Schwarzwald dag 6: Het hoogtepunt voor de kinders
Ik word ’s nachts een paar keer wakker en hoor telkens de regen. Hoe lang kan het aaneensluitend regenen? Om 7u30 gaat de wekker en nog steeds regent het, alhoewel mijn weerapp zegt dat zonnetje er stilaan zou moeten doorkomen.
Ontbijten doen we in de eetruimte, misschien best dat we zo snel mogelijk de tent uit zijn want onze buren zijn niet zo tollerant op vlak van lawaai. Toen Vic gisteren (rond 21u) een kleine uitbarsting kreeg, werd er direct “silence please” geroepen. Waarna ze hun jaren 80 muziek goed luid zetten. Ik vermoed dat ze er zelf meer last van hadden dan wij, want na 2 liedjes ging het gelukkig weer stil.
Het hoogtepunt van de reis (voor de kinderen) was vandaag aan de beurt. We gingen zwemmen in het Badeparadies Swarzwald. Een subtropisch zwembad met veel glijbanen. Het is altijd tof om de kinderen enthousiast te zien en als zelfs het kind in Liv terug boven komt weten we dat dit een topper is. Eten doen we daar met mierezoete specialiteiten die we onderweg in een winkeltje kochten. Na een tijdje hebben we een serieuze degout van al dat zoets.
In de namiddag verkennen we Titisee het stadje. De kinderen kregen elk 5 euro om te spenderen. Niet genoeg voor een typische koekoeksklok (die hebben we trouwens al in huis, want ik ben daar fan van). Maar wel genoeg voor armbandjes voor Liv. Vic geraakte er niet uit, en koos dan maar niets. Typisch …. zo is dat elke keer als we een centje geven om te spenderen.
Avondeten deden we met een pizza (kinderen baas en Libanees was niet goed genoeg) waren.
Toen we deze keer de camping opreden waren we niet bepakt, maar die berg naar de camping bleef vreselijk (zelfs met 2 pintjes in mijn lijf).
We sloten de dag weer af met een wandeling (zonder wild te spotten helaas). De kinderen mochten weer mee maar verkozen de elektronica.
Ze moeten nog wat leren vooruitziend te zijn. Als de gsm leeg is koppelen ze de powerbank aan, maar ze denken er niet aan om iets op te laden (alhoewel we ons taktisch aan een elektriciteitscabine hebben geplaatst).
Vanuit de camping hebben we zicht op het meer (de Titisee). We bestuderen met onze verrekijker de kampeerders aan de overkant van het water. Als er een trein passeert voelen we ons alsof we naar een miniatuurtreintje kijken in een zorgvuldig samengesteld decor.
De lucht is terug blauw en de zon verschijnt soms eens terug. Waar de camping gisteren leeg en triest was, is ze nu vol leven en gelach.
We zijn terug vertrokken. De volgende dagen gaan we nog goed zweten.
Schwarzwald dag 5: Tenten in de regen zijn altijd een beetje zielig
Afstand: 27,7 km
Hoogtemeters: 458 m
Overnachting: camping Bühlhof aan Titisee meer
Vandaag was weer een dag van haast onophoudelijk lichte en minder lichte regen. Ontbijten konden we nog buiten aan het stuwmeer, de regen was negeerbaar. De tent pakten we weer nat in.
De rit vandaag was zeer de moeite. De tweede grote klim stond op het programma maar deze was zo geleidelijk dat hij amper zwaar te noemen was (geen idee waarom ik zo een lelijk gezicht trok, ik hoop niet dat dit mijn vaste fietsgezicht is).
Onderweg kwamen we niemand anders tegen in het bos. Heerlijk.
Iets dat hier altijd terug komt zijn de jachtposten, meestal hoog in de lucht. De meesten in verbazend goede staat (beter als deze).
Eens boven werden we weer getrakteerd op een schoon panorama, waar we amper iets van zagen door de mist. Er was echter nog een tweede beloning … een zalige bergaf op goeie asfalt, met goed zicht en in een schone omgeving. Knallen (voor de jongens, iets minder snel knallen voor de meisjes).
Onderweg kwamen we 2 van deze helende voetbaden tegen. We bedachten ons dat het zaliger geweest was als het wat warmer was. Van Stien hoorde ik echter dat er toen geen water in stond. Blijkt dus gewoon het regenwater van de afgelopen dagen te zijn.
We kwamen ook een zoveelste grillplatz tegen. Dat is hier wel populair en interessant. Vuurkringen met een gril boven.
Uiteindelijk kochten we eten in de aldi en besloten we dit pas op de camping op te eten. Beginnersfout, want het was 14u toen we op de camping aankwamen, ik was helemaal choco en de klim naar de camping was de steilste van de dag. Kapot gaan.
Middagmaal nuttigden we in de tent. Ik vind tenten in de regen altijd iets zieligs hebben.
De kinderen hebben daar echter geen last van. Meer excuus om met hun electronica bezig te zijn. Bjeurn en ik besloten nog een wandeling te gaan maken, maar de kinderen kregen we met geen stokken mee. We besloten te aanvaarden en er dan maar van te genieten om eens onder ons te zijn.
Momenteel zijn we aan het Titisee meer, een zeer toeristische plek (met zijn eigen treintje en al). Al valt het wel op dat de camping bijlange niet vol is. Het is feitelijk nergens heel druk.
Wat wij missen aan de campings en in de regio, dat is een goeie bar. Toen we verleden jaar in Tsjechië waren werd er tot onze verbazing van ’s morgens vroeg al bier geschonken en dat ging door tot een kot in de nacht. Hier echter mag je blij zijn als je een pintje kan bemachtigen. Op de vorige camping was er een bar die on 18u30 al gesloten was. Op deze camping kan je drank kopen aan de receptie die tot 20u open is. Om dan onder een klein afdakje op te drinken. Soms voelen we ons toch een beetje marginaal als trekker.
Wat de camping wel heeft is een kookruimte binnen, waar je ook kan eten. Zo aten we eens niet in de tent voor de verandering maar in de kookruimte met een Nederlander. Deze jonge student ging een trektocht doen maar besefte na een dag dat hij met zijn 25kg te zwaar bepakt was, dus hij besloot maar om de camping als vaste uitvalsbasis voor trektochten te nemen.
Hij leerde ons ook wel volgend interessant weetje. In Duitsland mag je blijkbaar wildkamperen in een open hangmat of in een schuilhut. Zolang het maar niet onder je eigen dak is (dus een tent mag niet). Wij hopen dus nog eens de kans te krijgen om met ons 4 in zo een schuilhut te kunnen slapen.
Morgen wordt er nog een laatste dag regen voorspeld. Maar de reden dat we in Titisee zijn is het subtropisch zwembad hier, de regen zal ons daar dus niet deren.
Schwarzwald dag 4: Toch maar niet wildzwemmen, we zijn al nat genoeg.
Afstand: 45,6 km
Hoogtemeters: 392 – 419 m
Overnachting: Campingplatz Kirnbergsee (Braünlingen)
Toen we gisterenavond gingen slapen, begon het lichtjes te regenen, om (volgens de voorspellingen) niet meer te stoppen voor de komende 3 dagen. Het kan wel heerlijk zijn om wakker te worden, en je nog eens om te draaien in de hoop dat het een half uur later wel droog is, zo sliepen we ook vandaag eens uit.
We pakten een natte tent in en ontbeten met de verse koeienmelk die de buurman voor ons al had klaargezet.
De hele rit regende het. Naast een kookspatel, oordopjes, oogmaskers zijn we ook regenbroeken voor de kinderen vergeten. Vooral Vic had het koud, die mocht zich ’s middags in ons gigantisch buskot warmen aan het koffiepotje.
Maar het is niet omdat het regent dat de rit niet de moeite was. De wegen waren vandaag minder grind en meer geasfalteerd (wat wel vlotter fietst). We fietsten voornamelijk langs weien, grasvelden, paarse bloemenvelden en bossen met veel rode wouwen, reigers en een vosje als gezelschap. En we fietsen door Villingen-Schwenningen … een zeer schoon stadje, waar ik op een ander moment graag eens rond gestruind had .
Er waren ook een pak minder hoogtemeters dan gisteren en de kilometers fietsten een pak vlotter weg dan de vorige dagen.
Uiteindelijk kwamen we al om 15u aan aan een stuwmeer met camping erlangs.
Zelfs Liv kregen we niet zo zot om in het water te springen. Dan mag je al eens (wild)zwemmen.
Het café sprak ons meer aan.
We genoten ook van de douche, eindelijk die smerige zonnecreme van ons lijf spoelen.
Duitse campings zijn duur maar de campings die we tot nu toe deden waren steeds super van voorzieningen. Zo konden we ook koken in het keukentje.
Eten deden we aan de rand van het meer tot het weer begon te regenen. Voortzetting in de tent dan maar.
