En ineens commandeerde mijn moeder me dat ik morgen moest gaan lopen.
Alsof ze me nog steeds kan commanderen zoals 15 jaar geleden.
Ik stond recht in mijn schoenen om te zeggen dat dat haar beslissing niet is.
Toch deed ik de dag nadien mijn loopkleren na een half jaar terug aan … zocht en vond (uiteindelijk) mijn Garmin, merkte dat de Ipod nog steeds aanstond (en dus plat was) sinds mijn laatste loopke.
Het regende en waaide … maar dat hield MIJ natuurlijk niet tegen … ’t is niet omdat ik al lang niet meer gelopen heb, dat ik geen echte ben.
Ondertussen was ik wel al vergeten hoe mijn looptoer weer ineen stak en moest ik (toen ik het eindelijk doorhad, dat ik zo wel héél snel thuis zou zijn) nog even improviseren.
Maar het lopen ging dus super, die jarenlang opgebouwde conditie blijft (constant sleuren met zware kinderen zal ook wel helpen)
De eerste 5km van het haar staan op de teller … bedankt om mij te commanderen
Diep respect! Alleen nog die haar uit de boter halen.
Zo te zien passeer ik heel af en toe (bijna?) langs uw huis!
Proficiat! Ik ben tussen kerst en nieuw ook weer in mijn loopschoenen geschoten. Doet deugd hé!
vraag is nu waarom je moeder je commandeerde… misschien dacht ze dat het deugd zou doen hihi… en zo te horen heeft het deugd gedaan
@Celestine: haar uit de boter? … heb ik weer een -dt fout geschreven?
@lichtindeduisternis: langs mijn mama haar huis ;-)
@boomie: ontzettend deugd
@rietje: moeder is zelf terug begonnen met lopen en vindt dan dat iedereen maar meer moet doen … maar inderdaad, ’t was de moeite
mijn moeder heeft een jaar geleden het commanderen eindelijk opgegeven (ik was toen 39). Al durft ze nog al eens. Maar dit zal ze mij niet aanraden. Ik zou het ook niet meer pikken eigenlijk.
Oeps, beetje gevoelig punt geraakt bij mij precies ;-)
En als de moeder zelf loopt kan je er natuurlijk weinig tegen in brengen hé. De mijne zou hier nogal vlug van repliek gediend zijn denk ik.