Roadtrippen op de North Coast 500
Overnachting: ergens op de North Coast 500 aan Loch Tollie (nabij Poolewe)
- Roadtrippen … het ene schone zicht na het andere
- stoppen aan de passing places
- Schotse hooglanders (die je eigenlijk bijlange niet zoveel ziet als je zou verwachten)
- Bjeurn die een hooglander wou aaien maar niet wist hoe eraan te beginnen want hij wist niet waar zijn ogen waren
- schapen … niet verrassend maar we hebben er vandaag wel eentje over de vangrail zien springen dat was wel stoer
- zalmkwekerijen
- de geur van natte zweetsokken in de auto
- munro’s (bergen van boven 3000 feet … een dikke 900 meter), een hike met wandelschoenen die net niet droog genoeg waren
- weer dat op een bepaald moment zo warm was dat we spijt hadden dat we onze longsleeves aanhadden
- zonnecreme die we nodig hadden
- Chance met de wandeling die we vonden op de website “walk the highlands” namelijk “Aird Mhor and the Falls of Balgy”
- een hert dat zo dicht bij ons stond dat het ons bijna beet (zoals de uitdrukking die we veel gebruiken … ‘Waar is het zout?’ ‘Hier, het bijt u bijna’)
- watervallen … we bezochten ook de impressionante Victoria Falls. Niemand heeft me ooit gezegd dat Schotland het land van de watervallen is maar nog nooit zag ik meer watervallen dan hier
- bijna dankbaar zijn omdat een ereader stuk is omdat de kinderen, althans toch hetgene dat niet aan het lezen is eens aandacht voor de omgeving heeft
- stoppen aan een riviertje om met onze voeten in het water te gaan zitten en onze cola te koelen, alles kan en niets moet, het is een andere manier van reizen maar roadtrippen is best wel cool
- mijn haar dat ontploft is
- mooie weersvoorspellingen al is het moeilijk te geloven dat het in Londen 33°C is en dat wij content zijn met 16°C … al zou ik zeker niet willen wisselen,….
- Liv die hielp met koken bij gebrek aan haar ereader
- wildkamperen aan Loch Tollie en daar kennis maken met een lokale visser
- weer eens complimenten krijgen op onze Rode Duivels … die hebben ons echt wel schoon op de kaart gezet
- Room with a view en met bier … ik zou nergens liever zijn dan hier !!!
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
High in the Sky(e)
Overnachting: wildkamperen aan de kust van ❤Applecross❤
Het weer van vandaag konden we gerust guur noemen, toch hebben we ons programma niet aangepast (al vroeg ik me op een bepaald moment af of we het niet beter gedaan hadden).
We startten de dag met een bezoek aan Fairy Glen, een sprookjesachtig landschap nabij Uig (Isle of Skye), een tip die ik last minute nog van Lies doorkreeg. Ik moet zeggen, het was heel tof … Vic bedankte me zelfs dat we ernaartoe gegaan waren. Ik zal zelf ook nog een tip geven voor de campers, wildkamperen langs de weg is daar heel goed mogelijk en ook toegelaten. Wij hadden al bijna spijt dat we daar niet geslapen hadden maar het gevoel gewassen te zijn is anderzijds ook veel waard.
De volgende stop was de Quiraing wandeling, eveneens een tip van hier in de comments (dank u Anso) en een zeer gekende wandeltocht van het Isle of Skye. Ik had op de site https://www.walkhighlands.co.uk de gpx-file gedownload en die vertelde me dat het 6,8 km was. Toen we de wandeling begonnen stond er een felle wind vergezeld door miezerregen. Een landmeter die daar aan het werk was vertelde me dat dit typisch Skye is, soms leven we weken in een wolk zei hij, terwijl hij zich bijna verontschuldigde voor het slecht weer. Iets typisch aan de UK vertelde een collega die met een Engelse trouwde me ooit, het getuigt van goede manieren om je bij je gasten te verontschuldigen voor het weer.
Hoewel we de dappere duo’s zijn hadden we deze hike misschien beter niet aangevat. Het eerste deel verliep vlot, hoewel we direct doorweekt waren en door de mist al een deel van het uitzicht niet zagen. Toch konden we ’the needle’en ’the prison’ spotten (kijk maar naar waar mijn stokken wijzen), de ’table’ hebben we niet kunnen spotten maar die zoek ik dan wel eens op op het internet.
Maar het tweede deel van de hike ging omhoog naar de bergrug, waar we in volle wind en mist stonden. Op een bepaald moment had ik schrik dat de kinderen in de afgrond gingen geblazen worden of dat ik er eentje zou kwijt geraken in de dichte mist.
Ik was trouwens content dat ik de route in mijn gsm had staan, want soms zagen we gewoon het pad niet meer. Het grappige is dat onze kinderen helemaal verschillend reageren op zo’n situaties. Liv die altijd flink start met wandelen had het nu helemaal gehad en zag het echt niet meer zitten, enkel eten kon troost bieden. En Vic, die soms na 200m wandelen al durft klagen dat hij moe is die leeft op in zo’n miserabele situaties, al zingend en vrolijk roepend trotseerde hij de berg (altijd tof om hem zo te zien … en handig ook want als de mist te dicht zou worden dan kon ik nog op het geluid afgaan).
In elk geval, het tweede deel van de wandeling kwamen we ook geen andere wandelaars meer tegen. Enkel de laatste 1,5 km passeerden we 2 Amerikanen die de tocht hadden willen aanvangen maar die op hun passen probeerden terug te keren, niet evident zonder stokken op de zeer lastige tot modderpoel herschapen afdaling waar Liv ook al 2 keer gevallen was. Wij hadden onze wandelstokken (nog nooit zo content geweest als op deze wandeling dat ik ze meehad), maar zij hadden er dus geen mee en ze gleden gewoon constant uit, echt zielig.
Toen we eindelijk aan de auto waren, was iedereen nat tot aan zijn ondergoed. Op zo’n moment is een auto echt tof … blazers vollembak !!! We namen nog even een lifter mee (op zondag rijdt er blijkbaar maar 1 bus en dat was duidelijk want er waren veel lifters op de baan), maar toen we hem op zijn bestemming hadden afgezet kenden we helemaal geen schaamte meer. Broeken, sokken, schoenen … alles kreeg een droogsessie aan de chauffage. We waren content dat er nog een lange rit gepland was, terug naar het Schotse vasteland en Up to The Nord.
Nog even een toeristische stop bij Eilean Donan Castle (tip van Jeroen) om wat fotokes te nemen, jammer genoeg weet mijn telefoon ook wat van het vocht en zit er een waas in mijn fotolens.
Daarna voort naar Applecross. Onderweg viel ons op dat het meer bebost werd en minder toeristisch. De wegen waren net zoals de vorige dagen voornamelijk Single track roads, de banen zijn slechts 1 rijvak breed en op regelmatige afstand is er een passing place, een plaats waar 2 auto’s elkaar kunnen passeren. Gelukkig rijdt iedereen nogal hoffelijk en wordt er attent gewacht aan de passing places als er een tegenligger wordt gespot.
