Winterkamperen in het stropersbos
In oktober, toen het nog lekker warm was en de temperaturen nog met de 20°C flirten, spraken Lobke en ik af om eens een winterkampeertocht te plannen. Al onze gezinsleden waren welkom maar feitelijk was enkel Liv heel enthousiast over het concept, het was dus met 3 dat we ons inschreven voor deze winterkampeertrip. Het weer deed ook mee … dit weekend was het ineens een héél pak kouder en kregen we een flinke vriesnacht kado. Wel hadden we het geluk dat er veel zon was en geen wolkje aan de hemel … ideaal voor een fiets- en kampeerweekend.
Ons vertrek verliep nogal chaotisch, we hadden nog niets op voorhand ingepakt dus het inpakken, fietszakken afstellen, extra binnenbanden zoeken, inkopen doen, groenten al snijden, …. was allemaal voor ’s morgens. Dat zorgde voor een klein vakantiestresske en héél gezellig was dat niet. Toen we eindelijk goed vertrokken waren zei Liv mijmerend “Amai, dat doet goed om terug eens op de fiets te zitten”. Ze had daar gelijk in … er is niets zo zalig om op je fiets te zitten en alle dagelijkse besoignes van je af te schudden.
Liv en ik hadden besloten nog eens met onze pino op trot te gaan, maar we waren vergeten dat de plaats vooraan op de tandem ook een koude plek is. Na 15 kilometer waren Liv haar handen, ondanks handschoenen helemaal verkleumd. Toen we stopten om onze eerste set handwarmers in gebruik te nemen kregen we al het eerste schone moment. We werden uitgenodigd voor ne warme chocomelk en een boke bij een spontaan gezin (waarvan de papa dan ook nog eens bleek les te geven in de school waar Liv volgend jaar heengaat). Hartverwarmende (en in dit geval ook handenverwarmende) momenten als dees geven onze fietsreisjes altijd extra magie.
Na 65 km kwamen we aan op de paalkamping in het stropersbos waar we hadden afgesproken met Lobke (die een rit van 115km had afgelegd). We dachten dat er niemand anders zo zot zou zijn om te gaan kamperen in dit koud weekend, maar we waren dik mis. Al 2 grote tenten met 14 dappere chiromeisjes en jongens in korte broek stonden al op de bivakzone en 100m verder buiten de bivakzone stond een chirogroep die we later de “discochiro” zouden noemen. De dappere chirogroep vertelde ons dat de discochiro was aangekomen met flessen jenever en luide muziek en dat ze hen vriendelijk verzocht hadden om zich wat verder te zetten. Dat bleek slim van de dappere chiro want, zelfs op die afstand zouden we tot 4u ’s nachts zouden kunnen meegenieten van de beat in de discotent.
Het avondeten was niet op zijn trekkers een gevriesdroogde maaltijd, maar wel zelfgemaakte spagettisaus met groenten die we al op voorhand hadden gesneden, dat was slim, want het was te koud om daar buiten nog te zitten snijden.
Het donker viel snel (ik haat winteruur) en tot onze grote vreugde kwamen er nog 3 mannen aan die het vuur overnamen van de chiro en er flink wat hout op legden en ons wat vertelden over alle sterren die er te zien waren. De mannen zouden niet blijven slapen maar ze hadden boys night en ze aten een broodje met groenten en een pens en zouden ’s avonds nog terug naar huis stappen. Een boys night zonder alcohol met groenten … ik had geen idee dat dat bestond ;-). Wij hadden op onze girls night alvast wel een fles wijn en chips.
Het leek wel al een stuk in de nacht maar ik denk dat het niet veel later was dan 20u toen we al in de tent kropen, om daar verder te tetteren.
Ik denk dat niemand echt goed geslapen heeft, Lobke had last van het lawaai van de dappere chiro die héél de nacht het vuur moesten aanhouden, Liv sliep héél onrustig (ze voerde héél haar droom een gevecht met monsters vertelde ze later) en ik had het natuurlijk weer te koud. Een donzen slaapzal met comforttemperatuur 0°C, met liner, veel kleren, muts en een handenwarmer mee in de slaapzak is blijkbaar niet genoeg om me warm te houden bij een vriesnacht. Het vreemde is dat Liv met mijn oude slaapzak met comforttemperatuur 8°C wel warm genoeg had, en dat Lobke die dezelfde slaapzak heeft als ik het ook goed had. Ik zal er blijkbaar mee moeten leren leven dat ik altijd de zwakste schakel ben, of misschien moet ik ook eens investeren in een exemplaar met comforttemperatuur -10°C.
De volgende morgen zag alles wit en aangevroren, maar we konden ons voldoende warmen aan een koffie/thee en warme havermout en het vuur dat onze vuurmeesteres Liv voor ons verzorgde.
Bij het vertrek was er nog een hoogtepunt, de paalkamping is immers gelegen op een begrazingswei met konikpaarden en de paardengroep kwam nog langs om afscheid te nemen. Eerst hielden we voorzichtig nog wat afstand, maar al snel bleek dat de paarden kwamen bedelen om wat liefde en aanraking … die Liv hun héél graag gaf.
Voor de heenweg reden we 63km via de knooppunten, in de terugweg werd het een google maps route die op een bepaald moment héél wat minder mooi was, maar wel een pak korter … al een chance … want de laatste kilometers wogen zwaar.
Onderweg trakteerden we ons in de sportcafétaria van Temse op een cola, een verse soep en ne croque monsieur, waarop Liv me toefluisterde “dit is echt ons verwenweekendje hé”. Ik prijs mezelf gelukkig met zo’n content kind … het kost blijkbaar €12 om haar eens een weekend goed te verwennen.
Grappig detail … toen we na 53km thuis toekwamen viel er nog een pak ijs uit onze tent, dat vond ik wel stoer.
Ik moet zeggen, dit weekend was voor mij een test om te kijken of winterkamperen me zou liggen en wel … ik kijk al uit naar een volgende editie. Ik ben tot de conclusie gekomen dat kamperen voor mijn niet tot de zomer beperkt moet worden. Alleen aan mijn slaapopstelling moet ik misschien nog wat doen … tips zijn altijd welkom.
Maar we hebben wel enkele dingen héél goed gedaan
- handenwarmers … wat een zalige uitvinding
- een thermos thee meenemen en koffie
- kiezen voor warme en waterdichte wandelschoenen (ideaal bij nat gras)
- onze groenten voor het eten op voorhand snijden
- de paalkamping selecteren op vuurkring (must) en picknicktafels
- onze paalkamping (Stropersbos in Stekene) is vermoedelijk ook wel één van de schoonsten in héél België (tips voor andere pareltjes die ik nog niet ken mag je altijd geven)
Als je interesse hebt in paalkampings kan je ook eens lezen op onderstaande links
- Paalkamping Steenberg in het hoogseizoen (ook met Lobke en haar gezin)
- Ons eerste verblijf op een paalkamping
Musée d’Art Fantastique
In dit gezin is het niet omdat je in augustus verjaart dat je geen verjaardagsfeestje in november kan geven, wij durven immers wel eens achter de feiten aanslenteren. Daarmee dat ons Liv een slaapfeestje met thema halloween kreeg in plaats van thema hittegolf.
’s avonds deden we the usual … zelf pizza’s maken en een Twilight film bekijken. Dat laatste was zeer confronterend want de meisjes waren zeer geïnteresseerd in de vampier Edward en ineens besefte ik dat mijn dochter in de categorie Young Adults gecatapulteerd is.
