Bedankt voor de vriendschap !!!
Wij vliegen een dag later af als onze fietsen, de fietsen gingen deze dag op transport bij DHL.
Nog niet zo evident … eerst vroegen en kregen we kartonnen dozen bij de plaatselijke fietsenmaker Roberto van Bikefellas. Die dozen moesten op de luchthaven geraken en ik moet zeggen dat Bjeurn heel creatief was.
Roberto keek er bedenkelijk naar en besloot Bjeurn met de fiets te begeleiden en mee naar de luchthaven te rijden.
Daarna brachten we ook fietsen en bagage tot daar en werd alles klaargezet voor transport met hulp van Alessandro.
Altijd spannend … onze fietsen uit handen geven.
Op onze laatste dag lieten de Italianen zich weer van hun mooiste kant zien … eerst Roberto die Bjeurn naar de luchthaven begeleidde, en daarna werden we op straat ineens aangesproken door een lachende vrouw “Hey, ik ben de vriendin van Roberto, hij had me de link van jullie blog doorgegeven en ik herken jullie van de foto’s”.
Daarna kregen we nog een biertje aangeboden in de nieuwe zaak “Hot bikes and cold beers”. Waar Liv en Vic een bod deden tot het kopen van de honden (het bod van €20 werd echter niet aanvaard).
En uiteindelijk belandden we bij “La Fiaschetteria“, uitgebaad door Gianni die we de eerste dag in Bergamo ontmoeten. Toffe zaak met lekkere streekproducten die Gianni helemaal alleen en vol liefde runt.
Met dank aan DHL … met in het bijzonder Guy en Alessandro !!!
Met dank aan Roberto voor alle hulp met de kartonnen !!!
Met dank aan Gianni voor het lekkere eten en de vriendenprijs !!!
En bedankt voor de vriendschap … we voelden ons heel geliefd vandaag.
Sommige fietsers denken dat ze alles mogen
Ik las dit artikel en was er van aangedaan hoe een schepen van mobiliteit (Eric Sax, schepen mobiliteit van Ukkel) zo’n fietsonvriendelijke uitspraken kan doen.
Sommige fietsers denken dat ze alles mogen. Waarom moeten fietsers de wegcode niet kennen? Ik ben voorstander van een apart rijbewijs voor fietsers, dat fietsers moeten behalen vooraleer ze de weg op mogen.
Fietsers worden gebruikt als menselijke obstakels om de vlotte doorstroming van het autoverkeer te verhinderen. Bestuurders raken geïrriteerd en het risico op ongelukken neemt toe”, voegt hij eraan toe. “En eenmaal de fietser uitgestrekt en bebloed op de grond ligt omdat hij de wegcode niet heeft gerespecteerd, is het de bestuurder die gelyncht wordt.
Daarna maakte ik de cruciale fout om ook nog eens verder te lezen in de reacties. Slecht idee, want ik weet al lang dat ik niet gelukkiger word van ongenuanceerde commentaren op internetartikels. Maar het kwaad is geschied, en dit moet me toch van het hart.
In vele discussies valt het me op dat mensen zich vaak verplaatsen in het standpunt van ofwel de voetganger, ofwel de fietser ofwel van de automobilist. Terwijl ik van mening ben dat je veel meer verkeersvaardigheid krijgt en hoffelijkheid creëert als je je zowel als voetganger, fietser en als automobilist in het verkeer begeeft.
Als fietser weet ik dat voetgangers wel eens verstrooid kunnen zijn, en dat ik altijd op mijn hoede moet zijn op een gemengd fietspad. En ik besef ook dat het voor automobilisten moeilijk is om veilig af te slaan, zonder hierbij even op het zebrapad en het fietspad stil te staan.
Als voetganger weet ik dat wanneer een fietser belt, dat dit geen teken van agressie is, maar gewoon een waarschuwing.
