We are in the UK
Afstand 38km – Bestemming Capel-le-ferne (Engeland) – Overnachting Camping Kent Farm
Toen we gisterenavond in Duinkerke nog even onze route bekeken verschoten we dat we nog 20km moesten rijden om tot aan de Ferry te geraken? Die start dus blijkbaar in Loon-plage en niet in Duinkerke …om 7u opstaan dus.
Het viel me mee dat we om 9u vertrekkensklaar stonden (ontbeten en al). Volgens mij is die 9u ook een record, op vorige vakanties waren we al trots als we om 10u30 van de camping wegfietsten.
De ferry was een hele belevenis, we wisten niet wat we mochten verwachten ikzelf voelde al kriebels in mijn buik omdat we straks gewoon in Engeland zouden staan. Ik ben daar immers nog nooit geweest.
Wat heel grappig was, was dat in de wachtrij naar de ferry veel mensen kwamen vragen of ze een foto mochten nemen van ons … Amerikanen, Australiërs, ..
We waren trouwens tot onze verbazing de enige fietsers op de hele ferry.
Ook grappig was dat er ineens een Belgische jongen vroeg “Hey, zijn jullie geocachers?” Hij was de eerste die de trackable op onze fietsen opmerkte (terwijl ze er al een jaar ophangen)
De ferry was de moeite … in de zon op een picknickbank op het dek … zalig. Bijna ogelooflijk dat dit ons maar €54 kostte … we kregen waar voor ons geld.
We merkte ook dat meeuwen gewoon meeliften tot in Dover, die beesten laten zich niet rap wegjagen en gaan met veel graagte met iedereen op de selfie.
In Dover aangekomen vonden we haast direct het cycle network waar we direct aan begonnen met een serieuze klim (grappig dat de chauffeur van een witte limousine Liv en mij aanmoedigde met “komaan dames!!!”)
De 16 km die we vandaag in Engeland afleggen waren pittig, het voorste tandwiel werd direct op het kleinste geschakeld om daar te blijven. Bovendien waren de fietswegen van vandaag grotendeels gravel en steen (waardoor je in de bergaf moeilijk snelheid kan nemen)
‘S avonds deden we inkopen voor het avondmaal in een veel te dure winkel. We kochten wat conserven groentes (het enige dat we van groenten vonden) en een pot saus maar ook een ijsje en een pintje dat we met dit uitzicht opaten en dronken. We konden zelfs Frankrijk nog zien… magnifiek!!!
De camping is “netjes” en ok. We merken wel dat we in Engeland direct in een andere prijsklasse zitten. Waar we gisteren €17,2 betaalden was het nu £25. Ik zal ons budget moeten in het oog houden.
Voorts vroeg de camping dame waar we vandaan kwamen, toen we er uitgeput binnenvielen …van de steile kant? Toen wij vertelden dat we van Dover kwamen zij ze “Ah …niet van de steile kant dus”
Dat belooft, ik zie met veel goesting maar ook met wat schrik morgen tegemoet.
Nous sommes en France
Afstand 27km – Bestemming Dunkerque – Overnachting Camping Municipal La Licorne – Pech kapotte hydraulische rem
Vanmorgen namen we afscheid van Gijs, een geweldige host, ik kan me niet inbeelden wat je meer wil … een goede kamer met opgedekte bedden, avondeten ( … jammer genoeg hadden we al gegeten toen we bij hem aankwamen), ontbijt, een geweldige setting en zalige tuin en bovendien héél tof gezelschap.
We gingen nog een keer op de deathride en zwaaiden af.
Jammer genoeg raakten we niet ver, we hadden een defecte rem en spendeerden 2 uur bij de zeer sympathieke fietsenmaker Kurt (Vanheste Sport) in Adinkerke, die “ons depaneren” tot zijn prioriteit 1 maakte. Ondertussen las ik de kinderen voor uit Harry Potter. En Harry Potter sloeg aan, Liv en Vic zijn helemaal fan.
Uiteindelijk (na fietspech , veel wegenwerken en omwegen, en zeer veel tegenwind) geraakten we toch in Frankrijk.
We geraakten zelfs aan de zee. En voor wie zich afvraagt of vic zijn tanden ooit nog zullen doorkomen … vandaag zagen we dat ze “eindelijk” klaarzitten.
De camping heeft alles wat we nodig hebben … een picknickbank, een leuke plek tussen het groen, een speeltuintje en een poortje naar de zee.
Je zou trouwens niet zeggen dat het grote vakantie is, het is hier praktisch leeg op de camping (zalig).
Na al de verpampering in België (waar we enorm van genoten hebben) breekt er een nieuw hoofdstuk aan … we zijn in het buitenland, slapen in onze tent en moeten zelf koken. Het wordt dus anders, maar we kijken er enorm naar uit.
