Welkom in het land van de fietsers
Hij fietst al lang … en goed ook feitelijk, maar pas sinds kort is hij echt in het land der fietsers, pas sinds kort verkiest hij zijn ‘echte’ fiets boven zijn loopfiets.
Tot grote trots van vader en moeder, maar toch is het ook dubbel, ons kind blootstellen aan de gevaren van het verkeer is niet altijd goed voor onzen tikker.
Zelfs in de staat van de school is het voor een kind levensgevaarlijk. Kinderen en volwassenen die fietsen op een zeer smal fietspad (dat eigenlijk geen fietspad meer is, maar bijna niemand weet dat omdat de streep die ze er ooit schilderen en daarna weer wegschilderen er toch terug doorkomt). Als ouders dan toch op de staat fietsen (zoals het eigenlijk moet), maken sommige gehaaste ouders in de auto het zeer duidelijk dat ze het niet op prijs stellen dat je hen ophoudt (want ook de straat is smal).
Ik schreef er ooit nog eens over … alsof het een voorspelling was
Want Vic zijn eerste aanrijding op weg van ’t school is al een feit … al een geluk zonder kwetsuren … maar toch … die andere mama (die uit haar parkeerplaats reed) reed effectief tot tegen het been van Vic die gewoon op het fietspad/voetpad huiswaarts fietste. Gelukkig was het warm weer (echt waar) en stond haar autoraampje open. Door het gegil van de omstaanders (en waarschijnlijk nog het luidst van Vic zijn mamie die het allemaal zag gebeuren) kwam ze tot stilstand. Vic hield stand maar was natuurlijk gigantisch hard verschoten, evenals de mamie en de bestuurster van de auto.
Soit … al een chance zonder veel erg, mits een klein trauma voor Vic en mamie. Maar misschien is het wel eens goed dat we op zo’n manier nog eens op de gevaren gewezen worden.
Ondertussen hebben wij zelf ook een nieuwe weg uitgestippeld (langs de overkant van ’t straat … wel wat meer voetgangers en drukte daar … maar misschien rijdt Vic beter tegen een voetganger als onder een auto).
Ook de directrice nam actie en de volgende dag stond ze al met fluovest aan de schoolstraat om te observeren en de mensen aan te spreken om voorzichtig te zijn.
Maar toch … dit lijkt me niet voldoende … mijn kinderen laten fietsen is weer met wat meer schrik in mijn hart … maar ik wil dan ook weer die mama niet zijn, die haar kinderen die vrijheid niet gunt.
Moederschap, het maakt toch zo kwetsbaar.
Zwemka(m)p(i)oenen
Vanaf vandaag zijn we alle drie lid van de zwemclub. Allemaal 2 proeflessen achter de rug. Liv en Vic beide in het eerste groepje … Tot mijn grote verbazing (bij Liv toch) … maar ik heb er wel vertrouwen in dat ze goed zullen leren zwemmen.
Net zoals ik … want weet je hoeveel lengtes ik zonet zwom?
70 …. Waarvan de laatste 18 aansluitend in crawl.
De techniek is goed, nu nog de uithouding, zei de zwemlerares.
Ik dacht dat ik een goede conditie had, maar aan de zwemconditie is duidelijk nog werk.
Maar ik ga vooruit … want tot vandaag lag mijn record op 50 lengtes.
Misschien kan ik binnenkort nog dankbaar zijn met mijn verdomde peesontsteking (die mee nog steeds verhindert te lopen) … want anders had op mee nooit zo op het zwemmen geconcenteerd (alhoewel lopen met stop mijn favoriete sport blijft)
Het aantal kanalen is legio
Google Reader stopt ermee!!!
“Waar komt ze nu mee af”, hoor ik de helft van mijn lezers nu al denken. Dit is toch wel echt oud nieuws !!!
