De voordelen van regen
Afstand 48km – Hoogtemeters 233 – Bestemming Skjeberg (Noorwegen) – Overnachting Høysand camping
Er zijn 2 voordelen aan regen. Ten eerste mogen we van Bjeurn uitslapen als het ’s morgens regent en ten tweede is dat een excuus om nog eens op café te gaan onder de middag.
Ondanks onze afspraak om niet te klagen over het weer, heeft Liv de hele voormiddag op de fiets herhaald dat ze regen haat. Maar ze had het niet koud, dus haar klachten werden onontvankelijk verklaard.
In het café was er trouwens ook geen warme chocomelk … nog meer klachten van de zoon. Wij hebben een zwaar, zwaar leven, echt héél zwaar, moeilijk, moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Al een chance dat de zon erdoor kwam toen we het café weer buiten stapten.
Hierboven een foto van Vic zijn mobiele tuin. Hij hoopt op een aardbeiplant waar hij onbeperkt van kan eten onderweg. Zo een reis wakkert de creativiteit wel aan, Liv doet trouwens aan houtbewerking en probeert houten beeldjes te maken.
De nacht spenderen we op camping, voor wildkamperen was het net iets te druk … hopelijk geen voorbode.
De rit van vandaag was weer niet heel bijzonder, wij zijn te verwend geweest vrees is. Maar we zijn uiteindelijk wel op een tof plekske uitgekomen.
Niet het echte Noorwegen
Afstand 60km – Hoogtemeters 527 – Bestemming Manstad (Noorwegen) – Overnachting wildkamperen aan een vijvertje
Meestal slapen we heel goed in onze tent, zelfs als we wildkamperen, behalve misschien de eerste keren toen ik nog dacht dat de everzwijnen ons zouden aanvallen en de herten over onze tent zouden struikelen. En die keer toen we zo stom waren om ons naast aan steile bergwand te plaatsen in aardbevingsgebied … toen sliepen we ook niet zo goed.
Wel vannacht was ik sinds lange tijd nog eens niet op mijn gemak. We hadden een heel tof plekje gevonden om te overnachten … maar het was vrijdagavond en wij waren niet de enige die dat plekje wisten zijn. Toen de kinderen net in bed lagen en wij nog buiten zaten, hoorden we ineens een luid geroep dat dichterbij kwam, een 8tal jongemannen met elk een glas in de hand en duidelijk al beschonken zetten zich met veel lawaai rond de kampvuurkring, die op 2 meter van onze tent stond (er stond immers aangegeven dat het van april tem september verboden was om vuur te maken). Ik had al even schrik dat die jongens een kampvuur wilden opstarten, maar toen liepen ze, zonder iets tegen ons te zeggen weer weg, en begonnen ze weer te roepen en zetten ze hun muziek luidkeels op. Ik kan er moeilijk de vinger opleggen waarom, maar ik vond hun aanwezigheid wat bedreigend, misschien doordat ze niets zeiden tegen ons, of door het vreemde gedrag. Gedurende de avond hoorden we nog soms het geluidsniveau stijgen en het geluid zich verplaatsen. En ’s nachts werden we ineens wakker toen het geluid zich terug naar ons verplaatste en de jongelui weer aan onze tent stonden. Ik vreesde echt dat het een kwestie van tijd was voor iemand over de stormkoorden van onze tent zou vallen en de situatie zou escaleren. Ik had echt geen zin in een ruzie of confrontatie met een bende dronken jongemannen, maar uiteindelijk gingen ze uit zichzelf weer weg. Niets gebeurd dus.
De rit van de dag was niets bijzonder, sommige Noren zeggen dat dit het echte Noorwegen niet is, maar dat vind ik nogal bekakt feitelijk. Maar wat wel is, dit is niet het Noorwegen dat ik me voorstel in gedachten … dat ligt waarschijnlijk meer aan de westkust. Dit Noorwegen had drukke wegen maar wel afgescheiden fietspaden en minder natuur op de route dan we gewend zijn. Er was ook behoorlijk wat wind en dat maakte de rit zwaar, ik was echt content toen we eindelijk ter plaatse waren.