Warm showers
Bestemming Veurne – Afstand 69km – Overnachting via Warm Showers (een soort Coachsurfing maar dan voor fietsers) bij Gijs
Reizen is afscheid nemen, zo ook van Max (de populairste van het gezin van Bart en Brigid …zeg ik met een knipoog).
We vertrokken vol liefde, met Bachbloesems en de App “Star walk” om de sterrenhemel wat beter te leren kennen.
Het fietsen ging bijzonder vlot vandaag zodat we nog de tijd hadden om in Veurne wat cultuur te doen en een kleien beeldje te maken ter herdenking van een oorlogsslachtoffer van WOI
Verder kookten we onze eerste maaltijd in het stadsparkpark ….couscous met groentjes, olijven, pesto en spekjes. Waarschijnlijk een klassieker.
Overnachten deden we via Warm Showers …. een soort Coachsurfing voor fietsers. Sowieso voor herhaling vatbaar. Onze gastheer Gijs heeft niet alleen een deathride in zijn tuin maar was gewoon ontzettend sympathiek en wat out-of-the-box … heerlijk.
Family rules
Rustdag – Bestemming Brugge – Afstand 27km – Overnachting bij Brigid en Bart, mijn tante en nonkel
Vanmorgen was het afscheid van Lobke, Jelle, Tess en Alix. Deze keer was Vic degene die het lastig met het afscheid had … maar achteraf bleek dat hij niet het enige kindje was dat het afscheid moeilijk verteerde. Ik deed vooral inspiratie op voor het lijstje “wat als ik weer thuis ben” … net als Lobke ga ik dan eens zuurdesembrood maken en ook aan de chocoladepap (cacaopoeder *niet uit de gele doos*, bevroren banaan, wat havermout en kokosolie in de blender) (verbeter me als ik fout ben hé, Lobke)
Net als de dag voordien werden we weer met de fiets begeleid tot we op de juiste route zaten.
Vandaag was de rustdag en dat namen we ter harte, toen we onderweg een hele mooie speeltuin tegenkwamen verbleven we daar een tijd en aten we daar, en nadien trokken we verder tot bij mijn tante en nonkel.
Daar werden we echt schandalig verwend en we lieten het ons welgevallen.
De plannen om Brugge te bezichtigen lieten we voor wat ze waren en we verkozen het zwembad (maar we reden wel langs de vesten … zo hadden we wel al een impressie van het mooie Brugge)
Een goei familie is toch wel een beetje thuiskomen, zo voelden we het vanavond toch aan. “Eigenlijk heb jij wel een leuke tante”, fluisterde Liv me toe. Maar ook Max de hond, de geweldige stoel, de spaghetti die toch niet te pikant bleek, het gezellige kampvuur en de sterren,… werden gesmaakt.
Blind date
Afstand 50 km – Bestemming Brugge – een overnachting in Pino walhalla bij Lobke,die ik via internet leerde kennen, en haar familie
Na een uitgebreid ontbijt werden we (na de verplichte selfie) door Joris, Martha en Stella tot aan de lange afstandsroute richting Brugge gereden.
De dag begon mooi en zonnig maar na de middag was het toch vrij winderig … ik vond het dus toch wel weer een vrij vermoeiende route, en ik merk dat ik snel door mijn reserves geraak. Hopelijk geraak ik nog wat bijgetraind alvorens we Engeland binnenrijden.
Tot mijn grote verbazing valt echter de zadelpijn op mijn nieuwe brookszadel (dat ik op voorhand niet echt heb ingereden) mee. Een opluchting, want je hoort soms andere verhalen over Brookszadels.
Net voor de middag kwamen we langs het “gekke fietsenmuseum” in Meerendree. Geweldig … daar vond je alle soorten fietsen (met excentrisch wiel, minifietsje, een wiel dat de tegenovergestelde richting draait dan je stuur, ….. ) die je kon uittesten… en er stond ook nog een picknickbank voor passanten. Heel tof. Ook handig want we konden daar ook schuilen voor een hevige regenbui die even plots weer verdween als ze gekomen was.
Onderweg kwamen we nog mensen tegen die ons vroegen naar ons verhaal. Het hele concept van onze reis vonden ze geweldig … tot ze de vraag stelden hoeveel kilometer we per dag deden. Het antwoord .. 50km … was blijkbaar heel teleurstellend … “zo weinig” was het antwoord.
Ikzelf denk echter dat dit misschien al te ambitieus is met zwaar beladen fietsen, kinderen die je moet lesgeven, eten dat je moet klaarmaken en andere ontspanning die je nog eens wilt meepikken.
Nog een leuke ontmoeting was in centrum Brugge. Toen we daar verzeild geraakten in een mensenmassa in de winkelstraat werd ik ineens aangesproken door een man die mijn blog volgt en ons avontuur zo tof vond. Dat is altijd leuk om te horen.
