nog geen winter is, zeg ik toch “winterbivak” tegen onze hiking met overnachting op paalkamping.
Winterkamperen deed ik al eerder,maar met de fiets. Hiken deed ik ook al eerder, maar dan wel in de zomer. Dit was dus weer iets nieuws voor mij, waar ik enorm naar uitkeek.
Zo heb ik weken gedaan over inpakken. Mijn huisgenoten draaiden wel eens met hun ogen, maar voor mij is dat een groot deel van het plezier. Uiteindelijk vertrok ik met een rugzak van 16kg (inclusief wandelstokken, eten en water). Nog steeds teveel, want ik liet me vertellen dat je rugzak max. 21% van je lichaamsgewicht mag bedragen … dringend wat bijkomen dus.
Onze route volgde deels de “Entre Lesse et Lomme” en het begin- en eindpunt was het station van Poix-Saint-Hubert.
Saint-Hubert is de Europese hoofdstad van de jacht, en dat hebben we geweten. Alhoewel we getracht hebben om alle jachtgebieden in kaart te brengen, via verschillende bronnen, hebben we toch niet alle jachtgebieden kunnen coveren. Gelukkig hebben we niet al te veel moeten omlopen. Het grappige was wel dat we nog maar 200m op weg waren vooraleer we onze route moesten aanpassen wegens doorkruisen van een drijfjacht.
Mijn vriendinnen, die zichzelf “zelfstandig bergwandelaar” mogen noemen, gaven mij de verantwoordelijkheid van vuurmeesteres. Op aanraden van Bjeurn had ik wat zipblokjes meegenomen en een wapperaar (een stuk plastiek om het vuur mee aan te wapperen). Ik moet toegeven dat ik opgelucht was, toen we ‘in de regen’ op de bivakplaats aankwamen, en daar al een groep mannen zagen, rond een brandend vuur. De zipblokjes waren niet meer nodig en zelfs hout sprokkelen moesten we niet meer doen. Wat een heerlijkheid !!!
Al werd mijn wapperaar, waar mijn vriendinnen me eerst mee uitlachten, wel geapprecieerd. De volgende ochtend vroegen de mannen me zelfs of ze hem niet mochten houden.
Over die mannen gesproken, dat was een aangename ontmoeting. Ze deelden hun vuur met ons en wij zagen hij ze uit hun rugzakken en enorme pot toverden en een vacuumgezogen zak zelfgemaakte spagettisaus. In hun vriendengroep was er blijkbaar een vacuummachine hype ontstaan, en dat is dus ook blijkbaar handig op trektocht.
Langs onze kant is het eerder het drogen dat ik een hype zie worden. Mijn vriendin heeft immers een droogmachine en had een variatie van zelfgedroogd fruit en tomaatjes mee, om het saaie eten mee te pimpen.
Het spannendste aan het winterkamperen vind ik altijd de overnachting en de vraag of ik het niet te koud ga hebben. Ondanks mijn slaapzak met comforttemperatuur -12°C, en de 4 handenwarmers die ik activeerde in mijn slaapzak om voor extra warmte te zorgen, was het toch op het nippertje. Een goede slaapzak beschermt immers niet tegen de koude die vanuit de grond komt. Volgende keer ga ik voor extra isolatie van onderuit.
Wat ook nieuw voor mij was, was het filteren van water. Dat is het verschil tussen een fietstrekker en een hiker. Als hiker draag je alle gewicht op je rug en is het héél belangrijk om dat te beperken. Het loont dan om wat minder water mee te nemen, en onderweg terug bij te vullen met water uit de Lesse.
Enfin … dees was super tof, en zeker voor herhaling vatbaar. Een volgende sessie is al gepland in de ‘echte’ winter en ik ben al in volle voorbereiding. Ik heb me alvast een deftige rugzak besteld, ik ben volop op zoek naar een oplossing voor de grondisolatie in de tent en ik heb als een echte nerd al een calculator gemaakt om te berekenen hoeveel eten ik nodig heb voor mijn werkelijke energiebehoefte. Want volgende keer wil ik niet meer terug thuis komen met 1,5kg overschot aan eten in mijn rugzak.
