Meisjes en jongensavond
Na een toffe dag splitsten onze wegen. De jongens gingen supporteren voor Club Brugge dat tegen Porto speelde en wij deden van meisjesavond.
Ondanks alle ticketmiserie van de dag voordien liep het bij de mannen bijna fout toen er toch één ticket dubbel geboekt bleek te zijn. Gelukkig werd dit toch rechtgezet en konden ze Porto zien winnen van Brugge. Als ik niet beter wist zou ik denken dat de zoon daar pintjes gedronken had … hij was nog behoorlijk onder de invloed van adrenaline bij zijn thuiskomst.
Wij waren natuurlijk al half aan het slapen (maar onze teennagels zijn wel mooi gelakt).
Date night
Weer een heerlijke dag in het gezelschap van koeka en vake.
Neen … geen Mac Donald’s eten, maar wel het prachtige interieur eens bewonderen.
De mannen kochten tickets voor de wedstrijd Brugge-Porto, dat was echter niet evident. Blijkbaar verkopen ze aan iedereen tickets behalve aan Belgen.
Wat werd opgelost door iemand anders tickets te laten kopen en die dan over te kopen. Dat was dan geen probleem voor de dames aan de kassa. Een scheef systeem, waardoor het niet verwonderlijk is dat er een vijftal jonge mannen, niet eens subtiel, zelf tickets verkopen uit de hand.
Het zal wel aan mij liggen dat ik dit niet snap … ik ben niet zo vertrouwd met de voetbalwereld.
Aan de stranden van Porto kan je goed surfen. Tientallen golfsurfers zorgden voor ons entertainment, lijkt behoorlijk vermoeiend.
Portugal ligt in een andere tijdszone, waardoor het hier snel donker is, om 17u30 gaat de zon al onder.
Het voordeel aan grootouders is dat ze graag babysitten … en zo hadden wij ineens een date night. We gingen eten (op aanraden van een local) in het goede restaurantje “Adega de S. Nicolau”, bewonderden het prachtig verlichtte station en dronken nog iets in het prachtige café Majestic. Hier heeft J.K. Rowling gewerkt aan het eerste deel van Harry Potter … dat verantwoordt de dure drankjes die we daar dronken.
Ondertussen merkten we dat Porto vol stroomt met Brugge supporters. Tot nu toe kwamen we amper Vlamingen tegen, maar dat was deze avond wel anders. Met zijn 2400 zijn de supporters gekomen.
We merken ook dat stilaan de marathonlopers Porto binnensijpelen. Ook deze haal je er zo uit, afgetraind (mager) en op sportschoenen (ze drinken wel wat minder pintjes dan de voetbalsupporters). Zondag hopen we te supporteren want ook 2 (voormalig) dorpsgenoten lopen mee. Alhoewel ik het lopen nog niet gemist heb … zal het toch een beetje pikken om aan de kant te staan … een marthonloper blijf je immers.
Op stap met koeka en vake
Het voordeel van onze lange tijd in Porto, is dat er geen stress is om alles gezien te krijgen, maar dat we op het gemak wat kunnen kuieren door de stad.
Bacalhau is alom aanwezig
Net zoals streetart
En voor mooie verzichten en pauwen om te achtervolgen gingen we naar de tuinen van het Palácio de Christal
Na het grote verdriet bij het afscheid van onze hond concentreren we ons nu op de katten. Die zijn er voldoende en ze genieten van de liefde die ze van alle toeristen krijgen.
Dit haunted house past goed bij de halloweensfeer. Ik vind het altijd straf dat er zoveel vervallen gebouwen op toplocaties in de stad staan … maar ergens is het ook wel weer zeer charmant.
En dankzij de koeka wordt er ook nog wat aan geocaching gedaan.
Hop on hop off
Hop on hop off … de eerste keer dat we dat deden en bij weer zoals vandaag is dit ideaal (behalve in de file … dan ben je sneller te voet). Ik was trouwens zo blij dat ik vandaag niet moest fietsen.
Nog even profiteren van het heerlijke weer en eens in ander gezelschap de zee in springen. En verschieten van de kracht van de golven .. dat ook. Maar verschieten is soms niet zo slecht … dat houdt ons alert.
Verliefd worden op de stad
En onszelf verbazen van de jonge brugspringers/duikers … die nadien met een jetski worden opgepikt en op het droge gezet.
Proeven van het nachtleven (dat vroeg begint nu met het winteruur)
Een traktatie ter ere van de trouwdag van mamie en papie. “Postigo do carvao” is wat ons betreft een aanrader.
Getuige zijn van de ontgroening van de studenten … veel studenten in zwart uniform met zwarte capes (nu weten we waat de inspiratie van de uniformen van Harry Potter vandaan komt), en veel lawaai en blikjes in verschillende kleuren.
Heerlijke dag.
