Meerdaagse hike in eigen land … de Eislek Trail
Dit weekend stond al maandenlang in onze agenda, als onze kinderen op scoutskamp waren zouden Bjeurn en ik een weekend gaan hiken en onderweg slapen in een hammock, slapen in een hammock stond immers al een tijd op mijn bucketlist en Bjeurn is een ervaringsdeskundige !!! Ik koos voor de Eislek trail, een trail die wel mooi moest zijn want in maart liep ik in die regio een trail run en toen dacht ik constant “Had ik mijn tent maar mee”.
Vrijdagavond – De kop eraf – 2,5km
Vrijdagavond na het werk pakten we onze rugzakken in, 11kg voor mij en 16kg voor Bjeurn. Ik vind het ongelooflijk hoe snel een rugzak zwaar wordt, want veel hadden we niet mee maar als je eten, drank, kook- en kampeergerief moet meenemen dan kan je daar precies moeilijk onderuit. Alhoewel het gewicht me nog steeds veel lijkt als ik een kleine rekensom maak (2 rugzakken van 2kg, 4l water, 2l melk, 2 hammocks van elk 1kg, 2 tarps van 1kg, 2 slaapmatjes van 500g, 2 slaapzakken van 900g, een gamel, gasvuurtje en gasbidonneke, mokka-express, 2koplampen, noodmaaltijden, muesli, fruit, koeken, tandenborstels, deo, zonnecreme, powerbank, regenjas, windstopper, geen lange broek maar een legging als gouden tip van Lobke … )
Toen alles ingepakt en gewogen was vertrokken we naar Houffalize, waar we onze auto achterlieten aan de gratis parking nabij het TEC depot. We kwamen daar pas aan toen het al donker was, dus met een zaklamp op ons hoofd begonnen we aan onze trail. Ik moet zeggen dat ik er toen niet zo scheutig op was om ergens een bos in te trekken en mijn hangmat daar in het donker op te hangen, de eerste koplamp begaf het trouwens al na 5 minuten en toen was er nog maar één. Na 2,5km stappen zagen we een geschikt bos op een 200tal meter van de weg, ik ben blijkbaar soms nogal ne schrikschijter en ik heb altijd schrik dat ik per ongeluk op een everzwijn ga stappen, dus ik was zeer content dat Bjeurn erbij was en ik gewoon in zijn voetsporen kon treden. Eens in het bos aangekomen voelde ik gelukkig dat het goed was, dit was een rustig plekje waar niemand zou passeren en ik met een gerust gemoed in de hangmat zou slapen, en de eventuele everzwijnen die konden dan gewoon onder me door lopen.
Een hangmat ophangen is dus ook helemaal niet zo moeilijk, gewoon je hangmat met touwen aan 2 bomen strikken, je matje erin schuiven, er een touwtje boven hangen waar je je hangmat kan aan opspannen en waar je ook een shelter kan over hangen. Die shelter is misschien wel iets minder romantisch, maar wel handig bij de regen die misschien voorspeld werd en ook een bescherming tegen de wind, koude en condens.
Ik heb echt zalig geslapen, een hammock is net een coconneke waar je veilig in ligt, mijn nieuwe donzen slaapzak met comforttemperatuur 0°C heeft waarschijnlijk ook bijgedragen aan mijn goede nachtrust … geen koude nachten meer voor mij !!!!
Enfin … de kop was eraf … eerste nacht in de hammock was zeer geslaagd.
Zaterdag – Vallende sterren – 24km
Eigenlijk waren we al moe op weekend vertrokken (de tol van een kinderloze week) en ’s morgens sliepen we tegen onze verwachtingen in tot 8u. Ontbijten deden we in de zon, die we vonden op een bergtop en even hadden we het gevoel van alleen op de wereld te zijn … geen huizen, geen elektriciteitspalen in het zicht, tot een jong katje zich bij ons vervoegde. Onderweg zagen we trouwens nog een hazelworm, veel beversporen, een eekhoorn, roofvogels, maar verder niets spannend … altijd jammer als we geen hert spotten en deze keer konden we dat niet op de kinderen steken.
Deze etappe liep langs de oostelijke en nog zeer ongerepte Ourthe, langs de samenvloeiing van de oostelijke en de westelijke Ourthe, langs het stuwmeer van Nisramont (met café) tot aan het plateau van Nadrin, en bij momenten was het pittig stappen want behoorlijk wat hoogtemeters. Onderweg kruisten we ook trailrunners die bezig waren aan een wedstrijd van 50km (trail des fantomes blijkbaar), de regio moet schijnbaar populair zijn voor trailruns. Zielige afsluiter van de trailrun, op een bepaald moment kwamen we de persoon tegen die alle bewegwijzering weghaalt, en 10 minuten nadien volgde er een eenzame loper die vroeg of wij wisten hoe het parcours liep, want hij vond de bewegwijzering niet meer. Ondanks onze goede uitleg besloot hij toch om een taxi naar de finish te nemen (misschien een wijze beslissing want volgens mij was het een deelnemer van de 33km die per ongeluk op het parcours van de 50km was verzeild geraakt).
Ondanks het voornemen om er een luxetrip van te maken en op restaurant te gaan eten, belanden we in Nadrin toch in de frituur, we kwamen er immers veel te vroeg aan en we hadden geen zin om te wachten tot 19u wanneer de restaurants open gingen, maar we vonden wel nog een klein winkeltje waar we een fles wijn (met draaistop) konden kopen. Er zat ‘s avonds geen kampvuur in (een algemeen verbod want het is veel te droog), maar een fles wijn is een mooie troostprijs.
Een plekje voor de nacht was gemakkelijk gevonden, na Nadrin kwamen we terug in de Ourthevallei en daar zijn de mogelijkheden legio … we beslisten om even van de route af te wijken te wandelen naar het stukje land waar de Ourthe een U-turn maakt, een plek met het minste kans om toevallige passanten te ontmoeten.
Het was net warm genoeg voor een plons in de Ourthe, een big wash is sowieso aangenaam na een dag stappen en zweten en daarna lieten we ons opdrogen aan de lucht op een rots in het water, want een handdoek hadden we natuurlijk niet mee. Deze keer installeerden we de hangmatten zonder de tarp erboven, wij wilden immers vallende sterren zien. Uiteindelijk spendeerden we onze avond op onze rots in de Ourthe, zolang het licht was verbaasden we ons over de vissen die nu en dan uit het water sprongen en eens het donker viel zagen we nog enkele vallende sterren. Ik probeerde daarna vanuit mijn hangmat nog wat vallende sterren te spotten, maar het was onmogelijk om mijn ogen voor langer dan 10 seconden open te houden, toch was het wel echt ferm om de sterrenhemel te zien telkens als ik even wakker werd.
Zondag – De dag van de pijntjes – 18km
De nacht was koud, althans voor Bjeurn die in een slaapzak met kapotte rits slaapt, ik ben wederom zeer content van mijn nieuwe exemplaar, want meestal ben ik de kouwelijke. Maar slapen zonder tarp boven ons zorgde toch voor meer condens, we merkten dat ons slaapgerief vochtiger was dan de nacht voordien. De dag zelf beloofde wel warm te worden, tot 27°C, ik was héél dankbaar voor het schaduwrijke parcours en de wind op de heuvelrug. Al snel komen we aan op de Keltische site van Cheslé, wauw weer een geweldige plek, ideaal ook om een tent te placeren. Daarna hadden we de indruk dat we maar bleven stijgen en zelfs als we dachten dat we boven waren, dan stegen we nog verder … met schone uitzichtpunten als beloning. Op momenten deed de wandeling ons wat herfstig aan, ik had me al laten vertellen dat de bomen door de droogte hun bladeren al afgooien en dat was nu duidelijk zichtbaar.
