Deze zondag deed ik rebels, ik stond pas om 5u30 op. Ik vond dat het me gegund was, nadat mijn dochter mijn nachtrust wat had gehypothekeerd door per sé bij ons in bed te willen slapen, om daarna niet meer te kunnen slapen en dan hysterisch te worden door -wat we vermoeden- groeipijnen.

Voor de rest van de dag was voor mijn part de helweek gedaan. Alhoewel de kinderen met een slecht humeur mijn dag tot een hel wilden maken, met als dieptepunt Vic die een schoen naar Bjeurn zijn hoofd smeet … die heeft weer een weekje zonder iPad verdiend.

Verder ben ik ook buiten mijn comfortzone gegaan toen Bjeurn en ik de eerste lange rit samen op de Pino Hase deden. 25-30 km/u reden we … ik vind dat nu toch wel eng in de voorste positie op de fiets, waar je niet kan sturen, noch remmen. Ik kon enkel vertrouwen hebben in mijn man, mij goed vasthouden en mijn ogen sluiten op de enge stukken.
Maar ’t was wel super tof … smaakt naar meer … ik vermoed wel dat ik morgen stijve billen bezit.

Ook ben ik vandaag eens goed verschoten toen ik de kippen van de buren ging eten geven. Toen ik het kotje opende en al met mijn handen het eten in hun voederbakje aan het doen was, sprintte er ineens een rat weg uit dat kippenhok … niet goed voor mijn tikker … gelukkig was de rat al weg voor ik het goed en wel door had.

En nu zit het erop … de helweek. Morgen plan ik nog een eindconclusie te maken.
Ik zal het nog missen, de loopjes om 5u ’s morgens, alhoewel ik hier beter zou mee doorgaan, want het weer leent zich de komende dagen niet echt tot overdag lopen.

Geen idee wat het thema van vandaag nu net inhield … ik herinner me vaag iets dat je super positief moest zijn en jezelf bewierooken. Ik heb echter geen tijd gehad (euhm prioriteit gegeven) om het hoofdstuk nog eens opnieuw te leven in voorbereiding.

Ik stond vanmorgen wel terug op 5u op en nog steeds ging het vlot, ondanks het feit dat ik de dag voordien 40u wakker was en dat ik pas om 22u30 ipv 22u was gaan slapen (ik was dus zelfs 40,5u wakker)

Ik ging weer mijn gebruikelijke 10km toertje lopen en trok deze keer eens een foto van dit schatje hierboven.

Om 8u30 had Vic al zwemles … hij doet dat goed, het zal misschien niet meer lukken om voor onze congé te kunnen zwemmen, maar ik heb er al mijn vertrouwen in dat hij het binnen 5 lessen wel onder de knie heeft. Leuk om te zien hoe goed hij zijn best doet.

Tegen 10u was ik terug thuis en ging ik eens aan het ramen wassen beginnen, maar ik besefte ook dat ik hééél moe was … en totaal geen goesting had. Mijn bed lonkte …en ik sprong erin … voor een dikke 2u. Jammer genoeg ben ik ook op heterdaad betrapt door de man.

Maar ik voel me niet schuldig, want daarna stond ik op en begon ik wel aan de ramen, en ik had er plezier in, want ik was niet moe meer.
Dat nachtje doordoen, echt waar … niet tof.
Een helweek is misschien voor herhaling vatbaar, maar dat nachtje doordoen slaagt echt op niks. Vermoeidheid is den duvel … als ik moe ben begin ik ongezond te eten, te facebooken, aan mijn nagels te bijten en lui te wezen.

In elk geval … ik ben nog niet rond … met de ramen. Wij hebben immers een groot huis met veel hoge ramen. Maar ik heb wel eindelijk de moed gehad om eraan te beginnen, en dat is al héél wat.

Soit … ik ga hier afronden want het is nu 22u32 en morgen is het weer vroeg dag (voor de laatste keer).