Blij weerzien
Het was een blij weerzien met de koeka en de vake!!! Porto wordt de stad van familieherenigingen, ontspanning, studie en langere tijd rust. Voor het eerst blijven we ergens langer dan 4 nachten.
De eerste dag in een albergue… heel tof gelegen maar toen ik de volgende morgen een kakkerlak zag lopen, en daarna een ongedefinieerd maar niet minder eng beest in de pompbak vond had ik het even gehad.
Momenteel zitten we voor 8 nachten in een appartementje dat we vonden via AirBnB, en daarna volgen er nog 3 nachten hotel met de mamie en tante Annick.
Toffe vooruitzichten in een aanrader van een stad.
We kregen trouwens ook leuke kadotjes … helemaal uit Japan.
Fietsstad Porto
Afstand 36km – Hoogtemeters 175 – Bestemming Porto – Overnachting Albergue Do Rosário de Vilar
Porto mag bij in het lijstje van steden zoals Birmingham, York, Pamplona, Burgos, Nantes …. namelijk de steden waar je aangenaam, veilig, mooi en fietsvriendelijk kan rijden tot aan het centrum. Dit telt als eerste indruk, maar de steden veroverden ook nadien ons hart (Birmingham buiten beschouwing want dat bezochten we niet)
De weg tot in Porto loopt immers steeds langs de zee en daarna langs de rivier de Douro.
Vandaag hebben we trouwens gedeeltelijk op houten staketsels langs de kust gereden. Die zijn immers ook voor fietsers toegelaten (dat fietsers trappen niet zo handig vinden waren ze wel op een bepaald moment vergeten maar kom …. dat is vergeven … we voelden ons als fietser alvast zeer welkom)
De albergue waar we vandaag verblijven is misschien de laatste die we zullen aandoen. Onder Porto zijn er immers geen (goedkope) pelgrimsherbegen meer … dan is het gedaan met het luxeleven en wordt het terug kamperen … wat ik eigenlijk wel wat eng vind vermits de winter eraan komt en de dagen serieus korten.
In elk geval is de albergue iets speciaal … een klein alleenstaand huisje in een stukje groen in centrum Porto. Uniek en op zijn manier heel charmant.
Mijn dochter wordt trouwens groot. Ziet ze hier staan met mijn vestje aan …
Afscheid
Vanmorgen was Manus er niet meer. Ik veronderstel dat hij ’s nachts vertrok nadat we de fietsen binnen plaatsten en de deur achter ons dicht trokken en hem buiten sloten.
Bjeurn en ik waren opgelucht, beter zo … anders zouden we hem moeten achterlaten, of zo snel fietsen dat hij ons niet zou kunnen volgen.
Maar de reactie van Liv was echt triest, zo droevig. Niet boos, maar echt oprecht verdrietig … met tranen en al, echt om compassie mee te hebben.
Gelukkig was de verdere dag wel weer leuk … warm met veel strand en speeltuinen en weinig kilometers.
Ook de albergue is dik ok. Midden in het centrum van Vila do Condo en met een leuk dakterras. Waar wij een lekker biertje kunnen drinken, van zodra de kinderen in hun bed liggen.
En het werd zomer
Afstand 23km – Bestemming Marinhas (Portugal) – Overnachting Albergue municipale
Toen we deze reis planden, mikten we op een gematigd jaar, de zomer in het noorden en de winter in het zuiden. En inderdaad … in juli en augustus die we doorbrachten in Engeland, Schotland en Ierland hebben we het niet super warm gehad. Onze zomer begon in september in Frankrijk. Maar dat we eind oktober nog in de zee zouden springen … op een verlaten strand … dat hadden we niet echt verwacht … plezant dat we nog enkele dagen zomer kado kregen.
Wat de winter zal brengen dat is nog een vraagteken, maar dit pakken ze ons alvast niet meer af.
Deze dag bracht weer veel leuks … eten op een keienstrand ( waar Liv natte keien op haar gezicht legde om af te koelen).
Onderweg … terwijl we zwoegden door het mulle strandzand … kwamen we nog een hondje tegen, dat ons volgde, en maar bleef volgen.
En zelfs Bjeurn en ik, die geen hondenmensen zijn (en dat is deze reis zeker niet veranderd … integendeel), zijn helemaal vertederd.
Ondertussen heeft het beest een naam “Manus”, bleef hij de hele namiddag bij ons en nu ’s avonds heeft hij zich strategisch tussen de fietsen gelegd om te slapen.
Ik hoop echt dat hij morgenvroeg weg is … want de kinderen willen hem graag houden … en alhoewel ik geen hondenmens ben en dit beestje stinkt naar hond, vind ik hem echt wel de max.
