Afstand 27km – Hoogtemeters 602 – Bestemming Dumbría  – Overnachting wildkamperen in een open naaldbos

Dat er vandaag niet veel kilometers zouden afgelegd worden, dat werd al snel duidelijk. 

We sliepen tot 8u25 (normaal fietsen we dan al), en moesten ons zo nog haasten om de zonsopgang te kunnen zien.

Dan geraakten we aan de praat met Zwitser Marcus en Duitse Sandra, die elk met hun busje ook op Kaap Finisterre de nacht hadden doorgebracht.

En dan moesten we nog zwemmen in de zee, dat was bij 17°C nogal koud … maar toch sprongen we er allemaal in. We willen immers allemaal een nieuwe mens worden …. ik hoop dat de mijne niet op haar nagels bijt.

En ook het schelpen zoeken was plezant …. hier vindt je alle schelpen waar je aan de Belgische kust op hoopt, maar nooit vindt. 

En dan begon officieel onze trek naar het zuiden …. weer een nieuw hoofdstuk, waar we misschien enkele mensen opnieuw kunnen tegenkomen want in de winter zijn er veel reizigers die in het zuiden vertoeven.

De rit was weer zwaar en we moeten een deel van de route opnieuw afleggen … al de bergen opnieuw maar in de andere richting.

We profiteren ondertussen van het goede weer en doen vannacht opnieuw aan wildkamperen, want het smaakte naar meer.

Afstand 36km – Hoogtemeters 622 – Bestemming Fisterra – Overnachting Wildkamperen op Cap de Finisterre 

Het doet deugd om terug aan de zee te zijn … lunch op het strand, terwijl de kinderen schelpen zoeken, geweldig.
Alhoewel de nabijheid van de zee niet wil zeggen dat het minder bergachtig is.

Vandaag bereikten we Cap de Finisterre… het eindpunt van de camino die van Santiago  De Compostella naar Muxía en Fisterra gaat.
Hoewel we Muxia mooier vonden werd Cap Finisterre (waarvan vroeger gedacht werd dat het het eind van de wereld was) ook magisch. In de albergue van Fisterra waren we niet welkom voor 17u (want stappers kregen voorrang) en we voelden ons 2e rang-pelgrims. In een albergue die ons dat gevoel geeft wilden we niet logeren. Vermits we al veel gemerkt hebben dat uit iets negatiefs, iets goeds kan komen besloten we onze tent ergens neer te planten aan de Cap de Finisterre, en nog eens wild te kamperen. 

Volgens de traditie moet je als je hier aankomt als pelgrim, de zon zien ondergaan en weer opgaan, iets verbranden en gaan zwemmen. Het zwemmen en de zonsopgang zijn voor morgen, de rest hebben we al gedaan. (met het verbranden moet je trouwens opletten want iemand heeft hier een tijdje geleden een groot deel van de struiken in brand gezet en sindsdien is het “verboden”)

We zijn trouwens content om nog eens te kunnen kamperen. Terug onze eigen baas en eigen ritme en de kinderen mogen wat meer lawaai maken dan in de albergue. Deze namiddag spendeerden ze met slakken vangen en er huisjes voor te maken.

Echt … “het einde” !!!

Afstand 63km – Hoogtemeters 1033 – Bestemming Muxía (Spanje en aanrader) – Overnachting Albergue Xunta de Galicia 

Ik ben niet zo snel enorm onder de indruk druk van iets … maar wel van Muxía!!! Ongelooflijk dat niemand me ooit eerder vertelde hoe prachtig Muxía wel is.   

Met zijn woeste golven die meters in de lucht opspringen,  kleurrijke huisjes, vuurtorens, de mooie kerk vlak aan de ruige oceaan (de naam “Costa da morte” en het feit dat vele schepen hier al zijn vergaan … denk ook aan de Prestige, staven dit) …. 

Indrukwekkend, en één van de mooiste plekjes die we op onze reis al mogen ontdekken hebben. De zonsondergang hier mogen zien was magnifiek.
De rit hiernaartoe was mooi maar wel weer zwaar … ik heb het wat gehad met al die bergen. 

Tot overmaat van ramp liet “ik” … die altijd op iedereen loopt te zagen dat ze niet zorgvuldig omgaan met hun spullen … mijn fietshelm liggen op een bankje en merkte “Bjeurn” dit 6km verder op. 

Gelukkig zijn er dan helden die, zonder een scheve blik, zeggen “wij rijden er wel voor terug, gaan jullie alvast naar de albergue”. Wat zouden we toch doen zonder onze mannen.

Albergue-gewijs is het weer dik in orde. We kiezen meestal voor de goedkoopste albergues en in Galicia zijn dit de “Xunta de Galicia”, soms is het waw en soms is het niets bijzonder. Dit keer was het een schot in de roos, modern en bijna decadent ruim voor de 24 bedden die hier staan.