Met de weg naar Applecross zijn we aan de North Coast 500 gestart, 500 miles noordwestkust met scenary views, gekend in Schotland als een mooi alternatief voor de Route 66.
We startten met de Pass of the Cattle, de 3e hoogste en langst stijgende baan van de UK. Ik ben al niet zo’n held op de weg maar dit op een single road baan en met momenten zo in de mist dat we amper nog iets zagen, dat vond ik toch maar eng, gelukkig heeft Bjeurn daar geen last van. Jammer van die mist want zo mistten we wel al een deel van het fenomenale uitzicht. We zagen wel nog 3 herten en toen we (eindelijk) in Applecross aankwamen werden we begroet door enkele rendieren.
En zo stal Applecross meteen mijn hart, misschien ook wel omdat ik zo opgelucht was dat we er eindelijk waren. Maar sowieso is Applecross de max, tussen de bergen in een baai aan de kust gelegen en een charmant tankstationneke waar we nog eens voltankten.
Eten deden we nog eens op restaurant in The Junction, dat hadden we wel verdiend, we moesten trouwens de Haggis nog eens proeven, het nationale gerecht bestaande uit gemixt schapenhart, -lever en -longen gemengd met havermoutpap, ik moet zeggen dat het smaakte.
Uiteindelijk placeerden we ons, op aanraden van de man die ons bediende, op een rustig plekje aan de zee, we zijn hier niet alleen maar het is wel opmerkelijk rustiger dan op de vorige plaatsen waar we waren, misschien daarmee dat wildkamperen hier meer getollereerd wordt.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Skye trail
Overnachting: Camping Uig (Isle of Skye)
Vandaag leverde nog een mooie wandeling op tot Elgol langs het parcours van de Trail van Skye. We waren gewaarschuwd dat he technisch was, dat de passages smal waren en dat we moesten opletten om niet van de kliffen te vallen. Uiteindelijk viel het allemaal wel mee maar het was echt wel geen snel parcours, over de eerste 5km deden we 2,5 uur, waarna we wijslijk de wandeling inkortten tot een dikke 11km.
De wandeling liep door koeienweien en we kwamen net te laat om een schapenhouder zijn schapen te zien scheren. Hij vertelde ons dat hij dat liefst met de hand deed want elektrisch scheren liet te weinig vacht over en dan hebben de schapen het in de winter te koud. Ik heb maar niet gezegd dat hij niet de beste kapper was want die arme schaapjes hun kapsel trok niet op veel.
Er vond zich vandaag ook een drama plaats, onze kinderen lezen namelijk nogal heel graag en wij hebben ook 2 ereaders mee. Vandaag is er eentje gecrasht en ik vrees dat we deze niet meer kunnen reanimeren. Zware dobber voor Vic die net in de Harry Potters begonnen is en Liv die zelfs op onze tweedaagse haar ereader meesleurde en die zo graag leest, overal … aan tafel, op de schommel. Ze is vandaag toevalig net begonnen aan het schrijven van een boek, hopelijk leidt dat haar wat af.
Slapen doen we nog eens op een camping met douches … zeer slechte douches weliswaar maar een mens kan niet alles hebben.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Tweedaagse op Isle of Skye
Overnachting: Bothy in Camasunary (Isle of Skye)
Vanmorgen konden we uitslapen en wat rondlummelen aan onze, eigenlijk heel mooi gelegen, camping want pas om 13u30 konden we een ferry naar Skye nemen, blijkbaar moet je de ferries toch best op tijd reserveren. Wij deden het gisteren om 16u en dat is dus te laat als je de volgende morgen wil vertrekken.
Als je straatnaam die met een voornaam begint vraagt blijkbaar ook om vergissingen, vanaf nu zijn wij de familie Seranckxstroot.
Gisteren begon het te regenen en vroeg ik me even af waarom wij toch weer zo basic wilden reizen, maar vandaag bleef het, ondanks het dreigende weer en de lage wolken waar de bergen in verdwenen toch meestal droog en nog betrekkelijk warm, het enige nadeel is dat Schotland wel een pak minder fotogeniek is zonder de zon.
Op het programma stond een tweedaagse trektocht op het eiland Skye. Voor de kinderen hadden we op voorhand al een eigen rugzak gekocht zodat ze hun eigen slaapgerief en drinken konden dragen. Uit noodzaak, want zelf alles dragen is gewoon geen optie, ik verschiet er altijd van hoeveel gewicht we altijd meehebben, tent, eten, water, slaapgerief …
Maar uiteindelijk vonden onze kinderen het wel heel plezant en stoer om hun eigen gerief te mogen dragen. Ze kregen hun eigen camelbag, een drankje, wat koeken, noten, een stuk chocolade en een appel mee en dat motiveerde wel, zeker omdat ze zelf mochten beslissen wat ze wanneer op eten en drinken.
We hadden verwacht dat Skye heel toeristisch zou aanvoelen maar het eerste dat opviel was dat het heel ruimtelijk aanvoelde en we zagen al meteen veel geschikte wildkampeerplaatsen. Misschien ook omdat we onze tweedaagse in het zuiden gepland hebben waar het minder toeristisch is.
Het tweede dat opviel was dat er overal schapen liepen, ik denk dat ik nog nooit zoveel schapen zag als vandaag, naast de weg en op de weg. Volgens mij moet er toch regelmatig eens eentje aangereden worden.
Bjeurn plande onze hike in functie van een bothy. Bothy’s zijn afgelegen huisjes waar hikers gratis mogen overnachten. Vandaag stapten we naar zo een huisje in de hoop dat er nog plek zou zijn en dat we er zouden kunnen blijven slapen. Ver was het niet, we lieten de auto achter op een parking en stapten nog 4,5 km tot de bothy waar gelukkig nog voldoende plek was voor ons (voor alle zekerheid hadden we de tent ook mee maar dat bleek dus niet nodig).
Onze bothy is geweldig, gelegen helemaal afgelegen tussen bergen met bergrivieren en een hogergelegen Loch (een meer) en dat alles ook nog eens aan het strand, maw alles wat je in Schotland verwacht op 1 plek.
De bothy is wel heel basic, zo is er geen water, elektriciteit en toilet, maar wel een gezellige zitplaats met spellekes en een puzzel waar Vic en ik aan begonnen zijn en een grote slaapzaal geschikt voor 15 mensen.
Uiteindelijk slapen we hier met 10 personen, wij, 1 Zwitsers meisje en een Duits koppel die de Skye trail wandelen. Het Duitse koppel had er zich ferm aan mispakt, ze moesten per dag 20km afleggen volgens hun planning maar na 2 dagen bleek dat toch wel onrealistisch door de moeilijke ondergrond en de zware rugzak. Ze waren ook zo moe toen ze hier aankwamen dat ze om 20u in bed kropen, nog voor onze kinderen. Dan is er Alex, een Duitser die hier rondlift, en nog een Duits koppel die net als wij op roadtrip zijn en hier aankwamen met 12 liter water in grote bidons, waar ze ook 4,5 km mee tot hier gestapt hadden, want deze plek is enkel te voet bereikbaar. Met dat laatste koppel hebben we trouwens tot een gat in de nacht zitten praten.
