Afstand 46km – Hoogtemeters 498 – Bestemming Las Terreras (Spanje) – Overnachting wildkamperen in een bosje

Ironisch genoeg was er niet veel licht vandaag op Maria Lichtmis … terwijl de zon hier normaal constant schijnt was het vandaag donker en bewolkt met zelfs regen.

Onderweg zagen we het oogsten van kolen, of sla … met de bus kwamen de seizoensarbeiders aan.

‘S middags besloten we te schuilen en een menu del dia te gaan eten. Jammer genoeg past het Spaanse ritme niet bij het onze, pas vanaf 13u30 was de dagmenu verkrijgbaar. Maar tapas konden we wel krijgen en we aten heerlijk … voor de prijs van -tot mijn grote verbazing- maar €25, het is duidelijk dat we in het binnenland beland zijn.

Wat we ook al gemerkt hebben, is dat dit een typisch zicht is. Serviettes, de suikerzakjes van de suiker, de verpakking van de koekjes worden gewoon op de grond gegooid voor de toog.

We hebben het trouwens ook al een paar keer gezien dat mensen hun papiertjes gewoon op straat gooien in plaats van in de vuilbak die even verder staat … zeer vreemd. 

Voorts zag de weg er voornamelijk zo uit (meestal wel bergop … maar we pauzeren natuurlijk enkel boven), ik had geen goede benen … blij dat we er eindelijk waren.

Naar jaarlijkse traditie bakten we weer pannenkoeken op Maria Lichtmis … alleen konden we vandaag niemand uitnodigen.

Raar maar waar, ik kreeg eindelijk eens een glad beslag … dat lukt me thuis met de KitchenAid nooit. En hoewel het bakken niet even vlot ging als thuis smaakte het geweldig … onze kinderen lusten blijkbaar graag gescheurde en halfdoorbakken pannenkoeken met een beetje teveel bakpoeder. Tof zo’n tevreden publiek.

Afstand 47km – Hoogtemeters 380 – Bestemming La Campana (Spanje) – Overnachting kamperen aan Bar La Campana

Dit is de hond die Liv wilt … tegen beter weten in was het de hele voormiddag gezaag, het eten zou ze met haar eigen zakgeld betalen. Wie zou stofzuigen, gaan wandelen in de regen, thuisblijven van de volgende congé …  dat is nog niet uitgeklaard.

De weersvoorspellingen zijn goed, dus de komende dagen wagen we ons in het binnenland. Drie dagen zal het constant bergop gaan om de vierde dag bergaf tot in Murcia te rollen op een via verde. We hopen dat het ’s nachts op het hoogste punt niet te koud zal zijn … maar we zijn ontzettend blij om uit het toerisme weg te zijn en van de kust te kunnen afwijken.

We reden door de grootste “ford” die ik ooit zag (een rivier die over de straat loopt), gelukkig stond deze droog.

En kwamen onderweg vooral landbouw tegen.

Vermits een wildkampeerplek zich niet vanzelf aanbood stopten we aan een bar bij een tankstation, en legden we in ons beste Spaans uit dat we een plek voor onze tent zochten. En dat werd dan achter de bar, een win-win situatie … lekker bier, goede koffie en een kampeerplek.

Alhoewel we aan een grotere baan zitten, zijn we wel blij. We zitten open (morgenvroeg zon) met zicht op de bergen, en we zien zwermen kleine vogeltjes passeren (die vogelzwermen zijn altijd indrukwekkend, en aan de kust zie je ze niet) en ook grotere roofvogels, die het op de kleintjes gemunt hebben.

Afstand 34km – Hoogtemeters 444 – Bestemming Mojacar (Spanje) – Overnachting Camping Cueva Negra

Brrr … de nachten zijn koud (voor de volwassenen althans) en de ochtenden ook. Gelukkig brachten de kinders vanmorgen ons kampvuur opnieuw tot leven. Ontbijten bij een kampvuur is altijd een hit.

De nachten zijn tegenwoordig ook héél nat … condensgewijs dan … onze tent is ’s morgens echt ‘zeiknat’. Vanmorgen werden we trouwens wakker boven de wolken, en een wolk onder je dat is altijd speciaal.