“WTF is Google Reader?”, denkt de andere helft stilzwijgend. Wel, voor de dummies (en daar is niks mis mee), dat is een feedreader. En zo’n feedreader is vooral handig als je verschillende blogs volgt. Als je naar deze feedreader gaat verschijnen direct de nieuwe artikels van de blogs die je volgt. Zo moet je niet meer alle blogs afsnuisteren in de hoop dat er iets nieuws gepubliceerd is, maar het verschijnt vanzelf in jouw feedreader.
Blijkbaar was Google Reader één van de grote spelers … te merken aan de vele reacties volgend op de aankondiging dat Google deze service stopzet.
Ondertussen heeft bijna iedereen een nieuw alternatief gevonden. Zo lees ik heel veel over Bloglovin, maar ik voel me precies toch beter thuis bij Feedly.
In elk geval, het goede daaraan is dat ik eindelijk eens de moeite deed om de buttons hier te vernieuwen (met dank aan de tip van Mina Dotter). Voor de dummies, klik op de buttons en je kan me volgen via dit kanaal uit de sociale media.
Alle buttons vind je voortaan ook rechts, maar voor deze keer iets uitgebreider hieronder (en als de icoontjes niet goed doorkomen, niets van aantrekken, gewoon klikken)
Volg me via Twitter
Volg me op Facebook
Volg me via Feedly
Volg me op Pinterest
Volg me op Google+
Volg me op Flickr
Volg me op Instagram
Schrijf me een mailtje
Volg me via Bloglovin
Er was eens … een meisje met lange haren
Er was eens … (ondertussen al een hele tijd geleden) … een meisje met lange haren … zeer schoon (voor even althans), maar ook zeer veel werk. Dat meisje kon haar haar niet zelf borstelen, en het was steeds een strijd bij het ‘laten’ borstelen. Zelfs na de aankoop van een ‘anti-klit’ of ‘doorkammer’ bleef dit een pijnlijke zaak.
En toen de moeder op een dag riep “Nu gaat het eraf!”, zuchtte het kleine prinsesje “Eindelijk”
En toen kon het niet snel genoeg gaan (en niet kort genoeg zijn), een dag later zaten we bij de kapper, moeder en dochter.
De dochter was nog even wat nerveus, maar toen ze een glas cola aangeboden kreeg was ze helemaal op haar gemak.
Ziehier maar, vlak nadat er 35cm van haar haar werd geknipt … en dat was nog maar het begin, tot net onder haar oortjes moest het zijn … de kapster wierp me een onzekere blik toe, toen Liv haar wilde plannen verkondigde !!!
Die 35cm staart, die mochten we houden, maar vermits ik niet van zo’n souvenirs houd hadden we een veel beter idee … opsturen om een pruik van te laten maken, heeft Liv meteen haar eerste goede daad gedaan.
Ondertussen is dat al een hele tijd geleden. Ik moet zeggen, ’t was geweldig om iedereen zijn verbaasde gezicht te zien. Spijt hebben we er in elk geval niet van. Liv borstelt ondertussen zelf haar haar, haar coupe ligt ook altijd perfect (beter als die warrige paardenstaart) en geef nu toe … ’t is toch nog altijd een plaatje
Vierkante moestuin
Op vlak van tuinieren ben ik echt niet ambitieus en groene vingers heb ik ook niet.
Toch waagde ik me dit jaar aan zo’n vierkante moestuin … een experiment samen met de kinderen … een gemeenschappelijke ontdekking in de wondere wereld van de groenten en de kruiden.
Bij de aveve kochten we al het gerief en op hun site hebben ze ook iets geweldigs, een vierkante moestuinapplicatie.
Geweldig als je ’t aan de praat krijgt weliswaar, want ik heb gigantisch veel emails over en weer gestuurd omdat ik maar niet ingelogd geraakte. Als login heb je immers een klantenkaart nodig waarvan de gegevens al verwerkt zijn door een externe firma, dat laatste kwam bij mij dus maar niet goed. Een beetje frustrerend, maar de vriendelijke antwoorden tot telefonisch toe van de shopmanager… maakten veel goed … en uiteindelijk is het allemaal in orde gekomen.