Toen we ’s avonds even naar buiten wilden kregen we nog een mooie verrassing, er stond gewoon een hert buiten aan de deur, waarop het rustig wegwandelde en op het strand ging verder lummelen. Toen we wat beter keken zagen we ook aan de overkant van de baai enkele hertjes staan. Grappig, ik zou het spotten eerder aan de kant van de bergen doen, ik had geen idee dat hertjes van strand hielden, weer wat bijgeleerd.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Don’t go chasing waterfalls
Overnachting: kleine camping zonder douche in Arisaig (back of Keppoch)
We startten de dag met het voederen van de vogeltjes en nadat deze voldaan waren trokken we onze stapschoenen aan om naar de Steall Falls te gaan.
Het is denk ik wel duidelijk dat dit echt de moeite was en het bewijs dat wandelingen niet lang moeten zijn om spectaculair te zijn … deze wandeling naar Steal Falls was 4,5km enkel.
De kabelbrug was zeker voor Liv, die wel 4 keer heen en weer ging, nen hit. Voorts moet ik zeggen dat ik nog nooit zoveel watervallen heb gezien dan hier in Schotland, dees was weer super schoon … en ook een zeer geliefd plekje bij de wildkampeerders.
De middag brachten we door in Fort William, wat we allemaal een grappige naam vinden voor een stadje. Hier gingen we op restaurant en bezochten we de outdoorwinkels, ik moest heel hard lachen toen Bjeurn en ik ineens geheel toevallig naar elkaar kwamen met beide hetzelfde jasje aan dat we aan de ander wilden tonen, blijkbaar hebben we dezelfde smaak. Toch maar niet gekocht … aan twinnen zijn we nog net niet toe.
Gisteren kwamen we trouwens iemand tegen die al 25 jaar in Fort William woonde en die ons vertelde dat dit in die 25 jaar de prachtigste zomer was die hij al had meegemaakt. Jammer genoeg lijkt het weer te keren naar zijn normale doen, de komende dagen wordt er veel regen voorspeld (en in Slovenië is het blijkbaar mooi … isn’t it ironic)
De volgende stop was Glenfinnan, bekend door zijn viaduct waar de Zweinsteinexpres in Harry Potter op reed, met 3 Harry Potterfans (Liv heeft de boeken al ettelijke keren gelezen en ook Vic is er nu aan bezig) was dit een must see. Bjeurn was minder onder de indruk, maar hij is ook de enige in ons gezin die het bij 1 Harry Potterboek heeft gehouden. Het bezoekerscenter is niet echt de moeite, ik durf zelf te vinden dat het uitzicht richting het Loch mooier was dan het uitzicht richting viaduct. Maar de wandeling naar het viaduct en de zichten daar waren wel knap, Liv en ik liepen de trail nog verder door tot aan het station van Glenfinnan en dat was echt wel hard de moeite.
Hadden we geweten wat we nu wisten dan zouden we daar ergens onder de brug ook onze auto geparkeerd hebben voor de nacht, we hebben immers kilometers gereden op zoek naar een wildkampeerplaats, via grote wegen en op kleine single road bergweggetjes met blind summits. Vies zenne, dat zijn zo van die toppen waar je als je aan de top bent de rest van de baan naar beneden niet kan zien.
Maar uiteindelijk hebben we niets gevonden, blijkbaar is wildkamperen in Schotland toch niet zo evident, al is het officieel toegelaten, op veel plaatsen staat aangegeven dat er niet gekampeerd mag worden. Uiteindelijk zijn we beland op een camping … en dan zou je denken ’tof, dan kunnen ze nog eens douchen’, maar neen … geen douches hier !!! Maar geen zorgen, dat laatste overleven we wel en de kinderen vinden dat nog plezant ook.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Het paradijs van Eden
Overnachting: wildkamperen in de schaduw van de Ben Nevis (de hoogste berg van Schotland, al moet ik wel zeggen dat we hem niet kunnen zien omdat zijn kleine broertjes ervoor staan) aan het begin van het Steall Falls Path
De ene dag is de andere niet, vandaag was een totaal andere dag dan gisteren. Om 7u ging de wekker want wij gingen hiken in Glen Coe, namelijk naar de Hidden Valley die ons werd aangeraden door Inge in de commentaren. Wel Inge, nen dikke merci want het was de moeite.
Het roadtrippen is een pak leuker met de scenery views van vandaag, we reden trouwens ook officieel de Highlands in.
Eerst passeerden we bij de toeristische info van Glen Coe, wel grappig, we kwamen daar al zo vroeg aan dat ze zelfs nog niet open waren. Gelukkig konden we daar nog een kleine wandeling maken en was hun WIFI al wel open want mijn mobiel internet laat me hier serieus in de steek, ik vraag me af of Mobile Vikings zelf zijn buitenlandse partners kiest want Bjeurn die bij Orange zit heeft dikwijls 4G en ik meestal niks of G (waar ik al evenmin iets mee ben). Soit, genoeg gezaagd over dat internet.
In het infopunt kregen we wat extra uitleg over de wandeling en investeerden we in anti-midgets product en midgetnetten om op ons hoofd te zetten. De man aan de balie vertelde ons dat een deel van Harry Potter (de gevangenis van Askaban ofzo) daar was opgenomen maar dat de acteurs niet meer wilden komen omdat de midgets zo erg waren en zo zijn er dus 2 opnamelocaties voor die scenes. Hij vertelde ook dat ‘deet’ het beste antimuskietenproduct is maar dat het de technische kleding gewoon opvreet, klinkt als een gezond goedje.
In elk geval … de trail naar de hidden valley was echt serieus de moeite, het deed ons denken aan het paradijs van Eden, zo moet dat eruit zien. We wandelden langs een parcours dat afwisselend en uitdagend was maar nooit te moeilijk en liepen in een kloof langsheen watervallen tot in de verborgen vallei. De echte hikers gingen de 3 Sisters (de bergen) in, wij keerden op onze passen terug, tot grote spijt van Liv die daar zo graag had geslapen maar dat was nogal moeilijk zonder tent. Ik heb tijdens de tocht ook het bewijs gekregen dat mijn stappenteller echt streng is. Zelfs na een kleine wandeling en daarna 7,5km bergtocht had ik nog steeds geen 10 000 stappen.
Hoe schoon de trail naar de hidden valley ook, toch is ook hier een beetje commerce, aan de start dan toch. Op de, weliswaar kleine, parking hadden we één van de laatste plekjes en de bussen met opschrift ‘Discover Scotland’ hadden hun verplichtte stop daar. En van zodra de deuren van de bus vol toeristen open gingen begon een doedelzakspeler te spelen. Maar op de trail zelf was het wel aangenaam stappen en relatief rustig.
In de namiddag bezochten we Glen Coe, waar we iets wilden gaan drinken maar uiteindelijk het beste uitzicht vonden op een bank voor een kerkje.