Uiteindelijk kwamen we aan in La Roche waar we ons direct placeerden op een terras in de schaduw, héél veel rondwandelen hebben we daar niet meer gedaan, de tweede wandeldag was immers ook de dag van de pijntjes en alhoewel we geen blaren hadden deden onze voeten toch wel zeer, volgens Bjeurn hoort dat er gewoon bij en moet je dat accepteren.
Slechts 1 bus reed er op zondag tussen La Roche en Houffalize, we begrepen waarom want wij waren, naast de chauffeur en een andere TEC medewerker, tevens de enige mensen op de bus.
De evaluatie
Ik snap dat deze trail de populairste is in de ranking van trekkings.be, héél ongerept, weinig bewandeld maar ook zeer goed voorzien van zit- en picknickbanken. De route zelf is afwisselend tussen Ourthe en plateau’s en bevat meerdere perfecte wildkampeerplekjes alsook geschikte plekken voor een kampvuur, al waren kampvuren nu ten strengste verboden door de extreme droogte, jammer wel want hout was er genoeg te vinden. Hoewel we dit zeker met een tent hadden kunnen doen bood de hangmat ons extra vrijheid, waar je voor een tent een vlak stuk effen ondergrond nodig hebt hadden we nu genoeg aan 2 bomen en die zijn er genoeg. Ik wil niet zeggen dat de wandeling technisch was, maar toch wel pittig en steil bij momenten, wandelstokken zijn geen noodzaak, maar zeker aan te raden.
Dit was zo plezant dat we de besloten hebben om hier een jaarlijkse traditie van te maken, een outdoor weekend wanneer de kinderen beide op scoutskamp zijn, ik kijk nu al uit naar de volgende editie (die niet persé een hike moet zijn)!!!
Praktisch
- Route: Escapardenne Eislek trail etappe 4 (23km) en etappe 5 (18km) tussen Houffalize en La Roche-en-Ardenne
- GPX-coördinaten: te vinden op bovengenoemde site (bij virtueel parcours)
- Start: Houffalize waar we de auto achterlieten op de gratis parking aan het TECdepot (Avenue de la Gare)
- Overnachting 1: In de bossen van Houffalize nog voor het oversteken van de A26
- Overnachting 2: Achter Nadrin, waar de route terug aan de Ourthe komt, op een stuk land omsloten door de kronkelende Ourthe waar zeer weinig passage is
- Einde: La Roche-en-Ardenne waar de de TEC bus 15/2 naar Houffalize namen (rijdt op zondag slechts 1* per dag)
- De hammocks: de Travel Hammock en de Frontline Hammock van het merk DDHammock
Random Snippets #24
BINGEWATCHER – Hoewel ik ‘The Handmaid’s tale’ en ‘Casa de Papel’ super goede series vond ben ik opgelucht dat ik eindelijk alle afleveringen gezien heb. Ik stop even met het bingewatchen … dat ik verslavingsgevoelig ben heeft ons Netflixabonnement wel aangetoond.
VAKANTIE – Het feit dat onze Schotlandreis erop zit, wil niet zeggen dat er deze grote vakantie geen goede vooruitzichten meer zijn. Ten eerste is er binnenkort al een kindvrije week als de kinderen op scoutskamp zijn, en dat is ook al héél plezant, en voorts staat er nog een weekend ardennen met Bjeurn gepland waar we gaan slapen in hangmatten (eens iets anders dan in een tent, auto of daktent), ga ik met de kinderen en ander goed gezelschap nog eens kamperen in de omgeving met Esneux en is er ook nog een oudscoutskamp.
UKULELE – Over dat oudscoutskamp, dat is de rechtstreekse trigger voor het volgende puntje. Blijkbaar heeft Bjeurn verteld dat ik mijn ukulele ga meenemen … ge weet wel, die kleine gitaar met 4 snaren die we kochten op onze Tour d’Europe en waar ik nadien amper nog op gespeeld heb. Wel, ik ben maar aan het oefenen geslagen want ik wil me daar niet compleet belachelijk maken, wat ik toch wel zal doen want op 2 weken word je natuurlijk geen entertainende kampvuurspeler.
Maar ineens was ik toch weer volledig in de ban van mijn ukulele en dat komt helemaal door de The Ukulele Teacher op youtube, het was lang geleden dat iemand me nog zo enthousiast over iets heeft gemaakt. Ondertussen heb ik ook al een goede site en app gevonden waar ik de tabs vind die The Ukulele Teacher me dan leert spelen. Héél verslavend, zo verslaven zelfs dat ik ik vergeet ’s avonds de snoepkast te plunderen.
OPERATIE TERUG IN DE BROEK – Niet héél succesvol, alhoewel ik vind dat mijn nieuwe eetgewoonten dat wel zijn, veel meer groentes en soep en als gevolg minder koolhydraten. Ook doe ik aan ‘uitstellen van de zonde’, dan mag ik bijvoorbeeld wel bier drinken, maar begin ik met water, zodat ik op het einde van de avond 2 biertjes in plaats van 4 heb gedronken. Maar enfin, nog niet echt veel resultaat te zien op de weegschaal en nog steeds geraak ik niet in mijn jeansbroeken … als iemand me zou vertellen dat ze allemaal simultaan gekrompen zijn, ik zou het bijna geloven. Van een marathontraining val ik trouwens ook niet af, het zit anders, ik probeer net om tijdens de marathontraining af te vallen tot marathongewicht, 2 kg minder staat voor 7,5 min sneller.
Ik heb me echter voorgenomen om me mijn nieuwe eetpatroon toch te behouden en me er niet al te druk meer in te maken en dit desnoods als een excuus te zien om nieuwe broeken te kopen, want van een kast vol broeken waar ik niet in kan word ik ook niet gelukkig.
MARATHON – Over die marathon in Eindhoven gesproken, of ik deze ga lopen is zeer twijfelachtig. Ik was bij het inschrijven vergeten dat ik eigenlijk helemaal niet graag loop in de zomer en zeker niet in deze zomer. Op de meest onmogelijke uren moeten lopen en het dan ook nog te warm hebben, dat is niet goed voor mijn motivatie. Voorlopig train in gezapig verder en beslissen doe ik later wel, de hotelreservatie kan alvast kosteloos worden geannuleerd, dat zocht ik al op. Geen (zelfgelegde) druk op mijn schouders, zo heb ik het het liefst.
Mijn nieuwe marathonschema heeft trouwens ook een pak meer intervaltrainingen dan het schema dat ik voordien gebruikte, mijn motivatieproblemen hebben daar misschien ook wat mee te maken want ik hou niet zo van interval (maar wel van schema’s)
NAAIEN – Een hele tijd geleden heb ik besloten dat mijn naaihobby voorbij was, ik heb dat héél graag gedaan zolang de kinderen klein waren en geen eigen mening hadden en de kleertjes snel ineen staken want ritsen en zakken waren allemaal niet nodig. Maar nu zijn de kinderen niet enkel kritischer, maar ze zijn ook groter en flinker. Ze doen geen middagdutjes meer en ik ben niet meer aan het huis gekluisterd en nu spendeer mijn tijd liever aan andere zaken … buiten.
