Superbenen in Gargano
Afstand 52km – Hoogtemeters 867 – Bestemming Pugnochiuso (Italië) – Overnachting wildkamperen op een stenen bouwsel bijna bovenaan een berg
De rit van vandaag speelt zich af in de kleine knobbeltje van de laars van Italië. En die plek sprak al een tijdje tot de verbeelding. We zagen hem immers al een tijd in de verte en het speciale is dat dat een vrij hoge berg is in een verder vlakke omgeving. De berg is dus van ver zichtbaar … soms duidelijk en andere keren mysterieus in een waas van mist. Het is trouwens ook een nationaal park “Gargano”.
En nu zitten we er eindelijk midden op en het valt niet tegen. Mooi… in de zomer waarschijnlijk heel toeristisch (maar niet te vergelijken met een Costa del Sol … eerder pittoresk toeristisch) maar nu zijn nog alle campings die we tegenkomen gesloten en is het zeer rustig (buiten de groepen motards die we onderweg regenkomen … dat het zondag is zal daar wel iets mee te maken hebben)
Op de koop toe had ik vandaag superbenen, dat gebeurt niet veel, en zeker niet bij bergritten … zo zien we maar weer dat rustdagen hun nut hebben, en ook dat de steilheid van een berg veel doet … deze hellingen waren goed doenbaar.
Ik zou nog blijven verder fietsen zijn want de tijd vloog voorbij en ik werd maar niet moe. Gelukkig had Bjeurn nog de tijd in het oog.
Onze wildkampeerplek is vrij speciaal. We staan bijna boven op de berg, op een oud stenen bouwsel met een schoon zicht op de bergflank. Echt knap.
In het begin was ik er noet zo scheutig op want we waren vandaag al een smang tegengekomen en ik ben er vrik zeker van dat er ook slangen tussen de stenen zitten. Maar ik neem maar aan dat de slangen evenveel schrik van mij hebben als ik van hen.
Onze aprilvis is 8 !!!
1 april 2009 werd Vic geboren. We hadden veel overtuigingskracht nodig om iedereen te laten geloven dat het geen 1 aprilgrap was … en vandaag is het alweer 8 jaar later.
We vierden met een rustdag, een versierde stoel, een kaartje (zelfgemaakt uit een kartonnen doos), een muffin met een zingend kaarsje, kindersurprises en snoep dat hij deelde met de zus en onze campingburen, een voormiddag wandelen , een namiddag strand en pizza op restaurant.
Hij was alvast zeer content, met ‘zijn dag’. Zo zien we weer dat al die kado’s geen noodzaak zijn en dat ze ook content zijn met de simpele dingen; activiteiten, en eens wat extra aandacht.
Zee, salinas en flamingo’s
Afstand 66km – Hoogtemeters 100 – Bestemming Manfredonia (Italië) – Overnachting camping Lido Salpi
Wat jammer is aan Italië, is dat er zoveel geprivatiseerd wordt … een mooi voorbeeld daarvan is het strand. Het ene strandpavilioen staat vlak naast het andere en benemen toegang en zelfs zicht op de zee. Het charmante van de kustlijn is zo wel weg … ziehier de bovenstaande foto, in andere landen zou je rechts strand een zee zien.
en zo is het hier op veel plaatsen.
Voorts fietsten we ook langs de salinas, het fietspad was niet meer, maar de straat voldeed ook en de flamingo’s (die waarschijnlijk niet zo duidelijk zijn op de foto) maakten veel goed.
We merkten vandaag dat als de condities goed zijn (vlak, geen wind, niet teveel verkeerslichten of stadskernen) we heel gemakkelijk een grotere afstand kunnen doen … ik merk echter wel dat ik zadelpijn krijg als we te lang aan één stuk doorfietsen (gelukkig gebeurt dat dus niet zoveel)
Hierboven ook een staaltje Italiaanse afvalverwerking … met hopen in de kant smijten en dan verbranden. Zo jammer toch … op vlak van afval is hier echt een groot probleem.