Vangst van de dag … een eekhoorn, een zeester, een ree met 2 kleintjes en Bjeurn zag nog een vos of wolf.
Ps. DO NOT MENTION THE MOOSE !!!
Graag traag vandaag
Afstand 32km – Hoogtemeters 335 – Bestemming Ås (Noorwegen) – Overnachting wildkamperen aan een shelterplek aan een meer
De vorige avond deed echt deugd, nog eens wat Elewijtse roddels horen (brave zenne, dat de Tervuursesteenweg nog steeds is afgesloten en dat de nieuwe spar een verbetering is …. de sappige verhalen horen we graag als we terug zijn) en nog eens een gesprek voeren in onze moedertaal met anderen. Alleen werd het nogal laat en viel het Belgische bier wat zwaar … wij drinken tegenwoordig 2,8% (als we al drinken).
Het vertrekken van de camping ging moeizaam en net toen we op het punt stonden om te vertrekken (typisch, net dan leer je de mensen kennen) geraakten we nog in gesprek met Jan, ligfietser, fietstrekker, vogelaar, Ijslandkenner en streekgenoot. Grappige annekdote, Jan en Bart blijken al 17 jaar lang hetzelfde traject naar het werk in Leuven te fietsen en ze beweren elkaar nooit te zijn tegengekomen.
Op de fiets bleek dat niemand zin had om er vandaag een sportieve dag van te maken. We stopten al snel op een shelterplek waar we musiceerden (als we dat zo mogen noemen), probeerden te vissen met een haakje en dobber die we vonden, waar ik al mijn verslagen schreef die ik de vorige dagen had nagelaten te maken en waar we gewoon wat aan het water lummelden. De boog moet niet altijd gespannen staan (al heb ik de indruk dat we dat tegenwoordig veel zeggen).
De afgelopen dagen beslisten we trouwens om toch via Zweden zuidwaarts te gaan, en niet via Noorwegen. Noorwegen staat sowieso hoog op de bucketlist om te gaan rondtrekken, maar waarschijnlijk niet met de fiets.
De mysterieuze uitnodiging
Het was een leuke dag Oslo, met zelfs betrekkelijk goed weer.
We besloten alles uit onze 24uren vervoerspas te halen, metro, bus, tram en zelfs een boottocht langs de eilanden aan Oslo.
Het Vigelandpark bleek ons allemaal te kunnen bekoren, dit is een park met allemaal beeldhouwwerken van de kunstenaar Vigeland. Thema is de levensloop en het leuke is dat er veel humor inzit en dat het toegelaten is om op de beelden te kruipen, waardoor de gebeeldhoude mensenmassa en de bezoekersmassa zich vermengen. Aanrader dit park, er is zelfs ook een toffe speeltuin, de rokende clown die ballonnen plooit, ze in de kinderen hun handen stopt en dan de ouders om geld vraagt moet je er wel bijnemen.
Nobelprijs vrede wordt trouwens hier uitgereikt (de rest in Stockholm)
Toen we terug op de camping aankwamen vond Liv een papiertje aan onze tent .. “Jeuj, jeuj, jeuj” riep ze. Het bleek een mysterieuze uitnodiging voor een hapje en een drankje ’s avonds. Ondertekend met B&C. Bloglezers, Belgen die toevallig op de camping waren en wat meer over onze toch wilden vernemen (maar hoe zouden deze onze achternaam dan weten), familie of vrienden?
Uiteindelijk, na veel gespeculeer, ontmaskerden we de afzenders nog voor ze terug aankwamen op de camping. Bart, een fietsvriend van Bjeurn en zijn vrouw Christine, die met de camper een rondreis door Noorwegen deden en op dezelfde moment als wij in Oslo belandden.