Als automobilist besef ik dat fietsers soms liever op de rijbaan rijden dan op het fietspad, omdat het fietspad hun 3 keer op 200m de drukke rijbaan laat oversteken, omdat het fietspad zich aan een bushalte bevindt en bijgevolg vol staat met mensen, … of wat de reden ook mag zijn.
De infrastructuur is er nog niet op voorzien om fietsers een volwaardige plaats in het verkeer te geven, maar misschien moeten we elkaar wat minder met de vinger wijzen en wat hoffelijker zijn … allemaal !!!
Bergamo Citta Alta
Bergamo bestaat uit 2 gedeeltes … Citta Alta (het oude historische centrum boven op de berg) en Citta Bassa (het moderne gedeelte).
Wij klommen, al puffend (te begrijpen dat er ook een kabellift is), de trappen op en wandelden tot het hoge stadsgedeelte. Zeer de moeite, met een uitzicht op de vlakke en uitgestrekte Po-vlakte en, als je even je hoofd draait, op de Alpen.
Maar buiten de views is ook het stadje prachtig, met als hoogtepunt Piazza Vecchia met de magnifieke barokke basiliek (overdadig, maar dan op een prachtige manier) en de Dom.
Wij hadden trouwens ook het geluk om een zeepkistenrace te kunnen meepikken, zie compillatiefilmpje.
Een leuke dag, met ook een huiselijke touch.
Laatste Italiaanse rit
Afstand 48km – Hoogtemeters 218 – Bestemming Bergamo (Italië) – Overnachting Airbnb-appartement
De restanten van een gezellige avond, een mooi afscheid van het kamperen in Italië. Alhoewel we weer een koude nacht met vrieskoude achter de rug hebben.
Goed misschien … kwestie van de overgang naar de koude Baltische staten niet te bruusk te laten verlopen.
In Bergamo aangekomen maakten we al direct kennis met de sympathieke fietsenmakers van BikeFellas en de fiere* restaurantuitbater Gianni met cargofiets. “We love your bike!”, zeiden we, en hij was ook onder de indruk van onze fietsen.
We werden uitgenodigd om een wijntje in zijn restaurant/bar te komen drinken … we hebben dus nog schoon vooruitzichten hier in Bergamo.
Het AirBNB appartement kunnen we eerder speciaal noemen en groot, wat handig is want de komende dagen zal er niet enkel gecitytript worden maar ook wat gewerkt. We moeten heel wat wassen, fietszakken uitsorteren en uitgekuisen, schoolwerk doen, administratie, mails beantwoorden, komende route voor het Noorden plannen …. we zullen de ruimte dus goed kunnen gebruiken.
*we mochten een foto trekken van Gianni zijn fiets, maar hij verplaatste wel eerst alle vuilnis uit het beeld. Geen foto tussen de vuilzakken.
De dreiging
Afstand 61km – Hoogtemeters 182 – Bestemming Orzinuovi (Italië) – Overnachting wildkamperen aan de Oglio op een prachtig en rustig plekje
Wat een vreemde dag, weersgewijs dan. ‘S morgens wat zon die de tent droogde en de garmins oplaadde, daarna koud en bewolkt en toen het eindelijk opklaarde reden we ineens een gigantische dreigende en donkere wolk onder en hoorden we zelfs donder, maar bij ons bleef het bij enkele druppels. Ik denk dat we nipt aan iets heel hevigs ontsnapt zijn.
Toen we aankwamen op onze kampeerplek was er geen wolkje meer te zien, een mooie blauwe heldere hemel en veel zon. Zalig.
We vonden trouwens weer een prachtig wildkampeerplekje … aan de rivier, midden in het groen, zonder passage, een kampvuur en met mobiel internet (4G zelfs).
Handig, dat laatste, want we hadden een vliegtuig en een overnachtingsplek in Bergamo te boeken.
Wij vliegen dus op 3 mei naar Vilnius en we hopen dat tegen dan de lente zich daar heeft ingezet (nu komen de temperaturen nog niet boven de 10°C en durft het ’s nachts nog vriezen).