De volgende dag was daar echter al niets meer van te merken, met 5 vampieren/geraamtes/jokers achter in de auto reden we naar het Musée d’Art Fantastique (MAF of het museum voor Fantastische kunst) in Brussel. Dit kleine leuke museum organiseert tijdens halloween / carnaval … wat extra activiteiten voor kinderen.
Ik moet zeggen dat dit kleinschalige museum direct mijn hart stal … ik ga niet teveel foto’s van dit museum in preview geven maar je mag je verwachten aan een fantasiewereld met fantastische wezens in een bizarre surrealistische omgeving.
Mijn liefde voor Brussel werd meteen nog wat groter na dit bezoek, en wie gaat moet zeker ook eens de buurt verkennen want er zijn genoeg leuke winkels, restaurants en koffiebars in de nabije omgeving.
Praktisch
Museum voor fantastische kunst – Amerikastraat 7, 1060 Brussel (Sint Gilis)
Openingsuren: weekends van 14-17u (van mei tot september) en alternatieve openingsuren tijdens de events (hou de website in het oog)
Inkom : €6 volwassenen, €5 studenten en €4,5 kinderen onder 12 (voor evenementen kan dit iets meer zijn)
Nog een beetje vakantie
Wat doe je als je een beetje vakantie hebt? Als de mama mag kiezen, dan ga je wandelen, maar geen kind kiest voor de rust in de natuur. Onze kinderen mochten ook een daguitstap kiezen en die dag brachten we in Leuven door.
Eerst gingen we zwemmen in de sportOase. Zwemmen is nooit mijn favoriete bezigheid geweest, ik heb het immers meestal koud in een zwembad. Maar ik moet zeggen dat we ons in de sportoase wel goed geamuseerd hebben, en als ik het koud had kroop ik in het Turks stoombad (net geen 7 minuten met de timer, want na 7 minuten werd je eruit gejaagd met koud water dat ineens héél de cabine rondspoot)
De kinderen amuseerden zich ook op de springplank waar ze hun salto’s oefenden en ik moet zeggen dat ik geïnspireerd was toen ineens een mama de springplank op stapte en héél elegant ook een salto deed *very impressive*. Weer iets nieuws op mijn bucketlist … ik wil ook een salto kunnen maken en liefst elegant (ik ben ondertussen alvast beginnen oefenen op de trampoline … maar jullie tips zijn welkom want ik vind het nog steeds redelijk eng en ik ben er nog niet in geslaagd om terug op mijn voeten te landen).
Daarna reden we door naar de klimzaal “De Stordeur”, waar we eerst picknickten in de auto met bananenbrood volgens mijn nieuwe recept (een hit, vooral bij mij). Ik had nog wel goesting in een dutje na het zwemmen, dit werd me echter niet gegund door mijn dochter die dolenthousiast wou gaan klimmen.
Klimmen doen we meestal in de climax te Puurs maar vermits deze niet open was werd het deze keer de Stordeur. Amai … wat een aangename verrassing was dat. Verandering van spijs doet eten zeggen ze en verandering van klimzaal doet me ook weer bedenken dat ik dit eigenlijk wel op meer regelmatige basis zou willen doen, dat klimmen. (Enfin, misschien ligt het niet enkel aan de zaal want eigenlijk maak ik na een klimsessie altijd plannen om me lid te maken van een klimclub … wat ik dan nooit doe omdat ik dan weer andere dingen zou moeten laten vallen).
Ikzelf ben geen held, de eerste keer dat ik me aan de klimmuur waag geraak ik gegarandeerd niet tot boven omdat de hoogtevrees me in haar greep heeft. Maar eens de rest van het gezin wel het hoogste punt van de klimmuur heeft afgeklopt, wint mijn competitiedrang het van mijn hoogtevrees.
De jongens hebben geen problemen met de hoogte en Vic ontpopte zich tot onze klimkampioen, geen vrees en geen grammeke vet blijken een goei combinatie.
Liv is een beetje gelijk mij, zij klimt wel naar boven maar vertrouwt er niet op dat we haar veilig terug naar beneden laten zakken, waarop ze de eerste keren terug naar beneden klom in plaats van haar in haar harnas te laten zakken een een lift naar beneden te aanvaarden. Gelukkig kon ze ook net zoals mij haar angst opzij zetten.
Liv is ook trots dat ze haar broer kan beveiligen en ik moet zeggen, ik vertrouw haar daarin bijna onvoorwaardelijk. Bijna … zeg ik wel want op een bepaald moment had ik wel een paniekske (maar dat lag volledig aan mezelf). Ikzelf was dus op weg naar boven en al bij schatting 12 meter hoog en ineens hoor ik Liv en Vic met elkaar overleggen zoals enkel zij dat kunnen … zeer luid dus. En hoewel Liv alles onder controle had kreeg ik ineens een paniekaanval toen ik Vic daar boven zag bengelen, beveiligd door zijn zus. Plotseling was ik ervan overtuigd dat ze zouden beginnen ruzie maken, dat Vic naar beneden zou stuiken en dat Bjeurn naar daar zou lopen en mij zou loslaten zodat ik dan ook naar beneden zou duikelen. Ik ben normaalgezien geen angstig type, maar 12 meter boven de grond zijn de dingen anders.
Uiteindelijk klom ik 3 keer tot helemaal boven en deed ik zelfs 1 keer zelfs een 5A zonder vals te spelen. Bij het klimmen zijn er immers ook moeilijkheidsgraden, het gemakkelijkste is om je van niets iets aan te trekken en gewoon tot boven te klimmen zonder rekening te houden met de kleur van de grepen, maar een extra moeilijkheid is om een bepaald parcours te volgen en enkel de grepen in de kleur van jouw parcours te volgen. In deze zaal was 4 het gemakkelijkste en ik deed dus een 5A. Misschien niet zo impressionant maar ik ben van het principe dat je steeds ruimte moet laten voor verbetering.
Avondeten deden we in het eetcafé en dit was ook een voltreffer, super decor, view over Leuven, lekker eten en vriendelijke bediening. Iedereen content.
Praktisch
Klimzaal de Stordeur te Wilsele
Klimzaal, boulderzaal en (te reserveren) funzaal die er voor kinderen ook zeer tof uit ziet
Klimmen kan zonder klimbrevet
Kostprijs voor een klimbeurt met materiaal €16,5 per persoon
Parkeren kan gratis op de parking van het gebouw
Een beetje vakantie
Wat doe je als je een beetje vakantie hebt in de herfst? Als ik mag kiezen, en dat mocht ik, dan kan je er geld op inzetten dat het een wandeling wordt.
De kinderen zijn niet altijd even enthousiast met dat plan, maar kinderen weten meestal ook niet wat goed voor hen is. Wie onze kinderen kent, die weet dat ze normaalgezien nogal veel ruzie maken, en dat is nog een understatement. Tijdens het wandelen echter komen ze altijd goed overeen. Misschien is dat wel de hoofdreden dat ik zo van wandelen hou.
Uit mijn lijstje met wandelingen die ik nog eens wil doen pikte ik er de Vossenwegel uit, een wandeling van 11km van natuurpunt in de Beneden-Dendervallei, tussen Aalst en Dendermonde. De reden dat deze wandeling ooit op mijn lijstje was geraakt was hoogstwaarschijnlijk door volgende woorden in de omschrijving … bevers, reigers en laarzen of stevige wandelschoenen aangeraden.