Vandaag kocht ik me eindelijk eens labelstokjes, zodat ik niet enkel achter mijn computerscherm weet wat nu juist weer waar staat. En vandaag mocht ik ook de eerste radijsjes oogsten … en voelde ik me blij als een klein kind (als een klein kind is misschien geen goede uitdrukking, want de kinders waren niet zo blij met de oogst, want natuurlijk lusten ze dat niet)
En zo bracht bibi haar eerste 4/5e woensdag door … wat huismoederen … en daar horen natuurlijk ook cupcakes bij.
Parijs – Dag 6 – De laatste
De laatste uren nog even cityhoppen met de fiets.
Bergop naar de Montmartre, zoeken naar de Eiffeltoren, plat rijden aan l’Esplanade des invalides (duimspijkers op de weg kan je nu eenmaal moeilijk ontwijken), vlug het plakgerief gaan halen aan gare du Nord (fout, fout …. geen plakgerief bij de hand hebben), band plakken aan het Louvre (we kunnen dat echt al wel tegen een recordtijd), naar Ile de la cité de Notre Dame aanschouwen, aan centre Pompidou wat ronddrentelen om tenslotte aan Place des Vosges nat geregend te worden.
Gelukkig hebben we voor natte momenten nog ons kleurboek.
En uiteindelijk blijkt de trein altijd weer een beetje miserie.
Onze fietsen waren -ondanks het ingewonnen advies en alle noodzakelijke maatregelen (fietshoes, voorwiel gedemonteerd)- niet welkom.
Op hulp of advies waar we de fietsen moesten zetten konden we al helemaal niet rekenen. We kregen enkel de opmerking dat we onze fiets moesten opplooien (ja natuurlijk) en dat we dat op voorhand moesten gedaan hebben en dat we niet gingen meekunnen (we hadden nog 15minuten)
Uiteindelijk werden we nog wat uitgescholden omdat we zogezegd niet met een gewone fiets op de thalys mochten, en dat ze de trein niet met ons gingen laten vertrekken, omdat we geen dank u gezegd hadden toen iemand toch een van de fietsen verplaatste naar een ander treinstel dan waar ze ons eerst naartoe hadden gestuurd.
Leuk is anders, ik heb al stress om sebiet uit te stappen.
Maar kom … uiteindelijk koste de terugrit ons €22, misschien moet je daar wel wat voor over hebben.
En daarmee is de reis ook weer gedaan, en kijken we uit naar het volgende weekendje weg.
Follow my blog with Bloglovin
Parijs – dag 5 – citytrippen in een stad die je al kent
Citytrippen in een stad die je al kent kan best ontspannend zijn. Je hebt immers alles al wel eens gezien. Dus geen geleur met reisgidsen om toch maar niets te missen (Alhoewel we -een duidelijk gedateerde- 100% Parijs en een tripadvisor-app wel bij de hand hebben) … maar gewoon genieten.
Dus alles ging op ’t gemak … wat uitslapen (dat was dat voor mij dan toch), ontbijten zo’n typisch Parijs plekje waar alle meubels incl. toilet echt juist zaten (le floréal), gaan shoppen en windowshoppen (die met de hondjes zou Liv zo ‘vet cool’ vinden) en eens lekker en gezellig gaan eten in de Fuxia.
Meer moet dat soms niet zijn.
Morgen nog eens wat sightseeing per fiets en dan ’s avonds de thalys op … terug naar de routine van het dagelijkse leven.
Fietsen naar parijs – dag4 – Aankomst te Parijs
La Guare du Nord van Paris (het einddoel van de van goghroute) bereikt!!!
90 km (incl de 3 toertjes rond de kerk om t hotel te vinden)
Startend in de sjieke buurt aan Chantilly, waar tientallen manèges met playmobil-allures (vele vele groter maar minstens even perfect) stonden, waar we ons fietspad per ongeluk inruilden voor een paardenpad (lees ellende in mul zand), waar de kastelen en domeinen niet meer exclusief waren, maar gewoontjes, waar Marjan schrik had het mondain ging blijven tot in Parijs.