De avond spenderen we in de schaduw van de Ben Nevis (die we feitelijk niet kunnen zien want er staan nog 2 andere bergen voor) die met zijn 1345m hoogte de hoogste berg van de UK is. Morgen plannen we een kleine hike naar via het Stealls Fall Path naar een waterval en een kabelbrug.
Hierboven nog een fotoke van hoe de roadtrip echt is. Een auto getuned met gordijntjes die met zuignappen aan de ramen pakken, de voorzetels volgeladen met onze bagage in curverboxen, de handdoeken aan het drogen, de slaapzakken aan het luchten, de stoeltjes en het bier staan klaar en het uitzicht is vrij spectaculair.
Schol !!!
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Up to The North
Overnachting: wildkamperen aan Bridge of Orchy
Op het programma vandaag, de rit van Lake district naar Schotland. In eerste instantie wilden we overnachten ergens aan the bonnie bonnie banks of Loch Lomond, maar Loch Lomond viel wat tegen.
Allereest was er een drukke en luide weg vlak aan heel de westkant van het Loch, de Oostkant was rustiger maar ook veel minder goed bereikbaar en in het park van Loch Lomond mag er trouwens ook niet gewildkampeerd worden.
De toeristische dienst stuurde ons door naar een kleine schone campsite maar toen daar aankwamen vonden wij deze helemaal niet zo pittoresk als we hadden gehoopt en toen een Duits gezin ons half depri kwam vertellen dat de regio voor hen tegenviel en dat het Noordelijker veel schoner was beslisten we om verder te rijden.
Vanaf het moment dat we voorbij Loch Lomond waren begon de scenery road waar ik op gehoopt had, groene bergen en verre zichten.
Uiteindelijk vonden we een tof plekje om te wildkamperen aan het dorp Bridge of Orchy, en ons plekje ligt echt ook aan de brug van Orchy. We zijn hier niet alleen, want de hiking route West Highland Way (van Glasgow tot Fort William) passeert hier en ook de wandelaars appreciëren picknicktafels en een schoon riviertje. Tof voor de kinderen want zij konden verbroederen met andere trekkerskinderen.
Bij de verkenning van het dorp kwamen we ook iets grappigs tegen, de West Highland Waysleeper … een soort hostel op het perron tussen 2 sporen.
Het is voor mij een beetje een moeilijke dag, ik vind dat we teveel in de auto zitten, ik mis mijn fiets een beetje … dan beweeg je tenmiste terwijl je je van plek naar plek begeeft, ik vind het slapen in de auto omslachtig (omdat we onze bagage dan steeds vooraan moeten stapelen), ik erger me in de gordijntjes die ik gemaakt heb omdat ze niet handig zijn, plannen is moeilijk omdat er nergens deftig internet is en ik zie de tijd voorbij tikken … 2 weken vakantie is maar kort. Maar ik besef ook dat we veel willen, we willen veel van Schotland zien, we willen hiken, … wat minder willen is misschien de boodschap.
Enfin, vanavond hebben we onze planning wat opgemaakt, morgen doen we Glen Coe aan en de rest klinkt ook al aanlokkelijk.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
De dappere duo’s overwonnen Catstycam
Overnachting camping Gillside in Glenridding. Activiteit hike van 12km naar de Catstycam (890m)
Gisteren zocht ik via internet een tof uitziende hike uit in Lake District en vandaag zouden we deze dan ook wandelen. Toen we bij de toeristische dienst aankwamen voor meer info werden we daar in bijna voor zot verklaard dat we dat met onze kinderen wilden doen, zeker met het voorspelde weer (ai … wij hadden goed weer verwacht). Het weer in de bergen kan immers nogal snel omslaan en van de ene moment op de andere kan je volledig in de mist zitten, er werd ook regen voorspeld voor het eerst in 5 weken, dus de beklimming die we wilden doen kon zeer glad worden en er was ook nog kans op onweer. Als kers op de taart vertelde de man van het infopunt dat er dit jaar al 1 man was gestorven op de Hellvelyn en al 4 mensen in een rolstoel beland.
Uiteindelijk kwamen we tot een compromis en pasten we gewoon de route wat aan en beklommen we in plaats van de Hellvelyn (950m) gewoon de Catstycam (890m) die ernaast ligt en veel minder technisch is. Hoewel ik achteraf denk dat we echt geen onverantwoorde ouders waren geweest als we bij ons eerste plan waren gebleven.
Hieronder verschijnt normaalgezien een slideshow van de hikingfoto’s (bloggen vanop een gsm is niet gemakkelijk en een beperkte selectie foto’s maken van een prachtige wandeling ook niet)
Vic had na 200m even een moeilijk moment maar nadat we hem vertelden hoe goed hiken wel is om de voetbalconditie op peil te houden en hem uitgebreid complimenteerden met zijn uithouding ging het weer veel beter.
De wandeling was pittig maar ook kei schoon, met bergschapen, stenen muurtjes een bergmeer, watervallekes, … maar wat wel een minpuntje is, is dat er weinig mooie vogels te zien zijn …
Uiteindelijk stapten we een kleine 12km en feitelijk moet dat niet meer zijn.
Het toffe vind ik dat ook de kinderen, en zeker Liv, die schoonheid hier zien en appreciëren. Toen Liv vanmorgen opstond zei ze ineens oprecht verbaasd “Amai dat is hier knap”, alsof ze dat gisteren gemist had.
Het grappige moment van de dag was toen we een kindje hoorde vragen aan zijn mama waarom wij met stokken stapten en we de mama hoorden antwoorden dat dat was om gemakkelijker te kunnen stappen …. haar woorden waren nog niet koud of Liv struikelde over haar wandelstokken.
Toen we terugkwamen regende het, wat ons natuurlijk niet tegenhield om een ijsje te gaan kopen, dat is ook vakantie … ijsjes !!!!
Het verschil met een fietsreis is ook dat we een shelter meehebben, wat een luxe zeg, dat hadden we misschien beter op onze fietsreis ook meegenomen.
Vermits het hier al 5 weken niet geregend heeft zijn er betrekkelijk minder midges werd ons verteld, want ze hebben graag water. Op de moment dat ik hier zit te typen in mijn stoel onder de shelter in de regen zijn er wel enkele van die kleine ellendige beesten, maar ze zijn net niet irritant genoeg om ons naar binnen te verjagen. Hopelijk zet er snel wat wind op.
Wat opvalt is dat de camping vol met tenten staat, het is al heel lang geleden dat we nog met zoveel tenten op een terrein stonden. Plezant, dan heb je niet het gevoel dat je den enige sukkelaar bent.
Morgen gaat de roadtrip verder richting highlands, nog te bekijken waar juist … tips steeds welkom.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Ken je die mop van de Dappere Duo’s die naar Slovenië gingen?
Ken je die mop van de Dappere Duo’s die naar Slovenië gingen?
Ik ook niet, want ze gingen niet !!!!