Maar voorts was de rit wel mooi.
Onze camping (nog eens een tofke) ligt aan het strand … en de berg die je achter ons ziet is de oostelijke uitstulping van de laars van Italië … dit is een nationaal park Gargano. Hier gaan we overmorgen naartoe, morgen vieren we Vic zijn verjaardag met een rustdag.
Op camping zowaar
Afstand 46km – hoogtemeters 125 – bestemming Bisceglie (Italië) – overnachting camping La Batteria
De dag van de rode lichten en de bizare fietspaden. Ik weer niet of het duidelijk is op bovenstaande foto, maar her fietspad staat dus vol met verkeerborden die elkaar afwisselen “fietspad” en “einde fietspad”. Eens iets anders als beplanting tussen het fietspad en de rijbaan.
Het was ook de dag waarop we in Decathlon eindelijk terug sandalen voor Vic vonden (wij zijn trouwens familie bigfoot, die jong heeft al 35-36), het is dus een probleem als je sandalen in de winter stuk gaan, zelfs al zit je in het warme Spanje sandalen vind je niet. En ook eindelijk onze lightweight haringen vonden … haringen zien dus ongelooflijk hard af, hebben we gemerkt.
De dag dat we zeeëgel nog steeds niet aandurfden, al lagen ze voor ’t rapen.
Maar een ijsje gaat er altijd in.
We zitten trouwens nog eens op camping … een leuke … relax uitgebaat door een skater/surfer. Waar we vleermuizen rakelings langs ons hoofd konden spotten en waar de kinders kampen konden bouwen en parcours afleggen op de skateramp. Afwisseling is nog steeds het leukst.
Vic: “Doen we morgen een feestje want dan is het mijn verjaardag?”
Wij:”Maar lieve schat, dat is overmorgen pas.”
We dachten dat Vic vergeten was dat hij binnenkort verjaart, we zagen het al helemaal zitten om hem te verrassen met zijn verjaardag.
Bari
Schrijntjes genoeg in de mooie oude stad van Bari.
Maar Bari is vooral de stad waar (een deel van) Sinterklaas begraven ligt … wij zagen zijn tombe. Bjeurn vertelde onze jongste believer dat Sinterklaas verrezen is net als Jezus, en op internet lazen we de wonderen van onze Sint nog eens na. Wij weten nu waarom je je schoen moet zetten, en wat het verhaal is achter de chocolade centen. De enige vraag blijft nog waarom die man op de afbeeldingen en de beelden niet lijkt op ‘de Sint’.
Een vreemd ding ook … de huizen hebben hier brandkastdeuren … ook de woning waar wij verblijven. We hebben al gemerkt dat in Italië iedereen alles steeds zeer goed op slot doet, maar dit is toch wel heel raar.
Over onze verblijfplaats zijn we nog steeds wildenthousiast … zeker na het zien van het terras.
Aan de zeeëgel durfden we ons niet wagen … te vroeg op de dag was ons excuus … misschien een volgende keer.
De kinders hadden ook een goede tijd, na een week zonder gsm (gestraft) mogen ze eindelijk nog eens een spelleke spelen … feest.
al vinden ze wat rondhangen ook nog steeds fijn
ze maakten er zelfs een vriendje bij
op vlak van homeschooling hebben we turnen wat verwaarloosd … nog wat werk aan het ‘haasje over’
de kinders groeien trouwens als kool … wij moeten regelmatig nieuwe kleren kopen, maar zie eens hoe content ze zijn met hun nieuwe outfit. Jammer dat ik niet meer groei want ik ben ook wel wat uitgekeken op mijn outfits (enfin … they doesn’t spark joy anymore)
Experience Bari
Afstand 52km – Hoogtemeters 125 – Bestemming Bari (Italië) – Overnachting een heel leuke Airbnb
In Monopoli bereikten we eindelijk (voor Liv althans) de Adriatische kust.
