Elke vroeg me overlaatst of ik soms geen zin had om gewoon een dag in de tent te blijven liggen. Awel, vandaag was die dag er.

Na een hele nacht met onophoudelijke regen, die nog steeds voort duurde toen de wekker ging … had ik geen zin om op te staan en me klaar te maken  .. gelukkig was ik niet de enige die in was voor een dagje spijbelen.

We sliepen nog wat verder, lazen nog een boek en kwamen onze tent pas uit toen we echt wel naar het toilet moesten.

Het spijbelen bleek een goede beslissing. Het regende namelijk de hele dag door ontzettend hard.

Een goede test voor onze nieuwe tent!!! Carl Denig (de fabrikant van onze tent) stuurde ons immers een nieuw buitenzeil op vermits het vorige niet meer waterdicht was. We zijn alvast zeer blij met deze geste en zijn zeer opgelucht dat we ons nieuwe zeil net op tijd hadden om droog te blijven bij dit weer.

De hele dag zaten we in de verwarmde restauranttent van de camping.

We probeerden we een wandeling te doen … maar dat was een fiasco, na 2 minuten waren we doorweekt. 

Een goei reden om een caféke binnen te gaan.

Soms is spijbelen zo slecht nog niet … we waren in elk geval content dat we vandaag niet moesten fietsen.

Afstand 26km – Hoogtemeters 154 – Bestemming Vila Nova de Milfontes- Overnachting Campismo Campiferias

Pas ’s morgens toen het licht was … viel het ons op hoeveel katten hier op deze camping waren … in één oogopslag telde ik er al 14 … en dit waren vermoedelijk niet de gecastreerde, ontvlooide,  ontwormde en oortje geknipte poezen (van het eerste en laatste ben ik al zeker van niet)

Liv liet het allemaal niet aan haar hart komen en zij had al een favoriet onder de beestjes (deze foto vond ik op de kinderen hun fototoestel, eveneens één van de enige foto’s zonder vinger mee op de foto)

Het viel ons echter ook dat we een platte band hadden (die gelukkig met oppompen verholpen was en de verdere dag hield)

Na 1 km fietsen echter stond ook de volgende band plat. Vreemd … 2 platte banden op 1 dag (reken dat we met onze Schwalbe marathonbanden de voorbije maanden slechts 1 keer lek reden). Ik vraag me af of katten hun nagels zo scherp zijn dat ze een band kunnen lek prikken. Feit is dat we gisterennacht katten dicht bij onze tent hoorden en dat we geen glas, doornen of duimspijkers in de buitenband terugvonden.

De rit was minder charmant dan gisteren, een groot deel N-weg. Niet zo aangenaam in Portugal waar ze echt wel onaangepaster rijden dan in de andere landen die waar we al gefietst hebben. 

We hoorden al van fietsers dat ze Portugal hebben verlaten wegens het gevaarlijke verkeer … wel, wij hebben tijd en we vermijden de drukkere wegen, daar is het best wel te doen maar we merken de laatste dagen dat we er dan ook de onverharde wegen moeten bij nemen. 
Op de camping kwamen we sinds lange tijd terug kampeerders tegen. We zitten hier immers op de “Rota Vincentina” een wandelroute.

De camping heeft geen picknicktafels maar de stad wel … overdekte exemplaren aan de straatverlichting dan nog wel  .. op een regenachtige dag waren we daar zeer dankbaar om. 

De camping biedt echter wel een bar in een tent met sfeer en voetbal op tv. Als je met kinderen gaat kamperen kan je dat wel appreciëren … gestolen momentje !!!!

Afstand 51km – Hoogtemeters 345 – Bestemming Sines – Overnachting Camping São Torpes

Lang geleden dat we nog eens zo’n zware dag hadden. Toen we deze reis planden beelde ik me in dat we op ons gemak rustig zouden fietsen en dat dat altijd vlot zou gaan (15 à 20 km/u). In mijn verbeelding waren er geen bergen, zeker geen tegenwind en wogen de fietsen niet meer dan mijn damesfiets. Ik had niet gedacht dat je zo hard moest trappen op een zwaar geladen fiets, en ik hoopte ook dat de kinderen ten minste hun meergewicht zouden compenseren met trappen. 

In de praktijk is er altijd wel iets … regen, bergen, tegenwind, remmen die slepen of zoals vandaag … mul zand.