En ik moet zeggen, we zagen wel beverburchten en zilverreigers ‘maar’ we hadden wel het gevoel dat we deze wandeling even goed op sneakers hadden kunnen doen … en wij zijn altijd wat teleurgesteld als we onze wandelschoenen niet echt nodig hebben. Niets is leuker dan plassen, modder, water om over te steken, velden met hoog nat gras, ……
Maar hoewel de wandeling niet in onze top3 zal prijken was het sowieso een geweldige dag. We poseerden in een zonnebloemenveld, aten onze bokes aan de sluis, raapten de overschotten jonge patatjes van het veld (en maakten daar thuis wedjes van), we streelden alle paarden die we tegenkwamen en aflsuiten deden we in ’t Kelderken in Wieze. Een café waar de spontane cafébazin in al haar enthousiasme de koekjes heeft laten aanbranden en waar voor €3 lekkere dikke bloemkoolsoep wordt geserveerd (want de cafébazin eet zo graag dikke soep), daar voel ik me al snel thuis.
Nog iemand tips voor een leuke modderige wandeling (extra punten voor een bruine kroeg om af te sluiten), altijd welkom in de commentaren !!!
Loopplannen
Hoewel ik de afgelopen maanden nog regelmatig gelopen heb (juli: 105 km/maand juli, augustus: 110 km/maand, september: 133 km/maand) was de liefde voor het lopen deze zomer toch een pak minder. De hoofdreden daarvoor wijd ik aan het hete weer, mijn goesting om te lopen en de temperatuur zijn immer kwadratisch omgekeerd evenredig. 12°C is voor mij ideaal en vanaf het moment dat de temperaturen 20°C bereiken vind ik het al absoluut geen goed loopweer meer.
Het was dus ook een zeer slecht idee om me in te schrijven voor de marathon in Eindhoven op 14 oktober. Ik besefte dat natuurlijk pas toen ik mijn trainingsschema begon op te maken en zag dat de zware trainingen al zouden beginnen in juli. Enfin … uiteindelijk vond ik niet de motivatie om mijn trainingen in te plannen ’s morgens héél vroeg (zelfs ’s avonds héél laat vond ik het zelfs ook nog te warm). Daar kwam dan ook nog bij dat de grote vakantie, zoals de naam het zegt, ook de vakantieperiode is en dat ik dat deze vakantie zeer letterlijk genomen heb. Er was een Schotlandreis en voorts nog veel weekendjes en midweken … het was een heerlijke zomer.
Uiteindelijk besliste ik om mijn ticket om te boeken naar de halve marathon in Eindhoven waar ik wel relatief klaar voor was (al was het niet voor een toptijd) . Het grappige/ironische was dat het op 14 oktober een legendarisch warme dag was met een temperatuur van 25°C en geen wolkje aan de lucht.
Zoals ik hierboven al zei, dat is helemaal mijn weer niet en na 5km stapte ik dan ook uit de wedstrijd, ik had er helemaal geen goesting in om nog 15km in zo’n omstandigheden verder te lopen. Mannekes … ik was ook content dat ik in dat weer geen marathon moest lopen, de marathonlopers bevestigden me dat dit wel een héél zware editie was. Het was dus destijds een verstandige beslissing om de marathontraining stop te zetten. Ik stel het me al voor dat ik me maanden in 1000 bochten zou wringen om om 5u ’s morgens te trainen, om dan een marathon in 25°C te moeten gaan lopen.
Tijdens die 5km in Eindhoven die ik dan wel liep, kwam ik wel tot een mooi inzicht. Ik focus me feitelijk altijd op die marathonafstand, maar een marathon blijft 42,195km. Om dat te lopen moet je véél trainen en als ik dan ook nog eens een PR (onder 3u35) wil lopen, wat natuurlijk mijn ambitie is, zou ik zeer intensief moeten trainen.
Maar als ik terug wat meer loopplezier wil krijgen, en dat is toch uiteindelijk het belangrijkste, dan ga ik dat niet krijgen door constant te denken aan het scherper stellen van mijn marathontijd, want dat werkt eerder tegenovergesteld.
Ik heb me dus voorgenomen om niet aan marathons te denken voor ik weer plezier heb in het lopen. En dat plezier in het lopen wil ik terug krijgen door me weer te focussen op kortere afstanden. Ik wil weer het gevoel hebben dat het loont om voor 6km mijn loopschoenen aan te doen, ik wil misschien wat meer intervallen doen en misschien zelfs mijn 10km record (46min27) eens proberen wat scherper te stellen.
Misschien is het omdat de herst eindelijk lijkt ingetreden, maar ik heb veel goesting in mijn nieuwe loopseizoen waarin ik ga voor minder kwantiteit en meer kwaliteit.
Long time no see
Dag allemaal (een begroeting mag wel na zo een lange afwezigheid),
het is lang geleden dat ik hier nog iets op de blog heb gezet en ik kreeg al bezorgde mailtjes, maaar geen paniek … alles is hier dik ok.
Wel veel veranderingen. Zoals je misschien weet besefte ik eerder dit jaar dat ik niet wou verder gaan in mijn huidige job, ik deed loopbaanbegeleiding en kwam tot de conclusie dat het tijd was voor verandering. Midden september ben ik uiteindelijk gestopt met werken bij mijn werkgever en vanaf 1 oktober werk ik aan mijn carriereswitch. Ik ben immers gestart aan een opleiding “Java Development”, een voltijdse opleiding die een jaar zal duren en belooft pittig te zijn. Maar ik ga deze uitdaging met héél veel goesting aan.
En zo pendel ik nu dagelijks met de trein naar centrum Brussel, groet ik elke morgen manneke Pis en ontdek ik nog regelmatig een nieuwe stripmuur. Het doel van dit jaar is niet enkel om een goede developer / programmeur / ontwikkelaar (of hoe je het ook wil noemen) te zijn maar ook om de leukste plekjes in Brussel te leren kennen.
Enfin het is aanpassen … terug op de schoolbanken, klasgenoten hebben in plaats van collega’s, huiswerk krijgen, stressen voor toetsen, pendelen met de trein,
Maar dat wil niet zeggen dat ik hier niets meer te vertellen heb, ik heb allereerst al een serieuze inhaalbeweging te maken op vlak van reizen, trips, … zo was er nog een weekend met 2 blogvriendinnen en kinders in de ardennen, een oudscoutskamp, een kanoweekend in de Biesbosch, een citytrip Boekarest en heb ik nog wel wat te vertellen over de daktent en Schotland.
En voorts zijn er nog de dagelijkse dingen waar ik mijn plezier uit haal, aan inspiratie ontbreekt het dus niet.
Tot binnenkort
Suikerbrood voor een 11-jarige
Het is ochtend en ik wacht tot mijn favoriete dochter die als 10 jarige in haar bed stapte, er weer als 11 jarige uitstapt. Dat dit zo lang lijkt te duren zal zeker niet aan het ontbijt liggen, want ze weet dat er een vers zelfgemaakt suikerbrood op haar wacht. Ik weet het, niet gezond, er is geen healthista aan mij verloren gegaan.
Alhoewel ik samen met de jarige ga ontbijten heb ik toch al het brood eens getest om te kijken of het blogwaardig was, want we hebben weer het recept niet helemaal gevolgd, al de omslachtige stappen hebben we geskipt, en weer moet ik tot de conclusie komen dat de snelle(re) methode ook héél lekker is.
Dit is een suikerbrood waar je geen fiets voor nodig hebt (een fopje voor mijn bompa die vroeger bakker was en daarna altijd zei dat de rozijnenbroden toch niet meer zijn wat ze ooit geweest waren, dat je nu een fiets nodig hebt om van rozijn tot rozijn te geraken).