Gisterenavond beslisten we met spijt in het hart om niet naar Slovenië te gaan vermits er meer dan een week aan onweer en regen werd voorspeld. Jammer want ik had me goed ingelezen, we hadden de dure vaccins al laten zetten, Bjeurn had een driedaagse huttentocht ineengestoken en we hadden echt goesting in Slovenië. Maar ideeën als Noorwegen en Schotland maakten ons dan ook weer zeer enthousiast. Noorwegen bleek wat ambitieus voor 2 weken maar Schotland (Vic zijn voorstel) was wel haalbaar en we vonden dat de weersvoorspellingen zeer goed waren naar Schotse normen.
Dus we draaiden onze kop, pakten nog een extra trui in, boekten vlug nog de ferry en voila … Scotland here we come !!!
Tijdens de autorit werd er ingelezen en een half uurtje na Dover hadden we een hiking trail gekozen in Lake district en in functie daarvan werd een camping (Gillside in Glenridding) geboekt.
Lake district ligt nog in Engeland maar tijdens onze tour d’Europe hebben we dit prachtige gebied (van vertellen hé) aan ons laten voorbij gaan omdat het beter geschikt is voor hiken dan voor onze zware fietsen destijds. Maar we zeiden toen dat we zeker nog eens zouden terugkomen …. we wisten enkel niet dat het zo snel al zou zijn.
Ondertussen ben ik al content dat ik mijn bakske van de bank mee heb, we reden onderweg door een toltunnel onder de ringweg van Londen en dat moet je ten laaste de dag nadien zelf via internet gaan betalen, ik weet niet of dat gelukt zou zijn zonder mijn bakske.
De kinderen leken de rit en ferry wel tof te vinden … DVD’s kijken tot Liv haar ogen scheel stonden en ook de boekjes met sudoku’s en kruiswoordpuzzels hadden succes. Wij vragen ons af of dat links rijden snel zal wennen, met de fiets was dat intertijd alvast niet echt.
Om 20u kwamen we eindelijk aan op de camping en die is basic maar prachtig gelegen, Lake district is veelbelovend.
Het is wel lastig dat we nog geen ponden hebben, het kost maar 20 pence om te douchen maar dat gaat nu dus nog niet. Maar we zijn op outdoorvakantie en daar is dat niet zo erg, we hebben ook al onze mooie kleren thuisgelaten ten voordele van leggings en andere lelijke technische outdoorkleren … een schoonheidsprijs zullen we niet winnen. Toch zullen we wel ergens duur geld moeten afhalen (ze rekenen hier extra kosten aan, vermits het afhaaltoestel van een winkel is en niet van een bank), want ik zou morgen wel willen douchen, daarna zijn we immers in Schotland en ik veronderstel dat we daar regelmatig zullen wildkamperen.
Het is duidelijk dat het allemaal nog wat zoeken is, een autovakantie met daktent zijn we niet gewend en we missen wat routine en goede gewoontes. We merkten ook dat we toch net iets krapper in ruimte zitten dan we dachten want vermits er 2 personen in de auto slapen moet al onze bagage vooraan gezet worden.
Wat voor mij nog het grootste verschil is met een fietsvakantie is dat we nu toch meer zullen moeten voorbereiden. Op een fietsvakantie plannen we enkel de route en zien we voor de rest wel wat of wie ons pad kruist. Nu moet je echt bewuster kiezen en plannen en ik ben er niet zeker van of dat wel mijn ding is op een vakantie.
Wordt vervolgt.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Een 30 day challenge – 10 000 stappen per dag
Ik ben nogal een fan van uitdagingen, trainen voor een marathon, een helweek doen, stoppen met het dragen van jeansbroeken, … ik vind het altijd plezant om een nieuwe leuke uitdaging aan te gaan.
10000 stappen per dag
Sinds ik een stappenteller draag ben ik nogal gefascineerd door de 10 000 stappen per dag en toen ik ontdekte dat mijn Garmin Connect App een badge geeft als je 30 dagen aaneensluitend 10000 stappen haalt moest de strever in mij die badge natuurlijk verdienen … en zo startte ik mijn uitdaging van 10000 stappen per dag.
Het plezante aan deze uitdaging is dat het zowel gemakkelijk als ambitieus is. Er is immers niets moeilijk aan om op een dag 10000 stappen te zetten, maar als je zoals ik een zittend beroep hebt, is het ook niet vanzelfsprekend om dat te behalen, op een dag waarop ik veel achter mijn computer zit en ’s avonds niet sport is een totaal van 4000 stappen geen uitzondering.
Het is dus eenwoudig om 10 000 stappen te zetten, maar het uitdagende is om je dag zo in te richten dat je die 10000 stappen ook effectief zet.
Ik moest dus enkele zaken in mijn leven veranderen, de trap nemen in plaats van de lift, mijn auto wat verder parkeren, een wandeling maken tijdens de lunchpauze (al dan niet met een collega), regelmatig eens opstaan van mijn buro, ’s avonds een wandeling gaan maken (alleen, met vriendinnen, met Bjeurn en ook met mijn kinderen …. mannekes, wat hebben mijn kinderen me vervloekt als ik hun verplichtte om mee te gaan op mijn avondwandeling), een wandeling inplannen als weekendactiviteit, voor korte afstanden te voet gaan in plaats van de fiets te nemen, ….
Ik heb die maand veel gewandeld en eerlijk … ik was héél content als de maand ten einde was, want ik kom normaalgezien wekelijks wel altijd aan een gemiddelde van 10000 stappen per dag, maar dagelijks kom ik daar bijlange niet altijd aan.
Plezant dus, en hoewel ik dit niet verder zet, zijn er wel enkele zaken die ik van deze uitdaging heb overgehouden in mijn dagelijkse leven. Héél korte afstanden te voet ipv per fiets, regelmatig pauzeren op het werk en even bewegen, de trap in plaats van de lift nemen en het als een voordeel zien in plaats van als een nadeel als mijn auto ver geparkeerd staat.
30 day challenge
Ze zijn populair de “30 day challenges”! Waarom 30 dagen, ik veronderstel omdat dat beter klinkt dan 1 maand en omdat er minimum 21 dagen nodig zijn om een gewoonte aan te leren. Wat is het nut? Ik ben er zeker van dat we niet alle uitdagingen tot een gewoonte zullen of willen maken, maar ik vind het wel al eens een tof gevoel hoe het voelt om sommige dingen eens 30 dagen te proberen, zodat ik er ook een gegronde mening over kan vormen.
Momenteel ben ik bezig met een 30 day Abs challenge op youtube, waar ik samen met mijn nieuwe vriendin Helle Hammonds 6 minuten per dag buikspieroefeningen doe. Eigenlijk wou ik liever lenigheidsoefeningen doen, maar ik ben hier nu mee begonnen en ik vind het zo plezant dat ik het ga afwerken. Daarna schuim ik youtube wel eens af naar lenigheidsoefeningen en heupopeners (grappig woord).
Nog inspiratie nodig?