De 51 km van vandaag waren niet zo eenvoudig als een doorsnee wielertoerist zou peinzen. We reden door een prachtig niet-toeristisch rustig landschap … duinen, kurkbomen, naaldbomen … helemaal mijn ding. Maar het bestond ook uit niet geasfalteerde wegen waaronder enkele met mul zand … en plassen, die ook. We kwamen zelfs nog een ford tegen (een rivier die over de baan loopt) waar Liv zo graag door wou wandelen maar het water bleek net iets te diep.

Voorts hadden we dan nog eens de pech van een gewijzigde verkeerssituatie die google niet kende, de garmin dus al zeker niet en ook de eurovelo1 (die ons de autostrade effectief opstuurde) niet. De weg die we moesten volgen was immers een autostrade geworden … dat leidde tot wreed ambetante situaties. 

We kwamen nog wel andere tandem fietsers tegen … ze wisten ons te vertellen dat tandems zeer speciaal zijn in Portugal, zo speciaal dat er zelfs geen Portugees woord voor bestaat. Het is dus “een fiets waar je met 2 op zit”.
Bjeurn en Vic sloten de dag nog eens goed af door de laatste 200 meter te vallen in een plas. Een zeer grappige situatie als je er achter rijdt … geen gewonden, geen brokken maar wel een natte Vic.

En uiteindelijk kwamen we pas op de camping aan als de zon al onder was.

Sines, onze eindbestemming is niet meteen de meest idyllische plek. Een elektriciteitscentrale ontsiert hem wat … we konden trouwens de hele avond genieten van een speciaal lichtspel doordat de fakkel van een bedrijf enkele uren bleef branden.
Aan de stranden kwamen we wel opnieuw surfers in hun busjes en mobilhomes tegen … dat was ook weer even geleden. 

Vandaag was een zware dag … maar ook een prachtige dag. Er werd veel regen voorspeld, dus we genoten van de zon die er meer was dan we hadden verwacht.
In onze tent horen we trouwens weer het geluid van de wilde oceaan … daar gaat niets boven.

Afstand 52km – Hoogtemeters 273 – Bestemming Melide Portugal – Overnachting Parque de campismo da Praja da Galé

Vandaag namen we afscheid en trokken we verder. 

We brachten eerst een bezoekje aan de vismarkt van Setúbal, blijkbaar de tweede beste van de wereld …  sinds ik dat gelezen heb vraag ik me al heel de tijd af waar de beste vismarkt zich bevind.
De vismarkt was in elk geval wel tof om te zien, om eens te kijken hoe ze ter plaatse fileren en snijden. En al die vissen uitgestald zien liggen, dat is wel impressionant.

En daarna namen we een ferry naar het schiereiland Tróia… we hoopten de alom aanwezige dolfijnen te spotten, maar helaas … dat zal voor een volgende keer zijn (maar naar ’t schijnt zal de sint in plaats van kadotjes een boottocht op zoek naar dolfijnen kado doen).

Troia is een schiereiland en hoe wij het begrepen hebben was het vroeger een eiland maar kwam het door de aardbeving en tsunami van 1755 mee aan het vasteland. 

Het Troia dat wij zagen was mooi en zo goed als verlaten, we fietsten langs de Romeinse ruïnes en gingen dan weer verder zuidwaarts. 18 km lang is het schiereiland en op de linkerkant heb je de rivier de Sado (met zijn brede monding) en langs de andere kant dennenbos en de oceaan met 18km zandstrand. 

Dit zandstrand is niet gemakkelijk bereikbaar en daardoor zeer ongerept en zeer mooi .. fantastisch. Jammer maar helaas was het vandaag ook nogal een regendag. We waren amper op het strand aangekomen of het begon weer te regenen.

In het Noorden van Tróia is er meer toerisme en volgens ons ook eerder exclusief … af te leiden uit de rust en uit alle reclames over knappe luxevilla’s met zwembad.

De weg leidde verder langs rijstvelden (wij vermoeden dat ooievaars van rijst houden want waar we rijstvelden tegenkomen, daar zijn ook de ooievaars).

We passeerden ook langs een afgesloten gebied, precies een dorp maar volledig met prikkeldraad omheind en aan de ingang van het domein stond een bewaker. Bjeurn ging nieuwsgierig vragen wat dit juist was en bleek dat dit het gevangenisdomein was.

