De nachtrust was iets minder vannacht. Ik ben grote fan van onze exped slaapmatjes. Maar je moet ze wat kennen. Voor een goed slaapcomfort mag je ze niet te zacht en ook weer niet te hard opblazen, je moet de sweet spot vinden.

En waar Juno gisteren nog dankbaar was dat ze mee in de tent mocht, en zich in een klein hoekje nestelde. Zwierde ze zich deze nacht op mijn matje. Weg sweet spot !!! Hallo, hard matje zonder bewegingsvrijheid.

Ontwaken deden we deze keer met de “middelste bonte specht”. Wat veel mensen niet weten is dat er verschillende soorten spechten zijn. Je hebt de grote bonte specht (de gewone), de kleine bonte specht (al iets minder usual) en de middelste bonte specht (degene waarvan je blij mag zijn als je hem kunt spotten). Om het plaatje compleet te maken is er nog de groene specht, die meer op grasvelden en niet in de bossen te vinden is. En de zwarte specht, die hoog op mijn bucket list staat. Over de grijskopspecht zwijg ik, want daar had ik tot 2 minuten geleden ook nog niet van gehoord.

Op de veldweg waar we ontbeten, gebeurde er iets bizar. Een eekhoorn komt recht op ons af gelopen tot ze, op een meter van ons, ineens beseft dat wij midden op haar pad ziten. Waarschijnlijk had ze het pas door toen we riepen “kijk die eekhoorn”. Nog nooit zo dichtbij een eekhoorn gezien. Enfin … Toch geen schattige rode, de grijze franke eekhoorns uit Engeland tellen niet mee. Juno haar reactie was ook goddelijk. Ze had het eerst weer niet gezien, en toen de eekhoorn zeker weg was, blafte ze eens semi stoer. En dan begon ze het spoor van de eekhoorn af te lopen … in de verkeerde richting. Gaat daarmee naar de oorlog.

Het kanoën verliep weer chaotisch. Juno sloeg 3 keer overboord, wat ze niet echt erg schijnt te vinden. We hebben haar vandaag zelfs betrapt met haar staartje naar boven in de boot. Staartje naar boven is een blije hond.

Ik had het idee om ook eens achteraan in de boot te zitten. Wat niet zo een goed idee was, want de achterste persoon stuurt. Maar als al het gewicht zich vooraan bevindt heb je weinig impact. We waren zo goed als stuurloos, wonderlijk dat daar geen echtelijke ruzies uit voort kwamen en dat we niet omgekanteld zijn. Want hoewel de Dordogne kalm is, is de kans op omkantelen toch reëel.

Enfin … na 17 km kanoën gaven we er de brui aan. We kwamen immers de allersympathiekste kamping tegen. “Old school hippie” lazen we in de reviews en dat klopte helemaal. Aanrader, als je gaat voor de sfeer en niet inzit met loslopende honden en voldoende hebt aan 1 toilet voor de hele kamping.

We deden nog een namiddag hike. We verwonderden ons erover dat er verschillende grote wegen waren die niet op de kaart stonden. “Wie legt die wegen aan, en waarom, hier is niks te zien?”, vroegen we ons af. Het antwoord kwam 100m later, toen we de jagershut zagen. Dat is iets wat we wel meer merken, dat jagers hun eigen wegen hebben, die niet op de kaarten staan.

De terugweg hoopten we dan op wild, maar alles lijkt leeggejaagd. Nog geen ree gezien hier in Frankrijk. We heeft Juno alle plakbollekes van het bos verzameld in haar vacht (ellende). En ben ik nog eens goed op mijn poep gevallen. Bjeurn was nog niet uitgelachen, toen hij er zelf ook lag. Iets met een boontje en een loontje.

Wat junkfood en een drankje maakten de dag weer compleet.

Onder het luide geroep van een bosuil en het gesnurk van een medekampeerder kruipen wij ook in onze nest.

Kanoafstand: 17km, hiken 10km

Overnachting: Old school hippie camping. Les grands chênes te Terregaye