“Woont opa Luc hier?”, vroeg Liv toen we op 1 november aan het kerkhof stonden.

’t arme kind begreep er niets van, en zeker niet na mijn uitleg, die luidde…

“Opa Luc slaapt hier, en hij wordt nooit meer wakker … en hier slapen allemaal anderen mensen”

En waar slapen wij?”: was haar repliek.

Sindsdien heb ik me voorgenomen gewoon te zeggen waar het op staat. Opa Luc is dood en komt nooit meer terug.
’t houdt haar toch bezig. Gisteren verkondigde ze ineens

Opa Luc is mijn vriend

En vanmorgen in de auto zei ze me

Opa Luc is een beetje dood hé

En ik vind het zo schattig, en ben content dat Opa Luc niet echt dood is
… want “Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten” (Bram Vermeulen)