We dachten te wildkamperen maar na een natte dag hadden we vooral zin in een warme douche … mijn hete douche eindigde wel voortijdig toen ik een ongedefinieerde soort kever / kakkerlak / … aan mijn voeten zag. BBrrr zo’n beesten wennen niet.

Afstand 44km – Hoogtemeters 447 – Bestemming  Setúbal – Overnachting via vrienden in het prachtige Olival de Sao Félipe 

Ondanks de regen was het vandaag een magnifieke dag, en dat lag volledig aan de mensen met wie we in contact kwamen. 

Het eerste deel van ons verblijf in Portugal kampeerden we vooral …daar is zeker niets mis mee, maar na een tijdje mis je toch wel wat interactie met andere mensen en zo deden we aan Warm Showers … eerst bij Mafalda en Morten en daarna bij Filipa en João. 

Bij Filipa en João bleven we uiteindelijk zelfs 4 nachten, terwijl we initieel gevraagd hadden om 2 keer te kunnen overnachten. Het was deze morgen niet gemakkelijk om te vertrekken. 

Maar na een uitgebreid ontbijt met pannenkoeken (die hier niet zo traditioneel zijn) en daarna nog een koffie op een terras was het toch zover … het afscheid. Voor iedereen moeilijk … de kinderen hadden elkaar eindelijk gevonden, en wij voelden ons wel echt heel goed bij Filipa en Jaõa.

Het was wel grappig dat 5 minuten nadat we vertrokken de regen losbarstte en we al een bericht kregen “Oh no … rain … Come back!!! ”
Wij zaten echter al op de ferry toen we dit zagen … en we hadden een nieuwe afspraak.

Via dorpsgenoten kwamen we in contact met Jeanine en Jaap, in het prachtige Olival de Sao Félipe.

En zo kwamen we na een dag vol regen hier terecht, en we werden zeer hartelijk ontvangen (de kinderen  zijn trouwens zo blij om nog eens Nederlands te kunnen  praten) en meegenomen naar een goed restaurant (en we houden van de restaurants die ons worden aangeraden)
Groot was onze verbazing toen we in één van de prachtig gerenoveerde molens mochten overnachten.

Wij zijn echt met ons gat in de boter gevallen en we geloven door deze trip steeds meer in de schoonheid van de mens.

Ik quote Liv hieronder

Dit is zo mooi dat ik het zelf niet beter had kunnen dromen 

Afstand 36km – Hoogtemeters 398 – Bestemming Cascais – Overnachting camping Orbitur- Parque de campismo do guincho

Vandaag gaat het al heel wat beter met me … het dipje is weeral over … bedankt voor de lieve commentaren. Gisteren kregen we nog een mailtje van de Ierse familie die we op de camino hadden ontmoet. ze vertelden dat ze de laatste dag tot 1u30 ’s na hts hadden gestapt en ze toonden ook een foto van hun laatste oovernachtingsplek… in het portaal vn één of ander openbaar gebouw. Zo’n “die hards” zijn we niet, maar aan zo’n verhalen kan ik me wel optrekken. Als zij “dat” kunnen, dan kan ik “wat wij doen” ook.

Vandaag was het echt vreemd weer … de ene moment stralende zon. En een minuut later stortregen. ’s morgens waren we super blij dat alles kon drogen (zie foto) maar een minuut na deze foto regende alles weer nat. En zo was het de hele dag door … als we onze jas aanhadden was het warm en als we hem uitdeden begon het te regenen. Maar gelukkig is het warm en natte voeten (check) zijn dan minder erg.

Onze buurman (aan wie we gisteren toestemming vroegen om te wildkamperen naast zijn huis) bracht ons vanmorgen een zak vol clementines. Daar kan ik nu echt gelukkig van worden, zo’n lief gebaar.

De rit naar de camping was kort, een 15km waarin we het meest westelijke punt van Europa voorbij reden (schoon trouwens). We kwamen bijgevolg al voor de middag aan op de camping en besloten nog een fietstochtje te maken.

Dat tochtje leidde via de kust naar Cascais. Ik weet niet of de zee extra wild was, maar wij waren alleszins weer onder de indruk van de grote golven. We stopten ook bij Boca do inferno (the hell’s mouth) een rotsformatie waar je de golven kan in zien beuken, maar we waren eigenlijk meer onder de indruk van een veel minder toeristisch en meer impressionant plekje.

