Ik had wel al gelopen met de fietskar, maar nog nooit helemaal alleen. Ik had er ook wel wat schrik voor, dat het te vermoeiend ging zijn, dat ik halverwege niet meer ging verder kunnen ….

Maar ja, ik had geen andere keus als ik mijn trainingsschema niet in de war wou brengen.
Ik begon volgens mijn gekende instelling, we gaan voor een half uurtje en als ’t goed gaat kan ik nog altijd verder lopen.
En zo hebben we een uurtje gelopen op 9,5km. Juist lang genoeg want op ’t eind was Vic het beu. Packitis bleek, want toen ik hem eens goed vastpakte veranderde hij van een droevig manneke in een lachebekje.

Jammer dat ik geen fototoestel meehad, want ik kwam tegen … een paard in een grappig jasje en een hond zo groot als een kalf. Maar binnenkort heb ik geen excuus meer, ons mama spaart voor mij de punten van het nieuwsblad voor een sony compacttoestelleke. En dat neem ik dan ‘overal’ mee.