Verder ontsnapte ik nog aan een boete *slaat mea culpa* en werd ik bijna aangereden bij het oversteken aan een groen licht *geen met culpa maar gelukkig ben ik een defensieve chauffeur*
En daarna konden we terecht bij Lobke en haar familie. Lobke ken ik van mijn blog en zij hebben thuis ook 2 pino hase fietsen waar ze veel gedrevener mee rijden als wij met de onze.
Hoewel Vic een moeilijke start maakte hield hij aan dit bezoek een vakantielief over.
Ook hier was het weer verwennerij ten top, gaande van vegetarische lasagne tot biobier. En een leuke avond vol gespreksstof over pino hases, fietsreizen, lopen ….
Dat schept toch een band, zo’n fietsen.
Aankomen met de geur van pannenkoeken
Afstand 65km – Bestemming Gent – Overnachting bij vrienden thuis … Katleen, Joris, Martha en Stella
Met de emoties zit het vandaag terug snor … gelukkig, want Bjeurn en ik waren serieus onder de indruk van Liv haar crashke gisteren.
Vanmorgen stonden we op met 63 km op het programma en we vertrokken in de regen. Wat resulteerde in kippenvel bij de kinders die alle wind en regen van voor kregen. Maar eens ze hun regenbroeken aandeden waren ze snel terug opgewarmd … wat een gerief.
Onderweg namen we het eerste veerpont, te smal om comfortabel weer af te geraken. Rijden met een aanhangkarreke is immers als autorijden met een remorque.
Onderweg kwamen we ook nog een kameel tegen … hebt dat voor in België. Ideaal moment voor onze dagelijkse groepsfoto.
De rit was (voor mij althans) hard, 63km zo zwaar geladen, is toch wel veel … zelfs op het vlakke.
Op het einde begon iedereen moe te worden, en was er het typisch scenario …. verkeerd rijden en lastig worden op elkaar.
Maar als je dan aankomt in een huis dat ruikt naar pannenkoeken, waar op de ramen geschreven staat “welkom Vic, Liv, Annelies en Björn” … dan is alle leed snel vergeten.
De avond was super … de rode duivels verloren wel, maar de pizza’s smaakten zalig en de vrouw des huizes heeft de geweldig coolste hobby … vogels die overleden zijn in dierenwinkels opzetten. Ik hoop op een workshop binnen 14 maand.
De afscheidstournee
Afstand 32km – Bestemming Rossem – Overnachting bij de schoonouders van mijn zus
We zijn eindelijk vertrokken, een vermoeiende dag vol emotie.
Deze voormiddag was er nog een half dagje school, en wij mochten een uurtje voor de afzwaai nog eens wat uitleg komen geven over onze reis. Maar de uitleg was niet het bijzonderste voor de klasgenoten, de testrit op onze fiets vonden ze toffer (of de juffen hun ritje even tof vonden dat durf ik niet zeggen)
Met veel gesten vertrokken we aan de school, begeleid door mijn mama en stiefpapa, om een kilometer verder al halt te houden bij Bjeurn zijn mama. Zij had familie en buren opgetrommeld voor een laatste middagmaal en afzwaai.
10 kilometer verder werden we al verrast door Lieve, Karen en Joppe … loopvrienden. En als bij toeval passeerde ook Steven (eveneens loopvriend) en stopte hij ook even.
Net voor een gigantische regenbui werden we verwelkomt bij ouders, man en kinderen van Kristien … eveneens loopvriendin (die er jammer genoeg niet kon bij zijn) … voor een heerlijke wafeltaart.
De laatste 5 km waren nog het zwaarst, we raakten het spoor van de knooppunten bijster en belanden in slijkerige veldwegen. Waar Bjeurn met zijn zwaar beladen fiets een serieus diep spoor maakte.
De aankomst in Rossem kwam net op tijd, want we merkten dat iedereen moe werd. Ik wijd het niet enkel aan het fietsen maar vooral aan de emoties.
Gelukkig was de ontvangst hartelijk, de balletjes in tomatensaus heerlijk, de kersen van de boom lekker en het lokaal biertje goedgekeurd.
Ook voor de kinderen was het een topper … met een paard gaan wandelen, dat doe je niet elke dag.
‘Avonds kreeg Liv echter haar weerslag, groot verdriet voor het gemis van iedereen en het besef dat het dit jaar onmogelijk zal zijn om lange vriendschappen op te bouwen. “Nu pas besef ik het verschil tussen een vakantie en een reis” snikte ze. Niet goed voor het hartje van de papa en mama. Na 5 minuten echter sliep ze al en ’s morgens ziet alles er altijd weer mooier uit.
Conclusie … geslaagde dag, veel emoties, veel liefde die we krijgen van iedereen, veel eten ook (binnen enkele weken zullen we dromen van de belegde broodjes, de taarten en de ballekes die we vandaag allemaal gepresenteerd kregen) en enkel regen tijdens onze pauzes binnen.