Het werd dus echt een plezante avond, met lekker eten, tof gezelschap, Belgisch bier (niet het beste, maar Orval komt wel in de buurt). Het is ook tof om nog eens iets van onze heimat te vernemen.
Nen dikke merci voor de verrassing maatjes !!!
Bomenkuffelen in Olso
Er zit wat achterstand op de verslagen, dat wil meestal zeggen dat het plezant is … nu dus ook.
We begonnen rustig, daar hebben we de eerste dag na het fietsen altijd behoefte aan. Het is wel héél leuk dat we nu geen schoolwerk meer moeten doen. De camping ligt op de Ekeberg aan het Ekepark en daar brachten we onze voormiddag door.
Op de camping is het ons moeilijk gemaakt om dingen op te laden, het is een soort vertrouwensspel, vertrouw je erop dat je gerief onbewaakt oplaadt in de sanitaire blok? We besluiten van wel.
In de stad en op de bus zijn er wel betere voorzieningen, de bussen hebben USB stekkers en in de stad stond er een fancy laadstation op zonnepanelen.
Oslo is een grote bouwwerf, als we binnen 10 jaar terugkomen zal het er heel anders uitzien.
Het operagebouw is echter wel al af … en zeer ferm. Zo kan je helemaal op het dak wandelen tot je je in de wolken waant.
Ik was trouwens ook fan van het stadhuis.
In de paleistuinen vroegen ze om vooral op het gras te stappen en de bomen te knuffelen.
Vreemd weer ook … wisselvallig (net zoals de kinderen).
En van de vake kregen we een ijsjesbudget …. dat smaakt altijd, ook bij wisselvallig weer!!!
Oslo
Afstand 69km – Hoogtemeters 580 – Bestemming Oslo (Noorwegen) – Overnachting de niet zo sympathieke camping
Zalig was dat … binnen slapen. Ik was gisteren echt héél moe en vanmorgen volledig gerecupereerd. Net zoals bij het wildkamperen hielden we in ons kraakpand ook “Leave no trace” aan, we borstelden alles op, we lieten het geld liggen (echt waar, er lag gewoon geld binnen) en de chocolade ook, we ontcijferden de code van het sleutelhuisje zodat we het openstaande raam konden sluiten en het huisje veiliger konden achterlaten dan we het gevonden hadden. Enkel het gastenboek kan onze aanwezigheid verraden.
Van een land zo rijk als Noorwegen (zonder staatsschuld dankzij olie en gas … de Noorse paradox enzo) hadden we een betere fietsinfrastructuur verwacht. Net toen we hierover tegen elkaar aan het klagen waren herpakte Noorwegen zich …. we kwamen dichter bij Oslo, het werd nog drukker en minder mooi maar we kregen wel de verdere weg een afgescheiden fietspad.
Het was ook een dag vol regen … maar we merkten dat we daar wel tegen kunnen zolang het niet constant en niet te hard is.
Onze eerste Noorse winkel was direct pokkeduur … maar misschien zijn we gewoon de verkeerde winkel binnengestapt …. dat kan ook.
Na 70km kwamen eindelijk aan de camping aan, dit was sinds Stockholm geleden. Na Stockholm logeerden we 1 keer bij locals, deden we 1 keer van kraakpand en 10 keer wildkamperen … iets dat vooral Bjeurn heel trots maakt.
De camping is eigenlijk wel niet zo sympathiek. Dure douchejetons goed voor 6 minuten maakten de langverwachtte douche een stresserende zaak, het terrein is nergens vlak, 4 afwasbakken voor de hele camping is echt te weinig en 2 wasmachines ook, er is een verbod op gsm’s laden aan het sanitair (je moet 10 kronen betalen en laden aan de receptie), er zijn geen overdekte eetbanken en er is al helemaal geen gemeenschappelijke (tv)ruimte waar je kan vertoeven bij slecht weer. De meeste campings in Scandinavië doen dit allemaal veel beter. Wij vonden de camping niet extreem duur maar in Scandinavië betaal je dus niet per persoon maar per tent, de dame naast ons die alleen op trot is betaalde evenveel als ons … en dan wordt het dus wel duur.