Liv had me echter goed liggen, ze wil persé verkleed gaan als Hermelien (van Harry Potter) op scoutskamp en ze wil een kostuum dat exact hetzelfde is als hetgene van Hermelien … en ik moest voor ‘het gewaad’ zorgen. Ik was niet geneigd om daarop in te gaan, maar nadat ik zag hoeveel tijd en energie al in haar das had gestoken besloot ik dat dat ook beloond mocht worden, en zo gingen we naar de stoffenwinkel en kochten we stof voor een gewaad en voor een vikingkostuum (Vic de viking). Mannekes toch … stof is er zeker niet goedkoper op geworden, ik had op slag spijt dat ik niet gewoon iets op internet had besteld. En dat gevoel werd nog sterker toen toen ik de 3,5m dure stof die ik gekocht had uitpakte en zag dat er helemaal in het midden van de lap een cirkel was uitgesneden. Ik dacht een moment dat mijn kinderen dat gedaan hadden, maar die zouden alvast het verstand hebben om aan de zijkant te knippen, trouwens het was een perfecte cirkel en zo nauwgezet zijn ze niet, het moest dus zo van de winkel gekomen zijn. Uiteindelijk viel het allemaal nog wel mee, niets wat wat creativiteit en een extra naad niet kan oplossen, maar mijn liefde voor het naaien is alvast niet opgewakkerd.
Aardbeiengazpacho
Zo heet buiten, dit is echt mijn weer niet !!!
Ik moet al om 6u opstaan om te kunnen gaan lopen, als ik later vertrek kom ik gegarandeerd gefrustreerd terug thuis en zie ik die marathontraining helemaal niet meer zitten.
Op het werk heb ik een buro zonder airco die vanaf 14u in een sauna verandert.
Ik fiets te traag om verkoeling te krijgen en als ik na het werk thuiskom in een warm huis, moet ik eerst nog een half uur bekomen.
De kinderen slapen niet goed meer en staan ’s avonds constant beneden met de meest onnozele excuses; wondjes die ineens verzorgd moeten worden, …..
Maar … deze aardbeiengazpacho is echt wel mijn nieuwe favoriete soep voor deze hete dagen.
De soep werd relatief gesmaakt door de kinderen, ik mocht ze zelfs nog eens opnieuw maken maar dan wel met tomatensap dat niet op voorhand gekruid was. Nu was het net straf voor de kinders, maar voor mij net perfect.
Dit is een receptje dat een grote kans heeft om hier thuis een klassieker te worden, ook ideaal trouwens als tussendoortje op mijn warme werk. Het recept bestaat uit verschillende stappen die voor mij kunnen weggelaten worden, het laten trekken van de gesneden ingrediënten alvorens te blenden (wat ik nu wel deed, maar volgende keer eens ga skippen uit curiositeit) en het zeven van de soep, dat laatste vond ik maar zonde van die gezonde vezels die dan verdwijnen.
Aardbeiengazpacho (4-6 personen en enkele uren op voorhand te bereiden)
- 500 g aardbeien
- 1 teentje look
- ½ ajuin
- ½ rode paprika
- 1 komkommer
- 4el witte balsamicoazijn
- 125 ml olijfolie
- 250 ml tomatensap (om te drinken)
- Peper en zout (niet nodig als je gekruid tomatensap gebruikt)
- Pel de ajuin en look en hak fijn
- Schil de komkommer en snijdt in blokjes
- Verwijder de zaadlijsten en snijdt de halve paprika in blokjes
- Hou 2 aardbeien apart voor de afwerking, doe de rest van de aardbeien (met steeltje) samen met de komkommer, paprika, ui, look, balsamicoazijn en olijfolie in een kom (als je stap 5 overslaat doe je dit rechtstreeks de blender in)
- OPTIONEEL: Prak alles grof, dek de schaal af en zet 2u koel zodat de smaken zich vermengen
- Pureer de mengeling daarna in de blender tot een soep
- OPTIONEEL: Giet de soep door een zeef en duw met een lepel zoveel mogelijk puree door de zeef
- Roer het tomatensap door de soep en kruid met peper en zout
- Zet de soep in de frigo tot hij koel is
- Verdeel de soep en garneer met stukjes aardbei
Dit recept komt uit de Kook van augustus 2018 (het boekje van de spar)
Huiswaarts
Overnachting: Bowfield Farm camping in Durham
Het was een prachtige reis, maar de trip huiswaarts duurde me heel lang. Onze ferry legden we vast voor zaterdag 17u25 en vrijdagmorgend begonnen we al om 8u30 te rijden. Moesten we niet langs alle kanten worden aangevallen door muggen, midges en andere prikbeesten dan hadden we nog idyllisch ontbeten aan het strand maar dat was nu geen optie. 1100 km was het vanaf ons plekje aan de Ben Hope tot aan de ferryhaven in Dover.
Dat bleken 1100km die allesbehalve vlot zouden rijden.
Grappig vond ik het feit dat de kinderen in plaats van films te kijken op onze schermkes een boek verkozen. Liv op de gsm van Bjeurn en Vic op de e-reader die de vakantie wel overleefde. Paniek, paniek toen deze ineens ook crashte, gelukkig geen kapot scherm maar wel volledig te herinstalleren en alle Harry Potter boeken verdwenen. Gelukkig konden we met onze gsm een hotspot maken om de registratie opnieuw te doen en staan de boeken op onze dropboxaccount zodat we deze konden downloaden en via onze gsm op het SD kaartje kopieren. Als per toeval gebeurde de crash net nadat ik online een nieuwe kobo had besteld ter vervanging van onze andere, een bestelling die ik me al beklaag.
Vrijdag was ook mageren Hans, niet de moeite gedaan om te gaan winkelen dus alle resten werden opgegeten (wat ook eens niet slecht is). Het avondmaal was Burgerking in een wegrestaurant, een plaats waar volgens mij niemand vrolijk wordt, iedereen slecht gezind en moe van de hele dag in de auto te zitten. Om 19u was het wel geweest en stopten we aan de dichtsbijzijnde camping, een beetje teleurgesteld want we waren bijlange niet zo ver gevorderd als we hadden gehoopt.
Maar gelukkig was de camping wel een voltreffer, feitelijk gewoon een leuke boerderij waar Liv van schapen-, geiten- en paardenfluisteraar kon spelen, waar Vic in een boom klom en er niet meer uit geraakte en waar Bjeurn en ik nog eens konden douchen, eens nen echten douche met goed warm water en geen drukknop waar we elke 20 seconden moesten op drukken, wel een licht dat automatisch doofde terwijl we onder de douche stonden zodat we verder in het donker moesten douchen.
De avond sloten we af met regen en schuilen deden we met zijn allen in onze koffer met een gezelschapspel dat weer niet gezellig eindigde.
Dag 2 moest er nog meer dan 500 km gereden worden tot Dover en dat was een zeer enerverende rit vol file. Gelukkig waren we belachelijk vroeg vertrokken en zijn we al helden in het snel vertrekkensklaar staan. Minder dan 25 minuten duurt het om op te staan, ons om te kleden, naar toilet te gaan, alles in te pakken, de zetels terug recht te zetten, de koffer te vullen met onze bagage die op de bestuurders- en passagierszetel staat en de tent weer op te plooien … en dat zelfs in de regen.
Wat deze dag voor mij een pak beter maakte dan die van gisteren was mijn lumineuze idee om via de Lidl te passeren, wat een heerlijke winkel voor comfort food, goei koffiekoeken als ontbijt, nog wat snoeptomaatjes, radijzen, appels en komkommer om het gezond te houden en voorts ijskoffie (als snel alternatief voor de warme variant), cola om wakker te blijven tijdens de rit, pizzabroodjes en pistolets met kaas voor ’s middags, chocolade en straciatellayoghurt voor tussendoor, sushi en een koude pastamaaltijd met feta en halfzongedroogde tomaten als avondeten op de ferry. Niet alles is opgeraakt maar het gedacht dat het op grijpafstand in de auto lag was al veel waard.