Ongegronde vrees, hierna kwamen we in een mistroostig stukje Frankrijk waar lelijke dorpjes elkaar afwisselden.
Na ons verdriet gespoeld te hebben met een pintje ging het weer beter met de moraal.
En dan in rechte lijn verder. Parijs en fiets … defensief doch zeker ook offensief baanden we ons een weg tot het hotel.
Nog 2 daagjes citytrippen, maar nu eerst even rust.
Fietsen naar Parijs – Dag3
Vandaag was de pechdag … ventiel van band kapot gegaan tijdens ’t oppompen, dus nieuwe binnenband moeten steken. Maar die binnenband bleek net niet het geschikte type waardoor hij niet opgepompt raakte, terug de oude gemonteerd. Maar tevergeefs, een band afsluiten met enkel dat zwart dopje lukt dus niet.
Na enkele tijd kwam er dan toch een ridder op zwarte moto die de domme prinsessen eens zou redden, maar tot zijn grote verbazing was het probleem groter dan de onhandigheid van de vrouw en kon hij enkel de uren van de trein tevoorschijn toveren op zijn glazen iBol.
Gelukkig konden we -onderweg naar t station- nog een fietser aanklampen. Deze kon ons ook op minder katholieke wijze van lucht voorzien.
De rest van de route was charmant, leuk en nog pittoresker dan gisteren (zolang ik maar niet naar de bewuste band keek).
En we eindigdem in Senlis (waw-effect) een prachtig stadje net uit de middeleeuwen (ik vroeg me even af waarom we naar Parijs wilden).
95km op de teller, nog 80 te gaan.
Het weer valt mee, geen regen meer na dag 1, maar in België was het vandaag denk ik wel beter. Ik hen vandaag mijn jas welgeteld 2 minuten uitgedaan (om snel op dat gedacht terug te komen)
ps. Valt het op dat mijn helm op alle foto’s scheef staat, ik heb er echt een nieuwe (mooie) nodig.
Fietsen naar Parijs – Dag 2
116km in betere omstandigheden dan gisteren.
Nu begrijp ik wat ze bedoelen met “Zolang het maar overblijft”. Vandaag geen regen, zelfs soms wat zon.
Ook de route was charmanter dan gisteren, vanaf de moment dat we in Frankrijk waren feitelijk.
De platten band namen we er dan maar bij. Dat mannen spontaan ter hulp springen is echter een fabel. Toekijken met pint in de hand is de realiteit.
Gelukkig zijn wij ferme madammen, en kunnen we dat zelf ook wel fiksen.
Anderhalf uur vroeger dan gisteren aangekomen, maar toch weer zeer content gefinished te zijn.
Overnachting in het charmant van ver, maar van dichtbij zeer gelijkend op het huis van mijn oma 20 jaar geleden (inclusief langharig vast tapijt van minimum 30jaar oud), hotel de Picardie.
En als avondactiviteit stond er kleuren op t programma.
Balans … zadelpijn, kniepijn … en wederom moe maar voldaan
Morgen ‘maar’ 100km … maar wel in de bergen
Fietsen naar Parijs – we zijn toch niet van suiker
122km … de conditie zat goed … maar de koude en de nattigheid maakten het echt hard … gelukkig zijn we niet van suiker … maar ken je het gevoel van door en door koud te zijn, dat zelfs een douche niet voldoende is om warm te krijgen? Wij wel … maar vreemd genoeg was vandaag echt super leuk … lachen … hellend vlak van ronquière … warme chocomelk … het nut Bjeurn zijn goede fietstips … frietjes en Grimbergen (bij gebrek aan beter) … leuke B&B … het super gezelschap … Marjan haar mijlpaal “haar eerste keer 100 km fietsen” … doodmoe maar voldaan … vroeg in bed, want een nieuwe dag lacht ons straks toe.
Goei vooruitzichten
Morgen, vakantie, anders, sportief, uitdagend, met vrouwen, bij slecht weer, met de fiets, 410km, 4dagen, bestemming Parijs, 2 extra dagen citytrip.
