Rustdag in León

Onze 100e dag van onze reis brachten we atypisch door. Eerst gingen we uit ontbijten, na eerst een uur door León gezworven te hebben tot, om 8u30, de eerste ontbijtbar open was (dat is een klein nadeel … het pelgrimsritme is niet afgestemd op het Spaanse ritme).
En dan gingen we winkelen, we kochten ons een nieuwe ereader vermits de kobo het onlangs begaf … het werd uiteindelijk een Wolder (iets Spaans) … we hadden enkel keuze tussen Kobo en Wolder, dus de beslissing was snel gemaakt. Op het eerste zicht zeer tevreden van de aankoop. Boeken op het toestel zetten met de tags/folders (nodig om de digitale schoolboeken snel terug te vinden) was super gemakkelijk. 

Ook kochten we nog een stekker waarin we 4 USBaansluitingen hebben, zeer handig met 3 gsm’s, 2 e-readers, 1 mp3speler, 1 muziekbox, 2 powerbanks en 1 garmin fietscomputer (echt minimalisten wij).

En tenslotte nog een USB stick om onze foto’s te backuppen en nog een kledingstuk voor mij (in solden … dat is de enige verzachtende omstandigheid).

En dan hebben we de kinderen nog. Vermits ze sinds kort zakgeld kunnen ‘verdienen’ met hun dagelijks verslag en hun schoolwerk, willen ze het ntuurlijk ook uitgeven. Vic kocht (helemaal alleen) een knuffeltje en Liv een fluit (die ondertussen al stuk is vermits ze erop ging staan)
Veel spullen erbij dus (en dan spreek ik nog niet over de kettingen, stenen, spelden en andere souvenirs die de kinderen krijgen en vinden) … we beginnen meer en meer gerief te verzamelen … tijd dat er iemand ons komt bezoeken zodat we wat kunnen meegeven naar huis. En die persoon mag direct de tweede lading schoolboeken meebrengen, want deze gaan er vlot door. 

Ondertussen hebben we al gemerkt dat elke albergue anders is en zijn eigen regels heeft. Stapelbedden zijn er overal, soms in kleine kamers, soms in grote slaapzalen en soms met scheidingswanden. Gisteren sliepen we in een smal stapelbed dat nogal wiebelde en in het midden van de kamer stond. Sinds Vic zijn val ben ik zelf ook niet zo gerust meer in zo’n bed, ik durfde amper draaien.

In sommige albergues word je om 6u wakker gemaakt (gelukkig nog maar eentje tot nu toe), in andere mag je zelf kiezen wanneer je opstaat, maar overal geldt dat je voor 8u moet vertrokken zijn. 

En soms moet het licht verplicht uit om 21u30 en bij andere om 22u30. In de praktijk zijn er echter op elk mogelijk uur wel slapende mensen in de slaapzaal te vinden.

Ook met de medepelgrims moet je wat geluk hebben, 2 nachten geleden hadden we een slaaplacher … iemand die elke 5 minuten super hard lachte in zijn slaap (dat was wel  grappig, alhoewel ik besef dat wij content mogen zijn dat we goei slapers zijn). Andere nachten moet er iemand elk uur naar het toilet, en soms is het kalm.

Zo ook ’s morgens, soms beginnen er al mensen om 5u ’s morgens te vertrekken en andere keren worden we pas wakker om 7u15 in een lege slaapzaal. Vanmorgen hadden we iemand die om 6u15 besliste om het licht aan te doen en op zijn gemak en luidruchtig in te pakken en daarna te ontbijten in de slaapzaal, waardoor iedereen mee wakker was … een bummer op onze rustdag.

Maar vandaag was een goede dag … Léon is een toffe stad en we ontmoetten weer interessante mensen en de batterijen zijn weer opgeladen (letterlijk en figuurlijk)