In dezelfde straat van Boca do inferno (100 meter weg van het centrum) is een trapje naar beneden waar je ineens tussen de rotsen staat en de golven meters hoog ziet beuken … zeer knap !!!

Voor het avondmaal trakteerden we onszelf op sushi (dat iedereen raar maar waar lustte)  … het mag ook eens feest zijn zonder reden !!! Het was trouwens ook leuk om nog eens aan een tafel te eten (alhoewel we buiten een picknickbank hebben staan aan de tent … jammer genoeg in de regen)
Ondertussen liggen we in de tent en horen we het lawaai van de oceaan, terwijl we er toch bijna op een kilometer af liggen . . Zeer rustgevend.

Afstand 34km – Hoogtemeters 543 – Bestemming Mucifal – Overnachting wildkamperen

Een sombere dag, niet alleen het weer (regen) maar ook in mijn hoofd. Het was niet meteen de regen die me tegenstak, maar soms ben ik die hellingen allemaal zo beu. En op regendagen met tegenwind steken die stijle stukskes wat harder tegen. Vreemd eigenlijk want we hebben deze reis al zwaardere dagen gehad.
In elk geval …. hebben we een goed team. Hoe moeilijker het is, hoe flinker de kinderen zijn. De kinderen hebben precies ook niet veel last van het natte weer … leve de regenbroeken die hen al zoveel droog en warm hebben gehouden!!!

Vermits ik het vandaag niet zo zag zitten om van strand naar strand te rijden (lees naar beneden te rijden voor het strand en weer naar boven om verder te gaan) vonden we een alternatieve en kortere weg wat meer via het binnenland.

Middageten deden we in een buskotje (leve de buskotjes trouwens), maar in de namiddag warmden we ons wel op met koffie en gebak in een caféke (leve de goedkope horeca hier)

De perfecte wildkampeerplek vonden we niet. We zouden ons zogezegd in een natuurpark bevinden, maar daar valt niet veel van te merken. Uiteindelijk besloten we toestemming te vragen aan de bewoners van een huis, om ons in het bos naast hun te zetten. Als je niet stiekem kan wildkamperen kan je maar beter de buren informeren, dus in ons beste Portugees, aangevuld met gebarentaal slaagden we erin om onze bedoelingen duidelijk te maken, en vonden we een plekje voor de nacht.

Wildkamperen kan ik echt zo gezellig vinden … zeker bij regenweer. Een simpele maaltijd, extra vroeg de tent in kruipen, wat lezen, luisteren naar luisterverhalen, het verslag typen, …. allemaal in onze warme slaapzak. Soms heeft een mens niet veel nodig om gelukkig te zijn.

Afstand 29km – Hoogtemeters 424 – Bestemming Ericeira – Overnachting camping Ericeira

We geraakten deze voormiddag maar moeilijk weg bij Mortin en Mafalda. Na een gezellig ontbijt speelden we nog wat met de pitbulls. Liv heeft toch (eigenlijk als enige van ons gezin) een natuurlijk talent om met honden om te gaan, dat zegt elk hondenbaasje ons.  Vic wil wel, maar hij is toch wat meer op zijn hoede en hij is het ook wat sneller beu.

Na de obligate selfie fietsten onze hosts nog een stukje met ons mee … iets typisch voor fietsvrienden … dat ze een stukje mee fietsen. 

Na het bezoek waren we weer helemaal opgeladen. We zijn al veel inspirerende mensen onderweg tegengekomen en daar horen Mortin en Mafalda zeker bij. En van iedereen pik je iets op … op vlak van levenswijze en ook cullinair trouwens. Ik heb al veel ideeën om te doen en te maken als we terug zijn. 

De rit was weer prachtig (gelukkig niet lang … want we waren wat later dan verwacht vertrokken)

Ondanks de voorspellingen was vandaag een zeer mooie dag, maar morgen belooft het de hele dag hard te regenen. Eigenlijk heeft het geen zin om ons er zorgen over te maken, want we kunnen er niets aan veranderen, maar ik doe dat toch wel een beetje. Gelukkig zijn er nog cafétjes waar je goede koffie kan drinken en gebak eten … regen is een zeer valabele reden om daar eens binnen te stappen.

De eindhalte was weer een camping. Niets zo leuk als wat afwisseling, camping, wildkamperen, warm showers, albergues (al is dat nu verleden tijd), …