Deze keer werden de schermkes en de DVD’s wel gebruikt tot ook deze de geest gaven, ik veronderstel dat deze niet vervangen zullen worden en dat er tegenwoordig andere alternatieven zijn.
Hoewel we belachelijk vroeg vertrokken waren, was het onderweg echt nog wel spannend of we er tijdig zouden geraken, dat lukte uiteindelijk nipt maar de boot bleek ook bijna een uur vertraging te hebben.
Voila … onze reis is weer ten einde en het was zeer de moeite, misschien wat te kort, maar dat is het altijd.
Een roadtrip is weer eens een ander concept, plezant maar toch hebben we onze fietsen wel gemist. Gek ook want als we thuis zijn (we zijn net van de ferry) hebben we bijna 3500 km gereden op 2 weken tijd, dat is evenveel als normaal op 2,5 maand.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
De dappere duo’s beklommen een munro
Overnachting: wildkamperen op een strand aan Loch Hope aan de voet van Ben Hope
Het was eigenlijk Bjeurn zijn wens om in Schotland een munro te beklimmen, een munro is een berg van meer dan 3000 feet, ofwel 914,4 meter, gelukkig voor Bjeurn gingen wij nogal snel in zijn verlangen mee.
Ondanks onze beperkte toegang tot internet slaagde Bjeurn er toch in om een vergelijkende studie te maken om zo de meest geschikte munro in de buurt te bepalen en dat werd de Ben Hope, die met zijn 927m de meest noordelijke munro van Groot-Brittanië is.
En zo stonden we op de morgen van de warmste dag van onze vakantie, waarop er wel 24°C werd voorspeld, aan de voet van de Ben Hope, gelijk echte met onze wandelschoenen, onzen buff en onze wandelstokken.
Bjeurn, de enige die al wat ervaring heeft met het beklimmen met bergen, droeg de proviant, maande ons aan om geregeld te drinken en gaf ons tips. Zigzaggend in slang naar boven lopen bijvoorbeeld, dan is de weg misschien wel wat langer maar minder steil. Vic, de leider, deed het echter op zijn manier, in 1 rechte lijn naar boven.
De wandeling verliep weer in normaal scenario … bij aanvang een flinke Liv en klagende Vic en wanneer we bijna aan de top waren een vermoeide Liv en een Vicje die dolenthousiast en gemotiveerd richting top ging.
Maar eens aan de top waren we allemaal trots op onze prestatie en genoten we van een spectaculair zicht, content dat we dit op een heldere dag konden doen.
Als we naar beneden wandelden merkten we nog maar eens dat dit toch wel een ferme prestatie was.
De beloning was een zwembeurt aan het Loch Hope, aan de voet van onze berg.
Daar viel iedereen weer in zijn stereotypen, Vic die zo graag wilde zwemmen bleef liever aan de kant om een zandkasteel te maken.
Uiteindelijk vonden we het daar zo perfect dat we besloten daar te overnachten, wat koken, frisbeeën, kampvuur .. klinkt bijna te magisch voor een laatste avond in de Highlands.
En dat was het ook een beetje … toen de wind ging liggen hadden we nog eens last van de midges, dat was trouwens al lang geleden. En ondanks onze netjes en antimidgeszalf wonnen ze het van ons. Om 22u sloten we uit pure miserie de avond af.
Praktisch
- De wandeling tot aan de top van de Ben Hope was een kleine 9km (heen en terug) en we deden 881 hoogtemeters. Alhoewel de afstand zeer goed meeviel, was het best wel pittig.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Wandelen in Durness
Overnachting: camping Durness
Aangekomen in Durness (waar John Lennon als kind zijn vakanties doorbacht) bereikten we meteen ook het meest Noordelijke punt van onze reis. Tot mijn spijt zullen we niet in John O’ Groats geraken, ik vraag me nog steeds af waarom we slechts 2 weken vakantie ingepland hebben.
Veel meer valt er in Durness niet te doen als te wandelen en in de voormiddag doen we een wandeling langs Smoo Cave. De grot is wel tof maar de wandeling viel tegen … we hebben al zoveel mooie wandelingen hier gedaan dat wij verrast willen worden en dat was niet het geval.
Op vraag van Vic die graag kinderen wou ontmoeten om mee te voetballen installeerde we ons op de camping.
Ik was feitelijk heel moe, slecht geslapen de nacht voordien door de vele wind. Wind en een daktent is geen ideale combinatie, dan begint er alles te flapperen en wind te pakken. Moest het mooi weer geweest zijn dan hadden we gegarandeerd wat gelummeld op de camping of op het schone strand. Het was echter fris, winderig en regenachtig, dus er zat niet veel anders op de weer te gaan wandelen.
Deze wandeling van aan de camping tot aan Balnakeil beach en dan tot aan het hele uiteinde van het schiereiland was wel weer verrassend en super schoon. Weer eens wat anders dan we gewend waren met zijn hoge kliffen en duinen, zijn prachtige stranden, velden waar er vogeltjes (zwaluwen?) in grote groepen rond de koeien zaten en in groep opvlogen als we nabij kwamen om dan een andere koe uit te kiezen.
We wandelden tot het militair terrein dat (net als cape Wrath aan de overkant) afgesloten was omdat er in juli en augustus volop geoefend en gebombardeerd werd.
Tegen het eind van deze wandeling hadden 13km afgelegd en had Vic 4 zakken vol wol van de schapen verzameld. De kinderen waren in topvorm, grappig dat Vic altijd met veel gezaag begint en dolenthousiast eindigt. Toen we zagen dat ik al 35 000 stappen had vandaag stelde hij zelfs voor om nog 5km met mij te gaan wandelen tot ik aan 40 000 zat (want dan krijg je een digitale badge van Garmin).
Als beloning zouden we op restaurant gaan, dat hadden we wel verdiend. Het enige restaurant van het dorp zag er wel gezellig uit en er stond genoeg ongezonds op de kaart om iedereen content te stellen, bummer dus toen ze volzet bleken en wij nog moesten gaan koken. Dat is iets dat we onze kinderen proberen te leren, dat je niet alles kan voorspellen en dat een dag niet altijd loopt hoe je hem plant, en vandaag was weer een illustratie .. enfin, Liv was maar een beetje boos en teleurgesteld en ze zette zich er heel snel weer over.
De camping is drukke maar mooi gelegen camping aan de zee met allerlei soorten volk, zo staan er 4 daktenten op een gewone auto, op een camionette en op een SUV. Naast ons staan jongeren die niet van het campeertype lijken volgens Liv, maar van plan lijken om goed te feesten. Ze lieten hun motor de hele avond draaien tot ik hen uiteindelijk vriendelijk vroeg om deze af te zetten wanneer de kinderen naar bed gingen.
Onze overburen hebben een tipi met stoof in maar de meest originele zijn wel de 2 motards met elk een ieniemieni caravanneke achter de moto.
De douches waren heerlijk en ze hebben hier ook familiekotjes, precies zoals thuis, allemaal gezellig samen in de badkamer. Laten we dat maar koesteren zolang het nog duurt.
Het was weer een heerlijke dag, morgen trekken we weer verder Zuidwaarts en onze laatste actieve dag zal worden beloond met temperaturen van boven de 20°C.
