Geen autoverplaatsing vandaag. Op het programma een mountainbiketocht voor Bjeurn in de voormiddag. Dan hebben we die fietsen toch niet voor niks mee gesleurd.
Voor mij was het het moment om de ereader eens op te vissen en nog eens iets nieuws te lezen uit mijn Stephen King collectie.
In de namiddag was een hike naar Nimis en het nationaal park Kullaberg gepland.
Nimis is iets waar te plaatse niet veel promotie rond gemaakt wordt. En toen ik er kwam besefte ik waarom. Er was nu al veel volk, de plek heeft helemaal geen promotie nodig, ze zullen accidenten misschien ook willen vermijden.
Ik zal Nimis even schetsen. Nimis (Latijn voor “teveel”) is misschien het meest omstreden kunstwerk van Zweden. In 1980 begon Lars Vilk een constructie te bouwen van wrakhout. Dit op een slecht toegankelijk rotsstrand. Het duurde 2 jaar eer deze constructie ontdekt werd door publiek en autoriteiten. En het is de vraag, is dit een kunstwerk of een hoop rommel? Is Lars Vilk een kunstenaar of een eigenwijze gek?
Er lopen processen om het kunstwerk te laten afbreken, en soms is er een aanval met vuur of kettingzaag.
Naast het impressionante Nimis staat Arx, een andere constructie van steen en beton. De constructies zijn trouwens nog steeds “work in progress”. Als je chance hebt, kom je Lars Vilk in hoogsteigen persoon tegen en laat hij het volkslied van Ladonië horen. Hij heeft het terrein immers als zijn eigen vrijstaat uitgeroepen, met als volkslied het geluid van de plons van een steen die in de zee gegooid wordt.
Als je aan ons vraagt of Lars Vilk een kunstenaar of eigenwijze gek is, dan zeggen wij ‘beide’. Maar dat hij een kunstenaar is, dat vinden we absoluut. Hij brengt iets te weeg, hij beroert, fascineert, enthousiasmeert. Het terrein is redelijk moeilijk toegankelijk. En toch slaagt hij erin om jaarlijks 30 000 mensen, jong en oud, sportief en onsportief, intact sleutelbeen en gebroken sleutelbeen, … tot beneden aan de zee te krijgen. Al dan niet door zijn constructie, die vol uitstekende nagels steekt en naar alle waarschijnlijkheid niet gekeurd is.
Daar op Nimis kwamen we trouwens weer 2 Spaanse waterhonden tegen. Blijkbaar zijn de 3 soorten waterhonden in Zweden zeer gekend en populair. Hier zeggen ze waterhond tegen een labradoodle en niet andersom.
Na Nimis stond nog een hike verder door Kullaberg gepland. Maar die hebben we moeten inkorten. Iedereen was kapot, en Juno al zeker.
Juno had ’s avond zelfs geen energie meer voor een wandeling op de kamping. Dit was een kamping die zich goed leende voor een inspirerende wandeling. Waarin we kijken hoe iedereen zijn kampeeropstelling is, wat de nieuwe kampeergadgets zijn en welke campervan we willen.
Er waren enkele daktententen, veel saaie campers en campervans (voor originaliteit moet je bij de Duitsers zijn) maar wel iets heel speciaals. Als Dyson een caravan zou uitbrengen, zou ik het me zo voorstellen.
Dit hebbeding is niet van Dyson, maar van Mink. En kost € 16 000 voor de basic versie, maar kan ook worden uitgebreid met buitenkeukentje, fietsenrek, …. #nospon.
Juno sliep deze nacht in Vic zijn tent en niet in haar bench in de auto. Goed, want ze zal toch moeten wennen aan de tent. Wij gaan de bench niet blijven meesleuren, want we plannen in de toekomst ook hike tochten en fietstochten met haar te doen.
Overnachting: First Camp te Mölle
Ik vind het wel kunst, tenminste geen lappen vlees aan een paar pilaren!