Deze foto trok Vic van mij tijdens onze lunchpauze. Grappig dat iedereen een eigen stijl heeft, op de foto’s die Vic trekt sta ik precies altijd beter.

Geen wonder met zone charmeur acjter de lens.

Ook vandaag was het weer klimmen … echt waar, ik werd draailings als ik tijdens het fietsen naar beneden keek. Ik stopte er dus maar wijslijk mee.

En we geraakten veilig boven.

We eindigden nog eens op een camping … heerlijk om nog eens goed te kunnen douchen. Wel iets minder voor Liv want de arme stumperd kreeg haar deur niet meer open en zat 10 minuten opgesloten in de douche (zonder te wenen … flink … maar ze ziet er nog steeds de humor niet van in … misschien morgen).

Afstand 25km – Hoogtemeters 482 – Bestemming Fernán Pérez (Spanje) – Overnachting wildkamperen op een groot veld nabij een vervallen huisje

10% naar boven en 10% naar beneden … leuk dat er nog eens een aanduiding staat, nu weet ik dat we een helling van 10% aankunnen zonder te moeten afstappen.

Wel een welgemeende f*** y** voor de Duitser die het leutig vond om eerst op Vic en mij en daarna op Liv en Bjeurn ruitenwisservloeistof te spuiten.

Gelukkig zijn niet alle mensen zo. ‘S middags ontmoetten we José, toen we aan een bankje bij zijn huis onze lunchpauze namen. Hij gaf ons appelsienen, clementines, lema’s, … het citrusfruit bleef maar komen … we kregen echt kilo’s. Hij nodigde ons ook uit in zijn huis … altijd leuk om eens een kijkje te nemen in andermans huis. “Raad eens hoe oud ik ben”, vroeg hij. Wij gokten 75 (ik dacht dat zuiderlingen er altijd wat ouder uitzagen door de zon), maar hij bleek 91 jaar. Ik kan er nog altijd niet van over.

Iets teruggeven als trekker is moeilijk, het is niet dat onze zakken vol met extra’s zitten. Maar we hebben wel zelfgemaakte visitekaartjes (geschreven op een stuk karton van de verpakking van de cornflakes) waar we een gelukspopje aan hangen (net zoals er bij ieder van ons een gelukspopje aan onze helm hangt). 

Het landschap is nog steeds mooi (en heuvelachtig)

Na 25 km al vonden we een leuke wildkampeerplek

Nabij een vervallen gebouw met een wijds zicht.

Zo hadden we nog tijd om de knuffels te laten drogen.

grappig schoolwerk te verbeteren

hondje te spelen met een agaveblad (Max is de naam)

en een kampvuur.

Afstand 34km – Hoogtemeters 463 – Bestemming nabij San José (Spanje) – Overnachting eindelijk nog eens wildkamperen op het mooiste plekje ooit (zeggen we altijd  … of toch bijna)

Net zoals gisteren was het vandaag weer een super mooie rit … ik dank Goya voor deze tip (want initieel gingen we deze kant van de kust niet doen).

We reden eerst langs de salina’s waar we flamingo’s zagen en een prachtige weerspiegeling van de bergen in het water. We lieten een foto van ons trekken en kijk … onze voeten staan er bijna helemaal op.

Daarna was het het stevigere werk … een serieus steile klim … zelfs de kinders waren er zo moe van dat we onderweg moesten rusten.

Maar dit was ons loon … een prachtig zicht … en een toffe afdaling.

We willen weer eens meer gaan wildkamperen maar de zichten reiken hier allemaal ver.

Deze vlakte vol verdroogde agaves was een kanshebber, maar net niet verscholen genoeg.

Verder dan maar

En uiteindelijk werd het dit … echt prachtig.

En ziet die kinderen eens studeren.

Eén klein nadeel … het zit hier vol met schorpioenen … deze is per ongeluk door Vic geplet toen Vic een steen optilde en opnieuw liet vallen. Gelukkig maar want hij kwam naar ons en zei “Kom eens kijken wat een grappig beestje”. 

En onder de volgende steen die ik optilde om als stoel te gebruiken, zat ook al een schorpioentje. 

Schoenen checken en geen stenen optillen is de nieuwe regel hier.