Portugal stelt niet teleur
Afstand 35km – Hoogtemeters 286 – Bestemming Viana do Castelo – Overnachting Albergue
Soms wou ik dat ik een voetganger was … toch als we op steile ( steiler dan de foto doet uitschijnen) onverharde wegen belanden.Maar die stukjes zijn dan dikwijls ook weer zeer mooi.
De rit van vandaag was de moeite.
Bos en onverhard, heel pittoreske dorpjes.
Een idyllisch strand (Praia de Paçô) waar we alleen waren. Met een wilde zee waar we in sprongen en met golven die ons onderuit gooiden. Hoewel er een plakaat stond dat je er geen tent mocht zetten leek dit mij een zalige wildkampeerplek… en in oktober misschien nog wel te wagen.
En op het einde een ecovia langs de kust.
En … iets wat je wel meer ziet aan de Atlantische oceaan waar er veel rotsstranden zijn… zwembaden in de zee … dat staat nog op onze bucketlist.
Portugal stelt niet teleur … prachtig tot nu toe … hopelijk blijft het zo..
Aangekomen in Portugal
Afstand 30km – Hoogtemeters bijna geen – Bestemming Caminha ( Portugal ) – Overnachting Albergue municipale
Aangekomen in Portugal, een nieuw land, altijd (een beetje) spannend … al is het maar omdat we onze beleefdheidswoorden in het Portugees nog niet kennen.
En een nieuw land is toch net altijd iets anders … merkten we bijvoorbeeld aan de begraafplaats.
We waren blij dat we beslisten hadden om maar via de brug landinwaarts Portugal binnen te rijden (wegens niet varen van de ferry op maandag)
De rit was immers zonnig, plat en wreed schoon (en dan zeker het Portugese gedeelte). Toen we hier poseerden voor de foto kwam er trouwens net een zeeotter voorbij gezwommen.
Eten deden we in een groen park met speeltuin.
En pintjes pakken aan de eindbestemming … op een terras in Caminha. De boog moet niet altijd gespannen staan.
Onweer
Afstand 41km – Hoogtemeters 376 – Bestemming A Guarda – Overnachting Albergue municipale
Ik was voorbereid op een rustige nacht … maar dat was buiten het onweer gerekend. Combinatie van wind, bos, onweer, zeer hevige regen en onze niet helemaal waterdichte tent … daar hou ik niet zo van. Ik was tochwel wat angstig … gelukkig had ik een man naast me die (zei dat hij) er heel gerust in was, en kinderen die door alles doorsliepen. En op één of andere manier heb ik dan ook zalig geslapen.
En de volgende dag stonden er weliswaar plassen in de tent (nadeel van een geïntegreerd grondzeil), maar de slaapcompartimenten waren droog gebleven.
De rit was vrij vlak, en het weer veel beter dan voorspeld. De zee is woest en Liv is enorm onder de indruk van de hoge golven.
Ondertussen spenderen we onze (voorlopig) laatste nacht in Spanje… We zouden vandaag normaal de veerboot over de rivier Miño naar Portugal nemen … maar die vaart niet op maandag. In plaats van 10 minuten op een ferry te zitten zullen we morgen 28km fietsen tot aan de brug over de Miño en terug. Gelukkig dat we de tijd hebben.
In de albergue zitten nog 4 andere personen (en die zijn nu allen op restaurant), en we hebben een slaapzaal voor ons alleen … we zitten dus op ons gemak, zalig !!!
Caminodrukte ten einde
Afstand 55km – Hoogtemeters 750 – Bestemming Nigrán (Spanje) – Overnachting wildkamperen aan Monteferro (een schiereiland bij Nigrán)
We zijn een beetje gewoon geraakt aan de luxe van de albergues. Zo vertrokken we vandaag zonder grondige voorbereiding richting Vigo … tot we tot de conclusie kwamen dat in Vigo helemaal geen albergue is … en ook niet in de nabijheid … we zijn immers wat uit de drukste caminoroutes gefietst. Op zich geen probleem, we hebben een tent en de nachten zijn nog warm.
De route was dan echter weer één van de mooiere … opnieuw zicht op zee, soms van dichtbij en soms vanuit de hoogte.
De wildkampeerplek die we vonden is echt de max, we zitten op een schiereilandje met een magnifiek zicht op de zee met zijn onbewoonde eilandjes, en we zien en horen de golven tegen de rotsen slagen.
Dat wordt een rustgevend geluid voor de nacht … we kijken er trouwens ook naar uit om nog eens te kunnen uitslapen. de wekker staat om 8u … voordien is het toch nog pikkedonker.
Duivenstad
Afstand 25km – Hoogtemeters 274 – Bestemming Pontevedra – Overnachting Albergue municipale Pontevedra
Om 11u waren we al in Pontevedra … we doen het kalm aan … eindelijk is het voor het eerst sinds we vertrokken zijn dat we het echt op het gemak doen. Misschien ook eens niet slecht (maar niet direct volgens de aard van de beestjes).