En die bleek mooi … met veel trulli en ook mooie baaikes en rotsen.
Geef nu toe … er zijn minder mooie plaatsen om 2 gebraken spaken (aaarch weeral … zelfs de reeds vervangen spaken beginnen nu te breken) te vervangen.
We merken dat we wat meer in het toerisme zitten en kwamen vandaag nog 5 andere trekkers tegen. 2 fietstreksters zoals wij, die wel zwaaiden, maar niet -zoals de biketouring etiquette gebiedt- stopten om even een gesprek te voeren
Dan waren er deze Argentijnse Spanjaarden, die rondtrekken met een campervan en het geld dat ze verdienen met straatmuziek. Ze vertelden dat ze hun ooit 20 dagen niet hadden gewassen, maar nu ontdekt hebben dat Italiaanse tankstations bijna altijd over een douche beschikken die je gratis mag gebruiken. Dit is een interessante tip.
En deze was echt een rare snuiter … wat onderkomen en zwaar verbrand in zijn gezicht. Met een klein rugzakje en minimum aan spullen (waar alvast geen zonnecreme of hoed inzaten) trok hij op bedevaart van Frankrijk naar Jeruzalem.
Zo zie je maar … iedereen heeft zijn eigen motieven en manier maar trekkers weten elkaar wel te vinden.
Ons verblijf in Bari is fantastisch. We zitten midden in het oude stadscentrum in een prachtig pand dat nog eens zeer ruim is en geweldig ingericht. Onze kamer is trouwens niet die van in de bovenstaande link, maar de gemeenschappelijke ruimtes wel.
Het past allemaal binnen het “Experience project”, delen van ervaringen, kunst, cultuur, …of reizen met de fiets met kinderen.
Zo deelden we ’s avonds ook al ervaringen (deels in het Engels, gelukkig niet te lang) met 2 Gentenaren die hier ook logeren.
Plezant … we zijn weer met ons gat in de boter gevallen.
Dolmen en trulli
Afstand 50km – Hoogtemeters 225 – Bestemming omgeving Monopoli (Italië) – Overnachting wildkamperen op een wei onder olijfbomen
Regen … ’s nachts en overdag. We mogen niet klagen, want het was alweer 21 dagen geleden dat we nog regen hadden … maar regen is wel echt niet leuk.
Tegen dat we in Ostuni (Città Bianca) aankwamen, waren we koud en doorweekt. Jammer want het stadje is echt wel prachtig en vermits het op een heuvel gelegen is heb je daar een prachtig zicht op de Adriatische zee.
We gebruikten ook voor het eerst een wateraptappunt … voor 5 cent een liter lekker water … goede deal.
Ondanks de regen was het vandaag wel een heel mooie rit.
We kwamen veel trulli’s tegen, deze bouwsels zijn typisch voor Puglia (de regio van de hak vn Italië). Dit zijn witte, ronde huisjes met een puntdak gebouwd met opeengestapelde stenen. Het verhaal gaat dat deze tussen 1600 en 1800 werden gebouwd om belastingen te ontwijken (het was geen huis maar een hoop stenen). Je moet dus niet persé naar het toeristische Alberobello om ze te zien … als je gewoon fietst door de olijfgaarden zie je ze ook.
Ook passeerden we via dolmen van 4000 jaar oud. Wie dacht dat we alleen maar olijfbomen zagen, is mis.
… maar niet zo heel veel mis, want hier zijn echt wel heel veel olijfgaarden.
De plek voor de nacht is een beetje vreemd vind ik … we zitten bijna aan de kust dus het wordt wat volgebouwder. Maar we vonden hier een veld aan een vervallen huis met wat olijfbomen (wat anders). En we zitten hier goed, hoewel we wat lawaai hebben van de grote baan (maar de campings die we al hebben gehad aan een grote baan, treinspoor, luchthaven zijn ook al niet meer te tellen, wildkampeerplekjes zijn sowieso toffer als een camping (al kan Frankrijk daar misschien een uitzondering op zijn, want de campings daar zijn meestal wel ok)
Gespot door de drone
Afstand 59km – Hoogtemeters 149 – Bestemming nabij San Vito Dei Normanni (Italië) – Overnachting wildkamperen op een olijfgaard
Vaarwel Lecce, het was zeer fijn !!! Maar het is weer tijd voor wat natuur en wildkamperen.
