Amsterdam Marathon: Het verslag #16

En nu … het verslag van mijn eerste marathon. Het was een lang stuk op te typen en ik had ook een dag nodig om het allemaal nog eens opnieuw te beleven en te laten bezinken. Dat deed ik tijdens een dagje me-time in de sauna.
Hoe ik de dagen en momenten voordien beleefde vind je hier. Wat er nadien gebeurde in het stadium, lees je hieronder.

Eens aangekomen aan het stadium, was ik echt wel super nerveus. Ik wist dat ik goed voorbereid was (alhoewel het vreemd is dat de 3 laatste weken relatief weinig kilometers gedaan werden), maar ik was ook al de hele week goed verkouden en nog steeds stemloos. Ik had bovendien ook wat schrik van het weer (hoge luchtvochtigheid en met zijn 19°C warm voor een 19 oktober, ook was er veel wind).

De momenten voor de start waren typisch voor een groots loopevenement, drummen tussen het vele volk om in je startvak te geraken.
Onderweg brak een charmante Amerikaan nog even mijn nervositeit. Hij liep immers enkel in een speedo met de Amerikaanse vlag (met zijn nummer daar wat ingepropt).
Op de vraag van iemand of hij het  niet koud had antwoorde hij “straks als we aan het lopen zijn, zal je jaloers op me zijn” .

Maar aan de start voelde ik iets wat ik nog niet veel gevoeld had, en het ging verder dan nervositeit … het was angst.
Angst dat het onder deze omstandigheden niet zou lukken, dat dit te hoog gegrepen was en mijn ultieme doel van onder de 4u al helemaal belachelijk was.

En dan ging het startschot … een kwartier vloog voorbij en dan konden ook wij beginnen lopen. Ik had me voorgenomen me te richten op een gemiddelde snelheid van 5:35 min/km en een hartslag van 150 tot 160.
Het lukte me op die snelheid te bereiken maar mijn hartslag was 170 slagen per minuut. Dit is iets wat ik normaal alleen bij tempolopen bereik (en dan maar voor korte tijd).
Toen wist ik al dat het nooit zou lukken om binnen de 4u binnen te komen. Toch besloot ik voorlopig het tempo aan te houden. Dat ging, maar genieten en ontspannen lopen was er niet echt bij.
Het zonneke kwam er trouwens goed door, dus ik had ook al direct te warm (ik kan dus echt niet tegen de zon … daarmee dat ik voor een marathon in oktober koos)

Op kilometer 4 passeerden we door de passage van het rijksmuseum, maar ik was op dat moment al zo in mezelf gekeerd dat ik het amper gemerkt heb.

Op kilometer 12 stonden mijn supporters … met een spandoek. Liv had zich de afgelopen dagen al enkele keren versproken, dus de spandoek was geen verrassing meer, maar het was wel een verrassing hoe mooi de spandoek geworden was.
De supporters hadden me direct gespot (daar is een roze klak dus echt wel goed voor). Het was wel grappig dat ik blijkbaar naast een andere Annelies liep, die ook al enthousiast naar mijn supporters zwaaide toen ze haar naam hoorde.

Bij de bevoorradingsposten was het altijd nogal hectisch. Ik had dan ook wel veel nodig. Anderhalve beker drank en dan nog een beker om over mij uit te kappen (de enige manier voor mij om in die warmte te kunnen blijven presteren).
De eerste kilometers dronk ik telkens energiedrank. Vanaf kilometer 14 ging ik over op mijn gellekes in combinatie met water (ik nam dan telkens een gelleke een kilometer voor de bevoorrading, zodat ik dat daarna kon wegspoelen met water). En dat werkte goed, volgende keer doe ik het net op dezelfde manier.
Wat wel opviel is dat de gellekes precies anders smaakten dan in mijn voorbereiding. Waar ik tijdens de duurlopen in de voorbereiding altijd dacht “jeuj, tijd voor een gelleke”, was het nu het tegenovergestelde.
Pure walging … blijkbaar normaal omdat je maag blokkeert bij een zware inspanning (ik heb trouwens 2 dagen na de marathon nog steeds mijn eetlust niet volledig terug)

Wat ook een succes was, was mijn voornemen om te stoppen met drinken 2u voor de start. Wat tijdens de duurlopen niet lukte, lukte nu wel. Ik heb kunnen lopen zonder dat ik het gevoel had dat ik een volle blaas had.

Vanaf kilometer 13 kwamen we aan de Amstel, het begin van een saai stuk dat precies maar bleef duren. Het grappige (achteraf) was dat de Amstel nogal kronkelt en ik verschillende keren dacht dat we de Amstel eindelijk mochten oversteken en aan de terugweg aan de overkant konden beginnen, maar dat bleek steeds gezichtsbedrog. Uiteindelijk was het stuk aan de Amstel ongeveer 13 kilometer. Wat wel leuk was op de Amstel, was het spektakel.
Zo waren er 2 boten met schlagerzangers … “My Girl” van The temptations is vanaf nu onlosmakelijk verbonden met de marathon … want op de één of andere manier had ik zoveel deugd van dat lied dat ik de zanger zelfs een handkus toeblies.
Er waren trouwens over héél het parcours wel meer muzikale intermezzo’s, maar de test ‘You like to run, You love to run’ kon me op dat moment minder bekoren.
Ik was aan kilometer 17 toen ik de verzuring voelde optreden. Vreemd vind ik het, dat ik tijdens de voorbereiding nooit verzuring had en dat het nu al zo vroeg kwam. De volgende kilometers waren dus op zere en verzuurde benen.