Tour d’Europe … klaar voor het vertrek
Deze laatste dag was er teveel aan, en ik was niet de enige die er zo over dacht. Gisteren hebben we tot een kot in de nacht onze spullen weggeborgen, zodat de volgende bewoners ook kastruimte hebben, met als gevolg dat we vandaag een hele dag in een leeg huis zaten.
De kinders waren van hun wijs (kan je het hen kwalijk nemen?) en verder creëerde dat nog enkele praktische problemen.
Nog een brief opsturen? Oei, de enveloppen en de zegels zijn al ergens weggeborgen.
Nog geld overschrijven? Aiai, ik duik tussen onze spullen om het homebanking-bakje te zoeken.
Kouder dan verwacht? Doeme toch, geen trui klaargelegd voor de kinders
Boekweitpannenkoeken als laatste avondmaal? De hoeveelheden zijn op ’t gevoel, want de weegschaal ligt “ik weet niet waar”.
Vandaag ook op het programma .. het uitschrijven van onze wagens (waarvan er eentje verkocht is, en de ander zo toegetakeld met stickers dat ik er na onze terugkomst waarschijnlijk zelfs niet meer mee durf rijden) en beslissen welke kleurencombinatie van fietszakken en fietsen het schoonst minst lelijk is.
Gisterennacht deden we “de weging“, een traditie voor we op fietsreis/vakantie trekken .. dan wegen we al onze bagage. Ik had gehoopt om niet boven de 75 kg aan bagage af te klokken (om te vergelijken, onze laatste fietsreis hadden we 59 kg aan bagage mee en het jaar voordien was het 65,5kg)
Na mijn vraag op de facebookpagina merkte ik dat jullie nogal veel vertrouwen in mij en mijn doelen hebben, maar ik ben helemaal gefaald in mijn opzet … wij nemen in totaal 89 kg aan bagage mee. Dat is goed voor 743 stuks (eigenlijk meer, maar Bjeurn vertikte het om de kabelspanners te tellen, en ik geef toe dat ik ook de oorstokjes niet geteld heb) en ik ben er nog altijd niet goed van. Ik heb echter besloten om het los te laten, en dat zal wel lukken totdat het bergop begint te gaan en de kilo’s dubbel tellen.
Maar het goede nieuws is, dat ik eigenlijk nog niet zo slecht af ben. Ik start samen met Liv met de rode pino, wat inhoudt dat Liv en ik samen 58 kg aan fiets en bagage moeten verder trappen.
Bjeurn en Vic nemen 90 kg aan fiets en bagage voor hun rekening, maar ze zullen de Belgische trots met eer verdedigen.
Voorts werden er vandaag ook foto’s voor in de krant getrokken … ik weet alvast welke foto het niet zal worden (zie hierboven)
Tour d’Europe … afscheidsfeestje n°3
De dagen gaan snel vooruit en de agenda is goed gevuld … en toch hebben we de indruk dat ons vertrek veraf blijft.
Todo-items wisselen zich af met leuke activiteiten, alles raast voorbij wat enerzijds wel goed is want zo staan we minder stil bij het verlangen om op onze fiets te kunnen stappen en te vertrekken.
Familiefeest in de regen
Ondertussen is ook het laatste familiefeest gepasseerd, zoals de vorige feesten was regen een constante … maar gelukkig werd ook dit feest afgesloten met een overwinning van de rode duivels, een match waarvan ik genoten heb op de zetel tussen mijn zus en broer, precies terug zoals weleer.
Ook dit feest maakten we ons er weer gemakkelijk vanaf met BBQ, traiteur (schoon)mama en zelfbediening. Toch verschoten we er weer van hoeveel werk er wel in zo’n feest kruipt … mede door de partytenten die opnieuw moesten opgezet en nadien afgebroken worden.
Toch ben ik echt blij dat we de afscheidsfeesten zo ambitieus (naar ons doen) hebben aangepakt, want zo’n feest is zoveel meer dan al het werk dat erin kruipt … het is vooral iets tofs, waar we nadien nog lang van kunnen nagenieten.
Trouwfeest
Maar wij zijn niet de enige die feesten organiseren, zo mochten we zaterdag naar het trouwfeest van mijn nicht die in het huwelijk stapte met een echte ridder, hoe geweldig is dat … als ze kindjes krijgt zijn dat gewoon kleine riddertjes (de jongens althans).
Ik ben niet de grootste trouwfeestfan en ook geen danser, maar onverwachts belandde ik toch op de dansvloer met de neven en de nichten en had ik een geweldige avond waarbij ik pas om halfvijf mijn bed terug zag.
Thuis
Sinds vrijdag is trouwens ook Bjeurn gestopt met werken en dat geeft toch wel een vakantiegevoel. Zo wandelen we ’s morgens met héél ’t gezin samen naar ’t school, en pikken we de kinderen ’s avonds opnieuw terug samen op.