Wald-Rambo is trouwens nog altijd niet gevonden, ondertussen is hij ook al in het Belgische nieuws vernoemd.
Schwarzwald dag 3: Toch maar niet wildkamperen
Afstand: 49,9 km
Hoogtemeters: 628 m
Overnachting: kamperen op het land van een sympathieke familie in Hardt
Ontwaken was niet zo aangenaam vanmorgen. Eerst werden we om 5u30 wakker van Nederlands gepraat. Een half later klopte er een Duitse dame aan om te vragen wat hun probleem was en waarom ze zoveel kabaal maakten. Bleken ze wel echt een probleem te hebben en dat werd dan nog een half uur lang luid bediscussieerd. Waarop er om 6u30 besloten werd met de auto van het kampterrein te rijden. Het ambetante aan geluidsoverlast door mensen is dat ik steeds wil proberen te verstaan wat er juist gezegd wordt. Het was iets met een auto-ongeval endat ze de dag voordien gehad hadden. Enfin, de moraal van het verhaal is dat oordopjes geen overbodige luxe geweest waren.
Om 7u dan konden we absoluut niet meer slapen door een helicopter die constant over ons vloog.
We hadden hiervoor 2 verklaringen. De eerste … het blussen van een bosbrand (want de helicopter had precies een vat onder zich hangen). De tweede piste was de klopjacht op de Wald-Rambo. Deze Wald-Rambo beheerste vandaag onze dag een beetje. Als we het Duitse nieuws volgen is hij extreem gevaarlijk en zijn we ondertussen al met 440 personen naar hem op zoek. Het is een ervaren bushkrafter en bedreven met een kruisboog (hij heeft trouwens ook al eens in de gevangenis gezeten omdat hij zijn vriendin verwond had met een kruisboog). Ik ben een beetje opgelucht dat we ondertussen al een pak verder van de laatste plek waar hij gezien is.
Wederom een pittige en warme rit vol bos, weien en gravel. Wat opvalt is dat er veel fietspaden, wandelpaden en bankjes zijn. En dat je ook veel elektrische mountainbikes ziet (wel te begrijpen met de hellingen hier).
Op materiaalgebied hadden we een beetje een pechdag. Eerst ons kookvuur in de fik geschoten, dan sneed Bjeurn zich aan zijn eigen zakmes en tenslotte was er de eerste gebroken spaak … we vrezen dat dit niet de laatste zal zijn.
Maar we hadden minder pech dan deze das.
Hoewel we vandaag niet zoveel hoger zitten dan gisteren was het toch weer behoorlijk pittig, al moet ik wel zeggen dat alles net te doen is. De hellingen zijn nooit zo stevig geweest dat we moesten afstappen (behalve die ene moment dat Bjeurn een klein fantasieke verzon aan de route).
De pittigste klim, de kapelmur van Sulgen, beloonden we met een ijsje in het hotelcafé dat speciaal voor ons open deed. Onze kinderen bedelden nog om daar te blijven slapen, maar dat hadden we gisteren al uitgezocht, de hotelprijzen in de buurt. En die waren allemaal een pak hogen dan wat wij er aan willen uitgeven.
Het plan was wildkamperen, maar op het moment dat we in het uitverkoren, dichte bos stonden voelde ik me er helemaal niet goed meer bij. Zoals overal stond het hier vol met jagershutten. Enerzijds hebben we het ooit al meegemaakt, slapen in een bos waar gejaagd werd (op vogels) en op een bepaald moment viel de hagel tot in ons bord (niet overdreven, en ook absoluut geen plezante ervaring). Anderzijds had ik ook geen goesting om betrapt te worden op wildkamperen door een jager à la Wald-Rambo. (Voila … hij domineerde dus echt wel onze dag)
We hebben ondertussen al geleerd dat er zich altijd wel iets goed aanbiedt. Ons volgende plan was gewoon bij een boerderij iemand aanspreken en vragen of we de tent mogen zetten. En van de tweede keer hadden we al prijs.
We zijn ontvangen door een sympathieke familie met een kat Confetti, geitjes en veel grond. De buurman is ons verse melk van zijn koeien komen brengen en hij brengt ons morgen nog wat voor ons ontbijt. De verse koeienmelk was echt lekker en sommige dagen zijn beter dan anderen.
We eindigden de dag met een avondwandeling (wat is het hier toch prachtig in het Schwarzwald) waar we enkele reetjes konden spotten. Ik neem trouwens mijn woorden die ik vanmorgen uitsprak tegen Liv terug. Ik zei immers dat ik nog nooit een ree in het bos had gespot, enkel aan de bosrand. Wel … vandaag zagen we ze midden in het bos.
Schwarzwald dag 2: Omhoog
Afstand: 58.3 km
Hoogtemeters: 882 – 999m (afhankelijk van welke fietsgps je gelooft … mijn aanvoelen zegt 999m)
Overnachting: natur-camping Langenwald in Freudenstadt
Zalig geslapen … niet koud (zou maar straf zijn in een slaapzak comforttemperatuur 0°C) en hoeraaaa, ’s morgens opgestaan in een tent zonder condens (de irritatie des kamperende trekkers).
Alleen jammer dat Bjeurn zijn gsmwekker eerst af ging om 6u30 en daarna nog eens om 7u, terwijl we hadden afgesproken dat we gingen slapen tot 7u30.
Om 10u30 vertrokken we, na het uitzwaaien van Stien en co, en van onze wagen, die 2 weken op de camping achterblijft. Dan nog inkopen doen en uiteindelijk was het weer 11u eer we eindelijk goed vertrokken waren.
De eerste 30km waren stijgen. Ik herinnerde me ineens weer hoe zwaar die pino-fietsen zijn. “Ik voel me een sterk boerenpaard terwijl ik liever een dartele hinde zou zijn”. Zo omschreef ik rijden met een zwaar bepakte pino ooit. En hoe tof ik onze fietsen ook vind, het is toch wel hard werken met volle bepakking op geaccidenteerd terrein.
Eten deden we in de verneveling van de waterspuiten die het kaphout langs de weg nat sproeiden. Om het brandgevaar te verminderen spuiten ze met water uit de Enz het hout nat, waarna het terug in de rivier vloeit. Wij waren al wat oververhit van het klimmen en konden de waternevel wel apprecieren.
Content waren we toen we na 30km klimmen eindelijk de top bereikten. Hierna was er soms ook eens een bergaf en dat krikte onze (ons = de meisjes) moraal enorm op. We konden terug genieten van de mooie omgeving.
Een fietsvakantie is lang geleden en dat merken we. Een geoliede machine zijn we nog niet en de zakken zijn niet optimaal gepositioneerd. Zo was het handiger geweest als we de zaken die we onderweg veel nodig hebben (eten oa.) in de meest bereikbare zakken hadden gestoken. Beginnersfouten ;-)
Herten spotten is altijd mijn klein geluk. Nog geen succes echter. We vermoeden wel dat we net een roadkill gemist hebben. Op een bepaald moment lag er een gigantisch grote plas bloed op de baan. Moet een serieuse aanrijding geweest zijn.
Criminelen spotten kunnen we hier ook. Op 15km van waar we hier zitten heeft blijkbaar een man aka de Swarzwaldrambo met een mes 4 agenten ontwapend aan een boshut. En daarna is hij in het bos gevlucht.
In Duitsland zijn de campings duur, maar is er wel Wc-papier en heb je geen douchejeton nodig. Als je elektriciteit wil, worden er meterstanden opgenomen.
De kamping waar we nu beland zijn is echt een aanrader. Er is een zwembadje (oef) waar je nu met corona per 6 personen een kwartier in mag. En voor Bjeurn, Vic en mezelf was dat net genoeg.
Voorts loopt er een riviertje door de camping en het is hier mooi zonder afgelikt te zijn. Met houten kunstwerken en mooie integratie van de natuurelementen en veel water is het hier echt ferm.
Het jammere hier is wel dat het meteen serieus afkoelt als de zon weg is. Ik heb al wat spijt dat we maar 1 trui en broek mee hebben genomen. Zeker als ik zie hoe vuil Vic zich al gemaakt heeft. Een trui vol smeer en een broek vol yoghurt en soep.
Voor morgen wordt het niet gemakkelijk om een overnachting te vinden. Wildkamperen zal waarschijnlijk onvermijdelijk zijn. Tenzij we 70 km fietsen (maar na vandaag gaan mijn knieën dat niet zo leuk vinden).
Schwarzwald dag 1: Het geklater van de Enz
Overnachting: Campplatz Quellgrund Höfen an der Enz
We slagen er in om tegen 9u te vertrekken. Netjes!
Klaar voor een 500 tal kilometer te rijden met onze bagage in de auto en de fietsen in de aanhangwagen.
