Mijn Vienna City Marathon – D-day

De marathon van Wenen is achter de rug … eindelijk, want de voorbereiding was zwaar en bleef precies maar duren. Over de marathon valt veel te vertellen, daarmee dat ik het wat opsplits in verschillende blogposts, afhankelijk van hoe snel ik het geschreven krijg verschijnen ze ook hier. Dit is de belangijkste, marathondag.

Marathondag, die begint met omkleden, 2,5u op voorhand uitgebreid ontbijten (wit brood, want veel koolhydraten en weinig vezels met honing, confituur, choco), veel drinken tot 2u op voorhand (water en koffie), en dan hopen dat je naar ’t toilet kan gaan. In ons hotel waren ze zo lief om het ontbijt 2u vroeger dan normaal klaar te zetten, dat is eens wat anders dan je eigen sandwiches met confituur eten in de hotelkamer.
We waren ook niet de enige marathonlopers daar, niet verwonderlijk vermits we het perfecte marathonhotel hadden.

Daarna is het vertrekken naar de start. Verleden jaar in Parijs heb ik daar anderhalf uur koud geleden en dit wou ik niet meer. Ik had een looptruitje met lange mouwen (dat ik onderweg mocht dumpen), een slechte trui (die ik aan de start zou dumpen) en een vuilzak van 240l om me warm te houden. Je kan niet geloven hoe gelukkig die vuilzak me gemaakt heeft, “vuilzakgeluk” noemen ze dat denk ik.

Zenuwen zetten zich altijd op mijn blaas, ik denk dat ik wel 6 keer naar ’t toilet ben gegaan voor de start, gelukkig waren er genoeg dixies aan de startvakken (en anders zou mijn vuilzak ook voor discretie kunnen zorgen … gelukkig was dat niet nodig, maar je zou ervan verschieten wat je allemaal ziet aan de start van een marathon … ik zal niet in detail treden).

Ik weet ondertussen ook dat als ik genoeg drink de dagen voordien en ’s morgens, dat ik 2u voor de start mag stoppen met drinken en dat ik dan onderweg niet moet stoppen om te plassen (wat ik tijdens mijn trainingen gegarandeerd moet doen)

Het weer was ideaal, het kon niet beter. Het was bewolkt, ik vermoed rond 10 a 12°C en geen spatje regen gedurende de hele dag, al die zorgen die ik me voordien maakten bleken voor niets. Gelukkig, want een marathon in de koude en de regen is geen lachtertje denk ik.

Net zoals verleden jaar kroop ik bij Bjeurn in het startvak, dit jaar was er echter wel geen controle die ik moest omzeilen. Wat ik nu wel enigszins jammer vond, was dat we samen met de mensen van de halve marathon en van de aflossingsmarathon startten. Dit omdat je nu niet meer het gevoel had van samenhorigheid, zo van “Iedereen zit hier in hetzelfde schuitje, al deze mensen moeten deze marathon lopen”.

Toen ik in het startvak mijn garmin aanzette bleek hij mijn hartslag niet te kunnen vinden, teveel prikkels door alle andere hartslagmeters in de buurt. Ik deed nog enkele verwoede pogingen toen het startsein al gegeven was, maar er was niets aan te doen … ik moest de marathon lopen zonder hartslag. Gelukkig heb ik ondertussen ook wel wat loopervaring en besefte ik dat het zonder hartslagmeter ook wel zou lukken.
Bjeurn ging er direct vandoor en ik startte bij de laatsten van het startvak

Ik had me voorgenomen om deze marathon eens te citytrippen en héél veel aandacht voor mijn omgeving te hebben, wel … dat lukte de eerste 5 kilometers maar daarna was het ook weer gedaan met rondkijken. Jammer, maar dat lukt met dus echt niet om me nog eens op de omgeving ook te concentreren. Ik heb zelfs het zomerkasteel van Sisi gemist, waar we zijn langs gelopen.
Onderweg ben ik Bjeurn wel nog eens tegen gekomen, op een plek waar de lopers langs de andere kant van de straat terugkeerden. Het grappige was, dat ik zo in de war was en dat ik dacht dat Bjeurn “achter” mij liep, en dat zou niet logisch zijn tenzij er iets gebeurd was. Gelukkig besefte ik na een tijd dat Bjeurn niet achter mij liep, maar 3 kilometer voor mij. Dat was toch een geruststelling.