Het thema van vandaag was timemanagement. Wat ik onthield uit het boek was “Als je vindt dat je teveel te doen hebt, en te weinig tijd hebt, dan wil dat zeggen dat je je prioriteiten beter moet stellen”.
En die prioriteiten moet je bepalen aan de hand van je doelen. In het begin van het boek wordt immers gevraagd om eens je levensdoelen te bepalen. Ik heb mijn levensdoelen die ik vroeger al eens opschreef nog eens bekeken, voor David Allen van “Getting Things Done” moest dit immers ook al, en veel zijn ze nog niet veranderd.

Wat ook in het boek staat is dat je niet alles perfect moet doen. Voldoende is voor sommige zaken immers genoeg. Maar ook dat wist ik al …. “Done is better than Perfect” remember? Maar toch blijkt het nog altijd mijn valkuil te zijn.

Timemanagement bevat dus niet veel nieuwe elementen, vermits het onderwerp me zo interesseert dat ik de meeste van de boeken die worden aangehaald al wel gelezen had en de meeste theorieën wel kende.
Wat niet wil zeggen dat ik het ook perfect in de praktijk breng natuurlijk.

Vandaag ging het opstaan nog steeds vlot (misschien ben ik stiekem een ochtendmens), en het lopen ging zelfs sneller als de 2 vorige dagen.
Vermits ik niet moest gaan werken nam ik tijdens het lopen nog even de tijd om een klein bezoekje te brengen aan een oude ijskelder op mijn route. Zoveel viel er niet te zien … maar nu weet ik tenminste dat daar niet zoveel te zien valt.
De knie deed minder pijn … ik heb de blessure er precies uitgelopen … maar voor de zekerheid ga ik morgen het lopen toch maar eens afwisselen met fietsen.

Toen ik terug thuis kwam om 6u15 stond Bjeurn al klaar om naar het werk te gaan, hij was wakker geworden door mijn wekker en kon daarna niet meer slapen … voor hem is het dus ook helweek.

Vermits het woensdag is, was ik vandaag thuis. Ik nam de tijd om mijn planning voor donderdagnacht (de nacht die ik moet door doen) alvast op te stellen en ik werkte wat andere zaken af, zoals de bedankjes voor de juffen en de meesters en andere zaken die ’s nachts nogal moeilijk zijn (beddengoed verwisselen enz….) 

Voordat ik de kinderen moest afhalen nam ik nog even een half uurtje de tijd om -met een koffietje- de helweekthema’s van donderdag en vrijdag door te lezen.

De namiddag stond vooral in het teken van de kinderen, en van het uittesten van de pino hase ;-) … foto’s komen nog wel … beloofd.

Het was dus weer een vrij goede dag, alhoewel ik moet zeggen dat de social media vandaag toch meer lonkte als op een gewone werkdag.
De vermoeidheid begint trouwens ook voelbaar te worden. Vanavond zal ik de 22u waarschijnlijk zelfs niet halen. Bertrand Larssen mag dan wel beweren dat je met 7u slaap genoeg moet hebben, ik vind het niet aangenaam om moe rond te lopen (en mijn omgeving vindt het ook niet aangenaam als ik moe ben)

De dag van vandaag stond in het teken van Modus & Focus. Een tof thema vind ik.

Het komt neer op het volgende … je modus is de rol die je vervult. Dit moet je bewust doen … op het werk ben ik in werkmodus, en thuis ben ik in mamamodus. Maar het gaat verder … als je bv. een vergadering hebt, en je wil een bepaalde uitkomst, dat moet je niet afwachten in de hoop dat het naar jouw goesting zal evalueren, maar je moet jouw modus sturen en zo deze uitkomst actief nastreven.

Focus is iets waar ik héél hard in geloof … Focus en eenvoud.
Onlangs hoorde ik nog op een TED talks podcast dat de basis van geluk in focus ligt. Mensen die helemaal in iets opgaan … of dat nu een boek lezen is, een taak op het werk, de was opplooien … die zijn op dat moment ook gelukkiger.
Het is de kunst om in de juiste focus te geraken … en daar heb ik het soms moeilijk mee. Ik laat me soms afleiden en doe iets wat naar “multitasking” neigt, maar “multitasking” is een mythe. En dat merk ik ook bij mezelf, tegen het eind heb ik niets deftig afgewerkt en geraak ik gefrustreerd.
Eén ding te gelijk doen dus en de lastige dingen niet uitstellen (want die kunnen op de achtergrond ongemerkt je humeur verzieken).