Iemand vroeg ons naar foto’s vanuit de tent in plaats van vanuit de auto. Wel … de kinderen slapen altijd in de tent maar dit zijn al 2 views. Eigenlijk heb je vanuit de tent een beter zicht als vanuit de auto. Er zijn iers 4 ramen waaruit jij kan kijken en het leukste is dat je door de vliegenramen zelf niet gezien wordt.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Beware of the jellyfish
Overnachting: winderige wildkampeerplek aan de zee nabij Laxford Bridge
Vandaag was het kilometers malen, we willen morgen immers nog tot Durness geraken. De weg was weer schoon, schoner, schoonst.
Het weer was trouwens ook mooi, wel 17 graden, rokjeweer dus !!!
In Ullapool deden we inkopen, tankten we onze meer dan halfvolle tank nog eens vol (want je wil in de highlands niet zonder brandstof vallen) en gingen we op verkenning.
Toen we in Stoer passeerden zagen we een strand en wou Vic zwemmen, zo gezegd zo gedaan. Maar eens het zover was bleek er maar eentje in ons gezin, altijd dezelfde, warmbloedig genoeg om het water te trotseren. En ze zou het ook nog gedaan hebben ware het niet dat het water vol zat met kwallen. De Schotse kindjes speelden wel in het water maar met een thermisch pak dat een dubbele functie had, enerzijds om warm te blijven en anderzijds om te beschermen tegen de jellyfish. Bjeurn en ik vonden een warme steen beschut tegen de wind om ons tegen te vleien en de kinderen hielden zich dan maar bezig met kwallen vangen … ook heel fijn. Zo fijn dat we zelfs een flesje met stukjes kwal mee naar huis smokkelen.
In de auto delen we een playlist met de kinderen, vooral Vic staat hevig van Milan Knol en Lil’ Kleine … zijn muziekkeuze overheerst dus de playlist. Interessant.
Een kampeerplek zoeken was niet zo evident, hier zijn gewoon niet zoveel wegen, er zijn ook veel plaatsen waar wildkamperen verboden is en wij willen dan ook nog een tof plekje en ook graag alleen. Uiteindelijk is het ons toch nog gelukt om iets naar onze eisen te vinden, zicht op zee, alleen en niet te dicht tegen de weg, de wind namen we er maar bij.
‘S avonds sloten we af met een BBQ en enkele spellekes UNO. Dat laatste was Vic zijn keuze, ik was voorstander van regenwormen maar Vic houdt naar eigen zeggen niet van geluksspellekes.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Roadtrippen op de North Coast 500
Overnachting: ergens op de North Coast 500 aan Loch Tollie (nabij Poolewe)
- Roadtrippen … het ene schone zicht na het andere
- stoppen aan de passing places
- Schotse hooglanders (die je eigenlijk bijlange niet zoveel ziet als je zou verwachten)
- Bjeurn die een hooglander wou aaien maar niet wist hoe eraan te beginnen want hij wist niet waar zijn ogen waren
- schapen … niet verrassend maar we hebben er vandaag wel eentje over de vangrail zien springen dat was wel stoer
- zalmkwekerijen
- de geur van natte zweetsokken in de auto
- munro’s (bergen van boven 3000 feet … een dikke 900 meter), een hike met wandelschoenen die net niet droog genoeg waren
- weer dat op een bepaald moment zo warm was dat we spijt hadden dat we onze longsleeves aanhadden
- zonnecreme die we nodig hadden
- Chance met de wandeling die we vonden op de website “walk the highlands” namelijk “Aird Mhor and the Falls of Balgy”
- een hert dat zo dicht bij ons stond dat het ons bijna beet (zoals de uitdrukking die we veel gebruiken … ‘Waar is het zout?’ ‘Hier, het bijt u bijna’)
- watervallen … we bezochten ook de impressionante Victoria Falls. Niemand heeft me ooit gezegd dat Schotland het land van de watervallen is maar nog nooit zag ik meer watervallen dan hier
- bijna dankbaar zijn omdat een ereader stuk is omdat de kinderen, althans toch hetgene dat niet aan het lezen is eens aandacht voor de omgeving heeft
- stoppen aan een riviertje om met onze voeten in het water te gaan zitten en onze cola te koelen, alles kan en niets moet, het is een andere manier van reizen maar roadtrippen is best wel cool
- mijn haar dat ontploft is
- mooie weersvoorspellingen al is het moeilijk te geloven dat het in Londen 33°C is en dat wij content zijn met 16°C … al zou ik zeker niet willen wisselen,….
- Liv die hielp met koken bij gebrek aan haar ereader
- wildkamperen aan Loch Tollie en daar kennis maken met een lokale visser
- weer eens complimenten krijgen op onze Rode Duivels … die hebben ons echt wel schoon op de kaart gezet
- Room with a view en met bier … ik zou nergens liever zijn dan hier !!!
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
High in the Sky(e)
Overnachting: wildkamperen aan de kust van ❤Applecross❤
Het weer van vandaag konden we gerust guur noemen, toch hebben we ons programma niet aangepast (al vroeg ik me op een bepaald moment af of we het niet beter gedaan hadden).
We startten de dag met een bezoek aan Fairy Glen, een sprookjesachtig landschap nabij Uig (Isle of Skye), een tip die ik last minute nog van Lies doorkreeg. Ik moet zeggen, het was heel tof … Vic bedankte me zelfs dat we ernaartoe gegaan waren. Ik zal zelf ook nog een tip geven voor de campers, wildkamperen langs de weg is daar heel goed mogelijk en ook toegelaten. Wij hadden al bijna spijt dat we daar niet geslapen hadden maar het gevoel gewassen te zijn is anderzijds ook veel waard.
De volgende stop was de Quiraing wandeling, eveneens een tip van hier in de comments (dank u Anso) en een zeer gekende wandeltocht van het Isle of Skye. Ik had op de site https://www.walkhighlands.co.uk de gpx-file gedownload en die vertelde me dat het 6,8 km was. Toen we de wandeling begonnen stond er een felle wind vergezeld door miezerregen. Een landmeter die daar aan het werk was vertelde me dat dit typisch Skye is, soms leven we weken in een wolk zei hij, terwijl hij zich bijna verontschuldigde voor het slecht weer. Iets typisch aan de UK vertelde een collega die met een Engelse trouwde me ooit, het getuigt van goede manieren om je bij je gasten te verontschuldigen voor het weer.
Hoewel we de dappere duo’s zijn hadden we deze hike misschien beter niet aangevat. Het eerste deel verliep vlot, hoewel we direct doorweekt waren en door de mist al een deel van het uitzicht niet zagen. Toch konden we ’the needle’en ’the prison’ spotten (kijk maar naar waar mijn stokken wijzen), de ’table’ hebben we niet kunnen spotten maar die zoek ik dan wel eens op op het internet.
Maar het tweede deel van de hike ging omhoog naar de bergrug, waar we in volle wind en mist stonden. Op een bepaald moment had ik schrik dat de kinderen in de afgrond gingen geblazen worden of dat ik er eentje zou kwijt geraken in de dichte mist.
Ik was trouwens content dat ik de route in mijn gsm had staan, want soms zagen we gewoon het pad niet meer. Het grappige is dat onze kinderen helemaal verschillend reageren op zo’n situaties. Liv die altijd flink start met wandelen had het nu helemaal gehad en zag het echt niet meer zitten, enkel eten kon troost bieden. En Vic, die soms na 200m wandelen al durft klagen dat hij moe is die leeft op in zo’n miserabele situaties, al zingend en vrolijk roepend trotseerde hij de berg (altijd tof om hem zo te zien … en handig ook want als de mist te dicht zou worden dan kon ik nog op het geluid afgaan).