Hier nog een héél pak andere 30 day challenge ideeën
- Neem elke dag een foto – 30 day photography challenge
- Geef dagelijks minstens één compliment aan iemand in je omgeving
- Geef alcohol op – Tournée Minerale
- Drink 30 dagen water, niets anders en minstens 1,5l per dag – 30 day water challenge
- Drink dagelijks 1 l water buiten de maaltijden
- Luister elke dag naar een nieuw lied
- Slaap dagelijks 8u
- Mediteer – zoveel te vinden op youtube, of je kan de headspace app downloaden
- Blog dagelijks
- Leer elke dag iets nieuws
- Een tekening maken per dag
- Doe yoga / pilates voor 30 aaneensluitende dagen – Yoga with Adriene, Pilates with Robin
- Houd een dagboek / bullet journal bij waar je dagelijks je gedachten, dromen, …. in noteert
- Maak elke dag een nieuw recept
- Stuur dagelijks een postkaart naar iemand van je vrienden, familie, …
- Fiets naar het werk
- Houd voor 30 dagen een lijstje bij met zaken waar je dankbaar voor bent
- Stop een maand met je te ergeren aan anderen / te zagen tegen anderen / te roepen op je kinderen / …..
- Schrijf een boek op 30 dagen
- Ga dagelijks joggen / sporten
- Sta elke dag om 6u op
- Doe elke dag iets dat buiten je comfortzone ligt
- Doe elke dag een goede daad
- Zit 15 minuten per dag in kleermakerszit, of doe andere heupopeners
- Oefen elke dag 5 minuten op hurkzit
- Draag elke dag een nieuwe outfit / een rok / …
- Leer een nieuw instrument – ukulele, mondharmonica, …
- Zorg voor elke dag sociaal contact met mensen buiten je dagelijkse omgeving die belangrijk voor je zijn, in de vorm van berichtjes, telefoontje, bezoekje, ….
- Breng gedurende een maand je zelfbereide lunch / bokes mee naar het werk
- Koop een maand niets nieuws
- 30 dagen geen suiker eten
- Een maand op alles ‘ja’ zeggen
- Brei een 30 days sweater, haak een deken, ….
- Doe 30 dagen lang spullen weg – The Minimalism Game
- Stop een maand met koffie
- Leer lucide dromen
- Stop gedurende 30 dagen met social media
- Eet 30 dagen vegetarisch / veganistisch / ….
- Lees de bijbel in 30 dagen
- Doe een maand alle afstanden korter dan 7km met de fiets
- Oefen je brein via een brain train app (of doe old skool met sudoku’s, rekenpuzzels en breinkrakers)
- Spendeer 30 minuten per dag ongestoord aan iets wat jij leuk vindt en wat geen toegevoegde waarde heeft
- Schrijf elke dag een haiku
- Doe een 30 dagen planking challenge
Authentiek Brussel in het poppentheater van Toone
“Brussel wat beter leren kennen” dat staat bij mij al lang ergens op een lijstje en een bezoek aan het poppentheater van Toone is misschien één van de leukste activiteiten die we al in onze hoofdstad deden.
Ik ben immers nogal fan van het Brusselse dialect en in het poppentheater van Toone geven ze, naast voorstellingen in het Bruxellois ook soms voorstellingen in het Brussels Vloms. Ik had chance want toen ik wou boeken stond er maar 1 Vlaamse voorstelling op het programma voor de komende maanden.
En zo fietsten we op 30 juni, op een stikhete dag met temperaturen tegen de 30°C naar Brussel (want de treinen staakten) en kwamen we bezweet aan in centrum Brussel waar het poppentheater en zijn staminee zich bevinden. Geheel toevallig kom je daar niet terecht, want het ligt volledig achterin gelegen.
Feitelijk is het staminee, dat voor iedereen toegankelijk is, op zich al de moeite om ene te gaan drinken. Heerlijk authentiek, je kan er nog nen boterham met plattekeis bestellen en er zijn héél veel verschillende soorten bier.
Het poppentheater is momenteel het enige overblijvende Brusselse volkstheater, in 1830 werd het opgericht door Antoine Genty, ook Toone genoemd. De huidige poppenmeester is al de achtste generatie en wordt Toone VIII genoemd, soms gaat het over van vader op zoon zoals bij Toone VII (die ook aanwezig was) en Toone VIII, maar dit is dus niet altijd het geval.
De poppentheaters zijn trouwens populair geworden nadat de theaters werden gesloten tijdens de Spaanse bezetting van de Nederlanden, om te voorkomen dat de acteurs stukken opvoerden gericht tegen de Spaanse overheersers, om dit verbod te omzeilen kwamen de poppentheaters in zwang.
Wij hebben alvast genoten van de voorstelling van “de Drââ Mousketairs” en de rijke Brusselse woordenschat … hoe lang was het immers geleden dat ik het woord “fleus” nog gehoord had, ik was het bestaan ervan bijna helemaal vergeten. Dat de houten bankjes zonder leuning niet zo comfortabel zaten namen we erbij.
Zo’n poppenspel wordt trouwens met 7 personen gedaan, 6 personen om de poppen te bedienen, wat niet gemakkelijk is want die poppen wegen 8kg, en dan de poppenmeester die alle stemmekes doet.
Moraal van het verhaal, als je de kans krijgt om eens een voorstelling mee te pikken, zeker doen (met of zonder kinderen) en anders is het staminee een mooie troostprijs.
Nuttig te weten
- Koninklijk poppentheater Toone
- Grasmarkt 66, 1000 Brussel (op een boogscheut van de grote markt)
- Staminee voor iedereen toegankelijk en open vanaf 12u behalve maandag en in januari
- Voorstelling kost €12 (volwassenen) en is best op voorhand te reserveren
Chocoladepralines
Op het einde van het jaar is het steeds even nadenken over een presentje voor de juffen (en meesters), geen materiele zaken maar gewoon iets kleins consumeerbaar waar toch een beetje liefde moet in zitten. Onze klassieker zijn mijn beruchte chocoladekoekjes in zelfgemaakte zakjes en ooit maakten we ook een vriendschapsbrood (nen Herman).
Deze keer kwam het einde van het schooljaar precies onverwacht en dachten we het bij een fles bier te houden, dat is het voordeel als je getrouwd bent met een brouwer.
Liv vond dat echter maar een belachelijk idee en zij wilde persé chocoladepralines maken, wat ik dan weer niet zag zitten, want op een drukke donderdagavond nog het maken van chocoladepralines erbij proppen leek me teveel gedoe.
En zo kwamen we tot het compromis dat ze haar chocoladepralines mocht maken maar dat ik er niets voor moest doen, ze moest zelf naar de winkel gaan en de keuken achterlaten of er niets was gebeurd.
Het kind pakte dat slim aan en schakelde haar oma in, die nogal graag kookt en bakt. Samen vonden ze een recept en toen ik thuis kwam van het werk waren er 18 chocoladepralines aan het af koelen in onze berging (niet evident als het heet is) en was er een doosje geknutseld om ze in te leggen.
Het recept is feitelijk zeer simpel en eigenlijk ook nog relatief gezond, ik lees immers overal dat noten en zwarte chocolade gezond zijn, daarmee deel ik het graag, zie hieronder het recept voor chocoladepralines, ideaal om te presenteren bij de koffie en feitelijk een tof presentje als je het geeft in een schoon doosje.