Spannend … een nieuwe bestemming is altijd leuk, al zullen we de Italianen wel missen … ziet eens hoe tof die zijn!!!
Liv flost met flosdraad, Vic kreeg wasdraad (klein grapke van Bjeurn omdat Vic nogal veel spatie tussen zijn tanden heeft)
Waar is die zon?
Afstand 53km – Hoogtemeters 76 – Bestemming Drizzona (Italië) – Overnachting wildkamperen op een veld aan de fietsroute
Ik denk dat we nog nooit ’s morgens in de regen zijn vertrokken (niet dat dat zoveel gebeurt, maar als het regent wanneer de wekker gaat draaien we ons meestal nog eens om) en ook vandaag hadden we geluk … de voormiddag was volledig droog, hoewel de hemel wit en mistig was en de zon niet te bespeuren.
We fietsten net zoals gisteren de hele dag op een dijk langs het water doorheen het groene landschap, en we passeerden konijnen, hazen, fazanten, waterratten (die laatste zijn trouwens het minst schuw van allemaal), … en reden langs mooie pomphuizen, (al dan niet verlaten) boerderijen, boomkwekerijen, ….
‘S middags hadden we het geluk een markt te passeren waar we kip en groenten kochten die we daar konden opeten (aan een overdekte tafel … luxebeesten wij).
Al een chance want daarna begon het te regenen om niet meer op te houden, gelukkig was het niet koud. Afleiding vonden we in het vertellen tegen elkaar wat er gebeurde in het boek dat we aan het lezen zijn. (Bjeurn: Als je het licht niet kunt zien – Anthony Doerr, Vic: De kinderen van kabaalstraat – Astrid Lindgren, Liv: Weg met die krokodil – Paul Van Loon, ik: Pilaren van de aarde – Ken Follett)
Deze werd bijna onze kampeerplek, het lijkt altijd tof om in een verlaten huis te slapen, maar in de praktijk is het er meestal vochtig en stoffig en zijn er glasscherven en andere sporen van eerdere indringers. En dan ben ik er niet meer zo scheutig om er te blijven slapen …. ook nu niet.
We vonden echter een andere toffe plek midden in het groen, onzichtbaar voor passanten (die er amper zijn), ver van drukke wegen en geen honden te horen (dat laatste gebeurt maar zeer sporadisch).
Jammer genoeg regende het de hele avond, waardoor we ons moesten bezig houden met tekenen, schoolwerk, de lekken in de tent opnemen met de vod, een tijdschrift lezen, kousen stoppen (thuis doe ik dat nooit … hier dus wel … ik had er echter nooit mee mogen beginnen want Bjeurn is zo onder de indruk van hoe snel en naadloos ik zijn sokken herstelde, dat hij dat vanaf nu altijd verwacht), een wasdraad spannen voor als het gaat stoppen met regenen (niet dus), de lekken in de tent opnemen met de vod, eten in de tent, lezen op de ereader, ruzie beginnen maken, de regen trotseren om te gaan plassen, de lekken in de tent opnemen met de vod, de slaapcompartimenten installeren en gaan slapen.
Geen paniek ivm die lekken in de tent … ons opblaasbaar matje zorgt ervoor dat we hoog en droog blijven liggen en dus geen last hebben van het water dat langs de naden naar binnen sijpelt. We hebben echter wel al beslist dat de tent na deze reis bedankt wordt voor bewezen diensten.
Op de Po-vlakte
Afstand 82km – Hoogtemeters 195 – Bestemming Suzzara (Italië) – Overnachting wildkamperen aan de oevers van de Po
Schotse toestanden …. regen, regen en nog eens regen, en dit voor de komende dagen die we ook nog eens wildkamperend moeten doorbrengen want geen campings in de buurt.
Vermits er geen zon is, is het ook niet mogelijk om de elektronica aan de zonnepanelen op te laden, en de 2 powerbanks zullen niet volstaan. Gelukkig kwam Bjeurn op het idee dat we met onze laptop ook gsm en garmins kunnen opladen.