Voor de rest was het druk, maar niet echt “te druk” onderweg. Wat ik wel niet goed kon verdragen zijn de rochelaars, lopers kunnen soms vieze mensen zijn. Tot 2 keer toe heb ik iemand “schmutzigaard” toegeroepen omdat ze vlak voor mijn voeten rochelden. Eén keer spatte het zelfs tot op mij.
Ik snap niet dat ze niet als normale mensen kunnen doen, inslikken of een zakdoek meenemen, of als het echt moet, voor hun eigen voeten rochelen in plaats van voor die van een ander.

Het lopen ging op zich vlot, ik heb het zwaarder gehad dan tijdens de marathon van Parijs (waar ik van start tot einde genoot), maar minder zwaar dan in Amsterdam (waar ik geen moment genoot). 
Ik heb nog even gehoopt dat mijn ultieme doel 3u30 mogelijk was, ik startte aan een gemiddelde pace van 4:54, maar stilaan kwam er toch verval en besefte ik dat 3u30 een utopie was, maar een persoonlijk record wel moest lukken.

De route was iets heuvelachtiger dan ik gehoopt had, en bij momenten was er iets te veel wind naar mijn goesting. De waterbevoorradingen waren frequent aanwezig, maar vond ik te kort. Bjeurn vond dat niet, maar die liep natuurlijk minder in de drukte door zijn snelheid. Op een bepaalde moment miste ik het water en kon ik enkel nog zo’n blauw drankje meegrabbelen, dat was niet het plan en niet ideaal voor mijn maag.
Een cruciale fout die ik ook maakte is om te lopen met gellekes die ik nog nooit eerder geprobeerd had. Ik had er immers niet meer voldoende van mijn eigen merk, en ik had er dan maar wat van een ander merk bij. Degoutant, dat ging amper binnen, bijna moest ik overgeven.

Op kilometer 20 kreeg ik pijn in mijn heup en na kilometer 30 deden ook mijn knieën serieus pijn. Ik besefte toen al dat ik stijver zou zijn dan na de marathon van Parijs.
De laatste kilometers begon ik nog wat snelheid te verliezen en werd ik ook constant ingehaald. Ik snapte dat echt niet, want het was nu niet dat ik zoveel snelheid verloor, die anderen moesten trouwens toch ook moe zijn! Niet goed voor de moraal en pas na de wedstrijd snapte ik het, degene die me inhaalden waren de mensen van de aflossingsmarathon. Typisch … de snelste persoon loopt het laatste gedeelte.

De laatste kilometers waren toch echt wel de zwaarste “ik snapte niet dat een marathon niet gewoon 40km is, dat is toch ook al veel”, en ik was echt content toen ik er eindelijk was, en blijk dat de laatste 500m bergaf waren. Maar al bij al heb ik nog vrij comfortabel gelopen, ik kan immers niet verwachten dat ik elke marathon kan lopen zonder af te zien … ik vrees dat Parijs een uitzondering was.

Eindresultaat 3:35:04
Dit was niet mijn ultieme doel (3:30), maar wel een persoonlijk record, ik ben dus zeer content.
Ik wist immers tijdens de voorbereiding al dat mijn ultieme doel net te hoog gegrepen zou zijn.
Deze tijd is in lijn met mijn voorbereiding en ik denk niet dat er meer in zat.

Toen ik aankwam was Bjeurn niet op de plek van afspraak, vreemd … “Is hij nu al pintjes gaan halen?” vroeg ik me af?
Neen, Bjeurn heeft het héél lastig gehad tijdens de marathon. De laatste 10 km kreeg hij pijn in zijn linker kuit en de laatste 2 kilometers moest hij soms zelfs stoppen door de zeer, die legde hij al mankend af. Daardoor heeft hij een serieus verval gehad tijdens de marathon.
Hij klokte af op 3:16:50, een hele schone tijd en eveneens een persoonlijk record, maar wel een tijd die nog beter had kunnen zijn zonder pech.

Maar we zijn beide blij met deze ervaring en onze schone medaille (er zit een diamant in).

Wat deden we nadien? Ben ik stijf? Loop ik nog een marathon? 
— Wordt vervolgd —

Lees ook

• het relaas over de dagen voor de marathon
• alles wat ik schreef van voorbereiding tot Wenen Marathon