Vanmorgen was Manus er niet meer. Ik veronderstel dat hij ’s nachts vertrok nadat we de fietsen binnen plaatsten en de deur achter ons dicht trokken en hem buiten sloten.

Bjeurn en ik waren opgelucht, beter zo … anders zouden we hem moeten achterlaten, of zo snel fietsen dat hij ons niet zou kunnen volgen.

Maar de reactie van Liv was  echt triest, zo droevig. Niet boos, maar echt oprecht verdrietig … met tranen en al, echt om compassie mee te hebben.

Gelukkig was de verdere dag wel weer leuk … warm met veel strand en speeltuinen en weinig kilometers.
Ook de albergue is dik ok. Midden in het centrum van Vila do Condo en met een leuk dakterras. Waar wij een lekker biertje kunnen drinken, van zodra de kinderen in hun bed liggen.