Als Bjeurn, die chauffeur van dienst is, onze familieplaylist beu is, gaat “Radio Bob!” op. Een radiopost voor oude rockers, helemaal Bjeurn zijn meug.
Na een tijdje doen de de onaangename ontdekking dat je met een aanhangwagen maar 80 km/u mag rijden op de autostrades in duitsland. We vertragen van 110 naar 100 km/u en hopen dat er geen boete zal volgen.
Rond 16u komen we aan op de camping waar we al direct door Stien en family begroet worden. Zij vertrekken morgen naar huis en genieten van de laatste dag. Leuk om hen nog eens te zien. Handig ook … want we krijgen hun fietskaart te leen. Wij zijn meer gps fietsers, maar een goede fietskaart is feitelijk wel een meerwaarde. Dat zouden we eigenlijk altijd moeten voorzien.
We leren al meteen 2 zaken over Duitsland. Er is veel met cash geld te doen, en supermarkten zijn zondag niet open. En … maar dat wisten we al, in Duitsland doen ze niet aan Engels.
Als we geld hebben afgehaald en ons eerste pintje op de camping willen drinken en van het zelfgemaakt ijs willen proeven, blijkt daar ook de bar weer toe. De planning vandaag blijkt niet ons sterkste punt.
We belanden en een restaurant waar we frietjes eten, die binnenkort onze oren zullen uitkomen (aldus Stien en co). Het gespreksonderwerp draait uit op slechte ouders en alle dingen die wij al eens fout hebben gedaan. In onze kinderen hun vingertjes geknipt bij het nagelknippen, een kind met wipper op de tafel gezet, waarna die van de tafel wipte met wipper en al.
Enfin … de kinderen hebben eens goed gelachen en ze hebben ons vergeven voor de fouten die we hebben opgebiecht. (Al ben ik na al die jaren zelf nog altijd niet goed van het wipperverhaal)
Er is wel 1 ding dat Liv me nog niet vergeven heeft. Ik vertelde haar over die ene keer toen ze net geboren was en iemand me vroeg “Hoe heet je kindje?”. En ik niet meer op haar naam kon komen. Die anekdote had ik misschien beter voor mezelf gehouden.
‘S avonds halen we nog een pintje in het tankstation, dankzij de inside informatie van Stien. En we maakten met die kennis ook andere Belgen gelukkig.
De standaard avondactiviteit is een wandeling op de camping. Achterin liggen de permanente verblijvers. Het is daar zeer divers, van plaatsen met volledig ingerichte tuinen en carpoort. Tot trieste rommelige aftandse constructies. Altijd boeiend … zo een campingwandeling.
En zo slapen we, met ons vieren dicht bij elkaar. Gezellig. Misschien maar goed ook, want het koelt hard af ’s nachts.
Nu hopen dat we niet naar de toilet moeten want het geklater van de Enz naast onze tent is heel prominent aanwezig.
Schwarzwald dag 0: De voorbereiding
Het is de eerste keer sinds onze Tour d’Europe dat we de kinderen terug enthousiast krijgen voor een echte fietsvakantie.
De reisplannen bleven lang vaag, enkel de periode en het concept “fietsvakantie” lagen al lang vast.
Uiteindelijk lieten we ons inspireren door Stien en haar gezin die door het Zwarte Woud in Duitsland aan het fietsen waren. Check zeker eens hun instagram voor instant goesting en de blog voor de uitgebreide verhalen.
Na wat uitpluizen van hun reisplan besloten we dat dat het perfect op ons afgestemd was. En zo gaan wij ook starten vanaf de camping Quellgrund in Höfen an der Enz waar we onze auto zullen achterlaten. En dan eerst inpikken op de Schwarzwald Panorama Radweg, en daarna op de Familienradweg Südschwarzwald tot in Freiburg in Breisgau, waar we de trein kunnen nemen. Ik veronderstel dat het zal neerkomen op een 500km en een 3000 tal hoogtemeters.
De praktische reisvoorbereiding nam wat meer tijd in beslag, die moesten we wel zelf doen.
Met fietsen nakijken, spiegels en usb laders installeren, fietszakken afstellen, de laatste inkopen doen, de was draaien en inpakken waren we een hele dag bezig.
Liv was zo lief om de appels die op hun eind waren te verwerken in een appeltaart voor onderweg.
Of de usb-laders nuttig zullen zijn, daar ben ik eens benieuwd naar. In het verleden bleek dat we meestal niet snel genoeg fietsen om effectief een gsm te kunnen opladen. Voor de fietsgps voldoet de usb-lader meestal wel.
Inpakken deden we min of meer minimalistisch. Ik wou vermijden dat we de fietstrailer ook nog moesten meenemen. Dat lukte nipt, hopelijk beklagen we ons dat niet. Want er is altijd wat extra plaats nodig in de fietstassen voor eten.
We hebben er goesting in, het vakantiegevoel begint te komen.
Paklijst
Kookgerief
- 2 gasbranders (met schroefdraad en met kliksysteem)
- Windscherm
- Kookgas
- Aansteker
- Klein busje dreft
- Kurkentrekker
- Leatherman
- 2 keukenhanddoeken
- 2 schotelvodden
- 2 aardappelmes
- Bialetti
- Enkele ziplockzakjes
- Enkele elastiekjes
- Kookset met bekers, 8 borden
- Licht bestek
- Kruiden (peper en zoutmix, pikante peper)
- Olijfolie
Eten
- Honing
- Noodrantsoen noodles en pasta
- Muesli
- Melk
- Kauwgum
- Koffie
- Honing
- Koeken
- Blik tonijn
- Water
- ….
Belangrijk
- Identiteitskaarten
- Bankkaarten, …
- Rijbewijzen
- Europese ziekteverzekeringskaarten
- Een bakje voor internetbankieren
- Digitale kopies van onze belangrijke documenten
- Mondmaskers en alcoholgel
Fietsgerief
- 2 pino hases met usb laders
- 1 stuurtas
- 4 sets backrollers
- 2 sets frontrollers
- 2 rackpack 31l
- Fietspomp
- Remkabel
- Remblokjes
- Plakgerief en bandenlifters
- Platte sleutels
- Engelse sleutel
- multitool
- knijptang
- ducktape
- stripkes colsonbandjes
- reservespaken
- smeermiddel
- binnenband maat 26″
- binnenband klein 20″
- helm voor iedereen
- 3 drinkbussen
- camelbag
- slot
- snelbinders
- rugzak om aan stuur te bevestigen
- spaakspanner
- boutjes
- Kettingschakels
Nuttig
- Vochtige doekjes
- wasspelden
- 2 wasdraden
- 4 koplampen
- werkhandschoenen
- 3 wasmachineblokjes
- Enkele plastieke zakjes
- Musketons
Ehbo
- dafalgan
- Immodium Instant 2mg
- ontsmettingsmiddel
- wondzorg
- pleisters (om te knippen)
- burncare
- niet-inklevende kompressen
- plakband
- 2 dunne windeltjes
- steristrips
- pincet
- schaartje
Verzorging
- Sneldrogende handdoek voor elk
- 3 washandjes
- 2 zonnecreme
- nivea
- toiletzak jongens
- Toiletzak meisjes
- shampoo (=douchegel)
- potje maizena + borstel
- haarborstel
- haarrekkertjes
- oorstokjes
- deodorant
- nagelknipper
- scheermesje
- tandenborstel
- tandpasta
- tandenstokers
- WC-papier
Kleren
- compressiezak
- zwemkostuum
- 7 ondergoed
- 3-5 sokken
- 1-2 shirt lange mouwen
- fietsbroekje met zeemvel
- 3 shorts / rokjes
- 6 T-shirts
- ev. kleedje
- 1 lange broek
- 1 trui
- 1 legging
- 1 paar stapsandalen / slippers
- 1 paar sportschoenen
- ev. buff
- zonnebril
- hoofddeksel
- regenjas
Slapen en accomodatie
- slaapzak (0°C comfort voor de ouders, 8°C voor de kinders)
- binnenslaapzak
- matteke
- kussen
- 1 tent voor 4 personen
- 1 picknickdoek
- 2 stoeltjes
Elektronica
- 2 ereaders
- gsm’s
- fietsgps Annelies garmin edge touring met de route op
- fietsgps Bjeurn wahoo elemnt + met route
- 2 powerbanks
- zonnepaneel
- euro cee stekker
- nodige kabels (iphone, mini, micro, usb-C, …) zaklampenstekkers
- dominostekker
- 2 multistekkers (voor meerdere kabels in 1 stopcontact)
Entertainment
- bic en papier
- vogelboek
- verrekijker
- kaartspel
- reisspellekes (uno, yathzee, spoken)
- frisbee
Vlierbloesemsiroop
Vlierbloesemsiroop, ik heb het altijd lekker gevonden, maar de bereiding leek me iets voor keukenprinsessen met veel tijd en een grote tuin, waarin die -voor mij onbekende- plant lustig groeide.