Enfin … in afwachting van alle vakantieverslagen, wij deden immers nog wel wat leuke korte trips deze vakantie en dit weekend volgt Liv haar verjaardagstrip, krijg je alvast dit lekkere recept.
Suikerbrood
- 500g bloem
- 240g halfvolle melk
- 5g suiker
- 20g verse gist of 7g gist in poedervorm
- 3+1 eierdooiers (3 voor in het brood en eentje om optioneel het brood mee te bestrijken voor een glanzende korst)
- 150g boter
- 10g zout
- 200g parelsuiker
- Broodblik (met bakpapier bedekt)
- Meng de melk, 3 eierdooiers en gist
- Voeg geleidelijk aan het suiker (enkel de 5g, niet de parelsuiker) en bloem toe en blijf mengen
- Op het einde voeg je boter en zout toe
- Kneed 10 minuten tot een elastisch deeg
- Zet het deeg weg bedekt met een handdoek en laat 15 minuten rijzen
- Voeg de parelsuiker al knedend toe en plaats het deeg dan in het broodblik met bakpapier bedekt.
- Laat een uur rijzen
- Klop de eidooier los met een scheutje melk en smeer dit op de bovenkant van het brood
- Bak het brood 35 minuten af op 200°C
OsmAnd … waarschijnlijk mijn meest favoriete reisapp
Toen we in Scandinavië waren vroeg een local ons eens verbaasd “Hoe hebben jullie dit plekje toch gevonden?”, het was immers een fantastische plek met zee, bos, overdekte shelterplaats, 2 vuurkingen, droogtoilet, paarden en picknickbank en ver weg van de beschaving.
Het geheim is Osmand, de app (zowel voor android als iPhone) die we gedurende onze Tour d’Europe intens gebruikten.
Osmand is een kaarten en NavigatieApp en ik zal even proberen uit te leggen waarvoor ik hem gebruik en waarom ik hem zo geweldig vind.
Osmand werkt offline, via open source landkaarten (Openstreetmap) die je downloadt. Dit is gratis tot 7 kaarten, wil je er meer dan moet je Osmand+ aanschaffen dat ongeveer €9 kost en voor mij zijn geld helemaal waard is. Er zijn nog enkele betalende features, ik heb bijvoorbeeld zonet de plugin gekocht om hoogtelijnen op de kaarten te kunnen zien, dat lijkt me interessant als we gaan hiken. Maar enfin, om van start te gaan betaal je juist helemaal niets.
De kaarten zijn super gedetailleerd, met gebouwen tot huisnummers toe, handig bijvoorbeeld als je een rustig plekje zoekt om te wildkamperen, daar waar de huizen staan moet je dus al zeker niet zijn. Je hebt trouwens verschillende modussen, auto, fiets, wandelaar, die elk andere dingen tonen, als wandelaar kan je de gekende wandelroutes laten verschijnen (GR’s en gemarkeerde wandelingen), bij de fietsers zijn dat dan de fietsroutes (LF’s en gemarkeerde routes).
Eens je de kaarten hebt, kan je ook offline navigeren (als automobilist, maar ook als fietser of wandelaar) met OsmAnd en dat kan handig zijn, zeker als je geen internetverbinding hebt, iets wat in sommige landen wel eens durft voorvallen.
Maar de grote sterkte van Osmand, dat zijn zijn Points of Interest, picknickbanken, schuilhutten, openbare toiletten, bakkers, watertappunten, parkings, uitkijktorens, tankstations, campings, speeltuinen, strandjes, apothekers, …. het staat er allemaal op. Toiletapps, campingapps, … het is allemaal overbodig geworden, want Osmand vervangt dit allemaal.
Gpx-routes kan je ook inladen in Osmand, zo gebeurt het regelmatig dat we gaan wandelen en navigeren met Osmand in plaats van met een ouderwetse kaart of met onze Garmin fietsgps zoals we vroeger deden.
En het toffe is ook dat je dan meteen de Points of Interest die je interesseren langs de route kan bekijken, zo weten wij altijd waar het café zich bevindt of hoe lang we nog moeten stappen tot we een bankje tegenkomen.
Hoewel er veel staat op Osmand, staat niet alles hierop. Maar het toffe is dat dit werkt met de Open Source kaarten van Openstreetmap en dat je zelf nieuwe points of interests kan toevoegen, via Osmand of rechtstreeks via Openstreetmap. En zo is dit weer een geweldig staaltje van de kracht van Open Source.
Dat is (of was) dus ons geheim dat ik graag met jullie deel. Zo komen wij de meest afgelegen strandjes tegen, zo vinden wij het café, zo zoeken wij een plek geschikt voor wildkamperen, ….
♥ Osmand ♥
Meerdaagse hike in eigen land … de Eislek Trail
Dit weekend stond al maandenlang in onze agenda, als onze kinderen op scoutskamp waren zouden Bjeurn en ik een weekend gaan hiken en onderweg slapen in een hammock, slapen in een hammock stond immers al een tijd op mijn bucketlist en Bjeurn is een ervaringsdeskundige !!! Ik koos voor de Eislek trail, een trail die wel mooi moest zijn want in maart liep ik in die regio een trail run en toen dacht ik constant “Had ik mijn tent maar mee”.
Vrijdagavond – De kop eraf – 2,5km
Vrijdagavond na het werk pakten we onze rugzakken in, 11kg voor mij en 16kg voor Bjeurn. Ik vind het ongelooflijk hoe snel een rugzak zwaar wordt, want veel hadden we niet mee maar als je eten, drank, kook- en kampeergerief moet meenemen dan kan je daar precies moeilijk onderuit. Alhoewel het gewicht me nog steeds veel lijkt als ik een kleine rekensom maak (2 rugzakken van 2kg, 4l water, 2l melk, 2 hammocks van elk 1kg, 2 tarps van 1kg, 2 slaapmatjes van 500g, 2 slaapzakken van 900g, een gamel, gasvuurtje en gasbidonneke, mokka-express, 2koplampen, noodmaaltijden, muesli, fruit, koeken, tandenborstels, deo, zonnecreme, powerbank, regenjas, windstopper, geen lange broek maar een legging als gouden tip van Lobke … )
Toen alles ingepakt en gewogen was vertrokken we naar Houffalize, waar we onze auto achterlieten aan de gratis parking nabij het TEC depot. We kwamen daar pas aan toen het al donker was, dus met een zaklamp op ons hoofd begonnen we aan onze trail. Ik moet zeggen dat ik er toen niet zo scheutig op was om ergens een bos in te trekken en mijn hangmat daar in het donker op te hangen, de eerste koplamp begaf het trouwens al na 5 minuten en toen was er nog maar één. Na 2,5km stappen zagen we een geschikt bos op een 200tal meter van de weg, ik ben blijkbaar soms nogal ne schrikschijter en ik heb altijd schrik dat ik per ongeluk op een everzwijn ga stappen, dus ik was zeer content dat Bjeurn erbij was en ik gewoon in zijn voetsporen kon treden. Eens in het bos aangekomen voelde ik gelukkig dat het goed was, dit was een rustig plekje waar niemand zou passeren en ik met een gerust gemoed in de hangmat zou slapen, en de eventuele everzwijnen die konden dan gewoon onder me door lopen.