Maar voor ik afsluit moet ik even weerleggen wat jullie na dit dagverslag waarschijnlijk allemaal denken … wij vinden Noorwegen zeker niet tegenvallen. Het eerste deel van de rit was echt super prachtig, en eindelijk zijn er terug bergen aan de horizon.
De dappere duo’s in Noorwegen
Afstand 58km – Hoogtemeters 630 – Bestemming Aurskog (Noorwegen) – Overnachting in een gekraakt trekkershuisje
10 dagen wildkamperen hebben we al achter de rug en Bjeurn maakt er een erezaak van om niet op camping te gaan tot we in Oslo aankomen (misschien morgen, maar waarschijnlijker overmorgen). Ons wassen is niet zo’n probleem, elke dag springen we wel in een meer, maar elektriciteit wordt wel schaars, de zon hebben we al enkele dagen niet meer gezien en we weten amper nog hoe onze schaduw eruit ziet. Onze zonnepanelen hebben dus ook niet veel nut en de externe batterijen geraken leeg. We zijn begonnen met het opladen van de elektronica aan de laptop, maar ook deze batterij daalt snel.
Zweden lieten we vandaag (al dan niet definitief) achter ons en we fietsten Noorwegen binnen. De blikjesrapers merkten al meteen op dat er meer buit te rapen valt in Noorwegen, voorts is de eerste indruk dat er minder uniformiteit is in huizen (in Zweden is bijna alles in hout dat rood en wit geschilderd is), dat de wegen iets drukker en gevaarlijker zijn en dat het iets minder afgelikt is, wat ruiger. Maar dit is natuurlijk maar een eerste indruk.
Veel bergop ook in Noorwegen (al is dat relatief, geen Italiaanse toestanden).
De jongens die altijd voorop fietsen omdat ze nu eenmaal sneller zijn, hadden ook het geluk om een eland te mogen spotten. Het beest was natuurlijk al weer weggedraafd als wij eraan kwamen. Pffff op zo’n momenten is het moeilijk om geïnspireerd en niet jaloers te zijn. We dwongen de jongens om stil achter ons te blijven rijden, maar nadat zij een ree spotten die wij ook weer gemist hadden kregen ze de eer om naast ons te mogen fietsen. Bjeurn is namelijk net iets opmerkzamer.
We hadden op de kaart een hut gevonden waar we wilden overnachten, geen idee van wat dit net zou inhouden …. een shelterplaats of iets anders. Groot was onze teleurstelling toen we dit aantroffen en toen de deur gesloten bleek.
Maar groot was onze vreugde toen Vic merkte dat er wel een raam openstond. De lokroep van een huis met haardvuur en bedden (maar zonder elektriciteit en water) was niet te weerstaan … deze nacht spenderen we binnen.
Paradox – omhoog fietsen naar het strand
Afstand 71km – Hoogtemeters 757 – Bestemming Koppom (Zweden) – Overnachting aan een schoon meer (maar op een hooooge berg)
Na onze rustdag vlogen we … al een chance want al ons eten was op en de dichtstbijzijnde winkel was op 30km.
Aan de winkel hadden we weer geluk want het is zondag en blijkbaar was de winkel enkel in de namiddag open, we moesten maar een half uurtje wachten.
Onderweg kwamen we nog een waalse scoutsgroep tegen op buitenlands kamp, met de kano. Ze kanoden op 6 dagen 100 kilometer op verschillende meren en moesten ook 20 km wandelen tussen de meren door, zo ook toen wij hen tegengekwamen … met wieltjes onder hun kano’s. Ik kreeg al kanokriebels maar ik weet het niet met dat wandelen.
