Een nacht op camping is iets minder relax dan het wildkamperen, merkte we. Ergens vooraan op de camping blafte een hond gedurende -zo leek het wel- de hele nacht. En Juno vond het soms nodig om eens te antwoorden. Gelukkig bleef het beperkt en was onze aanwezigheid voldoende om een conversatie in de kiem te smoren. Maar ik was er me wel de hele nacht bewust van dat ik liefde moest geven.

Ontwaken ging op deze camping voor iedereen gemoedelijk, het zullen de campingvibes geweest zijn. Voor 9u was er nog amper beweging, zelfs de professionals naast ons kwamen pas een pak na ons hun tent uit. Enfin professionals, dat is wat wij ervan maakten, omdat ze een eigen opblaaskano hadden, en hun eigen waterdichte zakken. En omdat ze zo slim waren om hun eigen stoeltjes mee te brengen.

Uiteindelijk begonnen we pas tegen 11 u te kanoën. Juno sloeg na 5 minuten weer overboord, en ineens maakte ze een klik. Ze gaf zich over en legde zich comfortabel en rustig in de kano. Het verzet is eindelijk gebroken. Na 3 dagen van alertheid, kan ze ook genieten.

De zwaluwen lijken verdwenen en op het water zijn meer insekten te zien, waterjuffers en libellen zijn talrijk aanwezig. Dazen jammer genoeg ook. Voorts zijn het de usual suspects van het vogelrijk. De wilde zwanen zien we vandaag voor het eerst. Dat zijn niet onze gekende knobbelzwanen, maar wat de minder elegante versie.

Het weer is beter geworden, maar te warm heb ik het nog steeds niet. Ik had verwacht dat we dag na dag meer volk op het water zouden zien, maar dat lijkt niet het geval. Het blijft rustig op het water.

Slapen doen we weer in het wild. Aan de oevers van de Dordogne, op een doodlopend wegje naast het maisveld. De plek ligt zo afgelegen dat we met gerust hart onze tent opzetten, alle gerief achterlaten en naar de plaatselijke spar stappen.

We zien dat verder in de straat nog een camper staat, zonder mensen in. Maar wel met 2 méchant honden erin. Honden die meteen blaffend en met hun haar recht omhoog, op Juno afstormen. Juno slaat een gilletje, en ik begin te roepen. Ik dacht in eerste instantie dat Juno gebeten was, maar dat bleek niet het geval. Desalniettemin was ik heel content dat deze camper niet voor de nacht bleef.

Na het koken, knor pasta (onze favoriet) met verse groentjes, deden we weer een avondwandeling. Geen wild, wel een boer die water uit de dordogne kwam halen en met aanhangreservoir gewoon de rivier in reed. En een spoor olie in de Dordogne achterliet. Ook 3 jongemannen met de camper, die waren aan het boulderen op de kalkrotsen. Zeer cool.

En dan wandelden we langs 2 campings, die op zich wel gezeliig waren. Langs Dordogne strandjes, met kampvuurtjes op de kiezelstranden. Maar ook met een gigantisch luid feestje. Ter illustratie, terwijl ik dit typ hoor ik dat ze een Grease medley aan het spelen zijn. En we zitten op 2 km van de camping. Gelukkig zijn wij heel goede slapers.

We sloten de avond af met sterren kijken bij het geluid van de krekels (en die van de camping negerend). En kropen in de tent toen we elk onze vallende ster gezien hadden.

Afstand kano: 28km

Overnachting: camping sauvage aan de oevers van de Dordogne, op een doodlopend wegje naast het maisveld.