In elk geval, het tweede deel van de wandeling kwamen we ook geen andere wandelaars meer tegen. Enkel de laatste 1,5 km passeerden we 2 Amerikanen die de tocht hadden willen aanvangen maar die op hun passen probeerden terug te keren, niet evident zonder stokken op de zeer lastige tot modderpoel herschapen afdaling waar Liv ook al 2 keer gevallen was. Wij hadden onze wandelstokken (nog nooit zo content geweest als op deze wandeling dat ik ze meehad), maar zij hadden er dus geen mee en ze gleden gewoon constant uit, echt zielig.
Toen we eindelijk aan de auto waren, was iedereen nat tot aan zijn ondergoed. Op zo’n moment is een auto echt tof … blazers vollembak !!! We namen nog even een lifter mee (op zondag rijdt er blijkbaar maar 1 bus en dat was duidelijk want er waren veel lifters op de baan), maar toen we hem op zijn bestemming hadden afgezet kenden we helemaal geen schaamte meer. Broeken, sokken, schoenen … alles kreeg een droogsessie aan de chauffage. We waren content dat er nog een lange rit gepland was, terug naar het Schotse vasteland en Up to The Nord.
Nog even een toeristische stop bij Eilean Donan Castle (tip van Jeroen) om wat fotokes te nemen, jammer genoeg weet mijn telefoon ook wat van het vocht en zit er een waas in mijn fotolens.
Daarna voort naar Applecross. Onderweg viel ons op dat het meer bebost werd en minder toeristisch. De wegen waren net zoals de vorige dagen voornamelijk Single track roads, de banen zijn slechts 1 rijvak breed en op regelmatige afstand is er een passing place, een plaats waar 2 auto’s elkaar kunnen passeren. Gelukkig rijdt iedereen nogal hoffelijk en wordt er attent gewacht aan de passing places als er een tegenligger wordt gespot.
Met de weg naar Applecross zijn we aan de North Coast 500 gestart, 500 miles noordwestkust met scenary views, gekend in Schotland als een mooi alternatief voor de Route 66.
We startten met de Pass of the Cattle, de 3e hoogste en langst stijgende baan van de UK. Ik ben al niet zo’n held op de weg maar dit op een single road baan en met momenten zo in de mist dat we amper nog iets zagen, dat vond ik toch maar eng, gelukkig heeft Bjeurn daar geen last van. Jammer van die mist want zo mistten we wel al een deel van het fenomenale uitzicht. We zagen wel nog 3 herten en toen we (eindelijk) in Applecross aankwamen werden we begroet door enkele rendieren.
En zo stal Applecross meteen mijn hart, misschien ook wel omdat ik zo opgelucht was dat we er eindelijk waren. Maar sowieso is Applecross de max, tussen de bergen in een baai aan de kust gelegen en een charmant tankstationneke waar we nog eens voltankten.
Eten deden we nog eens op restaurant in The Junction, dat hadden we wel verdiend, we moesten trouwens de Haggis nog eens proeven, het nationale gerecht bestaande uit gemixt schapenhart, -lever en -longen gemengd met havermoutpap, ik moet zeggen dat het smaakte.
Uiteindelijk placeerden we ons, op aanraden van de man die ons bediende, op een rustig plekje aan de zee, we zijn hier niet alleen maar het is wel opmerkelijk rustiger dan op de vorige plaatsen waar we waren, misschien daarmee dat wildkamperen hier meer getollereerd wordt.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Skye trail
Overnachting: Camping Uig (Isle of Skye)
Vandaag leverde nog een mooie wandeling op tot Elgol langs het parcours van de Trail van Skye. We waren gewaarschuwd dat he technisch was, dat de passages smal waren en dat we moesten opletten om niet van de kliffen te vallen. Uiteindelijk viel het allemaal wel mee maar het was echt wel geen snel parcours, over de eerste 5km deden we 2,5 uur, waarna we wijslijk de wandeling inkortten tot een dikke 11km.
De wandeling liep door koeienweien en we kwamen net te laat om een schapenhouder zijn schapen te zien scheren. Hij vertelde ons dat hij dat liefst met de hand deed want elektrisch scheren liet te weinig vacht over en dan hebben de schapen het in de winter te koud. Ik heb maar niet gezegd dat hij niet de beste kapper was want die arme schaapjes hun kapsel trok niet op veel.
Er vond zich vandaag ook een drama plaats, onze kinderen lezen namelijk nogal heel graag en wij hebben ook 2 ereaders mee. Vandaag is er eentje gecrasht en ik vrees dat we deze niet meer kunnen reanimeren. Zware dobber voor Vic die net in de Harry Potters begonnen is en Liv die zelfs op onze tweedaagse haar ereader meesleurde en die zo graag leest, overal … aan tafel, op de schommel. Ze is vandaag toevalig net begonnen aan het schrijven van een boek, hopelijk leidt dat haar wat af.
Slapen doen we nog eens op een camping met douches … zeer slechte douches weliswaar maar een mens kan niet alles hebben.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Tweedaagse op Isle of Skye
Overnachting: Bothy in Camasunary (Isle of Skye)
Vanmorgen konden we uitslapen en wat rondlummelen aan onze, eigenlijk heel mooi gelegen, camping want pas om 13u30 konden we een ferry naar Skye nemen, blijkbaar moet je de ferries toch best op tijd reserveren. Wij deden het gisteren om 16u en dat is dus te laat als je de volgende morgen wil vertrekken.
Als je straatnaam die met een voornaam begint vraagt blijkbaar ook om vergissingen, vanaf nu zijn wij de familie Seranckxstroot.
Gisteren begon het te regenen en vroeg ik me even af waarom wij toch weer zo basic wilden reizen, maar vandaag bleef het, ondanks het dreigende weer en de lage wolken waar de bergen in verdwenen toch meestal droog en nog betrekkelijk warm, het enige nadeel is dat Schotland wel een pak minder fotogeniek is zonder de zon.
Op het programma stond een tweedaagse trektocht op het eiland Skye. Voor de kinderen hadden we op voorhand al een eigen rugzak gekocht zodat ze hun eigen slaapgerief en drinken konden dragen. Uit noodzaak, want zelf alles dragen is gewoon geen optie, ik verschiet er altijd van hoeveel gewicht we altijd meehebben, tent, eten, water, slaapgerief …
Maar uiteindelijk vonden onze kinderen het wel heel plezant en stoer om hun eigen gerief te mogen dragen. Ze kregen hun eigen camelbag, een drankje, wat koeken, noten, een stuk chocolade en een appel mee en dat motiveerde wel, zeker omdat ze zelf mochten beslissen wat ze wanneer op eten en drinken.
We hadden verwacht dat Skye heel toeristisch zou aanvoelen maar het eerste dat opviel was dat het heel ruimtelijk aanvoelde en we zagen al meteen veel geschikte wildkampeerplaatsen. Misschien ook omdat we onze tweedaagse in het zuiden gepland hebben waar het minder toeristisch is.
Het tweede dat opviel was dat er overal schapen liepen, ik denk dat ik nog nooit zoveel schapen zag als vandaag, naast de weg en op de weg. Volgens mij moet er toch regelmatig eens eentje aangereden worden.
Bjeurn plande onze hike in functie van een bothy. Bothy’s zijn afgelegen huisjes waar hikers gratis mogen overnachten. Vandaag stapten we naar zo een huisje in de hoop dat er nog plek zou zijn en dat we er zouden kunnen blijven slapen. Ver was het niet, we lieten de auto achter op een parking en stapten nog 4,5 km tot de bothy waar gelukkig nog voldoende plek was voor ons (voor alle zekerheid hadden we de tent ook mee maar dat bleek dus niet nodig).