Zo vlot als de kilometers de eerste 55km gingen (ik waande ons superduo), zo moeizaam gingen de laatste 15 … maar het is eigenlijk op die moeilijke momenten dat we de titel “dappere duo’s” verdienen.
Bjeurn en Vic vonden ondertussen ook nog eens de energie om blikjes te rapen onderweg, de bermen zijn nu blikvrij (nu nog statiegeld op burgerking drive-in en alles is proper). De buit van vorige keer was 20 kronen (iets meer dan €2), deze keer zal het meer zijn. Zotte jongens!!!
De laatste 2 kilometer was helemaal een ramp, we wilden kamperen aan een strandje, maar ik had niet verwacht dat dat 100 hoogtemeters klimmen was … wie denkt nu dat het water boven ligt. Enfin … het was het uiteindelijk waard. Een mooi meer met koud water, een fire pit en een WC voor 2.
Veel wind wel … ik heb al mijn truien aan die ik mee heb … precies terug winter.
Liv heeft daar weer geen last van … ze heeft trouwens een nieuw ding … zo veel mogelijk op blote voeten lopen, tot haar grote teleursteling moeten haar schoenen wel aan om te fietsen.
Gestrand aan het strand
Zoals we meer gebeurt als het zwaar regent als we wakker worden, beslisten we om vandaag ter plaatse te blijven. Ik wou enkel dat iedereen er ook van had geprofiteerd om uit te slapen.
We brachten de dag door in afzondering op een idyllisch strand, die gelukkig voorzien was van een grote omkleedcabine die ons droog hield.
Geen winkels in de buurt, dus we vulden onze magen met ons noodrandsoen en andere dingen die we nog vonden in onze etenszak. Morgen moeten we sowieso verdergaan want we zijn helemaal platzak (al ons eten is op) en de dichtsbijzijnde winkel is 25km verder.
De dag was zalig, een prachtige locatie en de dag vullen met meermaals zwemmen (de kinders), oefenen op ukulele en mondharmonica, de pdf’s met ukuleletabs die jullie me aanreikten op de ereader zetten (bedankt daarvoor) en lezen en voorlezen. Niets moest … zo’n dagen zijn er eigenlijk te weinig.
De dag van de ukulele
Afstand 65km – Hoogtemeters 389 – Bestemming Vegerbol (Zweden) – Overnachting op een strand aan een meer (zoals je je Zweden voorstelt)
We waren geïnspireerd, door de man met de ukulele, en zo kwam het dat we vandaag eens zot deden en er ook eentje kochten. Liv speelt ondertussen al “‘k zag 2 beren”, Bjeurn “Don’t worry, be happy” en Vic en ik modderen wat aan.
Onze slaapplek is weer tof, echt Zweden zoals je je het je voorstelt. We zitten op een strand aan een meer, omgeven door water en bomen. Er passeerden 2 kano’s die aanmeerden op de naburige eilandjes. Het is een gek gevoel dat we hier al minstens met 3 groepjes wildkamperen, in de verte zien we trouwens hun kampvuur en soms horen we hun stemmen, en we vragen ons af of zij onze ukulele horen.
Het fietsen ging voor de jongens blijkbaar zo vlot dat ze nog de moed hadden om telkens te stoppen als ze een blikje in de kant zagen liggen. Daar zit immers statiegeld op en een blikje is iets meer dan € 0,10 waard, ik ben benieuwd wat de opbrengst zal zijn.
Ps. Als iemand nog leuke ukulele liedjes heeft liggen, in pdf-formaat. Dan zijn wij daar zeer dankbaar voor. Het zou namelijk op energetisch vlak beter zijn om op een ereader te lezen dan op de telefoon.
I want to ride my bicycle
Afstand 65km – Hoogtemeter 335 – Bestemming Skattkärr (Zweden) – Overnachting wildkamperen op strandje aan een spoorweg en met zicht op een fabriek
We kunnen het nog …. 65km !!!
