Het lot uitdagen noemen ze dat

“Verkondigen dat je de laatste 3 jaar nog maar 2 keer platten band hebt gehad, en dat je op ’t werk naar ’t werk altijd je plakgerief meehebt”

ja … dat is zeker het lot uitdagen

… want de volgende dag -op weg naar het werk- had ik platte band.
En lepeltjes, nieuwe binnenband, pomp, ik had het allemaal mee. Maar daar ben je dus niet veel mee, als je je wiel er niet uitkrijgt omdat je bout is vastgeroest.
Terug naar huis stappen dus (gelukkig was ik nog maar 4km ver) en een andere fiets nemen (dat is dus het voordeel aan 2 fietsen, voor de rest blijft mijn laatste fiets nog steeds een miskoop, vermits hij super zwaar trapt en alles in de naaf zit … maw, ik ben bij deze fiets zelfs niet in staat mijn achterwiel er zelf uit te krijgen.)
Mijn dochter laten huilen, omdat voor haar de consequentie hieraan was dat ze met de auto ipv met de fiets naar de speelpleinen moest gaan (de fietsreis heeft blijkbaar toch geen fietstrauma bezorgd)
En te laat op ’t werk (daarvoor dienen dus overuren, om zo’n dingen te compenseren)

Ondertussen heb ik eens de rekensom gemaakt. Op 10900 km (vanaf ergens in 2011) heb ik een derde platte band. Dit keer een doorn, vorige keer een duimspijker, en van de keer daarvoor weet ik het niet meer.

Dat is om de 3633 km een platte band … lijkt me best wel mee te vallen.

De fietsenmaker vertelde me dat je trouwens amper nog plat rijdt, als je de moeite doet om je banden regelmatig op te pompen (min. om de 2 weken op 4 bar zetten). Ik moet zeggen dat ik dat niet altijd even consequent doe, maar dat ik toch al een pak alerter ben op mijn bandenspanning.