Ik en mijn fiets !!!

Iedereen kent dat gevoel wel “Help waar heb ik mijn sleutelke nu weer gedaan” … en meestal bij het uitmesten van de zakken en de sjakosh vind je dit wel snel terug.

Maar vandaag was dit niet het geval … ik haalde mijn sjakosj helemaal uit (tot groot jolijt van de collega’s die eindelijk eens konden zien wat er nu allemaal in zo’n vrouwentas zit) … liep mijn weg 2 keer terug af … keek in al mijn zakken … ruimde mijn buro eens geheel op … meste mijn kastje uit … maar NERGENS

Enkele opties bleven over

A. De bus … wat me gigantisch veel vertraging zou opleveren
B. De fiets van een vriendelijke collega gebruiken … maar met een plooifiets 13 km afleggen is denk ik niet evident
C. Slot laten overslijpen

Het werd dus optie C. Ik viel weer binnen bij technische dienst, waar ze me ondertussen al beter kennen wegens mijn fietsperikelen dan door werkgerelateerde bezigheden. Ik liet hun plagende opmerkingen aan mij voorbijgaan (ze droegen immers mijn -zeer zware- fiets héél dat eind naar binnen) liet mijn fietsslot overslijpen en fietste gezwind terug naar buiten.
Ik zal dringend wat koekskes bij technische dienst moeten achterlaten … want als ik op de statistieken afga, zal ik hen nog wel nodig hebben.

Gelukkig maakte één man dit in de terugweg helemaal goed.
Ik kom samen op een baan met een andere man (in wielertenu natuurlijk), hij kijkt altijd achterom precies of hij wil dat ik hem voorsteek.
“Ik wou liever in uw wiel blijven hangen”: zei ik hem.
“Ja, doe maar, ik was op u aan ’t wachten, ik weet dat gij snel kunt fietsen want verleden keer heb ik serieus op mijn pedalen mogen trappen om u te kunnen bijhalen”
en zo … mocht ik in zijn wiel hangen (en brak ik weer een snelheidsrecord, maar was ik ook wel zeer blij toen onze wegen splitsten)
Fietsers … ’t is een ras apart … maar de mannen hebben me precies aanvaard … ik doe dat wel goed VOOR EEN VROUW :-)

Maar toch liever mijn fietssleutel kwijt, dan de autosleutel (bedenk ik me ineens)