Afstand 58km – Hoogtemeters 275 – Bestemming Praia do Osso da Balleia – Overnachting wildkamperen
Elke dag is anders, vandaag ruilden we de stranden en vissersdorpjes in voor rijstvelden, ooievaars (jaja … inderdaad ze zitten hier) , overstekende rivierkreeften en een vervallen klooster. De dennenbossen en eucalyptusbomen waren echter nog een constante.
Het schoon weer is terug … we verwachten enkele droge dagen op rij en aangename temperaturen tussen 18 en 20°C. Zalig !!!
De sfeer zit er ook weer helemaal in. Na een lange stop in Porto was het vreemd om terug te vertrekken maar we zijn het weer helemaal gewoon en beseffen weer waarom we het zo leuk vinden om rond te trekken.
Omdat we graag verrast worden door elke dag iets nieuws. Vandaag proefden we bijvoorbeeld dat dennenhars niet lekker is.
Vermits er geen camping in de buurt was, werd het nog eens wildkamperen. We vonden op de fietsgps een afgelegen strand, maar wat we op de gps niet konden zien, was dat dit strand toch nog wel veel bezocht werd door de locals … zeker op een zondag. Uiteindelijk vonden we een ideaal plekje, uit het zicht (en uuit het gsmbereik) maar met alle faciliteiten … waterkraan, zeer lange picknicktafel en vuilbak … een beetje “wild glamping”
We keken naar de zonsondergang op het strand en aten daarna bij het licht van de volle maan.
En kropen naar goede gewoonte weer snel onze tent in.
Prachtig die foto van de zonsondergang. Ik vind trouwens het kiekje met de tovenaar (Bjeurn) en de leerling (Vic) bijzonder geslaagd.
Ik ook :-)
Ik lees dit verslag en een deuntje van Wim Sonneveld schiet me te kunnen en galmt door m’n hoofd ☺
Heel alleen aan het strand, lekker lui in het zand,
zo heerlijk rustig
En een deuntje ontstaat in dezelfde maat
zo heerlijk rustig
En heel stil heel tevree, zakt de zon in de zee
zo heerlijk rustig
Met je hoed heel gracieus, op de punt van je neus,
zo heerlijk rustig
’t heeft een heel eigen taal en het klinkt allemaal,
zo heerlijk rustig
Zet de lucht en het zand, in een laaiende brand,
zo heerlijk rustig
Er kwam een bootje over zee, dat nam al je misere mee
De man met de mondharmonica, de kinderen met hun pa en ma
En plotseling zwijgt de muzikant, de kinderen zitten hand in hand
En je ligt heel alleen, alles is om je heen,
zo heerlijk rustig
En de golven op zee, deinen rustigjes mee,
zo heerlijk rustig
Maar de zee ruist nog voort, dat is al wat je hoort,
zo heerlijk rustig
Er klinkt een mondharmonica, die speelt do re mi fa sol la
en in de lucht daar drijven al, wat witte wolkjes in het blauw
De mensen blijven even staan, voordat ze weer naar huis toegaan
tralali tralala, zo heerlijk rustig ja ja
niet te gauw niet te gauw, maar heerlijk rustig, ja ja
en ze zuchten voldaan, wat was dat rustig
ja ja
Groetjes!
Dat ga ik eens opzoeken … wel toepasselijk