De rit, die trouwens geweldig schoon en groen is, liep door de Po-vlakte om te eindigen aan een knappe wildkampeerplek aan de Po … met zelfs een strand en een vuurkring. Wat zou dat geweldig geweest zijn als het mooi weer was.
Op de route veel landbouw en ook veel prachtige boerderijen die helemaal in verval geraakt zijn … mijn huizenliefhebbershart bloedde.
82km fietsten we zonder problemen, zo zien we maar hoe zalig het is om op vlak te fietsen. Goed voor mijn vertrouwen ook, want ik ben dikwijls teleurgesteld in mezelf als ik na 50 km al pompaf ben. Vic wil al een hele reis “eens 100km op een dag fietsen” … en vandaag beseften we dat dat zeker mogelijk is. Als het niet regent, dat wel.
Ons moto is “altijd ja zeggen”, maar toen we uitgenodigd werden door een dame om bij haar te komen eten net nadat we ons middagmaal op hadden, moesten we toch passen. Jammer wel, wel weer een bewijs dat de Italianen lief zijn, zelfs in Noord-Italië waar er beduidend minder goededag gezegd wordt.
Just another day
Afstand 55km – Hoogtemeters 72 – Bestemming Modena – Overnachting wildkamperen op een wei aan de dijk
Net zoals thuis zijn er hier ook eens dagen waarop er niets speciaals gebeurd, minder weliswaar maar ze zijn er.
Zoals vandaag, een afscheid van 2 leuke vrienden, een constante sneeuw van pluisjes (jeukt) en bloesems, lunch in een speeltuin, een gebroken spaak (dit is jammer genoeg ook al een regelmatigheid), wildkamperen en kinderen die schoolwerk doen terwijl ik me even afleg.
Het is trouwens gedaan met de bergen, vanaf nu is het voornamelijk plat tot Bergamo … enerzijds tof en gemakkelijk fietsen, anderzijds minder charmant. We zitten op het platteland en het doet ons wat Belgisch aan. Stilaan zijn we weer klaar voor iets nieuws.
Iets van mooie liedjes enzo
Nog een picknick op de camping, waarbij we nog een flesje wijn kraakten die we van Guiseppe kregen. Guiseppe, van ons hotel Il Canali, is echt de meest aimabele hoteluitbater ooit … alleen daarvoor al zou ik naar zijn hotel gaan (maar ook voor de inrichting en het ongebleekte WC-papier)
En dan gingen ze luchthavenwaarts … in hun azuurblauwe Citroën (Liv en ik hebben het in Italië wel meer voor de populaire oude fiat panda 4×4 … maar dat is hun vergeven).
Liv was graag meegegaan, en zoals na elk bezoek was er een kleine droefnis achteraf, gelukkig duurde deze niet zo lang.
Onze buren op de camping hebben immers zowat dezelfde leeftijd en ondanks de taalbariere vonden de kinderen elkaar … grappig om de gebroken Engels conversaties te horen.
De buren zijn trouwens Fransen die een reis van 6 maand door Europa maken met de campervan, direct daarna zullen ze naar Australië emigreren.
(Met dank aan de zus voor de foto’s)
Verjaren in Bologna
Sinds we niet meer aan fysieke verjaardagskado’s doen worden de verjaardagsedities steeds beter.
Nu was er dus Bologna met verrassingsbezoek van de mama en de zus.
We genoten van Bologna … een prachtige terracottagekleurde stad, met veel overdekte gaanderijen, leuke pleinen, veel autovrije straten en zelfs met zijn eigen scheve toren.
Maar vooral hadden we aandacht voor elkaar.
Het hotel (Il canali met fantastische uitbater Guiseppe) zorgde bij het ontbijt voor een lekkere torta gelato, met natuurlijk onze zingende kaars er bovenop, de kinderen verrasten me met mooie tekeningen, en voorts een dag met mooi weer in tof gezelschap en veel digitale gelukwensen.
‘S avonds gingen we eten …. een guilty pleasure … aziatisch restaurant met eten op de lopende band (letterlijk dus).