Spannende vooruitzichten dus, t is de eerste keer dat ik zoveel zal fietsen op enkele dagen, benieuwd hoe de poep en de spieren gaan aanvoelen na 2 dagen.
Bjeurn gaf me ook een snelcursus “wat te doen bij kettingbreuk enzo”. Maar tot mijn grote geruststelling vertelde mijn vrouwelijke en fietsende collega dat er sowieso direct hulp toesnelt als er 3 vrouwen pech hebben.
Om het gemakkelijk te houden koos ik voor dit traject mijn middelbare school fiets. Bij mijn nieuwe fiets zit immers alles in de naaf. Vergt zeer weinig onderhoud, en maar goed ook, want zo complex dat ik me er zelfs niet aan durf wagen om een band te vervangen.
T was ook de eerste keer dat ik zo zuinig moest inpakken. Dat ben ik echt niet gewend (dat zullen mijn collega’s graag beamen, het is immers blijkbaar lachwekkend hoeveel ik meeneem op en korte dienstreis)
Maar -naar ik las- is de leuze der trekkers “Alles wat je thuis laat, is meegenomen”.
Daarmee dat ik een week mijn hoofd brak over het samenstellen van mijn bagage.
Bij deze nam ik even de proef op de som, 13 kg verdeeld over 2 waterdichte fietszakken achteraan en een waterdichte stuurtas.
Waar ik dacht dat mijn kinderen mij zouden missen gaf Liv me lik op stuk. “Je kan toch ook in Parijs gaan wonen”, zei ze doodleuk “En dan kom je ons soms eens bezoeken”
(En ik die dacht dat ik toch wel tot hun 11 jaar de grote heldin zou blijven, alvorens ze zich voor mij beginnen schamen … ’t begint tegenwoordig al op 5 blijkbaar)
In elk geval, ik kijk er naar uit. En als ik nog even de energie en wifi vind plaats ik hier wel af en toe een kort verslag en een instagrammeke.
Nog een hongertje?
En tip van mijn collega-vriendin.
Diepgevroren frambozen (colruyt) en appel in de microgolf.
Daarna nog waar kaneel erop strooien.
En je hebt een gezonde snack (0 punten …. degenen die dit teveel moeite vinden hebben ongelijk)
Trop is trop en teveel is teveel !
’t is al ongeveer een maand dat ik sukkel met een loopblessure, mijn eigen schuld … ik was TE enthousiast, ik wou TE veel, TE snel.
Zelfstudie op google vertelde me dat ik een slijmbeursontsteking had, niet leuk, want eens je daarmee sukkelt is het voor jaren (vertelden de internetfora me).
De dokter echter bleek toch wel zijn diploma waardig te zijn en stelde de diagnose “Neen, ’t is geen slijmbeursonststeking, maar een peesonsteking en ik voel ze ‘hier’ (au) zitten”
Even dacht ik dat dit goed nieuws was, maar een peesontsteking is al evenveel miserie. Je kan dan wel ontstekingsremmers nemen (en dat doe ik ondertussen al 2 weken), maar iets dat amper doorbloed wordt heeft daar ook niet zoveel baat bij (vertelde de dokter me).
Rusten, ontstekingsremmers nemen en bidden … dat deed ik dus … tevergeefs.
Want het proefloopje aan gezapig tempo op ideale ondergrond vertelde me dat het nog grondig fout zit. Na 3km terug zeer en bij km4 ook uitstralingspijn.
Volgende stap zal kinesist zijn en ultieme redmiddel is een injectie (maar dat zie ik zelf precies niet zitten … google was daar niet zo lovend over).
Ik zou wel willen huilen, maar ik heb me voorgenomen om dat niet te doen en het volgende in mijn gedachten te houden “Elk nadeel heeft zijn voordeel !”
En ik heb al stappen ondernomen … vanaf vrijdag ga ik op zwemles om crawl te leren (zodat ik -als ik ooit terug zal kunnen lopen- dit kan vieren met een triatlon), en ik ga me concentreren op het fietsen. ’t is terug goed weer, dus terug met de fiets naar ’t werk … en binnen twee weken fiets ik al naar Parijs (staat los van de blessure, maar is wel handig meegenomen om mijn zinnen te verzetten).