We reden midden door de hak van Italië noordwaarts … langs olijfgaarden, wijngaarden en zonnenpanelenvelden.
Een tijd werden we gevolgd door een drone die vlak boven ons bleef rondcriculeren…. de eigenaar konden we niet bespeuren maar uiteindelijk fietssten we toch uit zijn reikwijdte. Het was wel grappig maar ik vrees toch de dag dat drones het luchtruim veroveren. Hoe moeten we dan nog stiekem wildkamperen.
Het wildkamperen deden wee weer in een olijfgaard…. de bomen zijn volgens ons wel honderden jaren oud … zo’n dikke stammen zagen we nog niet veel. Bjeurn zette zelfs zijn vuurtje in een holte van de stam om beschut te zijn voor de wind.
De kinderen bewezen weer dat ze niet veel nodig hebben om gelukkig te zijn … een berg om op te klimmen en een boom om in te kruipen.
Naar zomeruur in Lecce
Nooit eerder telde ik zo hard af naar het zomeruur … Frank De Boosere mag er misschien wel tegen zijn, maar dit jaar leven we voornamelijk in een tent en het zomeruur past toch net iets beter bij ons bioritme.
De omschakeling doen we altijd overdag ipv ’s nachts en de kinderen en ik draaiden ons horloge al een uur verder (handig, want dan is er niet zoveel gezaag omdat ze eigenlijk vroeger in bed moeten).
We spendeerden onze dag in het mooie Lecce en we genoten ook van het balkon van ons appartement knal in het stadscentrum.
Lecce zit in ons hart, niet enkel is de oude stad ongelooflijk mooi, maar ze is ook nog eens voornamelijk verkeersvrij, en veel fietsers dat hier rondrijden.
De kinderen (en wij misschien ook) zijn wat citytripmoe (niet moeilijk als je ziet wat we de afgelopen maand al bezicht hebben). We pakken het dus anders aan. In plaats van zoveel mogelijk te willen gezien hebben, proberen we nu voornamelijk impressies op te doen, door te genieten en relax door de straten te wandelen.
Gelukkig dat we die instelling hadden want het toeristisch hoogtepunt … het Rose Window van de Santa Croce stond in de stijgers (er staat trouwens veel in de stijgers, we vermoeden dat ze ook klaar willen zijn voor 2019, als het dichtbijgelegen Matera culturele hoofdstad is)
Om het zomeruur te vieren deden we nog eens een avondwandeling door het donker … dikke aanrader … Lecce by night is misschien wel mooier dan overdag.
Vic, speelt al 2 dagen handpop met een kapotte sok (de andere sok gebruiken we als donut en zit in Liv haar haar … onze creativiteit wordt aangewakkerd, maar dit ter zijde). Vandaag ontmoette hij op straat een lieve poppenmaakster die zijn sok 2 oogjes, tandjes en een tong gaf. Dolgelukkig was het kind.
Liv is dan weer in haar nopjes met een stukje karton waar haar naam in werd geborduurd. Wij gaan proberen dat ongeschonden mee terug in België te krijgen.
We moesten ermee lachen dan de Italianen onze kinderen babies noemen (enkel toeristentaks voor de volwassenen, niet voor de babies).
Waarop Liv “Wij zijn geen babies, wat ben je tussen babie en volwassene?”
Vic “Hangjongere?”