En verder zijn de dagen gevuld met het maken van allerlei lijsten (Bjeurn verdenkt met ervan dat ik mijn lijsten zal missen eens we op onze fiets zitten … maar ik denk niet dat hij beseft dat ik ook een database voor op reis heb) en het afvinken van de items.
Inpakken
Het inpakken van onze fietszakken is ondertussen zowat helemaal in orde. Ik had de “chance”? dat ik begonnen was met de zak met mijn kleding in. Op andere fietsvakanties deelde ik een zak met Liv, op deze reis krijgt iedereen een upgrade … iedereen zijn eigen zak. Ik moet zeggen dat ik toch verschoot, toen ik mijn zak niet dicht kreeg.
Langs de andere kant was de confrontatie met mijn volle zak wel een motivatie om opnieuw “minimalistischer” te denken bij het inpakken. Alles waar we over twijfelen, dat blijft thuis!!!
En ondertussen is zowat alles ingepakt en hebben we zelfs nog lege zakken, en dat geeft een comfortabel gevoel. Onderweg moet je immers ook nog eten kopen en water inslaan.
Ik herinner me trouwens ook nog die ene keer tijdens ons testweekend, waarbij ik moest afstappen in het Leuvense op een bergop … dat is alvast een argument om niet te veel mee te nemen, “Je moet het allemaal bergop krijgen”.
En ik zeg wel dat ik minimalistisch inpak, maar ik weet dat we eigenlijk nog met veel minder zouden kunnen doen, vooral op vlak van elektronica en kledij. Voordat we vertrekken gaan we de bagage alvast nog eens op de weegschaal zetten, ik ben benieuwd … ik gok op 75kg (en ik zou zwaar teleurgesteld zijn in mezelf als ik erboven zit)
Huis leegmaken en fietsen afstellen
De komende 2 dagen zullen vooral in thema staan van het huis en de fietsen. Zo moeten we een frigo en een diepvries leegeten (wat niet gemakkelijk is, want elk feest geeft weer overschotten en vult de voorraadkasten weer … die zakken chips die krijgen we wel op, maar al die frisdrank is wat moeilijker), en zo gaan we volgende dagen onze spullen stockeren zodat ons huis klaar is voor de volgende bewoners.
En onze brokkenwagen is alvast verkocht … die gaan we niet missen.
Bjeurn houdt zich ondertussen bezig met de fietsen. De fietsenmaker heeft ons uitgerust met naafdynamo, waarmee we zelfs onze gsm, …. kunnen opladen, en ondertussen heeft ook Bjeurn verder gecustomized met brookszadel, kilometertellers (die ook een ‘overal distance’ weergeven … héél belangrijk voor mij), drankbushouders, achteruitkijkspiegels, extra opzetstukken, het fameuze dashbord (zal je later nog wel zien op de foto’s) ….
In de krant
Morgen komt er trouwens een reporter van “Het nieuwsblad” langs voor een interview. Liv is er héél boos over, want ze snapt niet waarom die mens langskomt als zij er niet bij is, ze gaat tenslotte toch ook mee. Ik kan haar wel een beetje begrijpen, maar gelukkig wordt de foto voor het artikel getrokken op de moment van ons vertrek.
Ik zou dus zeggen, hou de krant in het oog, en moest er iemand zo sympathiek willen zijn om het in te scannen en ons te bezorgen … dat zou ten zeerste geapprecieerd worden.
En verder
horen we constant de vraag “zijn jullie er klaar voor?” (antwoord is … we zitten op schema) of “Zien jullie het zitten?” (antwoord is … JAAAA), zou ik iedereen willen bedanken … het is me echt opgevallen dat iedereen super lief is, zou ik nog zoveel willen vertellen, maar het bed roept (héél luid)
Tour d’Europe … afscheidsfeestje n°2
We probeerden eens een nieuw concept uit bij het afscheidsfeest voor onze vrienden. Wij vierden de hele dag door, en de vrienden konden inpikken op het moment dat hen het beste paste. Op het programma stonden ontbijtbuffet, soep en belegde broodjes, voetbal, frietjes en natuurlijk drank (waaronder een zeer ruim gamma van het bier dat Bjeurn brouwt … ‘de minnares‘)
De infrastructuur werd voorzien op de voorspelde regen … we plaatsten de tuin vol partytenten, spanden zeilen, en maakten de benedenverdieping van ons kot leeg (een excuus om nog eens wat rommel weg te werken).
In dat kot kwam dan de buffettafel en multimedia-installatie (een verplicht item als je een feestje organiseert als België een EK wedstrijd speelt) bestaande uit geluidsinstallatie, dvd, digibox, beamer een een groot scherm dat Bjeurn in elkaar knutselde.
Als je dan toch een groot scherm hebt, zou het zonde zijn om het enkel voor de voetbal te gebruiken. Ook de kinderen mochten een film zien, maar het meest fancy vond ik nog de foto’s.