En ook … dankbaarheid tonen. Dat was de opdracht voor vandaag.

Om 5u08 werd ik wakker … wekker vergeten zetten … ik sprong gezwind uit mijn bed (mij overslapen geeft altijd zo’n adrenalinekick waardoor ik snel mijn bed uit geraak … ne mens zou zich elke dag 8 minuten moeten kunnen overslapen)

Om 5u15 stond ik al buiten in de regen in hardloopmodus. Ik liep door een privaatdomein, de reden dat ik daar graag bij ochtendstond ga lopen, is dat ik daar al 2 keer een ree heb gespot. Op de plek van de foto zag ik er gisteren weer eentje, maar vandaag geen chance op dat vlak.
Op knievlak wel chance, want deze heeft het goed uitgehouden.
Heerlijk vind ik dat, zo ’s morgens vroeg lopen … precies of de iedereen nog slaapt en de wereld even van mij alleen is.

Op het werk probeerde ik mijn werk in blokken op te delen en mijn focus te behouden. Niet altijd gemakkelijk op een groot landscape-buro. Die landscape, dat is één van de dingen op het werk waar ik het het moeilijkste mee heb. Niet goed voor de focus.
Vandaag werd de dag gebroken door interactieve zaken (een nieuwe collega rondleiden, een vergadering, ….) en slaagde ik er ook in de todo-lijst wat af te werken. Ik gaf een collega die goed werk had verricht een compliment (welgemeend … dat had ik anders ook wel gedaan)

Tijdens de helweek is het ook een opdracht om gesprekken met collega’s tot een minimum te beperken, maar daar ben ik het niet helemaal mee eens. Ik vind dat er tijd moet zijn voor wat persoonlijke inbreng, dat komt de samenwerking enkel ten goede, zeker tussen verschillende afdelingen. Wat niet wil zeggen dat ik een kwartier heb zitten tetteren, maar wat small talk moet kunnen vind ik.
Als ik de small talk begin te skippen … dat is voor mij trouwens het signaal dat ik gestresseerd ben.

Thuis was het dan terug naar mama-modus. Waar ik soms wel eens afgeleid durf zijn door mijn gsm als de kinderen maar blijven treuzelen tijdens het eten, probeer ik nu meer interactie met de kinderen te krijgen. Een succes, want Liv vertelde voor een keer uit zichzelf iets over haar dag. En Vic hielp ik met het sorteren van zijn voetbalkaarten … zijn ideale quality time met zijn mama.

Het is grappig, maar social media staat nu op mijn todo-lijst. Ik weet het, ik heb deze morgen wel een foto geplaatst op instagram en ik kondig mijn blogberichten wel aan op facebook, maar voor de rest ben ik amper op social media aanwezig geweest. Ik heb wel al vanalles gemist, maar daar brengt mijn man me wel van op de hoogte.

In plaats van afgeleid te zijn door mijn gsm, las ik daarnet in een dood momentje het hoofdstuk voor morgen in het helweekboek (timemanagement).

En in plaats van iets ‘even snel tussendoor’ te doen, waardoor ik helemaal vergat met wat ik nu weer bezig was, zet ik dat nu op de ’todo-lijst’.

Een geslaagde dag dus weer … maar wel weer te kort … want het is nu 21u16 en Bjeurn komt straks thuis met onze nieuwe (tweedehands) “Pino Hase” in de koffer … en ik heb super veel zin om een testritje te gaan doen.
Maar alhoewel die 22u vroeg is om in bed te kruipen, weet ik ook dat ik deze moet aanhouden, anders vrees ik dat ik het einde van de week niet haal (althans toch niet met een goed humeur)