De dag van ons Livke geboren was, was niet de mooiste van ons leven.

Bij een zwangerschap van 36 weken (zwangerschapsvergiftiging) en een baby van 3kg verwachtten wij geen problemen … maar die bleken er wel te zijn. Waarschijnlijk juist omdat ze zo zwaar was.

Direct na de geboorte werd Liv met de ambulance naar de neonatale van het UZA gebracht … wij konden enkel huilen en haar in een aparte ambulance achterna gaan.

Haar longetjes konden het blijkbaar nog niet aan.

Liv’s gezondheid verbeterde gelukkig héél snel.

Wat begon met allemaal buisjes, volledige beademing, verdoving, sondevoeding, …  eindigde in … reeds thuis na 7 dagen neonatale en 1 dag gewone kliniek.

Achteraf gezien is alles goedgekomen, je ziet echt niet aan Liv dat het een prematuurtje is (36 weken is ook niet meer ‘zeer’ prematuur natuurlijk) en we hebben een excuus om het op te steken dat ze alles op haar gemak doet.

Toch zal ik niet snel vergeten hoe hard het me destijds aangreep. Pas na Vic zijn geboorte (die perfect was, alhoewel een bevalling zeer doet natuurlijk) heb ik het echt achter mij kunnen laten.

Daarmee dat ik de dag van het vroeggeboren kind (wat laat weliswaar) even in de kijker wil zetten.
Want Liv is geboren op 36 weken, maar er zijn andere gevallen.
Livs buurmeisje … geboren op 25 weken … ze woog 600gram bij de geboorte en zat al 4 maand in  de neonatale (en mocht nog niet direct naar huis).
En dan natuurlijk Lara … met haar hebben we zo meegeleefd, meegehoopt dat het allemaal goed zou komen … we zijn haar nog niet vergeten.

Ik wil nog even de Vlaamse Vereniging voor Ouders van Couveusekinderen vermelden. Zo weten ouders van couveusekindjes, en dus niet enkel prematuurtjes, dat er een vereniging bestaat die hen steunt en info kan geven.