Maar dat kan de pret niet bederven … we genoten van de chips die we hadden gekregen van Brigitte en Marcel.

En Vic en ik lazen Mathilda ten einde onder een prachtige sterrenhemel.

Afstand 31km – Hoogtemeters 80 – Bestemming Cabo de Gata (Spanje) – camping Cabo de Gata

Ik voelde me  vandaag het meest verwende kind van de hele camping. We dronken 2 koffies (en we moesten ze niet zelf zetten), we kregen ‘de kleine prins’ in het Spaans mee van de Italiaan en een zak chips van Brigitte en Marcel.

Terwijl wij uitgebreid van iedereen afscheid namen wandelden de kinderen trots de camping rond met Dumpke (de hond van Florence en Herman) 

en leerden ze truukjes van Steve en Judy.

Uiteindelijk stond zowat de hele camping ons uit te zwaaien. Daar kan ik nu eens echt gelukkig van worden.

De camping van vandaag is niet te vergelijken … maar de rit ernaar toe was wel de moeite.

De blauwe lijn is om de baan aan te duiden  .. dat is niet altijd even duidelijk.

Kevers zijn hier precies een pak groter als thuis … maar ik ben nog altijd de enige die er niet dol op is.

Vic content in de modder … die was graag daar gebleven.

Moorse stijl … Liv is er zot van.

Soms zijn de wegen goed … al waren er veel diepe plassen (zoals je er eentje ziet in het filmpje op instagram), net toen mijn schoenen eindelijk droog waren van de regen van gisteren.

En soms was de weg gewoon langs de kust in het zand … en dat was wreed hard duwen.

Maar het was het zo waard.

Het was lang geleden … maar dit was echt nu eens een dag in een volledig prachtige omgeving!!!

Grappig … toen Bjeurn op het toilet zat hoorde hij de kinders praten aan de afwas. Toen hij aan het afluisteren was hoorde hij een koppel Engelsen een gesprekje aangaan met onze kinderen (die nooit Engels durven praten tegen de mensen die we ontmoeten), nu hoorde Bjeurn ze vlot antwoorden op de vragen (die je zelf wel kan bedenken). We are from Belgium, 7000km, we do homeschooling, Italy,  …… alle correcte antwoorden in mooi Engels op de vragen die hun gesteld werden. Die kinderen kunnen meer dan we denken en dan dat ze ons lten denken.

Afstand 45km – Hoogtemeters 325 – Bestemming Balerma (Spanje) – Overnachting Camping Mar azul

Ziehier Fronske (omdat hij zijn staartje altijd omhoog houdt) … elke dag is er wel verdriet om een ander hondje. Fronsje is waarschijnlijk ook een baasloos hondje dat op de camping rondliep. Toen de kinderen ermee aan het spelen waren zei een gemene vrouw van de camping “This is not your dog” en ze smeed een steen naar Fronske. De kinderen waren er niet goed van, en vind het ook niet ok dat mensen stenen smijten naar een hond waar mijn kinderen mee spelen. Maar het is weer gepasseerd en we hebben weer een lief hondje moeten achterlaten.

De rit van vandaag noemen we mistroostig surrealistisch, door de combinatie van het mooie landschap (denk zee, rotsen, besneeuwd Sierra Nevada) met de menselijke ingrepen (denk overdaad aan bruggen en de plastieken serres van de tuinbouw op elk vrij plekje).

Op een bepaald moment reden we midden door het tuinbouwgebied en dat was toch wel echt leerrijk lelijk, zoals Liv en Bjeurn het noemden. Dit hadden we nog nooit gezien, zo’n vervallen serres (gewoon plastiek over een geraamte), maar ook zoveel afval overal. De paprika’s  (we vermoeden dat er een paprikaberg is) werden gewoon aan de kant gedumpt samen met de plastiek en het ander afval.
We zijn deze reis al eerder tuinbouw tegengekomen, maar nooit zoals hier.

Maar het was alvast een hele boeiende rit … ik hou wel van dualiteiten.

De camping is dik in orde, we hadden geluk, er waren nog maar 2 vrije plekken … het mag dan wel winter zijn maar de Spanse costacampings hebben daar niet onder te lijden. 