Ieder zijn dromen
Afstand 59,2km – Hoogtemeters 140 – Bestemming Lecce (Italië) – Overnachting AirBNB in het hart van Lecce
Gelukkig dat het vandaag vrijdag was, en de kinderen van ons gastgezin naar school moesten … anders had het afscheid wel eens heel moeilijk kunnen zijn. Het klikte immers tussen de kinderen. Zo goed dat onze kinderen de nacht hadden doorgebracht bij hun nieuwe vriendjes, zodat wij de tent voor ons alleen hadden. Het klikte trouwens ook zeer goed tussen Vic en de Wii, de rest van de dag droomde Vic over de Wii, waarvoor hij vanaf nu spaart.
Net zoals gisteren reden we langs deze pittoreske cyclovia / serviceroad die zeker 50km aan een stuk altijd rechtdoor liep. Het zou nog charmanter geweest als er niet zoveel afval langs de kanten had gelegen, dat was soms moeilijk te negeren.
Verkeer was er amper, enkel de landbouwers van de olijfgaarden en overstekende hagedissen die we moesten zien te ontwijken.
Uiteindelijk verlieten we met spijt in ons hart de cyclovia, maar de olijfgaarden bleven gelukkig eindeloos doorgaan.
Het was een hele queeste, maar Liv en Vic slaagden erin om een hagedis te vangen. En nu droomt Liv van een hagedis of leguaan als huisdier … hopelijk is ze dat vergeten als we terug thuis zijn (net zoals we hopen dat Vic de Wii tegen dan vergeten is).
En ziehier … de bestemming. Ons AirBNB appartement ligt midden in het centrum van Lecce. We hebben het deze keer getroffen … ongelooflijk lieve uitbaters, knap appartement waar onze fietsen in kunnen (en mogen) en een super locatie.
Wij zijn klaar om morgen deze barokke stad te verkennen. Maar eerst vroeg in bed, want de gezellige avond van gisteren vraagt zijn prijs.
Verrassende avond
Afstand 63km – Hoogtemeters 227 – Bestemming Manduria (Italië) – Overnachting kamperen in de tuin van Vincenzo en Angela
“Typisch, we komen heel de rit ideale wildkampeerplekken tegen en nu het zo ver is, niks meer” … aldus Bjeurn
“Dan zoeken we een minder ideale wildkampeerplek” … aldus ik.
Zo staan we te discussieren op een kruispunt als ineens Vincenzo stopt. We starten met de gewone conversatie … “Vandaar komen jullie? Hoelang al onderweg? Hoeveel kilometer?” Tot hij vraagt waar we gaan slapen en wij vragen hij een plekje weet voor onze tent.
Het vervolg laat zich al raden. Vincezo belt Angela (zijn vrouw) met de mededeling “Ik kom thuis met een grote verrassing”
Waarop Angela :”Neen, er komt echt geen huisdier meer binnen”
Gelukkig bleken het maar 4 fietsers.
Wij zijn vandaag ongelooflijk tof onthaald door Vincenzo en Angela in hun mooie huis. En onze kinderen waren zot content om met Matteo, Beatrice en Gianmarco nog eens met andere kinderen te kunnen spelen (gigantische sprinkhanen en duizendpoten te vangen bijvoorbeeld). En het werd nog beter toen er nog andere vrienden met nog 3 kinderen langskwamen.
Wij beleefden een heerlijk ongedwongen avond vol Italiaanse gastvrijheid. En zeggen dat we om 17u nog bovenstaande discussie hadden … het kan verkeren.
Platzak
Afstand 64km – Hoogtemeters 271 – Bestemming Massafra (Italië) – Overnachting camping Mare Verde
Platzak zijn betekent bij ons niet dat het geld op is. Wij bedoelen dit letterlijk “de (etens)zak is plat, met andere woorden er is bijna niets meer om te eten.
Deze avond schafte de pot noodmaaltijden (tot groot plezier van de kinderen … het is immers heel plezant om uit een zakje te eten), en morgenvroeg wordt het cornflakes met water, enkele sneetjes van het brood dat 2 dagen geleden al hard was en wat gedroogd fruit. We zullen het wel overleven tot de volgende winkel, en alle restjes geraken weer op … zo moet dat.