Prachtige dag … merci xxx
De verrassing
Afstand 57km – Hoogtemeters 243 – Bestemming Bologna (Italië) – Overnachting hotel Il Canali
Wildkampeerplek
Kasteel
De weg is weg (aardverschuiving)
Mooie brug
Maar het meest spectaculaire vandaag was toch dat ik tijdens het fietsen op een rustig weggetje ineens mijn mama en mijn zus tegenkwam. Een verrassingsbezoek voor mijn verjaardag voor morgen … die verrassing is alvast dubbel en dik geslaagd !!!
Waar we ree-ds lang op hoopten
Afstand 36km – Hoogtemeters 747 – Bestemming Lodio di Là (Italië) – Overnachting wildkamperen aan een klein stuwmeertje met reetjes
Niet wij kozen onze wildkampeerplek … het koos ons. Na 36km pauseerden we even en ineens kwamen er 2 ree-tjes langsgedarteld. Nu moet je weten dat wij al maanden proberen om reetjes te spotten, want na de UK zagen we ze niet meer. Dus besloten we dat dit het teken was om eens vroeg te stoppen en de tent te installeren.
De wildkampeerplek ligt aan een klein stuwmeertje … waar we zelfs een vlugge duik in namen (foto’s niet voor publicatie vatbaar)
En zo was onze dag in het thema van water.
En van reetjes, want ook ’s avonds hadden we het geluk om er eentje te kunnen spotten. Volgens mij is het geheim van reeënspotten toch ook wel … je op de juiste plek bevinden.
Firenze-friends
Afstand 50km – Hoogtemeters 570 – Bestemming Montale (Italië) – Overnachting wildkamperen aan een bosje waar er hout gekapt wordt
Ik moet mijn mening herzien over campings … het is goed geweest …met dank aan
Maria, Morten & Max, Ivana, Pietro & Aleix, voor de toffe momenten, de vriendschap, de koffie, thee, koekjes, bier, stoelen.
Patricia en Ivan, omdat jullie zo’n leuke buren waren en hiermee ons vertrouwen in ons Belgenvolk terug hersteld hebben.
Arwe, tof dat je Vic zijn vriend was en dat je je zwaarden en geweren deelde. We zijn ook blij dat je net op hetzelfde moment vertrok als wij … anders had Vic niet willen meegaan met ons.
Ook dank aan de camping die ons een fikse korting gaf … zomaar.
Firenze mag bij in het lijstje met steden waar je goed in en uit kan fietsen. Hier kon dat schoon en veilig langs de Arno.
De rit was schoon maar op ’t einde weer afzien … we moeten een derde en laatste keer de Apennijnen over en het is weer bijzonder steil. Morgenvroeg is het weer direct vollembak afzien (meer duwen dan fietsen waarschijnlijk).
Het kamperen doen we ergens midden op de berg … aan een plaats waar hout gekapt wordt. Een goed plekje … gelukkig vlak … en deze keer is het geen specht maar een koekoek die ons gezelschap houdt (we zien hem niet maar horen hem wel).
Net als gisterennacht is het weer bitter koud en gaat het waarschijnlijk weer vriezen. Hopelijk heb ik het even warm als gisterennacht (toen kloegen Ivana en Maria van de koude nacht die ze in de camper hadden, terwijl ik het goed warm had in onze aangevroren tent).
Maar volgens de voorspellingen wordt het hierna terug warmer … dan kunnen we nog even opwarmen voor we naar het koude Vilnius vliegen.
