Dit weekend liep ik mijn eerste trailrun, een trailrun stond al lang op mijn bucket list maar het kwam er maar nooit van.
Trailruns zijn dikwijls ver weg en met een gezin is dat niet altijd even goed combineerbaar, en sowieso zit onze gezinsagenda dikwijls behoorlijk vol.

Maar de trail van het Meerdaalwoud, daar zat alles goed. Ik had hem al een hele tijd geleden in de agenda gezet, op een half uurtje van thuis en dan nog eens in het gezelschap van 5 loopvrienden.
Tot slot was ook het weer super ideaal, héél zaterdag regende en regende het maar, en zondag (de dag van de race) was het heerlijk modderig, relatief droog en niet koud.

Die modder … daar hou ik wel van … ik denk dat het kind in mij op dat vlak nog zeer aanwezig is.
Dit was ook de ideale moment om mijn trailschoenen die ik van Decathlon kreeg eens uit te testen (en goed te keuren … ik ben alvast niet gevallen … genoeg grip dus)

De trail was in zijn geheel een succes, ik had op voorhand wel wat schrik voor de afstand, het was immers weer lang geleden dat ik nog meer dan 20 km liep en nu zouden het er 26 zijn op een zwaar parcours.
Maar op een wedstrijd kan je altijd iets meer. Ik was trouwens zoveel onder de indruk van het parcours, van die andere trailrunners die er zo professioneel uitzagen, van de bevoorradingen, … dat de tijd enorm snel vooruit ging.

Ik heb de smaak van het filmen echt wel helemaal te pakken. Was ik niet in de ban van het minimalisme geweest, dan kocht ik me meteen een GoPro, dat had mooiere beelden opgeleverd, en dan had ik tenminste durven filmen op de echte moeilijke trailstukken (nu had ik vooral schrik dat mijn telefoon in de modder zou vallen).
Maar ik vind toch dat mijn 2 minuten film een goed beeld geven over wat een trail zo’n unieke ervaring maakt.