De ene camping is de andere niet, overal hangt toch zijn eigen sfeer. Hier staat de ene sjieke mobilhome naast de andere, sommige zijn zelfs zo lang dat ze 2 percelen nodig hebben. Bjeurn vindt ons de marginalen van de camping (op andere campings vinden we meestal wel anderen voor die titel), maar we hebben wel de sjiekste tent (lees … we zijn de enige met een tent).
Maar dan mag de camping nog zo deftig en proper zijn, met zwembad en zicht op de bergen … ze is omringd door plastiek.

Het was een mooie dag … met zalig weer (alhoewel Vic enorm kan overdrijven) … 

We wilden afsluiten met een ijsje, maar verits ze dat niet verkochten in de winkel kochten we een ijstaart die we aansneden met het zakmes. Soms is het heerlijk om een trekker te zijn!!!
Toen we onderweg de zoveelste Nederlandse camper tegen kwamen vroeg Vic me “Mama, wat ik nu niet goed snap, als het hier vol zit met Nederlanders, is Nederland dan niet leeg?”

Afstand 33km – Hoogtemeters 360 – Bestemming La Mamola (spanje) – Overnachting Camping Castillo de Baños

Vandaag verlieten we Montril, de plaats waar koning Boudewijn in 1993 stierf. Toen Bjeurn dit aan de kindere  vertelde vroeg Vic “En was dat dan op deze camping?” … zo schattig dat hij denkt dat koningen gaan kamperen.

Op de camping maakten we ook kennis met een Duits echtpaar met hun hond Misty. Toen ze een foto van ons wilden trekken vertelden we dat de voorwaarde was dat ze ook een familiefoto van ons trokken … en deze is wel geslaagd, alles staat erop en met Misty erbij is hij weer wat leuker.

Costa del Sol (alias costa del golf) hebben we sinds Nerja verlaten, en sinds gisteren zijn we aan de costa tropical (alias costa plastica). De bijnaam van costa del sol ligt aan het feit dat er zich hier wel 120 golfterreinen bevinden, de bijnaam ‘costa plastica’ is te wijten aan de tuinbouw, de bergflanken staan vol met lelijke plastieken serres (zie foto hieronder)

Toch zijn we content hier te zijn, de costa-del-sol-depressie is al bijna vergeten, het uitzicht is hier een pak boeiender. We zitten in de voorlopers van de Sierra Nevada… geen lange zandstranden meer maar kleine baaien tussen de rotsen … veel mooie uitkijkpunten en dikwijls een speciale geografie … rotsen afgewisseld met laagvlaktes. 

Het is ook de eerste keer dat we zoveel tunnels mogen doen … we voelen ons vereerd dat er speciaal voor ons (en voor koning auto) zoveel tunnels zijn voorzien, je ziet gewoon dat de aanleg van de wegen hier veel arbeid heeft gekost want de doorboringen op de bergflanken zijn nog duidelijk te zien.

De camping doet zowat vreemd aan …  met die kale bomen … dat zijn we niet gewend

En bij het avondeten gebeurde er iets geweldig. Ineens zei Liv “Hé, ik zie geiten op de berg”, en inderdaad … een tiental steenbokken waren aan het spelen op de bergflank (waarbij er weer veel stenen naar beneden kwamen). Heel tof om te zien!

Afstand 37km – Hoogtemeters 476 – Bestemming Motril (Spanje) – Overnachting camping Playa Granada

Wat een vreemde nacht, abnormaal warm en met hevige windvlagen die we al van ver hoorden aankomen. Soms zag ik een schaduw voorbij vliegen (de handdoeken die van de wasdraad vlogen), en ik had buj elke windvlaag schrik dat de fietsen zouden omvergeblazen worden (wat gelukkig niet gebeurde) en dat de tentharingen uit de grond zouden getrokken worden (’s morgens stonden ze behoorlijk los).  Niet goed voor de nachtrust, maar wel goed voor de condens … voor één keer hadden we een volledig droge tent ’s morgens.