Wist ik veel dat België vol staat met vlieren, overal waar je bomen vindt, vind je ook vlieren. Daarom is vlierbloesemsiroop maken ook zo een geweldige bezigheid. Het begint al met een mooie wandeling in je buurt om de vlierbloesems te verzamelen.
In mijn zoektocht naar het ultieme recept heb ik zowat iedereen die vlierbloesemsiroop maakt aangesproken voor hun recept, van mijn internetvriendinnen, tot mijn zus haar schoonmoeder. Ik kreeg internetlinks door, maar ook slechte foto’s van uitgetypte recepten met aanpassingen en notities erbij. Heerlijk.
Om tot de conclusie te komen, dat het eigenlijk allemaal niet zoveel lijkt uit te maken. Maar ik wil mijn verworven inzichten wel met jullie delen.
Waar en wanneer
De vlieren staan in bloei in de periode mei, juni. En ze zijn te vinden aan bosranden, bermen, oevers … zowat overal als je er begint op te letten.
De vlieren in bloei zijn zeer herkenbaar als ze in bloesem staan, de bloesems groeien in parachutevorm. Als je twijfelt kijk je naar het blad. Het blad bestaat uit kleine blaadjes die tegenover elkaar staan en dan eentje op kop.
Het beste moment om de bloesems te plukken, is na enkele dagen droog, zonnig weer. Regen spoelt het stuifmeel weg, en dat is nu net niet de bedoeling.
Het recept
Dit recept is voor 1 liter water, maar natuurlijk ga je voor een grotere batch.
- 1 l water
- 25 grote bloesemschermen
- 0,5 – 1 kg suiker
- 0,5 – 2 citroenen / limoenen
- 15 – 60 g citroenzuur (optioneel … bij de apotheker / drogist te verkrijgen)
- Maak een wandeling en pluk onderweg de vlierbloesems
- Ontdoe de bloesems van blaren, lange steeltjes, insekten, … en dompel ze onder in het water. Snijd de citroenen / limoenen in dunne plakjes en voeg toe. Laat 24u (of wat langer) trekken (in een kookpot, weckpot, propere emmer, ……). Leg eventueel een bord op de bloesems zodat ze zeker onder water zitten.
- Pers de citroenschijfjes uit en zeef het mengsel door een handdoek of neteldoek (wat dat ook moge zijn). Het gezeefde sap op het vuur zetten en als het warm is, de suiker toevoegen en roeren. Even laten koken, vuur af, het citroenzuur toevoegen en doorroeren.
- Bottel als het nog warm is in schone, steriel gekookte, goed afsluitbare flessen / potjes / doosjes.
- Donker en koel bewaren of invriezen (doe je potjes dan wel niet te vol)
- En voila, klaar voor consumptie. Let wel … dit is een siroop en moet aangelengd worden met water. Of naar ’t schijnt ook heel lekker in droge witte wijn, cava ……
Tips van mijn experts
In sommige recepten op internet zeggen ze de bloesems mee te koken met het suikermengsel, en daarna te zeven. Dit deed ik mijn eerste batch, maar kan blijkbaar een bittere nasmaak geven. En dan moet je ook je suikermengsel door je handdoek zeven.
Hoe meer suiker, hoe beter de siroop bewaart. Je kan de suiker ook (deels) vervangen door honing.
Overweeg eens om ook gember toe te voegen aan de siroop
De siroop kan ook worden toegevoegd aan heet water, dan heb je vlierbloesemthee.
Op het getypte briefje stonden ook nog enkele voordelen van het vlierbloesemsap vermeld. Verfrissend, dorstlessend, waterafdrijvend en expectorans. Dat laatste heb ik moeten opzoeken, maar maakt de luchtwegen vrij. Goed tegen de hoest dus.
Het citroenzuur wordt toegevoegd voor een langere houdbaarheid, maar is wel echt een meerwaarde. Dit geeft een frisse smaak en zorgt dat het geheel niet te zoet wordt.
Het koken verlengt de houdbaarheid, maar is eigenlijk niet nodig. Het recept van Anita sprak van gewoon alles samen te voegen in het water, 5 dagen te laten trekken op een donkere, koele plaats en dagelijks eens om te roeren. Daarna zeven en op fles zetten. Gebruik bij deze methode wel de 60g citroenzuur.
Invriezen is de manier waarop je het langste kan bewaren. Erika vriest de siroop in, in ijsblokjes.
De mogelijkheden met een vlier lijken wel eindeloos, zo kan je ook cider maken met de bloesems. En in de vroege herfst kan je van de vlierbessen weer sap / siroop maken. Ik heb me trouwens laten vertellen dat vlierbessenazijn ook een aanrader is.
Merci aan Barbaar, Erika, Anita en Miek voor het delen van hun recepten en tips.
Homeschooling in tijden van corona
“Wat doen we met kinderen die thuis zitten en 5 weken geen school hebben, terwijl hun moeder boven aan het werk is?” Dat is de vraag die een héél weekend door mijn hoofd speelde. Ik heb immers liever niet dat mijn kinderen de komende 5 weken in de zetel hangen. En dat is nu net hetgene dat gegarandeert gebeurt zonder plan.
Wij maakten dus in samenspraak met de kinderen een dagschema.
- 7u15 Opstaan … zodat we met zijn allen samen kunnen ontbijten.
- 9-12u Eat the frog! In de voormiddag worden eerste de taakjes gedaan waar eigenlijk een beetje tegen op gezien wordt. De verplichte schooltaken, de boekbespreking die Vic nog moet inleveren, …. Als we daar vanaf zijn, wordt het allemaal wat vrijblijvender.
- 12-13u Middagpauze en samen eten
- 13-16u 15 minuten typen en educatieve bezigheden. Educatieve bezigheden zien we héél ruim. Een cake maken, naar de winkel gaan, een puzzel maken, iets leerrijk op tv zien, trampoline springen, een vlog maken … dat is allemaal educatief. Ongeveer alles behalve schermpje kijken in de zetel dus.
- 16-17u vrij
- 17u 3km lopen (of een andere buitenactiviteit)
- … de gewone avondactiviteiten
- 21u Bedtijd
Vermits ikzelf aan het werk ben, is het ook de bedoeling dat de kinderen zelfstandig hun ding doen. Om dit wat te sturen heb ik ingezet op digitalisering. Elk kind heeft zijn laptop om op te werken. Via Google Keep hebben we een gedeeld todo-lijstje, waar Bjeurn en ik taken kunnen op zetten, en dat zij kunnen raadplegen (en afvinken).
Via google sheets hebben we een coronalijst gemaakt vol links en ideeën om de dag op te vullen.
Het is niet de bedoeling dat de kinderen de hele dag achter de laptop zitten. Maar ik zou van dit moment wel gebruik willen maken om hun computervaardigheden wat aan te scherpen. Al hoop ik dat als ik boven aan het werk ben, ik geniet van de geur van versgebakken cake, het gelach van saltoënde kinderen en misschien van wat vals gezang onder begeleiding van een gitaar. Misschien wordt er ook een tekening onder de deur geschoven.
Positive thinking blijft ten alle tijde belangrijk !!!
Project “Leren blind typen”
Onwezelijk!!! Héél het corona gebeuren. Enkele weken geleden was dit nog de ver-van-ons-bed-show en nu vraag ik me al het hele weekend af hoe ik me ga organiseren nu mijn kinderen 5 weken niet naar school kunnen gaan.
“Laat de kinderen niet in vakantiemodus komen”, luidt het. Maar hoe hou je kinderen nuttig en educatief bezig, terwijl je zelf wordt geacht om (van thuis uit) te werken?
Wel … wie mij een beetje kent verschiet er waarschijnlijk niet dat dat begint met een planning ingevuld door leuke educatieven activiteiten en uitdagende projecten.
Project n° 1 had ik snel gevonden, namelijk leren blind typen.
Liv (12 jaar) heeft in het begin van het schooljaar wel een typcursus via de school gevolgd, maar véél te weinig geoefend. Ze kent de theorie maar heeft bijlange de snelheid nog niet.
Vic (10 jaar) typt nog met 2 vingers.
Dus met behulp van wat input van Liv en via het internet is hier ons plan van aanpak.
Vingerzetting visualiseren
Op elke toets wordt aangeduid met welke vinger deze moet worden aangeslagen.
Groen voor de wijsvingers, geel voor de middenvinger, blauw voor de ringvinger en rood voor de pink.
Als je (net zoals wij) geen gekleurde diepvriesstickers hebt, dat zijn stiften en schoolboeketiketten een waardig alternatief.
Zoek de juiste tools
Na een klein marktonderzoek koos ik voor volgende websites om mee aan de slag te gaan.
