Voor Liv werd het een onaangename dag, samen met Bjeurn trok ze naar het ziekenhuis voor de ruggenmergpunctie en de hersendrukmeting.

Liv is eigenlijk echt wel een super flinke, ze wist wat haar te wachten stond maar onderging het als een modelpatient, vrolijk en relax, en het lachgas deed de rest (ze onderging de punctie al gniffelend onder invloed van het lachgas). Een drukmeting van de hersenen is blijkbaar het aansluiten van een buisje aan de rug en kijken ze dan hoe hoog de ruggenvloeistof komt. Misschien goed dat ik er niet bij was want dat klinkt nogal eng.

Maar in elk geval … de resultaten zijn goed, geen infecties gevonden. Enkel borrelia (Lyme) moet nog onderzocht worden maar moest dat positief zijn dan is dat gemakkelijk op te lossen onderweg met pillen. Ze vinden Lyme hier blijkbaar ook niet zo eng, als wij in België. Hier dragen de teken wel gevaarlijkere ziektes mee (die bv. hersenvliesontsteking kunnen veroorzaken)

Vic besliste gisteren dat hij niet meer mee wou naar het ziekenhuis (we laten hem altij kiezen), hij was de kaartspelen en het vele wachten in het ziekenhuis beu. Ik denk dat dat een goede keuze van hem was. Hij verdiende immers ook wel eens wat extra aandacht, ik denk dat hij nog het hardst heeft geleden onder de hele toestand. 

    


En zo gingen wij naar Vinterviken (we kozen uit enkele ideetjes die Heidi ons has bezorgd … merci daarvoor). Een ideale locatie voor amusement op een mooie dag. Hier staat het dynamietlaboratorium van Nobel (dat nu een brasserie is), maar wij spendeerden onze tijd vooral in de speeltuin, al geocachend, al zwemmend en al (voor)lezend.

    

Ook verwenden we ons op kersen, stokbrood met chocolade tussen en kaneelbroodjes. Vic zei verbaasd “Ik had nooit verwacht dat jij brood met chocolade ertussen zou eten”. Haha … heb ik mijn ware aard 8 jaar verborgen kunnen houden.


Uiteindelijk bleek dit allemaal een storm in een glas water … hadden we niet naar het ziekenhuis gegaan, dan had het resultaat hetzelfde geweest. Maar toch ben ik ervan overtuigd dat het de beste beslissing was om toch te gaan. 

Op dit moment waren we trouwens blij dat onze reis doorheen Europa is, waar je nooit “in the middle of nowhere” zit en waar goede ziekenhuizen zijn. 

Iedereen alvast bedankt voor het meeleven en de goede raad. En ne speciale merci aan de vake (ook voor het ijsje trouwens).
Wij zijn klaar om opnieuw te fietsen en weer verder te trekken, de benen kriebelen al.