We hebben de Costa del sol verlaten en zitten in de costa tropical, deze lijkt ons al meer te bevallen. We hebben een geweldig zicht op de besneeuwde bergen (is nabij Sierra Nevada) en we zagen vandaag gigantisch veel berggeiten. Impressionant die beesten … en we weten direct ook wie verantwoordelijk ik voor een deel van de steenlawines aan de kant van de weg, dat hebben we zelf gezien.
We komen onderweg veel uitkijkpunten tegen hoog op de rotsen met zicht op de zee, met telkens wel enkele campervans en mobilhomes die daar geparkeerd staan om de nacht door te brengen. Ze hebben groot gelijk, maar het steekt toch wat mijn ogen uit .. met een tent is het een pak moeilijker om de nacht door te brengen op een idyllische plek omdat je het altijd zo stiekem moet doen. 

Maar in elk geval genieten we weer van de omgeving.

Afstand 18km – Hoogtemeters 198 – Bestemming Nerja (Spanje)  – Overnachting camping Nerja

We brachten de dag door in Engels gezelschap. 

Op de camping leerden we gisteren al Will kennen (de man in het midden), een militair die de wereld rondreisde sinds hij met pensioen ging (op zijn 50!). Eerst met moto en tent, en later met moto en mobilhome. Vermits hij ook veel had rondgetrokken met de tent wist hij perfect hoe hij ons het kon plezieren … met het aanbieden van een koffie van zodra onze tent rechtstond.
Julie en Ron zijn een beetje hippies (inclusief lange haren en gitaar), ze nodigden ons ’s morgens uit in hun mobilhome voor een tas koffie, en voor de kinders thee met een heel klein wolkje melk en veel suiker … en ook veel chocolade. Zalig … en toen we de warme mobilhole uit stapten was het ook buiten al goed warm.

En toen fietsten we naar Nerja waar we met Rohini en Darren hadden afgesproken. 

Nerja staat bekend als het mooiste stadje van de Costa del Sol, en dat kan kloppen. We spraken af op het prachtige balcón de Europa, met zicht op de zee en de bergen. (er is tegenwoordig trouwens dikwijls sneeuw te zien op de bergtoppen … die ook weer even snel weer verdwijnt … magnifiek)

Het weerzien was heel tof en weer te kort, maar vermits Rohini en Darren verhuisd zijn naar Wales (waar we nog niet geweest zijn), en vermits zij ook nog niet bij ons geweest zijn vermoed ik dat er nog wel een vervolg op komt.

Afstand 49km – Hoogtemeters 140 – Bestemming Torrox Costa (Spanje) – Overnachting camping El Pino

Het doet altijd wat vreemd aan als we na enkele dagen ‘binnen’ weer opnieuw beginnen fietsen en kamperen. Maar dat went altijd weer snel … ook op dagen als deze dat het met zijn 14°C een pak kouder is dan normaal. 

Blijkbaar hebben we geluk want we hebben ons laten vertellen dat in vele badsteden de sneeuw tot op het strand ligt, maar niet in de costa del sol. Wat meer in het binnenland, in Ronda (we hebben getwijfeld of we langs daar zouden fietsen) lag er 50cm sneeuw en waren er wegen afgesloten. Misschien toch goed dat we aan de kust gebleven zijn ondanks onze slechte relatie met de costa del sol.
Vele mensen die we zien zeggen ons dat het deze winter echt slecht weer is tegenover andere jaren, veel kouder en meer regen. Grappig, want wij hebben altijd het gevoel dat we chance hebben met het weer !!! 

Vandaag is er ook een artikel verschenen over onze reis in “Het Laatste Nieuws”. Een mooi artikel, maar met wat andere nuances dan wij zouden meegeven. We zitten niet ‘vast’ in Spanje wegens het slechte weer, we zitten net in Spanje omdat het hier mooi weer is. En inderdaad … de noordpoolcirkel doen we hoogstwaarschijnlijk niet aan, maar dat heeft niets te maken met het slechte weer en dat we achter zijn op planning, maar vooral omdat we ook de Baltische landen willen doen en dat je daar voor mei niet moet komen (want in april is de gemiddelde temperatuur daar nog maar 11 °C)

Onze planning is altijd flexibel geweest … afhankelijk van de goesting van het moment … en ze verandert bijna dagelijks

“It’s about the journey, not the destination!!! “