Op het groot scherm werden immers de foto’s geprojecteerd die in de loop van de dag getrokken werden met onze gsm’s. Door onze gsm’s te synchroniseren met dropbox, konden we de foto’s in deze dropboxfolder “at random” laten zien op het scherm.
Onze kinderen en de gasten konden dan foto’s trekken met mijn oude gsm, leuk om het feest dan ook eens vanuit een andere invalshoek te zien.
Het weer was het gene vette … koud en nat … toch vond ik het niet echt een serieuze domper op de feestvreugde, de weersvoorspellingen waren al sinds lange tijd slecht en ik had me er al mee verzoend. Natuurlijk is een feestje leuker als de zon schijnt, maar uiteindelijk kan je aan het weer toch niets veranderen en moet je dat nemen hoe het komt.
We waren voorzien op de regen en er was voldoende overdekking om iedereen droog te houden.
Omdat we het onszelf niet te moeilijk wilden maken (dit is immers 1 van de 3 feesten die we geven, en we moeten ook nog ons vertrek plannen), maakten we de menu niet te ambitieus en schakelden we hulp in. De dag voordien maakten de mama’s en ik elk een kom soep en mijn schoonmama maakte de dag zelf heerlijke belegde broodjes. Verder maakten we niets zelf, op het ontbijtbuffet was er fruit, yoghurt, muesli, brood en beleg en natuurlijk ook koffiekoeken, als tussendoortjes was er chips en kaas en salamiblokjes (en vergaten we nog de olijven en de cake) en ’s avonds werden de frietjes gewoon tot aan huis gebracht.
Ik telde daarnet eens iedereen op en ik verschoot van de eindsom, gedurende de dag kwamen er 138 personen langs, 138 personen die wij héél graag hebben maar waar we jammer genoeg niet zoveel tijd mee konden spenderen als we echt wilden. GESCHIFT … dat we comfortabel zoveel volk kunnen ontvangen in ons tuintje, GEWELDIG … dat er zovelen kwamen en ontzettend LIEF … vonden we de woorden, de attenties en de hulp.
Het concept ligt ons wel, het spreiden van het feest over een hele dag geeft wat meer gelegenheid om iedereen te kunnen spreken en geeft ook de gasten wat meer speling. Ook voor onze kinderen was het tof, want doordat het feest grotendeels overdag doorging, waren er altijd wel speelkameraden. Ook de zelfbediening en het buffet werkten goed.
Voor volgende keer zijn er echter nog wel wat verbeterpuntjes.
We moeten onze kinderen dringend leren om deftige foto’s te trekken, de meeste foto’s die ze trokken waren wazig en slecht gekadreerd.
Ook is het zonde dat er zo weinig foto’s getrokken zijn, we hadden een doorgeeffototoestel, maar hebben het niet genoeg gepromoot bij onze gasten … een gemiste kans. De kinderen waren het fototoestel immers snel vergeten en Bjeurn en ik hadden er gewoon geen tijd voor.
Wel hebben de kinderen settings op de camera ontdekt waar ik het bestaan niet van wist, cartoonstijl en fisheye waren hun favorieten.
En tenslotte moeten we zorgen dat we het tijdens het feest zelf minder druk hebben, zodat we ons volledig kunnen concentreren op de gasten, want dat was voor mij het grootste nadeel van dit concept, dat ik nog teveel gesprekken moest afbreken om alles in orde te krijgen.
Iemand zoeken om eten te zetten en afval, glazen en lege flesjes op te ruimen lijkt dus een goed idee.
Ooit wagen we ons opnieuw aan dit concept, een gelegenheid zal zich nog wel eens voordoen en dan hopen we dat we wel mooi weer verdiend hebben. En de rode duivels mogen dan hun stunt van 3-0 herhalen.
In de tussentijd geniet ik na van dit leuke feest.
Tour d’Europe … afscheidsfeestje n°1
Het eerste afscheidsfeest zit erop. Waar de kinderen op een gewoon verjaardagsfeestje slechts evenveel kinderen als hun leeftijd mogen uitnodigen, werden er nu 2 volledige klassen, wat losse vriendinnen en een hele voetbalploeg uitgenodigd … we klokten af op 36 personen.
Slim van ons om het buitenshuis te doen, en nog vooruitziender van ons om iets binnen te organiseren.
We kozen voor een bezoek aan het Sportimonium in het Bloso-domein in Hofstade (wat ik eigenlijk niet meer mag zeggen, het het is nu het domein van Sport Vlaanderen in Hofstade). Het bezoek bestond gedeeltelijk uit volksspelen en een bezoek aan het museum. Nen aanrader feitelijk, alhoewel het met 36 kinderen (al een chance in 2 groepen opgesplitst) niet echt ontspannend is. Gelukkig waren de koeka en de vake er om te helpen.
En het klinkt misschien vreemd, maar we hadden echt chance met het weer … toen we binnen zaten was er echt een zondvloed, inclusief bliksem en donder. En het laatste uur dat we buiten op het strand spendeerden was het zonnebrillenweer.