Chocoladepralines
- 200 g pure chocolade
- 200 g noten en gedroogde vruchten (bananen, rozijnen, abricozen, vijgen, dadels ….)
- Optioneel papieren vormpjes om ze in te presenteren en geraspte kokos of amandelschilfers voor de afwerking
- Laat 150g chocolade smelten op een licht vuurtje, au bain marie of in de microgolfoven. Als de chocolade gesmolten is voeg je er de laatste 50g aan toe en doorroer je alles. Zo bekom je een glad mengsel met een mooie donkere kleur.
- Voeg dan de gedroogde vruchten eraan toe en meng het geheel
- Neem nu lepel per lepel een beetje van het mengsel en schik dit op bakpapier, zodat je kleine rotsjes bekomt.
- Bestrooi met kokos, amandelschilfers ter versiering en laat ze nadien afkoelen op een koele plek*
- Eens afgekoeld kan je ze (optioneel) in een papieren vormpje leggen, doe dit niet als het mengsel nog warm is want dan zal het vastplakken in het papiertje.
* Het recept zegt frigo maar Liv en mamie kozen voor een koele ruime in plaats van voor de frigo omdat ze schrik hadden voor witte aanslag op de chocolade als ze het in de frigo zouden zetten
Met de daktent naar een natuurkampeerterrein
Het afgelopen weekend mag ik een testweekend noemen, zijn de Nederlandse natuurkampeerterreinen even tof als ze zeggen, is de daktent ook praktisch om alleen op te stellen en af te breken en kan ik 3 kinderen alleen de baas?
Kan ik 3 kinderen alleen de baas?
Tuurlijk dat, mijn kinderen zijn al vrij zelfstandig en Liv is dan ook nog eens van het zorgzame type, dus het kleutertje in ons midden werd goed vertroeteld en verpamperd en dat besefte hij maar al te goed. Hij liet zich maar al te graag overal naartoe dragen en hij had ook snel door dat eigenlijk hij de baas was … dat heb je met een petekindje … dat mag iets meer.
Zijn de Nederlandse natuurkampeerterreinen even tof als ze zeggen?
In Nederland hebben ze dus natuurkampeerterreinen, dit zijn rustige campings met veel ruimte in het groen. Je hebt verschillende soorten terreinen, zeer eenvoudig of met wat meer luxe. Vermits dit weekend speciaal voor mijn petekindje was koos ik voor wat meer luxe en selecteerde ik op natuurlijk zwemwater, vuurput en speeltuin en daarna koos ik voor de plaats die het minst ver rijden was, wel grappig want toen we effectief naar daar reden vroeg ik me af of ik wel degelijk iets in Nederland geboekt had, maar de laatste 500m reden we toch nog net Nederland binnen. Gelukkig … want ik had wel al aan mijn petekindje verteld dat we naar “Het Buitenland” gingen.
Uiteindelijk verbleven we op de Ottermeerhoeve, waarschijnlijk één van de duurdere terreinen, maar echt geweldig voor de kinderen. Om maar even te staven, trampolines, schuifaf, go-carts op het terrein die je gewoon mocht nemen, zwemvijver met kano’s en SUP’s die je zomaar mocht gebruiken en met deathride, touwenbrug en strandje, paarden, een groententuin met eetbare bloemen die je kon plukken om je eten wat op te frissen, ….. En het kwam gewoon ook super sympathiek over, lieve uitbaters, uitchecken op het uur dat wel zelf wilden, een uitnodiging om in de groententuin te komen kijken.
En hoe zat het met de daktent?
De daktent was de blikvanger op de camping, dat was wel duidelijk. Iedereen wist dat de alleenstaande moeder met haar 3 kinderen in de daktent verbleef. Iemand kwam me vragen wat de meerwaarde was van zo een daktent, maar om gewoon te gaan kamperen zoals we nu deden heeft dat voor mij feitelijk niet veel meerwaarde. De meerwaarde aan zo’n tent zit hem vooral als je op roadtrip gaat en onderweg wilt wildkamperen. Dat zullen we binnenkort ook eens kunnen testen.
Maar ik moet zeggen dat we 27 minuten nodig hadden om uit te stappen, ons allemaal in te smeren met zonnecreme, de tent op te zetten, mattekes op te blazen, slaapzakken uit te pakken en alles in te richten, dat valt uiteindelijk wel mee, bovenstaand filmke vat dit proces samen in 51 seconden.
Voor alle zekerheid nam ik ook een trapladdertje mee, want een daktent alleen opzetten dat is op zich geen probleem, maar ik kan zo net niet overal aan.
Ik heb deze keer de daktent trouwens ook eens kunnen testen vermits mijn petekind liever in de auto wou slapen en Liv perse bij hem wou slapen. De daktent is goedgekeurd als slaapplaats, ik heb heerlijk geslapen en werd zacht in slaap gewiegd door de wroeters in de auto.
Hieronder nog een sfeerfilmke, zonder muziek … dat laatste is een werkpuntje voor mijn volgende filmke
It’s about the journey, not the destination !!!
“It’s about the journey, not the destination”, dat is een quote die ik dikwijls gebruik.
Bij deze trip ging het me vooral om de uitdaging. Ik had nog nooit een solofietstocht gedaan maar ik vond dat altijd wel stoer en ik vroeg me af, kan ik dat wel zo’n fietstocht wel alleen. Als je een fietsreis aanvat met 2 of met meer heeft toch iedereen zijn specialiteit. Zo was op onze Tour d’Europe Bjeurn degene die het fietsherstel werk deed, die kookte, die de route plande en waarop ik rekende om ons te beschermen als we ergens wildkampeerden. Ik citeer Vic “Mama, ik ben er zeker van dat jij ook ergens goed voor bent, maar ik weet nog niet waarvoor.”
Ik was dus benieuwd hoe vlot het me zou afgaan als ik nu ook de volledige verantwoordelijkheid zou hebben voor die dingen. Zou het me goed afgaan en zou het probleemloos gaan of zou ik toch op mijn gebreken stoten.
Nog iets anders dat ik me afvroeg was of ik het wel leuk zou vinden om zo alleen onderweg te zijn, zou ik het niet saai vinden, of zou ik niet eenzaam zijn. Ik kon me alvast niet inbeelden dat ik last zou hebben van eenzaamheid, maar dat is natuurlijk ook omdat ik bijna nooit alleen ben.
Wel … de trip was in elk opzicht geslaagd. Ja, ik ben zelfstandig genoeg om zo een solotocht te doen en alles ging me verbazend vlot af. De hellingen waren zwaar maar niet onoverkomelijk, ik sliep wat minder diep tijdens het wildkamperen, maar ik denk dat het normaal is dat er tenminste iemand op waakstand slaapt in zo’n geval. Ik miste Bjeurn wel op een bepaald moment om mijn fiets mee te duwen op een steile onverharde helling in het bos, maar ook daar raakte ik uiteindelijk boven en was het niet gelukt dan had ik gewoon mijn route aangepast.