Op kilometer 26 zag ik terug mijn eigen supporters. Bjeurn en Liv liepen zelf een eindje mee. Dankbaar dat ik was voor mijn supporters …  ze waren echt wel mijn lichtpuntjes tijdens deze zware tocht.
Ik spotte trouwens ook nog de supporters van een vriend, ik moest wel moeite doen om hun aandacht te trekken, maar hun aanmoedigingen toen ze me eindelijk zagen maakten veel goed.
Wie ik ook (ik zou niet meer weten waar), aan de kant heb zien staan, was Sanne (ik volg haar blog al een tijdje). Ik was echter niet zeker, dus heb haar maar niets toegeroepen, maar nadat ik deze post op haar blog zag had ik hier wel spijt van.
Op kilometer 30 miste ik mijn supporters (en zij mij, ondanks de roze pet), maar op kilometer 37 stonden ze er al weer.
“Goed dat je niet hebt opgegeven !!!!” riep Liv me toe.
Wie ik dan weer niet spotte was Francien van Girls Love 2 Run … via de blog wist ik dat ze aan kilometer 38 zou staan … en het is altijd leuk om je te kunnen concentreren op iets anders dan op je zere benen.

Vanaf kilometer 30 begon ik te vrezen voor “de man met de hamer”, mijn grote angst. Maar die man, die kwam er niet, ik was hem blijkbaar toch te slim af geweest (mijn dank aan mijn diëtiste daarvoor)
Niet iedereen blijkbaar, want op het einde waren er ongelooflijk veel mensen ofwel aan het stappen, of aan de kant (aan het overgeven, of hun krampen proberen weg stretchen).
Bij mij was er geen man met de hamer, en ook geen 8 fasen (zoals in het geweldige filmpje in dat ik hier al postte). Het begon zwaar en het werd elke kilometer een beetje zwaarder. Mijn tempo zakte wel maar traag en gelijkmatig (als ik één talent heb, is het wel het doseren, ik heb mezelf altijd goed kunnen inschatten), en raar maar waar, mijn hartslag zakte ook. Ik startte aan 170 en hoger en eindigde aan 155. Het was een pure stresshartslag dus.
De laatste kilometers gingen eigenlijk nog behoorlijk vlot en in ’t stadium kreeg ik even vleugels en kon ik nog een sprintje trekken, om binnen te komen op 04:07:00

En dan de vraag “Ga ik moeten wenen aan de finish?”.
Neen, ik was gewoon blij … echt blij dat ik er was, en trots dat ik het gedaan had.
Ik was echter precies de enige blije persoon, de andere lopers waren ofwel aan het wenen, ofwel helemaal in zichzelf gekeerd ;-)

Wat is nu mijn algemeen gevoel? Aan opgeven heb ik geen moment gedacht, maar het was wel zwaar, genieten heb ik geen moment gedaan.

Mijn collega zei dat een marathon niet dubbel zo zwaar was dan een halve marathon, maar drie keer zo zwaar. Dat vond ik niet … ik vond het gewoon dubbel zo zwaar (maar de voorbereiding is misschien wel drie keer zo zwaar)
Is het het zwaarste dat ik ooit gedaan heb? Awel neen, op sportief vlak misschien wel, maar ik vond een kind op de wereld zetten toch een pak zwaarder.

Met mijn eindtijd ben ik zeer blij. Het is niet mijn ultieme doel, maar 4u07 daar durfde ik voor ik de trainingen aanvatte niet eens van dromen. Dat is gewoon meer dan 10km/u gemiddeld voor 42,195km aan een stuk.
En ik heb het gevoel dat er onder optimale omstandigheden (niet ziek, koud weer) zelfs meer zou ingezeten hebben.
Maar wanneer zijn de omstandigheden optimaal? Niet veel.
En trouwens … je moet natuurlijk altijd ruimte voor verbetering laten.

En wat zegt het lichaam? Wel buiten de verzuring heb ik tijdens de marathon geen enkel pijntje gevoeld. Geen schenen, geen heup, geen voeten … goed nieuws dus. Ik ben nog wel steeds ziek en ondertussen nog steeds stemloos. Maar bovenal ben ik GIGANTISCH stijf. Het soort stijfheid dat ik nog nooit heb meegemaakt.
Ik kan amper trappen op, laat staan af. Op een stoel gaan zitten is hel en eruit rechtkomen ook. Wandelen gaat, maar aan slakkegang.
Toch kan ik niet wachten tot deze over is en ik op mijn gemak eens een toertje van 5 km kan gaan doen … de goesting is er nog steeds.

En nu?
Focussen op de volgende marathon. Namelijk de marathon van Parijs op 12 april 2015.
Ik denk dat het met marathons is zoals met verliefdheid.
Het zal nooit meer zo intens zijn, en je zal nooit meer zo gefocust zijn als bij je eerste verliefdheid, maar waarschijnlijk is het wel beter.
Ik ga in elk geval niet meer zo aan mezelf twijfelen want dat bleek nergens voor nodig.
En ondertussen ben ik gewoon trots en geniet ik nog even na van mijn status “marathonloopster”.
Dit pakken ze me nooit meer af.