Onze bothy is geweldig, gelegen helemaal afgelegen tussen bergen met bergrivieren en een hogergelegen Loch (een meer) en dat alles ook nog eens aan het strand, maw alles wat je in Schotland verwacht op 1 plek.
De bothy is wel heel basic, zo is er geen water, elektriciteit en toilet, maar wel een gezellige zitplaats met spellekes en een puzzel waar Vic en ik aan begonnen zijn en een grote slaapzaal geschikt voor 15 mensen.
Uiteindelijk slapen we hier met 10 personen, wij, 1 Zwitsers meisje en een Duits koppel die de Skye trail wandelen. Het Duitse koppel had er zich ferm aan mispakt, ze moesten per dag 20km afleggen volgens hun planning maar na 2 dagen bleek dat toch wel onrealistisch door de moeilijke ondergrond en de zware rugzak. Ze waren ook zo moe toen ze hier aankwamen dat ze om 20u in bed kropen, nog voor onze kinderen. Dan is er Alex, een Duitser die hier rondlift, en nog een Duits koppel die net als wij op roadtrip zijn en hier aankwamen met 12 liter water in grote bidons, waar ze ook 4,5 km mee tot hier gestapt hadden, want deze plek is enkel te voet bereikbaar. Met dat laatste koppel hebben we trouwens tot een gat in de nacht zitten praten.
Toen we ’s avonds even naar buiten wilden kregen we nog een mooie verrassing, er stond gewoon een hert buiten aan de deur, waarop het rustig wegwandelde en op het strand ging verder lummelen. Toen we wat beter keken zagen we ook aan de overkant van de baai enkele hertjes staan. Grappig, ik zou het spotten eerder aan de kant van de bergen doen, ik had geen idee dat hertjes van strand hielden, weer wat bijgeleerd.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Don’t go chasing waterfalls
Overnachting: kleine camping zonder douche in Arisaig (back of Keppoch)
We startten de dag met het voederen van de vogeltjes en nadat deze voldaan waren trokken we onze stapschoenen aan om naar de Steall Falls te gaan.
Het is denk ik wel duidelijk dat dit echt de moeite was en het bewijs dat wandelingen niet lang moeten zijn om spectaculair te zijn … deze wandeling naar Steal Falls was 4,5km enkel.
De kabelbrug was zeker voor Liv, die wel 4 keer heen en weer ging, nen hit. Voorts moet ik zeggen dat ik nog nooit zoveel watervallen heb gezien dan hier in Schotland, dees was weer super schoon … en ook een zeer geliefd plekje bij de wildkampeerders.
De middag brachten we door in Fort William, wat we allemaal een grappige naam vinden voor een stadje. Hier gingen we op restaurant en bezochten we de outdoorwinkels, ik moest heel hard lachen toen Bjeurn en ik ineens geheel toevallig naar elkaar kwamen met beide hetzelfde jasje aan dat we aan de ander wilden tonen, blijkbaar hebben we dezelfde smaak. Toch maar niet gekocht … aan twinnen zijn we nog net niet toe.
Gisteren kwamen we trouwens iemand tegen die al 25 jaar in Fort William woonde en die ons vertelde dat dit in die 25 jaar de prachtigste zomer was die hij al had meegemaakt. Jammer genoeg lijkt het weer te keren naar zijn normale doen, de komende dagen wordt er veel regen voorspeld (en in Slovenië is het blijkbaar mooi … isn’t it ironic)
De volgende stop was Glenfinnan, bekend door zijn viaduct waar de Zweinsteinexpres in Harry Potter op reed, met 3 Harry Potterfans (Liv heeft de boeken al ettelijke keren gelezen en ook Vic is er nu aan bezig) was dit een must see. Bjeurn was minder onder de indruk, maar hij is ook de enige in ons gezin die het bij 1 Harry Potterboek heeft gehouden. Het bezoekerscenter is niet echt de moeite, ik durf zelf te vinden dat het uitzicht richting het Loch mooier was dan het uitzicht richting viaduct. Maar de wandeling naar het viaduct en de zichten daar waren wel knap, Liv en ik liepen de trail nog verder door tot aan het station van Glenfinnan en dat was echt wel hard de moeite.
Hadden we geweten wat we nu wisten dan zouden we daar ergens onder de brug ook onze auto geparkeerd hebben voor de nacht, we hebben immers kilometers gereden op zoek naar een wildkampeerplaats, via grote wegen en op kleine single road bergweggetjes met blind summits. Vies zenne, dat zijn zo van die toppen waar je als je aan de top bent de rest van de baan naar beneden niet kan zien.
Maar uiteindelijk hebben we niets gevonden, blijkbaar is wildkamperen in Schotland toch niet zo evident, al is het officieel toegelaten, op veel plaatsen staat aangegeven dat er niet gekampeerd mag worden. Uiteindelijk zijn we beland op een camping … en dan zou je denken ’tof, dan kunnen ze nog eens douchen’, maar neen … geen douches hier !!! Maar geen zorgen, dat laatste overleven we wel en de kinderen vinden dat nog plezant ook.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Het paradijs van Eden
Overnachting: wildkamperen in de schaduw van de Ben Nevis (de hoogste berg van Schotland, al moet ik wel zeggen dat we hem niet kunnen zien omdat zijn kleine broertjes ervoor staan) aan het begin van het Steall Falls Path
De ene dag is de andere niet, vandaag was een totaal andere dag dan gisteren. Om 7u ging de wekker want wij gingen hiken in Glen Coe, namelijk naar de Hidden Valley die ons werd aangeraden door Inge in de commentaren. Wel Inge, nen dikke merci want het was de moeite.
Het roadtrippen is een pak leuker met de scenery views van vandaag, we reden trouwens ook officieel de Highlands in.
Eerst passeerden we bij de toeristische info van Glen Coe, wel grappig, we kwamen daar al zo vroeg aan dat ze zelfs nog niet open waren. Gelukkig konden we daar nog een kleine wandeling maken en was hun WIFI al wel open want mijn mobiel internet laat me hier serieus in de steek, ik vraag me af of Mobile Vikings zelf zijn buitenlandse partners kiest want Bjeurn die bij Orange zit heeft dikwijls 4G en ik meestal niks of G (waar ik al evenmin iets mee ben). Soit, genoeg gezaagd over dat internet.
In het infopunt kregen we wat extra uitleg over de wandeling en investeerden we in anti-midgets product en midgetnetten om op ons hoofd te zetten. De man aan de balie vertelde ons dat een deel van Harry Potter (de gevangenis van Askaban ofzo) daar was opgenomen maar dat de acteurs niet meer wilden komen omdat de midgets zo erg waren en zo zijn er dus 2 opnamelocaties voor die scenes. Hij vertelde ook dat ‘deet’ het beste antimuskietenproduct is maar dat het de technische kleding gewoon opvreet, klinkt als een gezond goedje.
In elk geval … de trail naar de hidden valley was echt serieus de moeite, het deed ons denken aan het paradijs van Eden, zo moet dat eruit zien. We wandelden langs een parcours dat afwisselend en uitdagend was maar nooit te moeilijk en liepen in een kloof langsheen watervallen tot in de verborgen vallei. De echte hikers gingen de 3 Sisters (de bergen) in, wij keerden op onze passen terug, tot grote spijt van Liv die daar zo graag had geslapen maar dat was nogal moeilijk zonder tent. Ik heb tijdens de tocht ook het bewijs gekregen dat mijn stappenteller echt streng is. Zelfs na een kleine wandeling en daarna 7,5km bergtocht had ik nog steeds geen 10 000 stappen.