Een hangmat ophangen is dus ook helemaal niet zo moeilijk, gewoon je hangmat met touwen aan 2 bomen strikken, je matje erin schuiven, er een touwtje boven hangen waar je je hangmat kan aan opspannen en waar je ook een shelter kan over hangen. Die shelter is misschien wel iets minder romantisch, maar wel handig bij de regen die misschien voorspeld werd en ook een bescherming tegen de wind, koude en condens.
Ik heb echt zalig geslapen, een hammock is net een coconneke waar je veilig in ligt, mijn nieuwe donzen slaapzak met comforttemperatuur 0°C heeft waarschijnlijk ook bijgedragen aan mijn goede nachtrust … geen koude nachten meer voor mij !!!!
Enfin … de kop was eraf … eerste nacht in de hammock was zeer geslaagd.
Zaterdag – Vallende sterren – 24km
Eigenlijk waren we al moe op weekend vertrokken (de tol van een kinderloze week) en ’s morgens sliepen we tegen onze verwachtingen in tot 8u. Ontbijten deden we in de zon, die we vonden op een bergtop en even hadden we het gevoel van alleen op de wereld te zijn … geen huizen, geen elektriciteitspalen in het zicht, tot een jong katje zich bij ons vervoegde. Onderweg zagen we trouwens nog een hazelworm, veel beversporen, een eekhoorn, roofvogels, maar verder niets spannend … altijd jammer als we geen hert spotten en deze keer konden we dat niet op de kinderen steken.
Deze etappe liep langs de oostelijke en nog zeer ongerepte Ourthe, langs de samenvloeiing van de oostelijke en de westelijke Ourthe, langs het stuwmeer van Nisramont (met café) tot aan het plateau van Nadrin, en bij momenten was het pittig stappen want behoorlijk wat hoogtemeters. Onderweg kruisten we ook trailrunners die bezig waren aan een wedstrijd van 50km (trail des fantomes blijkbaar), de regio moet schijnbaar populair zijn voor trailruns. Zielige afsluiter van de trailrun, op een bepaald moment kwamen we de persoon tegen die alle bewegwijzering weghaalt, en 10 minuten nadien volgde er een eenzame loper die vroeg of wij wisten hoe het parcours liep, want hij vond de bewegwijzering niet meer. Ondanks onze goede uitleg besloot hij toch om een taxi naar de finish te nemen (misschien een wijze beslissing want volgens mij was het een deelnemer van de 33km die per ongeluk op het parcours van de 50km was verzeild geraakt).
Ondanks het voornemen om er een luxetrip van te maken en op restaurant te gaan eten, belanden we in Nadrin toch in de frituur, we kwamen er immers veel te vroeg aan en we hadden geen zin om te wachten tot 19u wanneer de restaurants open gingen, maar we vonden wel nog een klein winkeltje waar we een fles wijn (met draaistop) konden kopen. Er zat ‘s avonds geen kampvuur in (een algemeen verbod want het is veel te droog), maar een fles wijn is een mooie troostprijs.
Een plekje voor de nacht was gemakkelijk gevonden, na Nadrin kwamen we terug in de Ourthevallei en daar zijn de mogelijkheden legio … we beslisten om even van de route af te wijken te wandelen naar het stukje land waar de Ourthe een U-turn maakt, een plek met het minste kans om toevallige passanten te ontmoeten.
Het was net warm genoeg voor een plons in de Ourthe, een big wash is sowieso aangenaam na een dag stappen en zweten en daarna lieten we ons opdrogen aan de lucht op een rots in het water, want een handdoek hadden we natuurlijk niet mee. Deze keer installeerden we de hangmatten zonder de tarp erboven, wij wilden immers vallende sterren zien. Uiteindelijk spendeerden we onze avond op onze rots in de Ourthe, zolang het licht was verbaasden we ons over de vissen die nu en dan uit het water sprongen en eens het donker viel zagen we nog enkele vallende sterren. Ik probeerde daarna vanuit mijn hangmat nog wat vallende sterren te spotten, maar het was onmogelijk om mijn ogen voor langer dan 10 seconden open te houden, toch was het wel echt ferm om de sterrenhemel te zien telkens als ik even wakker werd.
Zondag – De dag van de pijntjes – 18km
De nacht was koud, althans voor Bjeurn die in een slaapzak met kapotte rits slaapt, ik ben wederom zeer content van mijn nieuwe exemplaar, want meestal ben ik de kouwelijke. Maar slapen zonder tarp boven ons zorgde toch voor meer condens, we merkten dat ons slaapgerief vochtiger was dan de nacht voordien. De dag zelf beloofde wel warm te worden, tot 27°C, ik was héél dankbaar voor het schaduwrijke parcours en de wind op de heuvelrug. Al snel komen we aan op de Keltische site van Cheslé, wauw weer een geweldige plek, ideaal ook om een tent te placeren. Daarna hadden we de indruk dat we maar bleven stijgen en zelfs als we dachten dat we boven waren, dan stegen we nog verder … met schone uitzichtpunten als beloning. Op momenten deed de wandeling ons wat herfstig aan, ik had me al laten vertellen dat de bomen door de droogte hun bladeren al afgooien en dat was nu duidelijk zichtbaar.
Uiteindelijk kwamen we aan in La Roche waar we ons direct placeerden op een terras in de schaduw, héél veel rondwandelen hebben we daar niet meer gedaan, de tweede wandeldag was immers ook de dag van de pijntjes en alhoewel we geen blaren hadden deden onze voeten toch wel zeer, volgens Bjeurn hoort dat er gewoon bij en moet je dat accepteren.
Slechts 1 bus reed er op zondag tussen La Roche en Houffalize, we begrepen waarom want wij waren, naast de chauffeur en een andere TEC medewerker, tevens de enige mensen op de bus.
De evaluatie
Ik snap dat deze trail de populairste is in de ranking van trekkings.be, héél ongerept, weinig bewandeld maar ook zeer goed voorzien van zit- en picknickbanken. De route zelf is afwisselend tussen Ourthe en plateau’s en bevat meerdere perfecte wildkampeerplekjes alsook geschikte plekken voor een kampvuur, al waren kampvuren nu ten strengste verboden door de extreme droogte, jammer wel want hout was er genoeg te vinden. Hoewel we dit zeker met een tent hadden kunnen doen bood de hangmat ons extra vrijheid, waar je voor een tent een vlak stuk effen ondergrond nodig hebt hadden we nu genoeg aan 2 bomen en die zijn er genoeg. Ik wil niet zeggen dat de wandeling technisch was, maar toch wel pittig en steil bij momenten, wandelstokken zijn geen noodzaak, maar zeker aan te raden.
Dit was zo plezant dat we de besloten hebben om hier een jaarlijkse traditie van te maken, een outdoor weekend wanneer de kinderen beide op scoutskamp zijn, ik kijk nu al uit naar de volgende editie (die niet persé een hike moet zijn)!!!
Praktisch
- Route: Escapardenne Eislek trail etappe 4 (23km) en etappe 5 (18km) tussen Houffalize en La Roche-en-Ardenne
- GPX-coördinaten: te vinden op bovengenoemde site (bij virtueel parcours)
- Start: Houffalize waar we de auto achterlieten op de gratis parking aan het TECdepot (Avenue de la Gare)
- Overnachting 1: In de bossen van Houffalize nog voor het oversteken van de A26
- Overnachting 2: Achter Nadrin, waar de route terug aan de Ourthe komt, op een stuk land omsloten door de kronkelende Ourthe waar zeer weinig passage is
- Einde: La Roche-en-Ardenne waar de de TEC bus 15/2 naar Houffalize namen (rijdt op zondag slechts 1* per dag)
- De hammocks: de Travel Hammock en de Frontline Hammock van het merk DDHammock
Random Snippets #24
BINGEWATCHER – Hoewel ik ‘The Handmaid’s tale’ en ‘Casa de Papel’ super goede series vond ben ik opgelucht dat ik eindelijk alle afleveringen gezien heb. Ik stop even met het bingewatchen … dat ik verslavingsgevoelig ben heeft ons Netflixabonnement wel aangetoond.