Onderweg kwamen we een echte fan tegen, eerst claxoneerde de man ons toe bij het voorbij steken, daarna stopte hij aan de kant om ons toe te juichen en een derde keer stond hij met fototoestel in de aanslag op een volgend punt op de route, waar we stopten om een praatje te slaan met de sympathieke man. De kinderen beginnen te wennen aan hun sterrenstatus, en we grappen er dikwijls over dat als we een euro zouden krijgen van elke foto die van onze fietsen ggetrokken wordt, dat onze reis dan terugbetaald zou zijn.
We aten in de Burger King … ik was er nog nooit geweest dus dat moest van de bucketlist … en ik had misschien vooral geen zin in inkopen doen en koken.
In Pontevedra is ook nog een plein waar je duiven kan voederen. Niet echt aan mij besteed, sinds ik ooit een documentaire over de beestjes heb gezien ben ik serieus gedegouteerd van deze dieren … onze kinderen vonden ze echter wel de max.
En zo was er weer voor ieder wat wils.
Naar de thermen
Afstand 16 km – Hoogtemeters 240 – Bestemming Caldas de Reis – Overnachting Pousada Doña Urraca
Iedereen was zo moe van gisteren dat we unaniem besloten het kalm aan te doen. 16km was het resultaat.
We belanden in de waarschijnlijk slechtste albergue (geur, afwerking, hygiëne) tot nu toe. Maar het leven is zoveel gemakkelijker als je daar allemaal niet mee inzit … dus we laten het ons welgevallen. Trouwens, ik vind dat we toch nu toe (en zelfs nu) niet mogen klagen. Als je in een warm bed kan slapen ipv in een tent, en zelfs goedkoper … (we slapen aan €6/persoon)
De wandelaars die de camino Português doen, die klagen soms over teveel verharde wegen, maar voor ons lijkt dat natuurlijk net ideaal. De voorproef van vandaag was relatief (maar 16km!!!) zwaar (want meestal zijn kleine wegen stijler dan de grotere banen), maar we konden de wandelcamino helemaal volgen en het was weer eens iets totaal anders en schoon ook. En trouwens zou het stilaan vlakker moeten worden. Hoeraaa daarvoor!!!
Deze camino is minder druk dan de camino Frances waar we mee startten, dus volzette albergues zouden geen probleem mogen vormen (wel moet je blijkbaar soms de sleutel van de albergue ergens gaan vragen)
Het dorpje waar we belandden heeft thermische bronnen … en we genoten daar van een (te?) warm voetbad.
Verder deden we wat schoolwerk terwijl onze tent droogde (en voor een keer wou er iemand die foto’s trekken van de kinderen aan het werk ipv van onze fietsen, want zijn vrouw was lerares).
De kinderen probeerden nadien tevergeefs vissen te vangen met een touw, brood, ijzerdraad, een kauwgumpotje als dobber.
We beginnen uit te kijken naar Portugal … Pasteis, sumol, francesinha en bacalhau o grau zijn ons al aangeraden. En bij gebrek aan een albergue kan je in Portugal blijkbaar aankloppen bij de vrijwillige brandweer, die zorgen ook soms voor slaapplaats. Ik hoop dat we dat ook eens kunnen ervaren.
Nu hopen we ook nog op uw ultieme tips voor Porto waar we even zullen verblijven in aangenaam gezelschap van familie die ons komt bezoeken.
Camino Português
Afstand 62km – Hoogtemeters 998 – Bestemming Pontcesures – Overnachting Albergue Xunta de Galicia
Na een pechdag zijn we op de camino Português beland … we zitten we op minder dan 250km van Porto en hebben zin om nog eens een nieuw land binnen te fietsen.
Pech was er in de vorm van een geknapte versnellingskabel. Na 4,5 km te voet naar de fietsenmaker kon het maar provisoir gemaakt worden … dat is het nadeel aan speciale fietsen … net iets exotischere onderdelen. De kabels zijn namelijk net iets langer dan de standaardkabels die een fietsenmaker in stock heeft.
Pech was er ook in de vorm van slechte benen … ik denk dat we iets te weinig rust nemen, maar in albergues is het niet de bedoeling dat je blijft en campings zijn er ook niet zoveel.
Ik had niet gedacht dat we vandaag nog zouden geraken waar we nu zijn. Op een bepaald moment stond het huilen me nader dan het lachen en waren we op zoek naar een wildkampeerplek omdat het er niet naar uitzag dat ik 8 km bergop zou halen.
Maar een goed team … dreamteam Liv en Annelies op de rode fiets, een geduldige man die chocolade uitdeelt als het niet meer gaat en een goedgezinde zoon … kan veel.
En zo kwamen we uiteindelijk laat, uitgeput en verwilderd (na 2 dagen wildkamperen) aan in een albergue … hallelujah!!!!