En mijn fietsdip is precies voorbij, ze verdween gelijktijdig met het vervangen van mijn voorband die al een tijd lucht lekte. Ik heb een sterk vermoeden dat die 2 aan elkaar gelinkt waren, rijden op een band die niet volledig hard staat is namelijk een pak vermoeiender.
We verlieten onze geweldige kampeerplek, de vogel die haar nest gebouwd had in onze shelter, en daar haar 2 klein mannen moest komen voederen, zal content geweest zijn.
Dit meer is vooral zo schoon omdat er geen enkel huis aan gebouwd is, blijkbaar mag je sinds 1960 geen huizen meer bouwen vlak aan het meer, wist een man ons te vertellen. Toen we hem vertelden dat we gisteren ruiters met paard in het water zagen, vertelde hij misprijzend dat dat verboden was in stilstaand water. We waren dan ook verbaasd om enkele momenten later zijn 2 honden te zien zwemmen in datzelfde water.
Dit dorp is niet genoemd naar de tennisspeler.
“Trekt ne foto”, zei Bjeurn, “deze hebben we nog niet in onze collectie”.
Ter verduidelijking, het waren niet wij, die over het beestje zijn gereden.
Pauze … zelfs Vic pakt tegenwoordig al eens graag een boek vast.
Onze stopplek voor de nacht is op een strand aan (een uitloper van) het grootste meer van Zweden.
Als je de spoorweg en de fabriek (van voor 1960) wegdenkt best ok … maar in tegenstelling tot gisteren duidelijk minder. Misschien niet slecht … zo blijven we het mooie dat we tegenkomen appreciëren.
Zweden kruipt steeds dieper onder ons vel ❤
Afstand 36km – Hoogtemeters 230 – Bestemming Degerfors (Zweden) – Overnachting shelterplaats aan een meer
Hoe dieper we in de countryside van Zweden rijden, hoe enthousiaster en gastvrijer de Zweden. Dit hadden we niet verwacht, want in het Noorden staan ze gekend als zeer gereserveerd.
Ik verschoot ervan dat we er vandaag nog in slaagden om 36 km af te leggen. Want we waren nog geen kilometer ver of we werden aangesproken door Berith die ons uitgenodigde om bij haar te komen zwemmen. Wij hebben ons voorgenomen om altijd ‘ja’ te zeggen, en dit voorstel was wel heel aanlokkelijk. Van het één kwam het ander en we werden verwend met ijs, kaneelbroodjes, vlierbessensap, koffie. Toen Roland (de echtgenoot) thuiskwam vond hij 2 kinderen in zijn zwembad en zei Berith “Kijk wie ik gevonden heb op de straat, 4 Belgische fietsers”.
Het was een inspirerend koppel, Roland is 82 maar zo ziet hij er niet uit en hij reist enkel nog maar naar nieuwe landen, hij heeft er al 140 op de teller staan. Ooit deden ze samen een reis rond de wereld (met zo’n vliegticket waarmee je een jaar -in 1 richting- de wereld mag rondreizen). Misschien een plan voor in de toekomst.
We kregen nog een rondleiding in de oude watermolen van het dorp, jammer genoeg zijn we te vroeg voor de grote dorpsfestiviteiten de Mullhyttemarken, dan wordt de molen in werking gezet en zijn er festiviteiten, en komen er 15000 bezoekers naar het anders zo rustige dorp van 600 man. Zo is dat met die festiviteiten, wij schijnen altijd ofwel te vroeg ofwel te laat te komen.
Ondertussen was het 12u30 en hadden we amper gefietst, na de lunch gingen we er een lap op geven. Bjeurn wordt wat zenuwachtig van al ons getreuzel, ik geniet ervan want ik zit in een fietsdip.