Lessons learned
- Een thermos thee is een goed idee
- Handenwarmers voor in de slaapzak zijn echte lifesavers
- Nooit op trekking zonder waterfilter
- Never underestimate een goeie wapperaar
- De jacht valt niet te plannen, maar je kan beter wel een poging wagen
- Op eten kan er nog veel gewicht gewonnen worden
Meer lezen
- Eerdere winterkampeertrips
- Vorige hikes
- Trekking in Sumava National Park (Tsjechië) met De Dappere Duo’s
- Skye Trail (Isle of Skye – Schotland) met De Dappere Duo’s (dag1, dag2)
- Paalkampings
- Paalkampings Lesse&Lomme (de onze was Virée la chêne)
- Het verzamelplatform van de paalkampings in België
- De jacht in kaart proberen te brengen kan via een combinatie van volgende bronnen
- https://partageonslaforet.be/
- https://www.parc-naturel-ardennes.fr/calendrier-chasse/
- raadplegen van de jachtkalender van de te doorkruise gemeenten
De magie van de 8
Het was hier moeilijk, met een crashke tot gevolg. Een combinatie van wat persoonlijke issues, corona-eenzaamheid en het moelijk kunnen schakelen tot tussen werk en privé door het constante thuiswerk.
Ik gleed af in een situatie dat ik mijn energiegevers opgaf voor mijn energienemers. En als je de dingen begint te laten die je leuk vindt, dan zit je in “de danger zone”.
Ik heb veel nagedacht, over wat me juist stoorde en wat ik daaraan kon doen.
Eén van de conclusies was, dat ik mijn schakelmoment miste. Vroeger fietste ik 45 min naar en 45 van het werk. Een ideaal moment om buiten te zijn en te schakelen tussen werk en thuis.
Bij het thuiswerk lijkt deze tijd ineens verdampt, ik heb me al vaak afgevraagd waar deze tijd naar toe is, hij wordt in elk geval niet gebruikt voor ontspanning.
Ik mis de koffies met mijn collega’s, de informele gesprekjes, …. en ik heb het gevoel dat enkel het puur functionele overblijft. Dat het allemaal efficiënter, maar ook minder plezant is.
Elke dag 8km lopen
Enfin … met dit besef besloot ik om mezelf elke dag een loopje van 8km kado te doen, zonder er vroeger voor te moeten opstaan.
Geen tijd, is geen excuus, ik had die tijd immers vroeger ook, en nu eis ik deze weer op voor mezelf.
En sinds 31 dagen begin ik mijn dag met een loop van 8km, tenzij er die dag een andere volwaardige sportieve activiteit gepland staat.
Waarom 8km?
Die 8km is iets puur persoonlijk. Ik koos 8km omdat ik dat een mooie afstand vind, genoeg om iets aan te hebben, maar dan ook weer niet zoveel dat ik er soms tegenop zou zien. Ik loop daar ongeveer 45 minuutjes over en dat vind ik een mooie duur om er even helemaal tussenuit te zijn.
Ik denk dat ik zo ook blessurevrij kan blijven lopen. Dagelijks 8km lijkt me ook gezonder dan elke 2 dagen 16km. Op aanraden van de dokter loop ik traag, met kleine passen en land ik zeker niet op mijn voorvoet.
Maar voor hetzelfde geld was het de magie van de 6 (km lopen), of de magie van de 30 (min wandelen).
Het gaat immers niet om het lopen, wandelen zou ik even waardevol vinden.
Lopen is nu mijn therapie en niet meer mijn sport. Geen snelheidsdoelen en prestatiedrang. Het gaat om de tijd voor mezelf en om het buiten zijn.
De magie van de 8
“Maar helpt dat?”, hoor ik je al denken. Wel, ik voel me toch al een pak beter. Dat komt natuurlijk niet enkel door die dagelijkse 8km, maar ik word wel gelukkig als ik eraan denk.
Ik ben aan het ontbijt blij, dat ik nog even tijd voor mezelf ga hebben alvorens te beginnen werken. En ik vind het ook plezant om te beginnen werken met het gedacht dat ik al buiten ben geweest en al beweging heb gehad.
“Eigen zuurstofmasker eerst”, zei iemand me toen ik het moeilijk had. Je moet zoals in de vlieger eerst jezelf redden, voor je voor de anderen kan zorgen.
Wel … door mijn magische 8, zorg ik letterlijk eerst voor mijn eigen zuurstof.
En is nu alles plotsklap in orde? Neen, maar met tijd, boterhammen en zuurstof komt dat sowieso weer goed.