Een weekje congé achter de rug, waarin ik de badkamer schilderde, maar ook tijd had om te lopen. De schildersstijfheid hinderde me daarbij gelukkig niet.

Waar ik niet op voorbereid was, was het feestweekend dat in ons dorp plaatsvond. En zoals veel, zijn de onverwachtse feestjes de leukste.
De tijd tikte voorbij en de pintjes smaakten goed. Heerlijke avond, maar wat bekloeg ik me dat later. Niet alleen de volgende dag (waarop ik gelukkig niet moest lopen), maar ook nog de dag daarna … de dag waarop 29km gepland stond. Ik was om 9u nog steeds ontzettend moe en mijn benen voelden zelfs in bed nog ontzettend zwaar.

Dit was de eerste keer dat ik eraan dacht om die duurloop te skippen. De enige reden dat ik toch vertrok -al zag ik het helemaal niet zitten- is dat ik weet, dat je soms vlot kan lopen, zelfs al ben je moe.
Dit weet ik enkel uit ervaring, al probeert mijn lichaam me altijd als ik moe ben, iets anders wijs te maken.Ik hoopte ook dat mijn opgebouwde conditie, wel zou compenseren voor mijn uitschuiver.
En ik troostte me met de gedachte dat de duurloop niet de zwaarste training is (dat is de tempoloop)

En inderdaad … het lukte … niet van ganser harte … en op een bepaald moment dacht ik dat ik lopend in slaap zou vallen … maar die 29 kilometer liep ik rustig uit.
Weer een boost voor het zelfvertrouwen (want een marathon lopen, is grotendeels ook mentale kracht)

Wat me de afgelopen weken al meerdere malen is opgevallen, is dat mensen soms al verschieten als ik een koffie drink.
“Jij bent toch zo’n gezonde, sportieve vrouw!? Ik dacht dat je enkel water dronk!” zei een collega overlaatst.

Ze moesten eens weten dat ik naast toekomstig marathonloopster ook de vrouw van een brouwer ben.

 

#dagen tot Amsterdam Marathon:
34
Trainingsweek:
14e/18
Aantal getrainde kilometers:
60 (afgelopen week)
          493km (werkelijk gelopen)
          498km (schema)
          744km (totaal schema)
Gewicht:
          – 1,5 kg