Bjeurn lacht ermee dat de kinderen nooit de naam kennen van hun vriendjes die ze ontmoeten … terwijl wij het al 3 dagen gezellig hebben met onze Vlaamse buren en pas bij het afscheid hun naam vroegen. (Iets van de pot en de ketel)
Kijk, die toren is 100 meter hoog! Waarop Liv “Hmmm, dat lijkt niet zo hoog, is dat bij gebouwen ook vanaf de zeespiegel”
YouTube Stars
Binnenkort zijn we YouTube-stars, we deden immers een interview met Maria (onze Deense buurvrouw) voor haar YouTube-kanaal.
zo werd de homeschooling gefilmd
en toonden de kinders ook hun ‘ziplock’zakje … hierin mogen de kinderen alle hun speelgoed, persoonlijke spullen (zoals de brieven van de klasgenoten, …) , schelpen, … bewaren. Maar vol is vol … eens het zakje vol is moeten er keuzes gemaakt worden.
Grappig … ik kijk thuis wel regelmatig YouTube maar het is de eerste keer dat ik effectief een “digital nomad” tegenkom. Een boeiende manier van leven, maar ik denk dat het werk dat erin kruipt niet te onderschatten is. Soit, ik ben benieuwd naar het resultaat … we delen het wel eens het online staat.
Als het aan Bjeurn had gelegen waren we in de namiddag weer naar Firenze gegaan, maar de rest van de familie had meer behoefte aan rust … en ook eens aan gewoon wat spelen en vriendjes maken, rondhangen, praten met de anderen op de camping, ….
En zo trok Bjeurn er alleen op uit terwijl wij ter plaatse bleven … iedereen content.
Mij vond je in de namiddag alvast zó, in een geleende stoel met het dekentje op mijn schoot. Heerlijk.
De kinders speelden wat op de camping, ik moet er altijd mee lachen hoe populair onze kinders hun autootjes zijn. Er ontbreken al 2 wielen en de voorruit is stuk, maar elk kind dat we tegenkomen is gek van de auto’s … waarschijnlijk door het touwtje dat eraan hangt.
En Bjeurn deed zijn mini citytrip.
’s avonds deden we de eerste BBQ van het jaar, altijd handig, vrienden met een BBQ te hebben. Later kwam ook nog het Duitse koppel erbij zitten, gezellig … we zijn ook vrij gelijkaardig … allemaal er een tijd tussenuit met het gezin. Al ben ik er zeker van dat ze allemaal blij waren dat zij niet in de tent moesten slapen.
Vandaag was mooi … morgen trekken we weer verder met mooie herinneringen.
Blote piemels in Firenze
Ik wist niet dat ik mijn kinders tot zulke preutse mensjes heb opgevoed. Ze vonden alle piemels in Firenze maar niets.
Firenze was guur … en dan bedoel ik het weer … regen en veel wind, waardoor we de hele namiddag koud hebben geleden. En waardoor we veel tijd op café, winkels en weer op restaurant hebben doorgebracht. Niet goed voor het budget … maar als je enkel een tent hebt om in te schuilen, kan het wel deugd doen.
Toch kon ik deze renaissancestad wel apprecieren, we deden geen complete citytrip maar wat we zagen was prachtig.
Ik ben helemaal zot van de duomo Santa Maria del Fiore.
En ook de Ponte Vecchio was tof (een brug volgebouwd, met wat nu juwelenwinkels zijn)
Toen we terug aankwamen op de camping zagen we trouwens dat onze was binnengehaald was … we hebben het deze keer getroffen met onze buren, het gebeurt niet veel (maar wel soms gelukkig) dat we leuke contacten leggen op campings.
Hier hebben we onze Deense buren in een zelf-ingerichtte caravan, een tof Vlaams koppel met mobilhome en een Duits gezin met Italiaans Croatische roots in een oude camper, die je al vintage mag noemen. Om het met deze laatste hun woorden te zeggen “Mainly we just meet old people”.
Dat dekt niet volledig de lading, maar het is wel waar dat het niet vaak voorkomt dat we andere gezinnen ontmoeten, en voor de kinderen zijn gezinnen natuurlijk leuker. Maar we merken ook dat we meestal nauwelijks aansluiting vinden bij de andere mensen op de campings, dat er weinig interesse is naar ons toe. Anderzijds bevestigen de uitzonderingen de regel, we hebben deze reis ook al veel toffe mensen ontmoet, zowel jong als oud(er).