Ik vond het ook echt plezant om eens de loner uit te hangen, te kunnen pauzeren wanneer ik wilde, een boek te lezen, te eten waar ik goesting in had, ….. Niet dat dat allemaal zo’n spectaculaire zaken waren die ik deed of at, maar in ons leven houden we al zoveel rekening met anderen dat het wel eens een bevrijdend gevoel is om dat niet te moeten doen.
Al moet ik toegeven dat ik ook veel had aan Bjeurn die thuis zat te supporteren en die me deze ervaring helemaal gunde.
Nog een kleine evaluatie
- In totaal reed ik 280km met meer dan 2000 hoogtemeters. De eerste dag reed ik 108 km en eigenlijk vind ik dat net te ver omdat er dan weinig tijd overblijft voor de rustpauzes, 80 à 100 km vind ik voor mij feitelijk ideaal (afhankelijk van de moeilijkheid van de route).
- Mijn route stelde ik samen met afstandmeten.nl en ik zou hem zo opnieuw doen. Al ga ik volgende keer eens proberen te plannen met komoot.com want dat schijnt ook zeer handig te zijn.
- Mijn garmin touring Edge liet me regelmatig in de steek, maar ik vermoed dat dit lag een een slecht routekaartje dat ik erop had geïnstalleerd. Ik ben nog steeds zeer tevreden van mijn garmin al schijnt de Wahoo Elemnt ook zeer handig te zijn (en leesbaarder bij fel zonlicht)
- Ik was tevreden over mijn paklijst, al maakte ik enkele kleine foutjes, ik had minder kleding kunnen meenemen maar meer technische kledij (merino of sneldrogende zaken ipv katoenen T-shirts) en ik was uiteindelijk héél content dat ik besloten had om een extra fietszak mee te nemen, zodat ik niet altijd moest proppen in mijn zakken. Vooral als je gaat winkelen is wat extra ruimte wel handig.
- Ik denk dat ik echt geen aanleg heb voor zadelpijn, want ik reed 280km op een onbekend zadel en ik ben daar niet voor gestraft.
- Het 2 persoonstentje is comfortabel voor 1 persoon maar lijkt me klein voor 2 personen. Hoewel de tent vrij hoog is voor een trekkerstent kon ik net niet helemaal rechtop zitten, voor mij mocht ze net 5cm hoger zijn, oftewel een heel pak lager maar dan ook een héél pak lichter.
- Mijn powerbank heb ik niet gebruikt en feitelijk de zonnepanelen ook amper (want er was niet zoveel zon), ik laadde mijn gsm ofwel op op de campings en ook aan de oplader aan de dynamo, ik was daar trouwens zeer content van (al moet je daarvoor wel 15km/u rijden, een dag met veel hoogtemeters is dus niet zo geschikt om op te laden). Toch zou ik volgende keer de powerbank toch meenemen want gemoedsrust is ook belangrijk, wat zou ik immers doen zonder mijn telefoon … geen foto’s en geen verhaal.
- Ik plan (ooit eens) een reviewpagina te maken van al mijn gear, want ik vind dat ook plezant om te kijken bij anderen wat ze gebruiken en waar ze content van zijn, of wat de nadelen zijn. Er gaat niets boven eerlijke reviews!!!
- Wat ik stiekem leuk vind aan reisjes als deze, is dat ze bijna niks kosten (eens je het materiaal hebt natuurlijk). Ik gaf €52 uit … tot we in Keulen aankwamen!!! En daar gingen we 2 keer eten en gebruikten we het openbaar vervoer en klokten we uiteindelijk af op €250.
- Een solofietsreis is zeker voor herhaling vatbaar, het is een plezante extra maar geen must. Voor wie eraan zou twijfelen … de gezinsvakanties zijn voor mij nog altijd het belangrijkste.
De aankomst in Keulen
Afstand 20km – Hoogtemeters 33 – Overnachting Campingplatz der Stadt Köln
Nog 20 km moest ik de laatste dag fietsen tot Keulen en daar zou ik Vic, Liv en Bjeurn treffen op de camping in Keulen. Ik had nog de tijd voor een uitgebreid ontbijt met zicht op het meer waarbij ik me even in Zweden waande, een meer met een strandje en picknickbank en verder helemaal omgeven door bos, enkel het ontbreken van een steiger liet vermoeden dat ik elders was.
Ik had verwacht dat de laatste 20 kilometer van de rit wel minder mooi zouden zijn vermits ik in meer verstedelijkt gebied kwam, maar ik verschoot nog van de route die grotendeels verkeersvrij was, Duitsland is feitelijk ook wel een tof fietsland.
Héél ruim op tijd kwam ik op onze camping aan, zodat ik nog genoeg tijd had om onze citytrip Keulen wat te plannen en me wat voor te bereiden op het weerzien met mijn man en de twee ruziemakers.
Geen gewone tent voor ons dit keer maar een daktent op onze auto !!! En zo sliepen Liv en Vic op de auto en Bjeurn en ik erin. Plezant, zeer plezant !!!
In Keulen spraken we nog af met een Italiaanse vriendin die we verleden jaar leerden kennen en die nu verhuisd was naar Keulen. Ik blijf het een wondere wereld vinden, de wereld van het internet, want zonder instagram hadden we elkaar waarschijnlijk nooit meer gezien.
Voorts heeft Keulen mijn hart niet volledig weten te veroveren, maar we hebben de beroemde Dom gezien, we hebben worst gegeten en rondgewandeld in het Belgische kwartier en in de oude stad. We hebben het wel jammer genoeg niet horen donderen, maar het heeft wel gigantisch hard geregend, natuurlijk net toen wij op een terrasje aan het eten waren.
Bijna bracht ik een flesje Eau De Cologne mee, die me zo herinnert aan mijn meter die ons vroeger altijd een zakdoekje gaf besprenkeld met wat van haar Eau De Cologne, ook waren we ongelooflijk gecharmeerd door de winkel van Victorinox met alle soorten zwitserse zakmessen … tja, dat heb je met trekkers.
Het straatentertainment wist ons te charmeren, we zagen we een gigantische tekening van een ijsbeer op een smeltende ijsschots, maar het grappige was dat de kunstenaar zo blauw zag als zijn tekening door al zijn krijt en er was een straatkunstenaar die gewoon landsvlaggen op de grond tekende zodat je geld kon leggen op het land van keuze, simpel idee maar slim gezien was want hij haalde veel geld binnen. Ook stond er een groep mensen van “Anonymous for the Voiceless” op het plein, met allemaal gruwelijke dierenbeelden bv. over kipkwekerijen waarbij de kleine haantjes worden getrieerd en vermalen, …. De kinderen waren onder de indruk en Bjeurn blijkbaar ook want hij heeft zich voorgenomen om binnenkort eens een vegan week te organiseren, waarbij hij de menu zal opmaken en de inkopen doen. Ik ben eens benieuwd hoe dat ons zal afgaan, ik verwacht bij mezelf vooral een gemis aan yoghurt.
Het is plezant om een fietsreisje af te ronden met een citytrip, maar het is wel zonde om een citytrip te doen op een zondag, zeker als je in de vitrine van een gesloten winkeltje een ketting tegenkomt die als 2 druppels water op je man lijkt.