Mijn stiefzus vertelde me overlaatst dat je het weer krijgt dat je verdient, wel … ik dacht even dat dit niet klopte, maar blijkbaar toch wel.
Vermits we binnenkort rondtrekken, en een trekkerswijsheid luidt “alles wat je thuis laat is meegenomen”, meldden we specifiek op de uitnodiging, dat er geen kado’s verwacht werden. Waar we geen rekening mee hielden is dat onze kinderen tegen sommige klasgenoten vertelden dat kadotjes toch wel mochten en dat ze toch graag iets kregen. Wel grappig, en ergens snap ik het ook wel, kinderen en minimalisme … dat is geen evidente combinatie. Maar we genoten echter nog het meest van de lieve kaartjes, de mooie tekeningen en van het gevoel dat iedereen ons geeft, het is immers héél leuk om te merken dat iedereen ons dit avontuur echt gunt.
Voor dit feest gingen we het eenvoudig houden, geen zelfgemaakte knikkerzakjes deze keer ….. toch was er nog even stress toen ik bij het afscheidskado (dat er vooral diende om onze contactgegevens te verspreiden) een verkeerd emailadres voor Vic had geplaatst.
Gelukkig omring ik me hede ten dage ook nog soms met mensen die meer “zen” zijn dan mezelf, die me ervan konden overtuigen dat gewoon manueel verbeteren even goed is als naar mijn mama te rijden en de briefjes opnieuw af te printen.
Tour d’Europe … het is de moeite niet meer
Het is de moeite niet meer
- om een nieuw potje tabasco te kopen
- om Liv haar fiets te laten herstellen omdat de rem sleept
- om al die munten te gaan cashen in de bank (zeker niet nadat ik vandaag naar ’t stad ging en speciaal mijn 6,7 kg aan kleingeld meenam in de hoop dat bij 1 van mijn 3 banken te kunnen cashen … niet zo evident als ik dacht, en vooral ook zwaarder dan ik dacht)
- om te dromen van een tof hikeweekend, na het lezen van deze leuke reisplannen
- nog te investeren in nieuwe kleren (buiten afritsbroeken, teva’s en andere kledij waar je niet gelukkig van wordt)
- om nog te gaan lopen (het is natuurlijk wel de moeite, maar op één of andere reden lukt het niet nu ik weet dat ik binnenkort op mijn fiets zit)
- om me nog te verdiepen in het 5/2 dieet (echt waar …. zo’n geschift dieet zou echt iets voor mij zijn)
- om nog meer dan het hoogst noodzakelijke in de tuin te doen
- om naar infodagen van vanalles en nog wat te gaan (en dat is eigenlijk wel een opluchting)
- om nog in een boek te starten (nog veel te doen voor ons vertrek en de klok tikt ongenadig verder)
Het is wel de moeite
- om onze inboedel nog wat te minimaliseren vooraleer we hem moeten inpakken (bijgevolg nog een paar keer naar het containerpark te rijden en dingen op freecycle te plaatsen en mee te geven aan wie er het eerste voor wil komen)
- om mijn lievelingskleren nog eens aan te doen (waaronder zeker pumps, leren vestjes, jeans en andere dingen die niet mee mogen op reis)
- om de diepvries en de berging leeg te eten
- om afscheidsfeestjes te geven (zelfs al zijn ze gepland op dagen die volgens de voorspelling koud en regenachtig zullen zijn)
- om nog te genieten van onze familie en vrienden
Tour d’Europe … wat doe je de dagen voor het vertrek
Ik kan het nog niet volledig vatten, maar donderdag was het mijn laatste werkdag … héél surreëel, afscheid nemen van de collega’s en terwijl weten dat je enkelen misschien niet meer zal terug zien, en dat de werkvloer er hoogstwaarschijnlijk héél anders zal uitzien bij mijn terugkomst … want wij zijn een bedrijf volop in verandering. Ik besefte die laatste dag echt (wat ik sowieso al wist) dat ik toffe collega’s heb.
Vanaf nu wordt er echt afgeteld tot ons vertrek (vandaag nog 18 dagen), en met volgende zaken houden we ons bezig.
Todolijstjes afwerken, gaande van onze “travelbug” activeren, auto verkopen, reisverzekering afsluiten, pelgrimsboekje aanvragen (Santiago de Compostella is ook een tussenstop), de laatste zaken voor onze reis kopen ….
Verder is er ook nog het afscheid nemen … ik ben nog nooit zoveel op restaurant geweest als de laatste weken … niet goed voor de lijn, maar wel plezant.
Onze afscheidsfeestjes die vragen nog het meeste van onze energie, misschien zijn we wat ambitieus geweest, er volgt immers een feestje voor de kinderen (waar 2 hele klassen en een voetbalploeg uitgenodigd zijn), voor de kameraden en voor de familie. De eerste 2 feestjes zullen al in de koude en de regen plaatsvinden, voor het tweede hebben we beter weer besteld. We weten dus nog wel wat doen, maar “this too shall pass”.