Afstand 51km – Hoogtemeters 789 – Bestemming Monte do Goso – Overnachting Albergue Xunta de Galicia 

Dankzij een dafalgan aan het begin van de dag geraakten we verder als we initieel hadden gehoopt. Momenteel zitten we op 4km van Santiago !!!!!

Het werd weer een bijzondere dag … met “al was het symbolisch” een beetje pech in de vorm van een kettingbreuk tijdens de laatste helling voordat we Santiago bereikten. Geen probleem … want we ondervonden in het verleden al dat pech dikwijls leidt tot iets goed (platte band leidde tot een vriendschap met Rohini en Darren, en een alberge die vol zat leidde ons tot de haast decadent sjieke en zo goed als lege albergue in Lusio). Trouwens … mijn man is een magician  (niet mijn woorden, maar van de wandelaars die eerst bezorgd waren toen we aan de kant stonden en blij toen we hen enkele minuten later terug inhaalden op onze fiets)
Het was ook weer een dag van bijzondere ontmoetingen.

Zoals Manuel, de uitbater van onze albergue die een kamer voor ons regelde met ons vieren én onze fietsen, die zijn eten en bier met ons deelde en die gewoon ontzettend tof was.

En Philippe, een aimabele Fransman die we de laatste dagen bleven kruisen in de albergues. Met zijn karreke van 35kg legde hij gemiddeld 50km per dag “wandelend” af …. zottekes, maar zo geweldig. We merken tegenwoordig ook dat vele pelgrims de camino al meerdere malen hebben afgelegd. Zo deed Philippe de camino ook enkele keren, waaronder ook eens in maart toen er op de bergen 50cm sneeuw lag. Moedig.
Vic en Liv zijn wat droevig dat dit avontuur weer eindigt. Het is immers echt geweldig om constant volk tegen te komen waarnaar je “Buen camino” kan roepen, en door alle aandacht voelen ze zich ook wel gevleid. 

Alhoewel … toen ik gisteren in de douche stond hoorde ik 2 vrouwen praten. Dat ze veel bier gingen drinken zodat ze ’s nachts niet zouden wakker worden van de kinderen die uit bed rolden. De reactie toen ik me voorstelde als moeder van de kinderen was wel grappig … ik kreeg zelfs excuses, alhoewel ik het nog niet zo erg vond wat ze zeiden (maar ik was wel blij dat Vic die nacht niet uit bed viel).

Liv is trouwens  een prinses tegenwoordig … ongelooflijk hoe creatief kinderen zonder speelgoed (en iPad en tv) wel kunnen zijn.
En morgen … belangrijke dag … dan rijden (rollen … want het is altijd bergaf) we Santiago binnen.

Afstand 42km – Hoogtemeters 790 – Bestemming Melide – Overnachting Albergue Xunta de Galicia 

Toen we vanmorgen aan onze fietsen kwamen hing er een ballon aan met een lichtje dat van kleur verandert erin. Geen idee wie voor deze verrassing zorgde, maar het was wel plezant.

Bij een stop kwamen we dan eindelijk de Ierse familie tegen waar we al zoveel over hadden gehoord. Het was een gezellige bijeenkomst met de flamboyante familie die om 9u al aan de wijn en de taart zat. We kregen direct een hartelijke knuffel en verhalen werden uitgewisseld en materiaal geinspecteerd en besproken.
Vergeleken met deze moedige familie zijn wij maar luxetrekkers. 3 nachten deden ze aan wildkamperen (in een hut, een tent, onder een afdak) en 1 nacht spendeerden ze dan in een albergue, zodat ze zich konden wassen en alles opladen. De kinderen Fynn en Popy van 10 en 12 droegen hun eigen rugzak en de ouders de rest in een rugzak en op een karreke.  Gemiddeld stapten ze 25km per dag maar de laatste dag wilden ze er 50 !!!! doen. 

Altijd inspirerend, zo’n ontmoetingen. Zo zie je maar dat hoe iets zot je ook doet, en zijn altijd anderen die het extremer doen. Ik denk dat ik me hier ook ga aan troosten als ik het eens moeilijk heb … als zij op een regennacht ergens onder een afdak kunnen slapen … dan hebben wij in onze tent niets te klagen. En misschien moet ik ook meenemen dat het nooit te vroeg is voor taart en wijn (alhoewel) … of dat het soms eens wat zotter mag.
Verder was de dag rustig … we planden meer kilometers maar ik heb een slechte nacht achter de rug en voel me wat ziek. Na 37km had ik het helemaal gehad. Misschien al een chance want net nadat we stopten begon het serieus te regenen.

Op tijd in bed een een dafalgan … slaapwel