Een zeer tof en zeer verslavend spel. Hier kan je alleen, tegen online tegenstanders of zelfs tegen vrienden spelen. De bedoeling is dat je een Engelse of Nederlandse tekst zo snel mogelijk intypt. (Veel liedjesteksten trouwens, Marco Borsato, Herman Van Veen, Nirvana passeerden al allemaal mijn klavier.)
Als je een account maakt kan je je progressie in snelheid goed opvolgen.
Het leuke is dat deze website je gemiddelde aantal woorden of karakters per minuut bijhoudt, en je zo je kan proberen op een hoger niveau te komen.
Op deze website kan je gratis, en in het Nederlands op een AZERTY toetsenbord typlessen volgen.
Ik dacht Vic eerst te laten oefenen op het betalende programma waarmee Liv heeft leren typen, maar dit lijkt me een waardig alternatief. Dus we gaan hiermee aan de slag.
Het leuke is ook dat je (eens je wat beter bent) kan oefenen op recente nieuwsberichten, maar ook op je eigen teksten.
Meten is weten
Onze officiële start was met een klein testje via typeracer (de eerste link) om te bepalen wat de beginstatus is. Zo kunnen de kinderen ook effectief zien hebben dat het oefenen ook loont. Wat bij onze perfectionist hielp, was duidelijk maken dat hij het nu niet te goed moest doen, want dit testje was er net om te kijken dat het volgende keer beter kan.
Plannen
In de weekplanning komt een blok van 15 minuten per dag, waarin de kinderen moeten oefenen. 1 keer per week meten we de snelheid via typeracer, om zo hopelijk te merken dat er een constante verbetering is.
Ondertussen ben ikzelf al helemaal hooked aan die typeracer. Ik doe dus graag mee met de challenge en ik hoop mijn typsnelheid deze 5 weken ook met 50% te verbeteren. Dat moet mogelijk zijn !!!
Ondertussen ben ik nog steeds op zoek naar inspiratie waarmee mijn kinderen zich zelfstandig bezig kunnen houden. Ik wil kost wat kost verhinderen dat mijn kinderen veranderen in 2 passieve schermzombies die languit in de zetel liggen.
Tips voor zijn dus steeds welkom in de commentaren !!!
Dit was 2019
2019 was misschien wel het jaar dat ik het minst blogde. Enerzijds was mijn jaar al behoorlijk intensief en ontbrak de energie om ook dat bloggen er ook nog bij te nemen. Anderzijds ben ik misschien ook wat in een existentiele blogcrisis geraakt. In 2006 begon ik te bloggen en vond ik dat alles zo inspirerend. Nu merk ik dat de focus bij de grote blogs niet meer ligt op het “inspireren”, maar vooral op het “laten consumeren”.
Ik beschouw dit hier echter nog altijd als mijn plek, dus stoppen is voorlopig nog geen optie. En misschien is een terugblik op 2019 wel een goede manier om terug te starten.
Het pijnlijkste van 2019
Ik ben mezelf serieus tegengekomen toen ik een nekhernia kreeg. Vreselijke pijn, slapeloosheid, onzekerheid over mijn (sportieve) toekomst, … Mijn herniaperiode was niet meteen mijn beste periode. “Hoe sportiever, hoe depressiever” vertelde mijn neurochirurg me, en dat kan kloppen.
Ondertussen ben ik volledig gerecupereerd en weet ik dat een hernia niet het einde is, al leek het toen wel zo.
Het loopjaar 2019
Het loopjaar begon mooi met een marathontraining die eigenlijk behoorlijk moeiteloos ging. Altijd enthousiast en gemotiveerd om te gaan lopen, en dat is straf veel want meestal vertrek ik met een gezonde dosis tegengoesting. Ook de snelheid zat goed, of er een PR in zat zullen we echter nooit weten want nadat mijn zwaarste looptraining van 32km was afgerond, kwam er de hernia en was de marathon absoluut geen optie meer.
Toen ik eindelijk gerecupereerd was, vond ik de zomer te heet om te lopen en daarna vond ik de goesting niet meer volledig terug.
Het was pas eind december dat ik de loopgoesting terugvond tijdens een weekend dat ik me per ongeluk inschreef voor 2 loopwedstrijden. Een aflossingsmarathon met onze familie en de dag nadien 18km in de modder bij de meerdaalwoudtrail.
Al bij al is dat loopjaar dus wel geslaagd, want ik ben content het jaar ingelopen. En samen met Liv ben ik zeer tevreden 2019 terug uitgelopen.
In april 2020 staat er trouwens een nieuwe marathon gepland, en waag ik mijn kans in Amsterdam.
Gekeken in 2019
Begin 2019 stopten we met lineaire tv, we zegden ons telenet tv abonnement op en vervingen dit vooral door VRT NU en Netfix.
Dit had wel als consequentie dat we meteen daarna onze internetlimiet moesten verhogen.
Hard missen we onze digibox niet, behalve voor Grey’s Anatomy.
Ik ben het jaar geëindigd met “Breaking Bad” op Netflix, een oude serie maar wat een goeike. Ook kamp Waes op VRT NU kan me boeien. 2020 zal ik waarschijnlijk starten met Handmaid’s tale.
De beste aankoop van het 2019
is feitelijk niet echt een aankoop vermits ik hem lease, maar mijn elektrische fiets is echt ne voltreffer. Al voel ik soms nog een beetje gêne voel dat ik elektrisch fiets (op ecostand weliswaar … tenzij ik moe ben, er veel wind is, of ik vind dat ik de “high”stand verdiend heb). Doordat ik elektrisch fiets, blijft de fiets haalbaar als dagelijks vervoersmiddel en zie ik nooit op tegen de rit. Die anderhalf uur per dag beweging en bijhorende tijd voor mezelf maken me vrij gelukkig.
Ik kocht dit jaar trouwens ook een tweedehands koersfiets, waar ik blij mee ben, maar waar ik ook te weinig mee reed. Rara wat tussen mijn goede voornemens voor 2020 staat.
Diëten in 2019
Ik ben dus nen alles of nikser. Het verslavingsgen zou effectief bestaan, en ik ben er zeker van dat ik dat heb. Gelukkig ben ik ook héél goed in “niks”. Het 5/2 dieet (2 dagen héél weinig eten, en 5 dagen normaal) doe ik ondertussen al anderhalf jaar en dit werkt voor mij wonderwel.
Een nieuwe job in 2019
2018 was voor mij het jaar van de verandering. Ik stopte met werken als projectingenieur in de pharmaceutische sector en startte een opleiding tot “java programmeur”.
2019 was de het jaar van de verwezelijking, ik beëindigde mijn opleiding en ging aan het werk als analist programmeur bij de VRT. Kei content om deel te kunnen uitmaken van dit toffe bedrijf.
Behoorlijk intensief wel, een nieuwe bedrijf, nieuwe collega’s, nieuwe sector en nieuwe jobinhoud.
Na jaren 4/5e werken, ben ik nu terug voltijds aan de slag, met volle goesting !!!
Lelijkste woord van 2019
Dat moet dan toch wel “influencer” zijn
Een nieuwe kat in 2019
Onze nieuwe kat “Boy” behield zijn naam die hij kreeg in het asiel. Ik ben de enige van ons gezin die dat wel een toffe naam vond, maar de rest kwam met niks beter op de proppen.
Boy is een kat met voorkeuren, zo verkiest hij respectievelijk Liv, mezelf, Bjeurn en op de laatste plaats Vic.
De verbouwingen in 2019
Alle huizenclichés zijn waar, dat er altijd werk is aan een huis, en dat je eens je in je huis woont, dat alles stilvalt.
Dit jaar zijn we toch terug wat in gang geschoten met het zandstralen van de gevel en het afwerken van de buro voor Bjeurn en mezelf. Net op tijd, want eindelijk heb ik ook een job waarbij ik soms mag thuiswerken.
De kinders in 2019
De kinderen worden groter, wat ik op zich wel plezant vind, want ik ben niet zo van het verpamperende type. Ik vind hun groeiende zelfstandigheid dus wel tof. Anderzijds merk ik ook dat het cliché wederom klopt “kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen”.
Niet enkel dat trouwens, maar de kinderen eisen ook (en terecht natuurlijk) ook steeds meer en meer inspraak … dat maakt vooral onze vakantieplanning wat complexer.
Liv groeit op tot een meisje dat haar eigen ding doet. Zo was ze gedecideerd, ze wilde geen lentefeest maar een midzomerfeest met een meipaal.
Daarna ging ze naar het middelbaar en werd ze ineens super snel groot en zelfstandig.
Ook werd ze dit jaar geopereerd aan haar ogen, tof voor haar, want eindelijk mag ze lezen, lezen en blijven lezen. Dat mocht ze voordien om medische redenen dus niet.
Vic blijft ondertussen nog even mijn kleine jongen, die nog steeds graag voetbalt maar misschien nog liever gamet. Het plan om wetenschapper te worden heeft hij laten varen, hij wordt liever vlogger.