Vandaag was het een rustige rit, voornamelijk bergaf en bijgevolg niet zo vermoeiend. De rit was tof maar niet meer zo pittoresk als voor Matera … bergen zijn toch altijd net iets fermer.
We belandden in een camping die toch wat triest aandeed. Uitbaters die precies al niet blij waren om klanten te zien, sanitair dat stonk en wc’s die moesten doorgetrokken worden met behulp van de tuinslang die buiten al klaar lag, zwerfhonden die onze vuilzak met bananenschillen kwamen stelen om er daarna luidruchtig om te vechten, en een triest strand vol afval met zicht op havenindustrie.
Niet echt om gelukkig van te worden, maar campings zijn eigenlijk zelden een plek waar ik héél blij van word.
Maar er is wel veel waar ik dan wel blij van word: nog even en we schakelen over op zomeruur (eindelijk terug langere dagen), we gaan binnen enkele dagen terug noordwaarts (eindelijk terug langere dagen), de lente is begonnen en morgen voorspellen ze 21°C (eindelijk terug warmere dagen), de nachten worden warmer (misschien terug kunnen overschakelen naar een enkele slaapzak), alles begint in bloei te staan (eindelijk terug wat kleur), ….
Rondstruinen in Matera
De laatste weken en maanden hebben we al heel veel citytrips gedaan, sommige op een stevig tempo. Matera deden we anders, we struinden wat rond in de stad en lieten ons maar al te graag verdwalen.
We genoten van de zon, aten onze lunch op een muurtje, onze aarbeien op een rots en ons ijsje aan een mooi uitzichtpunt. En we zochten en vonden enkele geocaches, een ideale manier om te komen op plekken die je anders niet zou vinden.
Maar misschien even iets over Matera. Matera is magisch, het is gelegen aan een diepe kloof en gekend voor zijn grotwoningen (i Sassi). Sedert 1993 is dit Unesco werelderfgoed en wij snappen heel goed waarom … dit is echt uniek.
De stad is een wirwar van kleine straatjes, één grote snickelway. Overal leuke terrassen, mooie uitkijkpunten, gezellige pleinen, trappen en meer dan 100 rotskerken. Heel gezellig en ongelooflijk pittoresk, en dat allemaal geïntegreerd in een rots.
We waren wel teleurgesteld dat de loopbrug over de kloof, waarlangs je naar de overkant kan wandelen tijdelijk gesloten was … want dat lijkt ons echt een aanrader om te doen. Reden om nog een keer terug te komen naar Matera en zijn prachtige omgeving.
Wat ook opviel is dat hier niet extreem veel toeristen zijn, wij verwachten dat dat zal veranderen na 2019, want dan is Matera culturele hoofdstad van Europa en zal het héél wat gekender worden bij de buitenlandse toeristen.
Maar Matera en zijn rotswoningen waren niet altijd zo populair. In de jaren 50 werd dit beschouwd als een kankervlek in Italië en werd het gebied door de overheid ontruimd, 15000 mensen moesten verhuizen (wel te verstaan als je bedenkt dat er in de donkere grotten geen nutsvoorzieningen zoals water en riolering waren, en dat iedereen dicht op elkaar woonde, het vee inclusief).
Ondertussen is er veel veranderd, er zijn enkele grotere wegen aangelegd voor transport en nutsvoorzieningen. Italianen kunnen een huisje voor 100 jaar leasen van de overheid en opknappen met steun van de overheid. En je ziet inderdaad dat er volop bewoond en gerestaureerd wordt. Ook restaurants, hotels en B&B’s zijn volop aanwezig in de Sassi.
Wij belandden echter in een restaurant buiten de Sassi … een toevalstreffer, en volgens mij een van de enige restaurants dat al om 17u open is. Het smaakvolle pasta-restaurant (of pastalab) Kapunto. Wat ons betreft ook een aanrader.
