klaproos

Als hier lang niets te lezen valt, wil dat niet noodzakelijk zeggen dat er iets mis is. Dit jaar was waarschijnlijk wel mijn slechtste blogjaar ooit en dat ligt voornamelijk aan het feit dat ik vollembak aan het programmeren en aan het carrièreswitchen ben (waarschijnlijk één van de beste beslissingen uit mijn leven).

De laatste 2 maanden waren echter wel behoorlijk kak.
Ik kreeg een nekhernia net op het moment dat ik mijn voorbereiding voor de marathon van Antwerpen, helemaal en met volle goesting, had afgewerkt. Ik ben nog 2 weken blijven geloven dat ik nog ging kunnen starten, maar die hoop bleek ijdel.

Maar die marathon was nog niet het ergste. Ik heb er al 3 gelopen dus de kop was er wel af en ik had ook niet het gevoel dat er een ferm PR inzat.
En als marathonloper weet je dat de marathon onvoorspelbaar is, dat is “part of the game”. De start halen is misschien nog moeilijker dan de finish halen.

Erger was de allesoverheersende pijn. Ik kan zeggen dat dit het pijnlijkste was dat ik in mijn leven al heb meegemaakt. Niet de nekpijn zorgde voor last, maar vooral de uitstralingspijn tot in mijn wijsvinger* was vreselijk. En pijnstillers blijken feitelijk niet te werken tegen zenuwpijnen.
Op het hoogtepunt durfde ik niet meer gaan slapen en stond ik van pure ellende weer op om 3u ’s nachts, om na een paar weken totaal ‘op’ te zijn. Ik heb nog nooit zoveel gehuild, zowel van de pijn als van de frustratie. Drinken deed ik met een rietje omdat ik mijn hoofd niet meer naar achter kreeg. En wandelen, fietsen (de pijn tijdens het fietsen was het allervreselijkst), lopen, gitaar spelen, …. was allemaal onmogelijk.

Het verdikt hernia is ook ongelooflijk hard bij mij aangekomen, ik wou immers geen hernia, dat past toch niet bij mij. En dan nog een nekhernia … dat klinkt nog belachelijker dan gewoon een hernia.
De neurochirurg vertelde me dat dit typisch is voor sporters, dat sporters daar psychologisch meer van afzien dan niet-sporters. Hoe sportiever, hoe depressiever!!! En dat ik het echt niet teveel in mijn hoofd mocht laten spelen. Gemakkelijk gezegd, moeilijker gedaan.

Want in mijn hoofd speelde dat enorm, ik ben geen persoon om niet te kunnen bewegen en ik zag op een bepaald moment echt geen licht aan het einde van de tunnel. Ik moet zeggen dat ik héél dankbaar was voor het geduld van mijn omgeving (mijn gezin en mijn studiegenoten waren goud waard) … want zelfs ik was mijn eigen gezaag beu gehoord.

Een hernia maakt ook eenzaam, ik ben immers niet het type persoon dat gezelschap opzoekt als het minder goed gaat.

En als kers op de taart … begonnen mijn sollicitaties net te lopen als ik volop in herniacrisis zat. Amai, dat was een geweldige tijd.

Maar zoals mijn nieuwe lijflied zegt “Het komt allemaal wel weer goed“.

De neurochirurg vertelde me immers dat de pijn van een nekhernia na 2 maand uit zichzelf moet verdwijnen en over het algemeen ook niet meer terug komt. Ik ben nu exact 2 maanden en een infiltratie verder en inderdaad … ik ben al een héél pak beter en ik kan terug zo goed als alles. Het begon met wandelen en toen ik eindelijk terug kon fietsen heb ik maar meteen het lopen ook weer opgepikt.

Het goede nieuws dat mijn neurochirug ook had, was dat die nekhernia niet veroorzaakt is door het lopen. Want echt, ik kan die sarcastische opmerking “Lopen is toch gezond hé!” niet meer horen.
Ik was ook wel opgelucht om te horen dat ik mezelf niet kapot gelopen heb, en nog opgeluchter toen de dokter me vertelde dat ik gewoon terug marathons mocht gaan lopen als ik voel dat ik er terug klaar voor ben.

Ik heb veel nagedacht de afgelopen maanden, over ergonomie, veel losse gedachten.
– bikepacking is misschien toch beter is dan hiken met een zware rugzak – mijn rugzak waar ik dagelijks mee rondloop is te zwaar en dat ligt ook aan mijn ‘salad in a jar’ – kijken op de smartphone is helemaal geen ergonomische houding – als programmeur zal het een uitdaging zijn om gedurende de dag voldoende te bewegen en ik zal daar echt goede gewoontes in moeten vinden – ik geloof volledig dat zitten het nieuwe roken is – kleermakerszit is een zeer goede houding, ik moet meer zo in de zetel zitten – …

Ik heb ook veel nagedacht over afwisseling. Ik geloof immers dat het veel beter is om alles met mate te doen en voldoende te variëren. Jammer genoeg ben ik geen gematigd persoon, ik moet altijd overdrijven.
Maar focussen op 1 ding, is dus niet zo verstandig, want als dat 1 ding wegvalt … dan is er dat zwarte gat. En weet je waar ik blij voor was, als ik om 3u ’s nachts niet meer kon slapen? Dan was ik content dat ik dat programmeren nog had, want dat was het enige waar ik mezelf nog in kon verliezen. Als ik niet kon slapen zette ik me achter de computer en werkte ik verder aan mijn project. Tenminste iets dat ik graag deed en nog kon doen !!!
Ik heb me dus ook voorgenomen om mijn risico’s wat te spreiden en naast lopen ook wat meer ga fietsen.

Om dus positief te eindigen … het komt dus allemaal wel weer goed en “een hernia is niet het einde” !!!

* Grappig detail … aan de hand van welke vingers tintelen, kan je blijkbaar weten aan welke tussenwervelschijven de hernia zich bevindt.