Uitdagingen in 2019
Ik hou wel van uitdagingen, zo deed ik in december mee aan Advent Of Code. Tijdens de adventperiode werd er elke dag een nieuw programmeerraadsel online gezet om op te lossen. Mannekes … daar heb ik veel tijd in gestoken en veel slaap door gemist. Uiteindelijk besloot ik wijslijk om ermee te stoppen. Volgend jaar doe ik echter graag terug mee.
Bjeurn organiseerde dit jaar trouwens ook een veganweek, ook niet evident, onze levensstijl omgooien en waardige vegan alternatieven te zoeken.
Tijdens de herniaperiode heb ik ook veel gewandeld. Zo had ik mijn eigen challenge … zo lang mogelijke strike van 10 000 stappen per dag. Ik strandde op 89 dagen aaneensluitend. De reden dat ik gestopt ben was trouwens omwille van een synchronisatiefout tussen mijn garminstappenteller en mijn gsm, waardoor de streak doorbroken werd. Zonde, al moet ik toegeven dat ik eigenlijk opgelucht was.
Op trot in 2019
Ik moet zeggen dat ik verschiet van wat we dit jaar nog allemaal deden tussen de normale gang van zaken door. Mijn meerdaags stapweekend met vriendinnen kon jammergenoeg niet doorgaan wegens de hernia en op het oudscoutsweekend ging ik daardoor ook niet mee, maar er was nog héél dat we nog wel deden.
- op logement bij Stien en haar familie in Gent toen we als informant op de fiets- en wandelbeurs stonden.
- naar de Eiffel in de paasvakantie. Wat wandelen, het Hockwildpark bezoeken waar we tot onze grote verbazing gewoon reetjes konden aaien en tussen de everzwijnen en hun jongen mochten wandelen. Maar waar de kinderen natuurlijk het bezoek aan Fantasialand net iets meer de max vonden.
- kamperen in Poupehan tijdens een verlengd weekend en dan via instagram wat schone foto’s posten en een oude bekende naar daar lokken. Dat was tof hé Frieda ;-)
- uit kamperen met het petekind en de neefjes, want daar kan je nooit vroeg genoeg mee beginnen, ik denk dat er een mooie traditie gestart is.
- Drie weken naar Tsjechië met de daktent, waar we teveel wandelden volgens de kinderen.
- En en toen we thuis kwamen vluchtte ik meteen met de kinderen weer weg van de hittegolf naar een kampeerterrein met zwemvijver in Nederland, waar we 2 dagen in het water spendeerden.
- Bjeurn en ik gingen dan tijdens het scoutskamp van de kinderen nog eens op fietstrip in haspengouw en de voerstreek. Waar we telkens sliepen in een hangmat op een paalkamping. Geweldig.
- De trip met het slechtste weer was de trip naar Tiengemeten. Dat verhinderde ons niet om er het beste van te maken en ons volledig uit te leven op onze zelfgemaakte vlotten en te glijden van de natuurlijke modderglijbanen in de natuurspeeltuin. We zagen daar trouwens ook een bever (dankzij de professionele beverspotter in ons midden) … mijn eerste exemplaar in het wild. Kippenvel !!!
- Voor Liv haar verjaardag logeerden we in het verbazend mooie Meerhout waar we als verrassing gingen we paardrijden. Liv had de smaak te pakken, en zelfs ik overwon mijn paardentrauma dat ik ooit opliep tijdens een paardrijkamp.
- Met de hele (stief)familie trokken we dan ook nog eens naar Dinant. Een drukke bende, de 2 afwasmachines in het huisje waren geen overbodige luxe. Plezant zo een familieweekend met een fijne familie.
- Kamperen is niet enkel voor in de zomer, ook winterkamperen is de max. Zeker nu ik in het bezit ben van een slaapzak met comforttemperatuur -12°C.
- Het jaar afsluiten deden we in Friesland waar we in 2 AirBnb’s logeerden. Het eerste was letterlijk in een appartementje in de stal tussen de beesten en het tweede een mooi gerenoveerd huis waar we sliepen in een bedstee. Nederland heeft me nog nooit teleurgesteld, ook nu niet. Ik heb nog nooit zoveel water gezien, en begrijp nu ook het fenomeen “elfstedenkoorts” wat beter.
De eindbeschouwing
2019 was een mooi en intens jaar waarin de focus lag op de carrièreswitch. In 2020 neem ik me voor om terug wat meer aandacht voor mijn omgeving te hebben !!!
Winterkamperen
Winterkamperen, verleden jaar deden we het ook al eens, toen gingen Liv en ik samen met Lobke winterkamperen op de prachtige paalkamping “Het stropersbos”. De conclusie toen was, dat winterkamperen super tof is MAAR dat ik het kou lijden ’s nachts gewoon niet meer wil. Ik heb in mijn leven al genoeg koude nachten in een tent doorgebracht (lees …. een hele winter in ons Tour d’Europe avontuur). En dat went niet.
Het was dus weer tijd voor een nieuwe slaapzak. Ik was van een comfort 8°C slaapzak, al geüpgrade naar een comfort 0°C maar dat was dus nog niet voldoende. Dus deed ik me onlangs een exemplaar met comforttemperatuur -12°C kado. Speciaal om mee te gaan winterkamperen, want in de zomer is het ook geen plezier om daar in te liggen.
Geen beter excuus om nog eens om trot te gaan, dan dat ik mijn slaapzak moest uittesten. En zo pikten we een weekend uit met beste weer dat we konden kiezen, droog en zonnig met vriestemperaturen ’s nachts.
Al een chance dat we de trip niet te ambitieus gemaakt hadden, want ons plan om in de voormiddag te vertrekken mislukte al grandioos. Typisch als je met de fiets op trot gaat. Gegarandeerd dat er nog wat moet afgesteld worden, dat je nog eens langs de fietsenmaker moet, …
Maar uiteindeljik merkten we ook weer dat je niet ver moet gaan om het gevoel te hebben dat je weg bent. Vanaf de moment dat het begint te glooien, voelen we letterlijk en figuurlijk dat we weg zijn. Zeker met mijn oude middelbare schoolfietske is dat gevoel er nogal sterk (vooral in de bergop dan)
Op zo een fietstocht lijken we ook allemaal dingen op te merken die ons uniek lijken, zoals hier het hondenkerkhof.
Als overnachtigsplek kozen we een paalkamping waar we nog niet geweest waren, nl het Troostembergbos te Winge, op een 40km fietsafstand van thuis. Een pareltje met vuurkring, eetbank en droogtoilet. Die eerste 2, daar hadden we op geselecteerd. Niets zou leuk op een koude winteravond dan een vuurkring. En een tafel om op te koken is ook altijd plezant, in de winter is de grond niet zo aangenaam.
Net zoals verleden keer dachten we dat wij de enige gingen zijn, die het in onze kop kregen om bij vriesweer buiten te gaan slapen in een tent. En net zoals verleden keer bleken we niet alleen te zijn. Onze buren waren echter niet geïnteresseerd in ons en ons vuur. Ze kropen al om 18u in bed, dus veel meerwaarde bracht hun aanwezigheid niet.
En zo aten wij uit een zakje, bakten we broodjes boven het kampvuur, dronken een wijntje / fanta en warmden we ons aan het vuur. Van een houtvuur krijg je het trouwens 3 keer warm vertelde Bjeurn me. Eén keer bij het sprokkelen, een tweede keer bij het zagen/breken en een derde keer bij het branden.
En wat bracht de nacht? Wel, het vroor en ik had het heerlijk warm in mijn -12°C comforttemperatuur slaapzak. Ook Liv had het héél comfortabel in mijn oude +8°C slaapzak en Bjeurn had het koud in zijn nieuwe 0°C comforttemperatuur.
Vic was er niet bij, die sliep binnen op scoutsweekend, maar naar verluid hebben die jongens het nog kouder gehad dan ons in een lokaal met defecte verwarming.
Maar enfin … bewijsmateriaal. We konden schrijven in de fietszakken, onze vod was stijf bevroren en het gras was een beetje wit. (Toch denk ik dat onze vorige winterkampeertrip net iets kouder was. Toen viel er zelfs nog ijs uit onze tent toen we thuiskwamen na 70 km fietsen)
Maar enfin … ik ben dus klaar voor meer van dees. Wie deze winter ook eens met mij op trot wil, die geeft maar een gil.
Lifesavers bij winterkamperen
- Een thermos met warme thee.
- Wandelbotinnes (om je voeten droog te houden in het natte gras)
- Broodjes om te bakken op het kampvuur
- Een flesje wijn
- Eten uit een zakje. Je hebt de dure gevriesdroogde zakjes uit de decathlon of AS Adventure. Wij experimenteren tegewoordig echter ook met van die zakjes spirelli’s en kaassaus uit de supermarkt waar je enkel maar water moet bij doen. Dat werkt ook en kost maar een fractie van die gevriesdroogde toestanden.