Matera
Afstand 24km – Hoogtemeters 509 – Bestemming Matera (Italië) – Overnachting appartementje
Pffff … de rit vandaag was pittig, gelukkig ook heel schoon (de rit vandaag en gisteren staan zeer hoog in mijn top). Gelukkig dat we al na 2 km water kregen van lieve mensen … want we zaten echt zonder, geen aangenaam gevoel. Ook op vlak van ’t eten was het magere hans … creatief zijn was de boodschap (en er zijn altijd nog koeken).
Tegen de middag kwamen we uitgeteld aan in Matera … een stadje dat ons al veel aangeraden werd (maar daarover morgen meer).
Vermits we in de natuurpracht van de afgelopen dagen geen internetbereik hadden, moesten we nu nog onze overnachtingen regelen, nooit gemakkelijk vermits we nogal op ons geld kijken en ook een veilige plek voor onze fietsen nodig hebben. Soit … het is gelukt.
We waren content om na 5 dagen wildkamperen, ons nog eens uitgebreid te kunnen douchen.
We verkenden Matera nog even vluchtig maar onze pijp was snel uit en bij gebrek aan eetgelegenheden die al vroeg open zijn belandden we maar weer in een kebabzaak, geen probleem want dat smaakt altijd.
Hartje voor Italië
Afstand 54km – Hoogtemeters 244 – Bestemming nabij Matera – Overnachting wildkamperen op een olijfgaard
Om eerlijk te zijn was ik nog niet ondersteboven van de natuur in Italië … tot vandaag.
Eens aan de andere kant van de Apennijnen werd het magnifiek. Zo groen, zo glooiend, amper bewoond …. prachtig. In mijn romantische gedachten zou ik me hier al zien wonen in een huisje, zelfvoorzienend en ver van alles, maar al gauw realiseerde ik me dat ik niet romantisch ben en dat dan ook niets voor mij zou zijn. Maar anders … daar!!!!
Op de koop toe was het 54km zo goed als bergaf.
Het eerste deel was niet zo aangenaam fietsen (maar gelukkig wel mooi), op een onverharde steile weg, die op een bepaald moment zelfs gedeeltelijk weggespoeld was. We moesten de fietsen afladen om alles over te brengen naar waar de weg opnieuw verder ging.
Maar daarna was het zo idyllisch … warm en zonnig maar net niet te warm, altijd bergaf, maar geleidelijk zodat je je remmen niet moet gebruiken. Groene grote hagedissen die oversteken en zelfs een vos, en in de lucht roofvogels, naar vermoeden rode wouws.
Gelukkig waren we erop voorzien dat het zondag was, want we kwamen amper huizen tegen, laat staan een winkel.
Het water dat hier uit de kranen komt is trouwens niet drinkbaar … wat ervoor zorgt dat we wat op rantsoen zitten, we kregen aan een huis 3,5l maar daar ben je snel door. Hopelijk komen we morgen snel een huis of winkel tegen voor water.
Slapen doen we in een olijfgaard … die lenen zich wel goed voor wildkamperen.
Een boer die we tegenkwamen waarschuwde ons al voor wilde zwijnen en op onze kampeerplek zagen we al sporen … we hebben echter nog niets kunnen spotten … al zou ik niet weten wat ik zou doen als ik ze wel tegenkwam want zo stoer ben ik nu ook weer niet (waarschijnlijk zou ik Bjeurn ter hulp roepen).
We hebben in elk geval ons vuilnis al veilig boven in een boom gehangen. 3 zakken vuilnis hebben we al (vermits we geen bewoning tegenkomen en het niet kunnen achterlaten), mensen creëren toch nogal afval, dat bedenken we ons dagelijks.
Deze dag voelde echt zalig … als het begin van de lente, maar zelfs de avond voelde zo. We zaten buiten tot 20u zonder het koud te hebben … dat was al heel lang geleden.