Tijdens mijn 11 maand ervaring in het het moederschap, heb ik het volgende beseft…
’t is niet altijd zo evident en nog in ’t minste het consequent zijn.

Om maar een voorbeeld te geven… Sinds Liv kruipt zit ze constant in de kasten, ik vertik het mijn kasten te herschikken omdat ik mijn schikking zo praktisch vind en vind dat ze ’t maar moet afleren…. Maar ’t is toch zo vermoeiend om haar dat af te leren.
Als ik zeg “Neen!” -met bijhorende vinger- houdt ze zich van den domme (bewust of onbewust, ik zou het niet weten)
Ik kan haar 10 keer ergens anders zetten, ze zal 10 keer terug naar dezelfde kast kruipen.
Ik kan de kast dichthouden, maar dan is ze zo slim om bij de volgende kast te proberen

Een ander voorbeeld… Liv in bed nemen.
Sinds we verhuisd waren en Liv een eigen kamer had, hebben we deze gewoonte doorbroken en sliep Liv zelfs door.
Maar overlaatst was ze hysterisch omdat ze ziek was, dus mocht ze mee in ons bed (dat ze later heeft ondergekots BTW). Daarna was ze een keer om halfzeven wakker, en voor de gezelligheid hebben we haar ook bij ons genomen. Maar gisteren werd ze ineens midden in de nacht wakker, niet meer kalm te krijgen, dus heb ik haar maar weer bij ons genomen. Dat had ik dus niet mogen doen.

Het is zoo vermoeiend consequent te zijn, dat ik niet altijd even consequent ben. Slechte punten dus voor de mama.