- Chocolade om te eten net voordat je in bed kruipt, want dat zorgt voor extra warmte ’s nachts. Spijtig voor Bjeurn dachten we er niet aan om onze meegenomen chocolade ook effectief op te eten.
- Een plastieken zakje als vuilbak … want op een paalkamping geldt dat je al je afval ook terug meeneemt.
Links
- Onze paalkamping: Troostembergbos te Winge
- De verzamelsite van alle bivakzones in België: http://www.bivakzone.be/
- Verslag van onze vorige winterkampeertrip in het stropersbos
- Onze andere paalkampeertrips
- Recept broodjes op een stok
- Ons Tour d’Europe avontuur
Hop … het paardje op
Collect moments, not things
Een viertal jaar geleden zijn we gestopt met het geven van kado’s in de vorm van spullen. Wie verjaart, die krijgt een activiteit en voor bij kerst organiseren we met ons gezin een spelletjesavond. Waar degene die het meeste wint, ook het meeste geld voor zijn goede doel inzamelt.
Ik moet zeggen dat onze kinderen nog altijd héél content zijn met deze regeling, en dat maakt mij dan weer content.
Met een beetje vertraging was het nu aan Liv haar beurt. En zij wou graag iets met paarden doen. Probleem is wel dat niemand van ons ervaring heeft met paarden. Behalve ik dan misschien, ik ben ooit op een paardenkamp gegaan en teruggekomen met iets dat in de buurt komt van een paardenfobie.
Na dat kamp ben ik nooit nog vrijwillig op een groot dier gaan zitten. Ik had mijn portie steigerende, in galop slagende, stampende, bokkende paarden wel gehad. En ik was er ook al genoeg af gevallen.
Maar in ons gezin zijn we met vieren, waaronder één grote dierenvriend. Liv !!!
Ik ging dus op zoek naar een activiteit met paarden. Ik had verwacht dat ezelknuffelen het spannendste zou zijn voor iemand zonder rijervaring, maar internet leerde me anders.
Ik kwam uit bij de Boshoef in Meerhout, die wandeltochten met paarden organiseert. Zowel voor mensen met ervaring als voor beginnelingen.
En zo planden we een verrassingsweekend in Meerhout.
Ik moet zeggen Meerhout klonk me niet echt sexy in de oren, maar het is daar ongelooflijk goed meegevallen.
We logeerden in een B&B (Het verloren schaep), met vriendelijke uitbaatster die erin slaagde om na 5 minuten onze verrassing voor Liv te verklappen. Tot grote blijdschap van Liv, die al een klein vermoeden had dat de verrassing iets met paarden te maken had.
In Meerhout zijn er immers opvallend veel paarden. Liv vond het trouwens ook verdacht dat ik haar had gezegd dat ze haar laarzen moest meenemen. Achteraf bleek trouwens dat je beter met wandelbotinnes kan paardrijden dan met rubberlaarzen.
Overdag wandelden de Grote Netewoud wandeling, doorheen de landduinen, bossen en heide en waanden we ons in het buitenland.
’s avonds doorkruisten we het donkere bos met het licht van onze gsm tot aan de kleine Volmolen waar we een spagetti aten.
De tweede dag was het hoogtepunt … de paardentocht.
Niets dan goeds hebben we te zeggen over de Boshoef. Toffe locatie en de organisatoren zijn super vriendelijk.
Ik had het meeste schrik voor de paarden, maar ik had al snel door dat de steigerende exemplaren niet in deze groep aanwezig waren. We deden een tocht van 3u. De eerste 5 minuten had ik de neiging om af te stappen en te zeggen dat ik wel ter plaatse bleef, maar na 15 minuutjes was ik van mijn schrik vanaf. Genezen van de paardenfobie.
Ook Vic, die in het begin niet volledig op zijn gemak was, zat snel comfortabel op dat grote paard.
Op voorhand waren we aan het zeggen dat het misschien goed zou zijn dat Liv van zo een paard zou vallen, dan zouden we misschien niet meer constant te horen krijgen dat ze op paardrijles wil (iets dat ik wat probeer af te houden). Deze tocht heeft haar echter alleen maar enthousiaster gemaakt. Bij de Boshoef organiseren ze trouwens ook paardrijkampen en ons mademoiselle ziet dat volledig zitten. Ik veronderstel dat er in de zomer dus een paardrijkamp zal worden ingepland.
Het was maar een kort weekendje, maar ik was er wel volledig uit. Note to self “Ook slechts 1 nachtje weg kan héél hard de moeite zijn”.
Praktisch
- We overnachtten in de B&B Het verloren schaep. Vriendelijke uitbaatsters en mooie locatie aan het begin van het natuurgebied,
- Eten deden we in de Kleine Volmolen, dat op 2,7km wandelen (door het natuurgebied) ligt van de B&B. Die wandeling alleen al maakte mijn avond al helemaal perfect.
- OVerdag deden we de wandeling Het grote netewoud. 11km met start-en stoppunt aan de taverne De Luihoeve (die jammer genoeg net gesloten was). We genoten onderweg van de landduinen, de bossen, de meertjes en de heide. Meerhout is schoon !!!
- Via de Boshoef deden we een 3u durende wandeltocht op makke paarden. Zowel beginners als ervaren ruiters kunnen hier terecht. De mensen met ervaring mochten een deel galopperen en de beginnelingen hielden het bij draf. Wij betaalden € 38/persoon voor de rit.
Fietsen door Haspengouw en de voerstreek
Als de kinderen op scoutskamp zijn dan doen Bjeurn en ik een outdoorweekend. Verleden jaar stapten we een deel van de Eislek trail. Dit jaar fietsten we met de pino hase tandem doorheen haspengouw en de voerstreek.
Dag 1 – Limburg fietsparadijs
- Vertrek: aan de park&ride parking van Hakendover
- Overnachting 1: Bivakzone Speelboomgaard (Borgloon) – aanrader !!!
- Gefietst: 37km – 300 hoogtemeters – 20,4 km/u gem. – 42,1 km/u max.
- Toeristische highlight: De zwevende kapel van Helshoven
Doordat een weekend maar uit 2 dagen bestaat en niet uit 3 (Bjeurn had zich initieel vergist bij de uitstippeling van de route) besloten we niet van thuis uit te vertrekken voor ons weekend. Vrijdag reden we na het werk met de auto tot Tienen. De pino hase, die een grote fiets is vervoeren we altijd in onze remork.
Hoewel het regende, was de sfeer ineens helemaal goed vanaf het moment dat we op de fiets zaten. Bjeurn schudde het werk uit zijn hoofd en ik mijn programmeercode.
We reden door de fruitstreek en waanden ons in de serie katarakt. Limburg pakt uit dat het een fietsparadijs is. Wij hadden niet lang nodig om te beseffen dat dat ook effectief zo is.
We waren trouwens ook niet enkel onder de indruk van het landschap, maar ook van de buizerd die we verrasten. Van dichtbij is die vogel toch wel zeer impressionant.
Onderweg kwamen we ook nog de zwevende kapel tegen. Ferm staaltje kunst.
Het was al donker toen we aankwamen op de bivakzone in Borgloon. Dit was één van de meest complete bivakzones die ik al deed. Met een droogtoilet, 3 vuurkringen met hout, fruit dat je mag plukken, picknicktafels en een overdekte gallerij waren de faciliteiten zeker in orde. Het ongelooflijke was dat we er ook nog eens helemaal alleen waren. Op dat moment voelden we ons even alleen op de wereld.
Omdat de bomen nogal ver uit elkaar stonden besloten we onze hangmatten onder het afdak te hangen. Handig, want dan moesten we ook geen shelter hangen.
De avond werd afgesloten met chips en wijn, wat heb je meer nodig?
Dag 2 – Het stuur dat brak
- Overnachting 2 Bivakzone Grootbos (Genoelselderen), tof, zeer basic maar horeca op wandelafstand
- Gefietst: 95km – 727 hoogtemeters – 19,3 km/u gem. – 57,2 km/u max.
- Toeristische highlights: Reading between the lines (de doorkijkkerk van Borgloon), de omgeving rond het fort Eben Emaël
Voor we echt vertrokken bezochten we de doorkijkkerk van Borgloon. Deze stond al lang prominent op mijn lijstje. Ze stelde niet teleur, die doorkijkkerk.
En toen kwam er een geaccidenteerde (glooiende) rit met bijzonder veel wind. Wat avontuur was er ook bij trouwens, toen ons stuur ineens afbrak. Ik wil er niet aan denken wat er zou gebeurd zijn als dit in een afdaling zou gebeurd zijn als we aan 57 km/u naar beneden raasden. Ik kan enkel dankbaar zijn dat dit gebeurde aan zeer lage snelheid dat dat we niet ten val zijn gekomen.