Lopen is echt wel mijn favoriete sport maar heeft één groot nadeel … ’t is een zeer blessuregevoelige sport, dus vanaf nu wil ik triatleet worden … als ik geblesseerd ben voor een ene sport, beoefen ik gewoon de andere.
Ik zou willen zeggen dat ik de taartenfee was …
… maar ook Bjeurn hielp mee.
Voor Vic zijn verjaardag bakten we taart, 2 klassiekers en 2 nieuwe, waarvan hier het recept verschijnt.
Klassieker 1: De aardbei, philadelphia, bastognekoektaart van lidd (altijd een succes, zeer gemakkelijk en moet niet in de oven … wat een plus is als je 4 taarten moet bakken)
Klassieker 2 – Perenflan (wat mooier van kleur dan de vorige keer)
Speculaaskaastaart (met dank aan Anneke voor het recept)
- 1 vel kruimeldeeg
- 3 eieren
- 100g fijne suiker
- 1el tarwebloem voor patisserie
- 40g speculoos (+nog wat extra voor erbovenop)
- 2el amaretto
- 500g volle plattekaas
- slagroom om af te werken
- Verwarm de oven voor op 210°C
- leg het kruimeldeeg met het bakpapier in een springvorm. Druk de zijkanten goed aan. Splits de eieren
- Klopt het eigeel los en meng met de suiker en de bloem
Maal de speculoos fijn in de keukenrobot en voeg bij het eiermengsel - Voeg de amaretto toe
- Meng met de plattekaas
- Klop de eiwitten stijf en schep ze door het mengsel
- Schep alles in de sprinvorm en strijk de bovenkant glad
- Bak 30 à 35 minuten in de voorverwarmde oven.
- Laat even afkoelen, haal uit de springvorm en laat verder afkoelen op een rooster
Brownietaart(met weeral dank aan Anneke voor het recept)
- 40g pecanoten
- 100g roomkaas
- 180g pure chocolade (125g voor de taart en 55g voor de glazuur)
- 50g witte chocolade
- 125g boter
- 200g donkere basterdsuiker
- 2el honing
- 2 eieren
- 100g patisseriebloem
- 1tl bakpoeder
- zout
- Chocoladekrullenvoor de afwerking (melk, wit, zwart … zoals je zelf wilt)
- Verwarm de oven voor tot 175°C. Bekleed een springvorm (20cm doorsnede) met bakpapier
- Hak de pecanoten grof.
- Hak 50g witte chocolade in stukjes en roer die met de noten door de kaas. Zet apart
- Breek de pure chocolade in stukjes. Snijd de boter in blokjes, verwarm de boter met 125g van de pure chocolade op een laag vuur totdat de boter en de chocolade bijna gesmolten zijn. Neem de pan van het vuur en laat ze verder van het vuur af smelten.
- Roer de suiker en de honing door het chocolademengsel, en voeg één voor één de eieren toe.
- Spatel de bloem met het bakpoeder en een mespunt zout erdoor en doe de helft van het mengsel over in de vorm.
- Verdeel het kaasmengsel over het midden en dek alles af met de rest van het chocolademengsel
- Bak de taart in de voorverwarmde oven in ca 40min totdat de cake stevig aanvoelt
- Neem de rand van de vorm en laat de taart tot lauwwarm afkoelen
- Smelt de rest van de pure chocolade in een pannetje ‘au bain marie’
Schenk de pure chocolade over de taart en laat hem iets opstijven
Versier met chocoladekrullen - Trek het u niet aan als de taart inzakt … hij blijft heerlijk
- Koop een nieuw fototoestel voor betere foto’s
- Probeer uw dochter aan haar verstand te brengen dat het feit dat Vic 4 werd en dat er 4 taarten gebakken werden, niet aan elkaar gelinkt zijn (ik word immers binnenkort 33)