Thuiskomen is leuk, maar ook héél overweldigend.

We kwamen na een jaar leven zonder agenda en todolijst terug in de realiteit, het dagdagelijkse leven. En in dat dagdagelijkse leven hadden we een inhaalslag te doen … veel administratie in orde brengen, een huis terug inrichten, ons leven terug opnemen, tijd spenderen met familie in vrienden en een nieuwe routine proberen in te bouwen.

Maar sinds gisteren heb ik het gevoel dat er terug rust in mijn hoofd is. Alle mails zijn gelezen en vooral beantwoord, mijn petekindje is al eens blijven slapen (in de tent natuurlijk), de toestand in huis is terug wat naar mijn goesting, de kinderen hun kleerkast is aangevuld, de haren zijn geknipt (ja ook die van Bjeurn), de hobbies zijn terug opgestart (ik ben zelfs al eens terug gaan lopen … STIJF!!!), de meeste mensen heb ik al teruggezien, de obligatoire eerste vragen zijn beantwoord (de meest originele en toffe gaat naar een collega van Bjeurn “Heb je geen intellectuele uitdaging gemist”), en ik heb zelfs al eens naar mijn baas gebeld.

Ik ben trouwens niet de enige die het wat chaos in mijn hoofd had na de thuiskomst, Liv die op 30 augustus verjaarde, was dat ’s morgens zelfs vergeten. Zo hard leven we in het NU.

Er zijn nog wat opvallende zaken aan het terug thuiskomen. Er is een weegschaal en ik zit boven mijn streefgewicht (iets waar ik op de reis nooit ben bezig geweest), er is een spiegel (en ik merk dat ik hier minder content ben met hoe ik eruit zie dan op de reis … de kappersafspraak is gemaakt) en ik merk ook dat er weer meer behoeftes worden gecreëerd (ik wil een activitytracker/sporthorloge) terwijl ik op de reis contenter was met wat ik had. Ik ga dat allemaal wat relativeren, maar ik vind het wel frappant.

Ondertussen zijn de kinderen naar school en is Bjeurn terug aan het werk. Ik schonk mezelf nog een maandje rust, om iedereen op gang te zetten en pas mee op de trein te springen eens hij wat vlot bolt.

We zijn tot de conclusie gekomen dat er niet veel veranderd is, als je na meer dan een jaar terugkomt. De kinderen en hun vrienden dat klikt als weleer evenals wij en onze vrienden en ons dorp voelt nog oud en vertrouwd. Niets is veranderd … buiten op het werk … pas nu valt het op hoe dynamisch een werkomgeving is.

Er zijn trouwens 2 mooie artikels van ons verschenen in het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws.  Fotograaf Lukas (HLN) was trouwens zo lief om ons de foto’s ook te bezorgen … waarvan 1 in deze blogpost.