Even dacht ik wel dat onze trip ten einde was, maar Bjeurn slaagde erin om het stuur te fixen, het staat nu enkel wat lager.
Vooraan op de tandem zitten is toch een beetje een vertrouwensspelleke. Bjeurn fietst sowieso veel sneller en assertiever dan ik . En het is best eng als je vooraan, kwetsbaar zit te wezen en weet dat je totaal geen controle hebt. Zeker als je tegen 57km/u naar beneden zoeft en een verkeersdrempel dichterbij ziet komen.
Comfortabel zal ik me in zo’n situatie denk ik nooit voelen, maar ik probeer dan echt mijn gevoel uit te schakelen (of mijn ogen dicht te doen) en me te herinneren dat Bjeurn echt wel veel fietservaring heeft.
Een groot deel van de rit flirten we met de Nederlandse grens, maar toen we dan definitief België wilden terug binnenkomen met de ferry bleek deze niet uit te varen door de zware wind. Gelukkig was onze omweg ook de moeite waard.
Een mooie verrassende omgeving was ook de streek rond het fort Eben Emaël (het onineembare fort dat na anderhalve dag was ingenomen door de Duitsers).
Het fort, de mergelgroeven, het Albertkanaal, de Maas en de sluizen waren vrij impressionant.
Rond 18u kwamen we aan, aan onze bivakzone. Deze was sowieso mooi, maar een pak soberder dan de vorige (2 tentplatformen en een droogtoilet in het bos). Ironisch genoeg was er wel meer volk. Wel geen mensen die zin hadden in een praatje. Zo was er een koppel dat daar volgens mijn al een hele tijd verbleef en die we enkel zagen drinken of slapen, en zo was er een andere man die niets tegen ons zei, maar wel constant naar ons keek.
Toen we onze hangmatten ophingen was er echt nog wel veel wind. En het waarschuwingsbord aan het begin van het bos “let op voor vallende takken” spookte wel door mijn hoofd. Gelukkig ging de wind liggen terwijl wij op restaurant waren. Dat was wel een positief puntje aan de paalkamping, er waren enkele restaurants op wandelafstand.
Dag 3 – Onze peren gezien
- Gefietst: 53km – 293 hoogtemeters – 20,1 km/u gem. – 46,8 km/u max.
- Toeristische highlights: De kunstconstructie van Aeneas Wilder aan het klooster van Colen (en er is een super tof fietscafé naast aan de abdij Mariënlof)
Uitslapen en dan snel wegwezen en onderweg eten, want eten zonder tafel is toch een beetje zielig.
En zo kwamen we terecht op een gezellige brocanterie in het centrum van Tongeren, waar we ontbijten met koeken en koffie van de bakker.
Dan reden we tot aan een kunstconstructie die we onderweg tegen kwamen, met een leuk fietscafé aan, waar we dan nog eens een stuk taart aten.
En voorts genoten we van het mooie traject en reden we ook nog eens door centrum Sint-Truiden, dat er best wel plezant uitziet, maar waar jammer genoeg wel grote werken aan de gang waren.
We hebben letterlijk en figuurlijk weer onze peren gezien deze laatste dag. We reden immers weer door haspengouw waar de peren en masse aan de bomen hangen en waar men de politiekers smeekt met spandoeken om Rusland terug te krijgen. Voorts zagen we ook figuurlijk onze peren met de tegenwind. Alhoewel ik moet zeggen dat we nog steeds vlot de elektrische fietsen voorbij reden.
Conclusie
Dit was weer een heerlijk weekend en twee dingen, die ik al wist, werden weer maar eens bevestigd. Om iets moois te zien moet je niet ver gaan en de beste dingen zijn gratis.
Praktisch
- De route: deze planden we met gpsies.com (al hebben we de ideale routeplanner nog steeds niet gevonden) en daarbij volgende we vooral de bestaande fietsroutes en fietsknooppunten
- De hammocks: de Travel Hammock/BIVI en de Frontline Hammock van het merk DDHammocks
- Meer info over de Pino Hase tandem vind je hier
- Paklijst
- Slaapgerief: zaklamp, hangmat + shelter, slaapzak en liner
- Eten: gevriesdroogde noodmaaltijden, koffiezet, koffie, water (3l), gas, vuurtje, briquet, melk, muesli, beker, spork, zakmes, plastieken zakjes voor afval
- Kleding: regenjas, extra slip, extra sokken, fietskleding (short, T-shirt, sportschoenen), lange broek, T-shirt met lange mouwen, donzen jasje, zonnebril
- Toiletzak: tandenborstel, klein borsteltje, klein doosje tandpasta, nivea, zonnecreme, washandje, vochtige doekjes, maizena met borstel, EHBO, WCpapier
- Elektronica: Telefoon, gps-toestel met route, powerbank en kabels
- Onderweg: geld en bankkaart
- Fiets: USB charger gemonteerd, fietsherstelgerief, fietshelm
Minitrip tijdens de hittegolf
Toen we van Tsjechië naar huis reden en ik besefte dat ik een week thuis zou zijn met de kinderen tijdens de warmste hittegolf ooit in België veranderde ik mijn plannen. Ik was namelijk van plan om de volgende week deels nuttig en deels met een avontuurlijk tripje (kano/paalkamping/ardennen/….) te vullen.
In beide had ik echter geen zin meer bij temperaturen boven 30°C.
Plan B was dus aangewezen !!!
Verleden jaar gingen we al eens naar een natuurkampeerterrein en dat was een enorm succes dus ik besloot nu hetzelfde te doen.
Ik nam mijn gsm, surfte naar de website van de natuurkampeerterreinen selecteerde op terreinen met “natuurlijk zwemwater”. Ik koos er eentje uit niet te ver van de Belgische grens, stuurde een mailtje en voor we terug thuis waren van Tsjechië lag de volgende trip al vast.
En zo trok in met de 2 kinderen naar kamping Klein Frankrijk nabij Eindhoven.
Het feit dat we daar überhaupt geraakt zijn is misschien wel dankzij Vic, die zijn taak als co-chauffeur verbazend goed deed. Ik slaagde er namelijk in om 2 keer verkeerd te rijden. Tot mijn verdediging spreekt wel dat ik niet de enige was, ik zal nog een paar andere buitenlanders dezelfde U-turns als mij doen. Maar het was dus dankzij mijn opmerkzame zoon dat we geen derde keer verkeerd reden.
Onze gekozen kamping bleek een schot in de roos. Veel bomen, héél veel schaduw en een zwemvijver van de kamping met wat surfplanken, bootjes, sup’s, luchtmatrassen die vrij mochten gebruikt worden.
Drankjes en ijsjes kon je ter plaatse kopen aan zeer schappelijke prijzen. We moesten het kampterrein dus niet af en dat deden we ook niet. We hadden immers al ons eten en kookgerief mee.
Wat deden we dan wel?
Slapen tot 9u30 … want onze plek had super veel schaduw.
En voorts lezen, zwemmen, bootje varen, chillen in de hangmat en ijsjes eten.
Maar onze dagen spendeerden we vooral aan de zwemvijver. Hoe warmer het werd, hoe meer de volwassenen ook in het water te vinden waren en het was ook amusant om te zien dat sommigen zelfs hun slaapmatras te water lieten, om rustig te kunnen ronddobberen.
Wat de kinderen ook tof vonden is dat ze elk een nacht in de hangmat mochten slapen (wij hebben een exemplaar met een muskietennet). Weer eens een nieuwe ervaring die precies wel vraagt naar meer.
Tegen valavond maakte ik ook nog telkens een wandeling door het prachtige natuurgebied aan de kamping. De kinderen kreeg ik hiervoor niet enthousiast, maar daar was ik niet zo droevig om. Zonder kinderen verhoogt de kans om wild te spotten immers significant.
De eerste avond zag ik een reetje, de volgende avond betrapte ik naaktzwemmers. Dat laatste was ook wel grappig, want die waren nogal gegeneerd.
Niksen … meestal zijn we daar echt niet goed in. Enfin, ik ben daar niet goed in en Bjeurn nog veel minder. Maar dit was gewoon echt wat wij nodig hadden tijdens de hittegolf. Een prachtige kamping, met sympathieke uitbaters, frisse drankjes, veel schaduw en water.
Praktisch
- De natuurkampeerterreinen bevinden zich in Nederland en dit zijn rustige kampings in de mooiste landschappen met oog voor duurzaamheid.
- Om te verblijven op een natuurkampeerterrein moet je een groen boekje kopen (€15,99 per jaar)
- Wij verbleven op het kamping Klein Frankrijk en betaalden €22,5 per nacht (voor 1 volwassene en 2 kinderen). Kinderen onder de 6 jaar zijn niet toegelaten (wegens de zwemvijver), honden zijn ook niet welkom. Wij vonden dit echt een super kamping !!!