She’s back

En ineens commandeerde mijn moeder me dat ik morgen moest gaan lopen.
Alsof ze me nog steeds kan commanderen zoals 15 jaar geleden.
Ik stond recht in mijn schoenen om te zeggen dat dat haar beslissing niet is.

Toch deed ik de dag nadien mijn loopkleren na een half jaar terug aan … zocht en vond (uiteindelijk) mijn Garmin, merkte dat de Ipod nog steeds aanstond (en dus plat was) sinds mijn laatste loopke.

Het regende en waaide … maar dat hield MIJ natuurlijk niet tegen … ’t is niet omdat ik al lang niet meer gelopen heb, dat ik geen echte ben.

Ondertussen was ik wel al vergeten hoe mijn looptoer weer ineen stak en moest ik (toen ik het eindelijk doorhad, dat ik zo wel héél snel thuis zou zijn) nog even improviseren.

Maar het lopen ging dus super, die jarenlang opgebouwde conditie blijft (constant sleuren met zware kinderen zal ook wel helpen)

De eerste 5km van het haar staan op de teller … bedankt om mij te commanderen