VAKANTIE – Het feit dat onze Schotlandreis erop zit, wil niet zeggen dat er deze grote vakantie geen goede vooruitzichten meer zijn. Ten eerste is er binnenkort al een kindvrije week als de kinderen op scoutskamp zijn, en dat is ook al héél plezant, en voorts staat er nog een weekend ardennen met Bjeurn gepland waar we gaan slapen in hangmatten (eens iets anders dan in een tent, auto of daktent), ga ik met de kinderen en ander goed gezelschap nog eens kamperen in de omgeving met Esneux en is er ook nog een oudscoutskamp.
UKULELE – Over dat oudscoutskamp, dat is de rechtstreekse trigger voor het volgende puntje. Blijkbaar heeft Bjeurn verteld dat ik mijn ukulele ga meenemen … ge weet wel, die kleine gitaar met 4 snaren die we kochten op onze Tour d’Europe en waar ik nadien amper nog op gespeeld heb. Wel, ik ben maar aan het oefenen geslagen want ik wil me daar niet compleet belachelijk maken, wat ik toch wel zal doen want op 2 weken word je natuurlijk geen entertainende kampvuurspeler.
Maar ineens was ik toch weer volledig in de ban van mijn ukulele en dat komt helemaal door de The Ukulele Teacher op youtube, het was lang geleden dat iemand me nog zo enthousiast over iets heeft gemaakt. Ondertussen heb ik ook al een goede site en app gevonden waar ik de tabs vind die The Ukulele Teacher me dan leert spelen. Héél verslavend, zo verslaven zelfs dat ik ik vergeet ’s avonds de snoepkast te plunderen.
OPERATIE TERUG IN DE BROEK – Niet héél succesvol, alhoewel ik vind dat mijn nieuwe eetgewoonten dat wel zijn, veel meer groentes en soep en als gevolg minder koolhydraten. Ook doe ik aan ‘uitstellen van de zonde’, dan mag ik bijvoorbeeld wel bier drinken, maar begin ik met water, zodat ik op het einde van de avond 2 biertjes in plaats van 4 heb gedronken. Maar enfin, nog niet echt veel resultaat te zien op de weegschaal en nog steeds geraak ik niet in mijn jeansbroeken … als iemand me zou vertellen dat ze allemaal simultaan gekrompen zijn, ik zou het bijna geloven. Van een marathontraining val ik trouwens ook niet af, het zit anders, ik probeer net om tijdens de marathontraining af te vallen tot marathongewicht, 2 kg minder staat voor 7,5 min sneller.
Ik heb me echter voorgenomen om me mijn nieuwe eetpatroon toch te behouden en me er niet al te druk meer in te maken en dit desnoods als een excuus te zien om nieuwe broeken te kopen, want van een kast vol broeken waar ik niet in kan word ik ook niet gelukkig.
MARATHON – Over die marathon in Eindhoven gesproken, of ik deze ga lopen is zeer twijfelachtig. Ik was bij het inschrijven vergeten dat ik eigenlijk helemaal niet graag loop in de zomer en zeker niet in deze zomer. Op de meest onmogelijke uren moeten lopen en het dan ook nog te warm hebben, dat is niet goed voor mijn motivatie. Voorlopig train in gezapig verder en beslissen doe ik later wel, de hotelreservatie kan alvast kosteloos worden geannuleerd, dat zocht ik al op. Geen (zelfgelegde) druk op mijn schouders, zo heb ik het het liefst.
Mijn nieuwe marathonschema heeft trouwens ook een pak meer intervaltrainingen dan het schema dat ik voordien gebruikte, mijn motivatieproblemen hebben daar misschien ook wat mee te maken want ik hou niet zo van interval (maar wel van schema’s)
NAAIEN – Een hele tijd geleden heb ik besloten dat mijn naaihobby voorbij was, ik heb dat héél graag gedaan zolang de kinderen klein waren en geen eigen mening hadden en de kleertjes snel ineen staken want ritsen en zakken waren allemaal niet nodig. Maar nu zijn de kinderen niet enkel kritischer, maar ze zijn ook groter en flinker. Ze doen geen middagdutjes meer en ik ben niet meer aan het huis gekluisterd en nu spendeer mijn tijd liever aan andere zaken … buiten.
Liv had me echter goed liggen, ze wil persé verkleed gaan als Hermelien (van Harry Potter) op scoutskamp en ze wil een kostuum dat exact hetzelfde is als hetgene van Hermelien … en ik moest voor ‘het gewaad’ zorgen. Ik was niet geneigd om daarop in te gaan, maar nadat ik zag hoeveel tijd en energie al in haar das had gestoken besloot ik dat dat ook beloond mocht worden, en zo gingen we naar de stoffenwinkel en kochten we stof voor een gewaad en voor een vikingkostuum (Vic de viking). Mannekes toch … stof is er zeker niet goedkoper op geworden, ik had op slag spijt dat ik niet gewoon iets op internet had besteld. En dat gevoel werd nog sterker toen toen ik de 3,5m dure stof die ik gekocht had uitpakte en zag dat er helemaal in het midden van de lap een cirkel was uitgesneden. Ik dacht een moment dat mijn kinderen dat gedaan hadden, maar die zouden alvast het verstand hebben om aan de zijkant te knippen, trouwens het was een perfecte cirkel en zo nauwgezet zijn ze niet, het moest dus zo van de winkel gekomen zijn. Uiteindelijk viel het allemaal nog wel mee, niets wat wat creativiteit en een extra naad niet kan oplossen, maar mijn liefde voor het naaien is alvast niet opgewakkerd.
Aardbeiengazpacho
Zo heet buiten, dit is echt mijn weer niet !!!
Ik moet al om 6u opstaan om te kunnen gaan lopen, als ik later vertrek kom ik gegarandeerd gefrustreerd terug thuis en zie ik die marathontraining helemaal niet meer zitten.
Op het werk heb ik een buro zonder airco die vanaf 14u in een sauna verandert.
Ik fiets te traag om verkoeling te krijgen en als ik na het werk thuiskom in een warm huis, moet ik eerst nog een half uur bekomen.
De kinderen slapen niet goed meer en staan ’s avonds constant beneden met de meest onnozele excuses; wondjes die ineens verzorgd moeten worden, …..
Maar … deze aardbeiengazpacho is echt wel mijn nieuwe favoriete soep voor deze hete dagen.
De soep werd relatief gesmaakt door de kinderen, ik mocht ze zelfs nog eens opnieuw maken maar dan wel met tomatensap dat niet op voorhand gekruid was. Nu was het net straf voor de kinders, maar voor mij net perfect.
Dit is een receptje dat een grote kans heeft om hier thuis een klassieker te worden, ook ideaal trouwens als tussendoortje op mijn warme werk. Het recept bestaat uit verschillende stappen die voor mij kunnen weggelaten worden, het laten trekken van de gesneden ingrediënten alvorens te blenden (wat ik nu wel deed, maar volgende keer eens ga skippen uit curiositeit) en het zeven van de soep, dat laatste vond ik maar zonde van die gezonde vezels die dan verdwijnen.
