9 jaar getrouwd … dat vraagt om een rustdag. Het plan was om onze sintkado te verzilveren (dolfijnspotten), maar het waait al sinds vannacht enorm hard dus we wisten feitelijk al op voorhand dat ze vandaag niet zouden uitvaren.

Gelukkig hebben de kinderen deze reis al geleerd dat je je moet aanpassen naar de omstandigheden en waren ze niet te teleurgesteld.

We bezochten de haven van Sagres, fietsten langs het fort en uiteindelijk naar Cabo de São Vincente.

Havens bezoeken dat is altijd leuk … aldus Liv.

Wat de Cabo de São Vincente zo speciaal maakte waren de hoge kliffen en de wilde zee, de vuurtoren, het speciale rotslandschap, maar ook de vissers die op een stijle klifwand de ene na de andere vis naar boven draaien.

Op de bovenstaande foto had Liv me juist gezegd “Mama, als je valt … dan hebben we altijd papa nog” .

Er stond immers zeer zware wind en de kans dat ik de kliffen ging afvliegen leek blijkbaar reëel.

Laten we hopen dat de wind morgen gaat liggen, we hebben dan wel een droogkast uitgespaard maar de constante wind is zeer irritant als je buiten leeft. Moeilijk om te beschrijven maar je wordt daar echt ambetant van. Ze zeggen dat kinderen lastiger zijn als het hard waait … awel, ik geloof dat, ik ben dan ook lastiger.

En ’t straffe van al is dat de wind nog niet eens de goede richting waait voor onze rit van morgen …  vollembak wind op kop. Gelukkig zijn we “beesten” !!!!!