Hoe schoon de trail naar de hidden valley ook, toch is ook hier een beetje commerce, aan de start dan toch. Op de, weliswaar kleine, parking hadden we één van de laatste plekjes en de bussen met opschrift ‘Discover Scotland’ hadden hun verplichtte stop daar. En van zodra de deuren van de bus vol toeristen open gingen begon een doedelzakspeler te spelen. Maar op de trail zelf was het wel aangenaam stappen en relatief rustig.
In de namiddag bezochten we Glen Coe, waar we iets wilden gaan drinken maar uiteindelijk het beste uitzicht vonden op een bank voor een kerkje.
De avond spenderen we in de schaduw van de Ben Nevis (die we feitelijk niet kunnen zien want er staan nog 2 andere bergen voor) die met zijn 1345m hoogte de hoogste berg van de UK is. Morgen plannen we een kleine hike naar via het Stealls Fall Path naar een waterval en een kabelbrug.
Hierboven nog een fotoke van hoe de roadtrip echt is. Een auto getuned met gordijntjes die met zuignappen aan de ramen pakken, de voorzetels volgeladen met onze bagage in curverboxen, de handdoeken aan het drogen, de slaapzakken aan het luchten, de stoeltjes en het bier staan klaar en het uitzicht is vrij spectaculair.
Schol !!!
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
Up to The North
Overnachting: wildkamperen aan Bridge of Orchy
Op het programma vandaag, de rit van Lake district naar Schotland. In eerste instantie wilden we overnachten ergens aan the bonnie bonnie banks of Loch Lomond, maar Loch Lomond viel wat tegen.
Allereest was er een drukke en luide weg vlak aan heel de westkant van het Loch, de Oostkant was rustiger maar ook veel minder goed bereikbaar en in het park van Loch Lomond mag er trouwens ook niet gewildkampeerd worden.
De toeristische dienst stuurde ons door naar een kleine schone campsite maar toen daar aankwamen vonden wij deze helemaal niet zo pittoresk als we hadden gehoopt en toen een Duits gezin ons half depri kwam vertellen dat de regio voor hen tegenviel en dat het Noordelijker veel schoner was beslisten we om verder te rijden.
Vanaf het moment dat we voorbij Loch Lomond waren begon de scenery road waar ik op gehoopt had, groene bergen en verre zichten.
Uiteindelijk vonden we een tof plekje om te wildkamperen aan het dorp Bridge of Orchy, en ons plekje ligt echt ook aan de brug van Orchy. We zijn hier niet alleen, want de hiking route West Highland Way (van Glasgow tot Fort William) passeert hier en ook de wandelaars appreciëren picknicktafels en een schoon riviertje. Tof voor de kinderen want zij konden verbroederen met andere trekkerskinderen.
Bij de verkenning van het dorp kwamen we ook iets grappigs tegen, de West Highland Waysleeper … een soort hostel op het perron tussen 2 sporen.
Het is voor mij een beetje een moeilijke dag, ik vind dat we teveel in de auto zitten, ik mis mijn fiets een beetje … dan beweeg je tenmiste terwijl je je van plek naar plek begeeft, ik vind het slapen in de auto omslachtig (omdat we onze bagage dan steeds vooraan moeten stapelen), ik erger me in de gordijntjes die ik gemaakt heb omdat ze niet handig zijn, plannen is moeilijk omdat er nergens deftig internet is en ik zie de tijd voorbij tikken … 2 weken vakantie is maar kort. Maar ik besef ook dat we veel willen, we willen veel van Schotland zien, we willen hiken, … wat minder willen is misschien de boodschap.
Enfin, vanavond hebben we onze planning wat opgemaakt, morgen doen we Glen Coe aan en de rest klinkt ook al aanlokkelijk.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.
De dappere duo’s overwonnen Catstycam
Overnachting camping Gillside in Glenridding. Activiteit hike van 12km naar de Catstycam (890m)
Gisteren zocht ik via internet een tof uitziende hike uit in Lake District en vandaag zouden we deze dan ook wandelen. Toen we bij de toeristische dienst aankwamen voor meer info werden we daar in bijna voor zot verklaard dat we dat met onze kinderen wilden doen, zeker met het voorspelde weer (ai … wij hadden goed weer verwacht). Het weer in de bergen kan immers nogal snel omslaan en van de ene moment op de andere kan je volledig in de mist zitten, er werd ook regen voorspeld voor het eerst in 5 weken, dus de beklimming die we wilden doen kon zeer glad worden en er was ook nog kans op onweer. Als kers op de taart vertelde de man van het infopunt dat er dit jaar al 1 man was gestorven op de Hellvelyn en al 4 mensen in een rolstoel beland.
Uiteindelijk kwamen we tot een compromis en pasten we gewoon de route wat aan en beklommen we in plaats van de Hellvelyn (950m) gewoon de Catstycam (890m) die ernaast ligt en veel minder technisch is. Hoewel ik achteraf denk dat we echt geen onverantwoorde ouders waren geweest als we bij ons eerste plan waren gebleven.
Hieronder verschijnt normaalgezien een slideshow van de hikingfoto’s (bloggen vanop een gsm is niet gemakkelijk en een beperkte selectie foto’s maken van een prachtige wandeling ook niet)
Vic had na 200m even een moeilijk moment maar nadat we hem vertelden hoe goed hiken wel is om de voetbalconditie op peil te houden en hem uitgebreid complimenteerden met zijn uithouding ging het weer veel beter.
De wandeling was pittig maar ook kei schoon, met bergschapen, stenen muurtjes een bergmeer, watervallekes, … maar wat wel een minpuntje is, is dat er weinig mooie vogels te zien zijn …
Uiteindelijk stapten we een kleine 12km en feitelijk moet dat niet meer zijn.
Het toffe vind ik dat ook de kinderen, en zeker Liv, die schoonheid hier zien en appreciëren. Toen Liv vanmorgen opstond zei ze ineens oprecht verbaasd “Amai dat is hier knap”, alsof ze dat gisteren gemist had.
Het grappige moment van de dag was toen we een kindje hoorde vragen aan zijn mama waarom wij met stokken stapten en we de mama hoorden antwoorden dat dat was om gemakkelijker te kunnen stappen …. haar woorden waren nog niet koud of Liv struikelde over haar wandelstokken.
Toen we terugkwamen regende het, wat ons natuurlijk niet tegenhield om een ijsje te gaan kopen, dat is ook vakantie … ijsjes !!!!
Het verschil met een fietsreis is ook dat we een shelter meehebben, wat een luxe zeg, dat hadden we misschien beter op onze fietsreis ook meegenomen.
Vermits het hier al 5 weken niet geregend heeft zijn er betrekkelijk minder midges werd ons verteld, want ze hebben graag water. Op de moment dat ik hier zit te typen in mijn stoel onder de shelter in de regen zijn er wel enkele van die kleine ellendige beesten, maar ze zijn net niet irritant genoeg om ons naar binnen te verjagen. Hopelijk zet er snel wat wind op.
Wat opvalt is dat de camping vol met tenten staat, het is al heel lang geleden dat we nog met zoveel tenten op een terrein stonden. Plezant, dan heb je niet het gevoel dat je den enige sukkelaar bent.
Morgen gaat de roadtrip verder richting highlands, nog te bekijken waar juist … tips steeds welkom.
Het hele verslag van onze roadtrip vind je hier.