Aardbeiengazpacho (4-6 personen en enkele uren op voorhand te bereiden)
- 500 g aardbeien
- 1 teentje look
- ½ ajuin
- ½ rode paprika
- 1 komkommer
- 4el witte balsamicoazijn
- 125 ml olijfolie
- 250 ml tomatensap (om te drinken)
- Peper en zout (niet nodig als je gekruid tomatensap gebruikt)
- Pel de ajuin en look en hak fijn
- Schil de komkommer en snijdt in blokjes
- Verwijder de zaadlijsten en snijdt de halve paprika in blokjes
- Hou 2 aardbeien apart voor de afwerking, doe de rest van de aardbeien (met steeltje) samen met de komkommer, paprika, ui, look, balsamicoazijn en olijfolie in een kom (als je stap 5 overslaat doe je dit rechtstreeks de blender in)
- OPTIONEEL: Prak alles grof, dek de schaal af en zet 2u koel zodat de smaken zich vermengen
- Pureer de mengeling daarna in de blender tot een soep
- OPTIONEEL: Giet de soep door een zeef en duw met een lepel zoveel mogelijk puree door de zeef
- Roer het tomatensap door de soep en kruid met peper en zout
- Zet de soep in de frigo tot hij koel is
- Verdeel de soep en garneer met stukjes aardbei
Dit recept komt uit de Kook van augustus 2018 (het boekje van de spar)
Huiswaarts
Overnachting: Bowfield Farm camping in Durham
Het was een prachtige reis, maar de trip huiswaarts duurde me heel lang. Onze ferry legden we vast voor zaterdag 17u25 en vrijdagmorgend begonnen we al om 8u30 te rijden. Moesten we niet langs alle kanten worden aangevallen door muggen, midges en andere prikbeesten dan hadden we nog idyllisch ontbeten aan het strand maar dat was nu geen optie. 1100 km was het vanaf ons plekje aan de Ben Hope tot aan de ferryhaven in Dover.
Dat bleken 1100km die allesbehalve vlot zouden rijden.
Grappig vond ik het feit dat de kinderen in plaats van films te kijken op onze schermkes een boek verkozen. Liv op de gsm van Bjeurn en Vic op de e-reader die de vakantie wel overleefde. Paniek, paniek toen deze ineens ook crashte, gelukkig geen kapot scherm maar wel volledig te herinstalleren en alle Harry Potter boeken verdwenen. Gelukkig konden we met onze gsm een hotspot maken om de registratie opnieuw te doen en staan de boeken op onze dropboxaccount zodat we deze konden downloaden en via onze gsm op het SD kaartje kopieren. Als per toeval gebeurde de crash net nadat ik online een nieuwe kobo had besteld ter vervanging van onze andere, een bestelling die ik me al beklaag.
Vrijdag was ook mageren Hans, niet de moeite gedaan om te gaan winkelen dus alle resten werden opgegeten (wat ook eens niet slecht is). Het avondmaal was Burgerking in een wegrestaurant, een plaats waar volgens mij niemand vrolijk wordt, iedereen slecht gezind en moe van de hele dag in de auto te zitten. Om 19u was het wel geweest en stopten we aan de dichtsbijzijnde camping, een beetje teleurgesteld want we waren bijlange niet zo ver gevorderd als we hadden gehoopt.
Maar gelukkig was de camping wel een voltreffer, feitelijk gewoon een leuke boerderij waar Liv van schapen-, geiten- en paardenfluisteraar kon spelen, waar Vic in een boom klom en er niet meer uit geraakte en waar Bjeurn en ik nog eens konden douchen, eens nen echten douche met goed warm water en geen drukknop waar we elke 20 seconden moesten op drukken, wel een licht dat automatisch doofde terwijl we onder de douche stonden zodat we verder in het donker moesten douchen.
De avond sloten we af met regen en schuilen deden we met zijn allen in onze koffer met een gezelschapspel dat weer niet gezellig eindigde.
Dag 2 moest er nog meer dan 500 km gereden worden tot Dover en dat was een zeer enerverende rit vol file. Gelukkig waren we belachelijk vroeg vertrokken en zijn we al helden in het snel vertrekkensklaar staan. Minder dan 25 minuten duurt het om op te staan, ons om te kleden, naar toilet te gaan, alles in te pakken, de zetels terug recht te zetten, de koffer te vullen met onze bagage die op de bestuurders- en passagierszetel staat en de tent weer op te plooien … en dat zelfs in de regen.
Wat deze dag voor mij een pak beter maakte dan die van gisteren was mijn lumineuze idee om via de Lidl te passeren, wat een heerlijke winkel voor comfort food, goei koffiekoeken als ontbijt, nog wat snoeptomaatjes, radijzen, appels en komkommer om het gezond te houden en voorts ijskoffie (als snel alternatief voor de warme variant), cola om wakker te blijven tijdens de rit, pizzabroodjes en pistolets met kaas voor ’s middags, chocolade en straciatellayoghurt voor tussendoor, sushi en een koude pastamaaltijd met feta en halfzongedroogde tomaten als avondeten op de ferry. Niet alles is opgeraakt maar het gedacht dat het op grijpafstand in de auto lag was al veel waard.
Deze keer werden de schermkes en de DVD’s wel gebruikt tot ook deze de geest gaven, ik veronderstel dat deze niet vervangen zullen worden en dat er tegenwoordig andere alternatieven zijn.
Hoewel we belachelijk vroeg vertrokken waren, was het onderweg echt nog wel spannend of we er tijdig zouden geraken, dat lukte uiteindelijk nipt maar de boot bleek ook bijna een uur vertraging te hebben.
Voila … onze reis is weer ten einde en het was zeer de moeite, misschien wat te kort, maar dat is het altijd.
Een roadtrip is weer eens een ander concept, plezant maar toch hebben we onze fietsen wel gemist. Gek ook want als we thuis zijn (we zijn net van de ferry) hebben we bijna 3500 km gereden op 2 weken tijd, dat is evenveel als normaal op 2,5 maand.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
De dappere duo’s beklommen een munro
Overnachting: wildkamperen op een strand aan Loch Hope aan de voet van Ben Hope
Het was eigenlijk Bjeurn zijn wens om in Schotland een munro te beklimmen, een munro is een berg van meer dan 3000 feet, ofwel 914,4 meter, gelukkig voor Bjeurn gingen wij nogal snel in zijn verlangen mee.
Ondanks onze beperkte toegang tot internet slaagde Bjeurn er toch in om een vergelijkende studie te maken om zo de meest geschikte munro in de buurt te bepalen en dat werd de Ben Hope, die met zijn 927m de meest noordelijke munro van Groot-Brittanië is.
En zo stonden we op de morgen van de warmste dag van onze vakantie, waarop er wel 24°C werd voorspeld, aan de voet van de Ben Hope, gelijk echte met onze wandelschoenen, onzen buff en onze wandelstokken.
Bjeurn, de enige die al wat ervaring heeft met het beklimmen met bergen, droeg de proviant, maande ons aan om geregeld te drinken en gaf ons tips. Zigzaggend in slang naar boven lopen bijvoorbeeld, dan is de weg misschien wel wat langer maar minder steil. Vic, de leider, deed het echter op zijn manier, in 1 rechte lijn naar boven.
De wandeling verliep weer in normaal scenario … bij aanvang een flinke Liv en klagende Vic en wanneer we bijna aan de top waren een vermoeide Liv en een Vicje die dolenthousiast en gemotiveerd richting top ging.