Maar dan kwamen we onderweg iemand tegen waar we in de winkel ook al mee hadden gesproken, en hij (Peder) nodigde ons uit om een koffie te komen drinken. De kinderen zeiden direct “Please mama en papa, wij zeggen toch altijd ja!”, toen ze merkten dat we twijfelden. Maar het kwam goed uit want ik had net een platte band en dan konden we die daar direct ook plakken. Peder liet ons zijn prachtige tuin zien … en toen we uiteindelijk vertrokken (om 15u en met 8km op de teller) zei Liv “Ik ga later naaar Zweden verhuizen en ik neem jullie mee”.
Uiteindelijk kwamen we nog deze karatetrainer tegen, toen hij ons uitnodigde voor een koffie moesten we zondigen tegen onze “zeg-altijd-ja regel”. Het was immers al bijna 17u en een hing een gigantisch donkere wolk aan de hemel.
Uiteindelijk kwamen we op deze schuilplaats aan, juist op tijd om ze te gebruiken waarvoor ze dient … schuilen!!!
Het weer was wat onstabiel maar warm, dus we konden nog zwemmen. Onze dag is pas geslaagd als we gezwommen hebben, en voor de kinderen pas als ze 2 keer in het water kunnen springen.
Al dat zwemmen is trouwens heel goed voor Vic, die enkele weken echt nog niet zo goed kon zwemmen en nu bijzonder snel vorderingen maakt.
Zweden kruipt steeds dieper onder ons vel ❤
Toeval brengt je op mooie plaatsen
Afstand 46km – Hoogtemeters 136 – Bestemming Muklhyttan (Zweden) – Overnachting een shelterplaats die we per toeval vonden
Pas om 11u30 vertrokken we aan onze slaapplek … tot groot verdriet van Vic want hij wilde liever verder met zijn grote held Damien.
We ontmoetten trouwens ook sympathieke Zweden die ons wat tips (Öbrero bezoeken) en chocolade gaven. (In UK geven ze geld, in Italië koekjes en hier blijkbaar chocolade)
We fietsten dan maar naar Öbrero dat volop met recyclekunst was versierd, plezant stadje wel, maar door het bezoek kwamen er wel maar geen nieuwe kilometers op de teller.
En uiteindelijk aten we er gewoon onze spagetti van gisteren maar op. Er zijn minder leuke plekjes voor de lunch.
Per toeval eigenlijk vonden we deze shelterplek …. een leuke verrassing want we dachten gewoon een picnictafel aan het water aan te treffen.
We zijn geïnspireerd door onze vriend van gisteren en de harmonica werd nog eens boven gehaald … maar het zal, vrees ik, nog even duren voordat wij kunnen gaan optreden in de straten. Niveau nihil !!!
Flamboyante fransman
Afstand 52km – Hoogtemeters 303 – Bestemming Örebro – Overnachting wildkamperen aan een cottage met BBQplek in natuurpark Rynningeviken
Net zoals thuis is de ene dag hier de andere niet, en is het met de moraal soms wat minder. Zo had ik sinds Stockholm minder goesting in het fietsen en dacht ik wat meer aan het thuisfront.
En op zo’n momenten zijn het niet de landschappen, maar wel de mensen die me daar bovenop helpen. Ik denk dat ik na vandaag weer genezen ben.
Nicolae, de man die gisteren zijn tent na de onze placeerde, stond al om 5u30 op omdat hij alles moest afbreken, ontbijten, zwemmen en om 7u gaan werken. Om 9u30 passeerde hij echter met zijn bus (hij is chauffeur) en 4 ijsjes voor ons.
Het was een regenachtige dag, en toen we aan het parochiehuis achter water kwamen vragen werden we uitgenodigd voor een schuilplaats en kregen we koffie en een sapje en een rondleiding in de kerk. Bij het vertrek kregen we nog repen chocolade en gedroogde mango mee. (We moeten meer achter water gaan vragen aan de huizen).
Wegversperring in het natuurreservaat … Schotse hooglanders zijn de max.
In het natuurreservaat Rynningeviken, vonden we een geweldige plek voor de tent, een cottage waar we mochten inzitten en eten, en een BBQpit en een prachtig uitzicht.