Mijn brookszadel inrijden, ik kocht een tweedehands brookszadel … jammer genoeg in minder perfecte staat en minder goed onderhouden als de beschrijving deed uitschijnen, maar voldoende goed om de moeite te doen om het naar mijn ‘poep’ te zetten.
Brookszadels zijn immers (zeer schone) leren zadels en in het begin zijn deze steenhard, na vele kilometers (+1000) wordt dit een pak soepeler, en vormt het zadel zich naar jouw poep en vanaf dan zou het het zaligste zadel zijn dat er bestaat.
Ik zit nog in de fase van een steenhard zadel, en van een gekneusd achterwerk. 1000 kilometer zal ik niet meer rijden voor we vertrekken, maar ik doe toch mijn best om het zadel in te rijden. En ik hoop dat het lukt, want de verhalen over de fameuze brookszadels zijn gevarieerd, sommigen zweren erbij en anderen wennen er nooit aan.
Vloeken op de ereader. We kochten 2 ereaders, een kobo Aura en een kobo Aura H2O, bedoeling is om daar de schoolboeken en leesboeken (voor ons en de kinderen) op te zetten. Ondertussen is na al veel miserie de eerste ereader gevuld met boeken, maar de tweede ereader zou ik gewoon uit het raam willen smijten (maar dat helpt naar ’t schijnt niet).
Dat toestel crasht constant … ik vermoed door één van de boeken die corrupt is (maar geen idee welk boek dat is, dus daar zijn we niet veel mee). Blijven proberen en factory resetten.
Opruimen … we hadden immers een garage vol met rommel, wel … binnenkort past onze auto daarin. Ook onze kasten moeten we leegmaken, zodat mijn broer die binnenkort in ons huis komt wonen, ook zijn spullen kwijt kan. Dit is echter iets, waar we nu nog niet echt vollenbak mee kunnen beginnen. Wat ons niet belet om toch al eens een grote opruimactie te houden, het containerpark en de kringwinkel worden weer regelmatig bezocht.
Ik ben dus niet echt héél “zen” nu, en eerlijk gezegd kan ik niet wachten tot we op onze fiets zitten en onze grootste besognes zijn waar we gaan slapen en wat we gaan eten.
Tour d’Europe … welk fototoestel nemen we mee?
Al jaar en dag staat een deftige reflexcamera op mijn verlanglijst … maar ik zette nog nooit de stap om hem effectief te kopen. Deze reis stelden we ons weer de vraag … kopen we ons nu eindelijk de reflexcamera, of gaan we voor een ander goed en compacter toestel.
Wel, het werd gewoon een nieuwe smartphone !!!
Ik ben er namelijk van overtuigd dat dit het beste fototoestel is voor mij. Ik ken mezelf, ik heb niet de goesting om te sleuren met een zwaar toestel, en ik zou er al tegen op zien om al mijn foto’s achteraf nog eens eerst op de computer te moeten inladen en te bewerken vooraleer ik het genot van die foto’s heb. Trouwens, bij goede lichtomstandigheden, kan je best nog wel ok foto’ maken met een telefoon.
Een leuk extra is dat het fototoestel wel was ingecalculeerd in ons reisbudget (dat compenseert voor andere onderschatte posten), en dat we weer een elektrisch toestel minder mee moeten nemen (en opgeladen houden), dat past helemaal in mijn minimalistische visie.
Maar zo minimalistisch zijn we dan ook weer niet, want samen met de smartphone kwam er ook een selfiestick (om foto’s zoals deze hier boven te voorkomen, alhoewel ik hem wel héél grappig vind), en ook ons statief zullen we meenemen op reis.
En ondertussen probeer ik mijn foto-applicatie op de telefoon wat te leren kennen, en mezelf een beetje te verdiepen in de basis van de fotografie … want ik ben wel van plan om er dan ook volledig proberen uit te halen wat binnen de mogelijkheden zit. Tips zijn welkom
Ik weet wel dat foto’s met een deftig fototoestel sowieso een pak mooier zijn, en als ik blogs zie met zo’n schone foto’s dan vind ik dat echt wel geweldig en wilde ik dat Bjeurn de fotografiemicrobe bezat, maar je moet jezelf daar een beetje in kennen en het beste fototoestel, is het toestel dat je bij je hebt !!!
Tour d’Europe … hoe zit dat met school?
Wat gaan jullie doen met de kinderen? … die gaan mee (wij zien die graag, wij laten hen echt geen jaar achter bij de oma’s)
In het buitenland kunnen we niet vlug eens naar de bib gaan om een nederlandstalig boekje uit te lenen, daarom zijn we nu al digitale boeken aan het verzamelen. Dat zijn deels gratis boeken die op het internet worden aangeboden, aangevuld met betalende boeken.