Maar eens aan de top waren we allemaal trots op onze prestatie en genoten we van een spectaculair zicht, content dat we dit op een heldere dag konden doen.
Als we naar beneden wandelden merkten we nog maar eens dat dit toch wel een ferme prestatie was.
De beloning was een zwembeurt aan het Loch Hope, aan de voet van onze berg.
Daar viel iedereen weer in zijn stereotypen, Vic die zo graag wilde zwemmen bleef liever aan de kant om een zandkasteel te maken.
Uiteindelijk vonden we het daar zo perfect dat we besloten daar te overnachten, wat koken, frisbeeën, kampvuur .. klinkt bijna te magisch voor een laatste avond in de Highlands.
En dat was het ook een beetje … toen de wind ging liggen hadden we nog eens last van de midges, dat was trouwens al lang geleden. En ondanks onze netjes en antimidgeszalf wonnen ze het van ons. Om 22u sloten we uit pure miserie de avond af.
Praktisch
- De wandeling tot aan de top van de Ben Hope was een kleine 9km (heen en terug) en we deden 881 hoogtemeters. Alhoewel de afstand zeer goed meeviel, was het best wel pittig.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Wandelen in Durness
Overnachting: camping Durness
Aangekomen in Durness (waar John Lennon als kind zijn vakanties doorbacht) bereikten we meteen ook het meest Noordelijke punt van onze reis. Tot mijn spijt zullen we niet in John O’ Groats geraken, ik vraag me nog steeds af waarom we slechts 2 weken vakantie ingepland hebben.
Veel meer valt er in Durness niet te doen als te wandelen en in de voormiddag doen we een wandeling langs Smoo Cave. De grot is wel tof maar de wandeling viel tegen … we hebben al zoveel mooie wandelingen hier gedaan dat wij verrast willen worden en dat was niet het geval.
Op vraag van Vic die graag kinderen wou ontmoeten om mee te voetballen installeerde we ons op de camping.
Ik was feitelijk heel moe, slecht geslapen de nacht voordien door de vele wind. Wind en een daktent is geen ideale combinatie, dan begint er alles te flapperen en wind te pakken. Moest het mooi weer geweest zijn dan hadden we gegarandeerd wat gelummeld op de camping of op het schone strand. Het was echter fris, winderig en regenachtig, dus er zat niet veel anders op de weer te gaan wandelen.
Deze wandeling van aan de camping tot aan Balnakeil beach en dan tot aan het hele uiteinde van het schiereiland was wel weer verrassend en super schoon. Weer eens wat anders dan we gewend waren met zijn hoge kliffen en duinen, zijn prachtige stranden, velden waar er vogeltjes (zwaluwen?) in grote groepen rond de koeien zaten en in groep opvlogen als we nabij kwamen om dan een andere koe uit te kiezen.
We wandelden tot het militair terrein dat (net als cape Wrath aan de overkant) afgesloten was omdat er in juli en augustus volop geoefend en gebombardeerd werd.
Tegen het eind van deze wandeling hadden 13km afgelegd en had Vic 4 zakken vol wol van de schapen verzameld. De kinderen waren in topvorm, grappig dat Vic altijd met veel gezaag begint en dolenthousiast eindigt. Toen we zagen dat ik al 35 000 stappen had vandaag stelde hij zelfs voor om nog 5km met mij te gaan wandelen tot ik aan 40 000 zat (want dan krijg je een digitale badge van Garmin).
Als beloning zouden we op restaurant gaan, dat hadden we wel verdiend. Het enige restaurant van het dorp zag er wel gezellig uit en er stond genoeg ongezonds op de kaart om iedereen content te stellen, bummer dus toen ze volzet bleken en wij nog moesten gaan koken. Dat is iets dat we onze kinderen proberen te leren, dat je niet alles kan voorspellen en dat een dag niet altijd loopt hoe je hem plant, en vandaag was weer een illustratie .. enfin, Liv was maar een beetje boos en teleurgesteld en ze zette zich er heel snel weer over.
De camping is drukke maar mooi gelegen camping aan de zee met allerlei soorten volk, zo staan er 4 daktenten op een gewone auto, op een camionette en op een SUV. Naast ons staan jongeren die niet van het campeertype lijken volgens Liv, maar van plan lijken om goed te feesten. Ze lieten hun motor de hele avond draaien tot ik hen uiteindelijk vriendelijk vroeg om deze af te zetten wanneer de kinderen naar bed gingen.
Onze overburen hebben een tipi met stoof in maar de meest originele zijn wel de 2 motards met elk een ieniemieni caravanneke achter de moto.
De douches waren heerlijk en ze hebben hier ook familiekotjes, precies zoals thuis, allemaal gezellig samen in de badkamer. Laten we dat maar koesteren zolang het nog duurt.
Het was weer een heerlijke dag, morgen trekken we weer verder Zuidwaarts en onze laatste actieve dag zal worden beloond met temperaturen van boven de 20°C.
Iemand vroeg ons naar foto’s vanuit de tent in plaats van vanuit de auto. Wel … de kinderen slapen altijd in de tent maar dit zijn al 2 views. Eigenlijk heb je vanuit de tent een beter zicht als vanuit de auto. Er zijn iers 4 ramen waaruit jij kan kijken en het leukste is dat je door de vliegenramen zelf niet gezien wordt.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Beware of the jellyfish
Overnachting: winderige wildkampeerplek aan de zee nabij Laxford Bridge
Vandaag was het kilometers malen, we willen morgen immers nog tot Durness geraken. De weg was weer schoon, schoner, schoonst.
Het weer was trouwens ook mooi, wel 17 graden, rokjeweer dus !!!
In Ullapool deden we inkopen, tankten we onze meer dan halfvolle tank nog eens vol (want je wil in de highlands niet zonder brandstof vallen) en gingen we op verkenning.
Toen we in Stoer passeerden zagen we een strand en wou Vic zwemmen, zo gezegd zo gedaan. Maar eens het zover was bleek er maar eentje in ons gezin, altijd dezelfde, warmbloedig genoeg om het water te trotseren. En ze zou het ook nog gedaan hebben ware het niet dat het water vol zat met kwallen. De Schotse kindjes speelden wel in het water maar met een thermisch pak dat een dubbele functie had, enerzijds om warm te blijven en anderzijds om te beschermen tegen de jellyfish. Bjeurn en ik vonden een warme steen beschut tegen de wind om ons tegen te vleien en de kinderen hielden zich dan maar bezig met kwallen vangen … ook heel fijn. Zo fijn dat we zelfs een flesje met stukjes kwal mee naar huis smokkelen.
In de auto delen we een playlist met de kinderen, vooral Vic staat hevig van Milan Knol en Lil’ Kleine … zijn muziekkeuze overheerst dus de playlist. Interessant.
Een kampeerplek zoeken was niet zo evident, hier zijn gewoon niet zoveel wegen, er zijn ook veel plaatsen waar wildkamperen verboden is en wij willen dan ook nog een tof plekje en ook graag alleen. Uiteindelijk is het ons toch nog gelukt om iets naar onze eisen te vinden, zicht op zee, alleen en niet te dicht tegen de weg, de wind namen we er maar bij.
‘S avonds sloten we af met een BBQ en enkele spellekes UNO. Dat laatste was Vic zijn keuze, ik was voorstander van regenwormen maar Vic houdt naar eigen zeggen niet van geluksspellekes.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.