We kwamen hongerig en laat aan en kregen direct eten van een Iraanse familie … waarop wij onze chocolade uitdeelden.
Samen met ons kwam ook Fransman Damien aangefietst. Hij was al 2 jaar onderweg, met zijn fiets (black flag genaamd) en zijn ukulele. Een plantrekker … zo heeft hij ipv een stuurtas een waterdichtte ton op zijn stuur bevestigd waar hij zijn messengerbag in bewaart. En zo kookt hij niet op gas zoals wij, maar op hout, dit brandt hij in een geperforeerde pot van ikea, waar hij zijn pot kan opzetten. Dit is voor mij de beste ikeahack die ik al hoorde. Damien gaf ons hamburgers (waardoor we bijna niets van onze spagetti gegeten hebben … dat is voor morgen), en hij speelde muziek voor en met ons. Vooral de jamsessie met Vic was entertainend, ik denk dat Vic trouwens nogal onder de indruk was van deze vagebond.
Weer een dag met een gouden randje.
Memorabel multicultureel
Afstand 48km – Hoogtemeters 300 – Bestemming Arboga – Overnachting wildkamperen aan een strandje
Het is zover … we zijn voor de 2de maal op heel onze Tour d’Europe uit de tent gebakken. Maar dit keer konden we rechtstreeks van onze tent in het water springen !!! Iets dat zeker de kinders ongelooflijk tof vonden … en daarna knipte ik Vic zijn haar en moesten we nog eens gaan zwemmen om al het haar van onze lijven te verwijderen. Wat een leven.
Het fietsen ging me dan weer minder af … warm weer en ik, dat is niet zo een goede combinatie. Voor het eerst in Scandinavie belandden we op een niet-fietsvriendelijke weg, zonder alternatief (die zijn hier blijkbaar ook). De E20 heeft alternerend een enkele of dubbele rijbaan (dubbele om de kans te geven om in te halen). Het vieze was dat ze vrij smal was en dat er aan beide kanten vangrails stonden, we voelden ons gevangen tussen de vangrails en het snelle verkeer.
Maar als ik al een beetje in een dip zat was dat snel over want de namiddag en avond waren weer zeer verrassend en schoon.
Eerst passeerden we een manuele driedubbele sluis, en sluizen zijn altijd tof.
En dan kwamen we aan op, wat we dachten dat een rustig strand zou zijn. Niet dus … het werd een strand waar we veel schone ontmoetingen hadden.
Zo geraakten we direct aan de praat met Nicolae, Nathalia en Andreas . Nicolae is van Noorse origine en bekeerde zich tot de Russisch Orthodoxe kerk, en hij wil in Sint Petersburg voor priester gaan studeren. Nicolae (zijn nieuwe doopnaam, zoals in Sint Niklaas) was direct enthousiast over ons avontuur want hij wou ook graag met fiets en tent op vakantie. En een uur later stonden Nicolae en Andreas hier terug met hun fiets en hun tent. We hadden buren.
Ondertussen maakten we kennis met een Syrisch-Oekrains gezin. Een dokter en apothekeres die hier al 3 jaar wonen met hun 5 kinderen nadat ze Aleppo ontvlucht waren, en Zweden bevalt hun wel al is de zomertemperatuur in Zweden de wintertemperatuur van Syrië.
Voorts leerden we nog een grote Palestijnse familie kennen. Die al voor de tweede keer gevlucht waren. Eerst uit Jeruzalem en 3 jaar geleden dan uit Syrië. We spraken met een meisje dat haar studies bioingenieur niet had kunnen afmaken … “ik koos om te blijven leven” zei ze.
Maar het waren niet allemaal droeve verhalen die we deelden. Het was vooral een gezellige avond waarop het eten gedeeld werd, gevoetbald en gedanst werd en vooral Vic zeer populair bleek, zijn breakdancemoves op de Arabische muziek waren een hit.