De dag van ons Livke geboren was, was niet de mooiste van ons leven.
Bij een zwangerschap van 36 weken (zwangerschapsvergiftiging) en een baby van 3kg verwachtten wij geen problemen … maar die bleken er wel te zijn. Waarschijnlijk juist omdat ze zo zwaar was.
Direct na de geboorte werd Liv met de ambulance naar de neonatale van het UZA gebracht … wij konden enkel huilen en haar in een aparte ambulance achterna gaan.
Haar longetjes konden het blijkbaar nog niet aan.
Liv’s gezondheid verbeterde gelukkig héél snel.
Wat begon met allemaal buisjes, volledige beademing, verdoving, sondevoeding, … eindigde in … reeds thuis na 7 dagen neonatale en 1 dag gewone kliniek.
Achteraf gezien is alles goedgekomen, je ziet echt niet aan Liv dat het een prematuurtje is (36 weken is ook niet meer ‘zeer’ prematuur natuurlijk) en we hebben een excuus om het op te steken dat ze alles op haar gemak doet.
Toch zal ik niet snel vergeten hoe hard het me destijds aangreep. Pas na Vic zijn geboorte (die perfect was, alhoewel een bevalling zeer doet natuurlijk) heb ik het echt achter mij kunnen laten.
Daarmee dat ik de dag van het vroeggeboren kind (wat laat weliswaar) even in de kijker wil zetten.
Want Liv is geboren op 36 weken, maar er zijn andere gevallen.
Livs buurmeisje … geboren op 25 weken … ze woog 600gram bij de geboorte en zat al 4 maand in de neonatale (en mocht nog niet direct naar huis).
En dan natuurlijk Lara … met haar hebben we zo meegeleefd, meegehoopt dat het allemaal goed zou komen … we zijn haar nog niet vergeten.
Ik wil nog even de Vlaamse Vereniging voor Ouders van Couveusekinderen vermelden. Zo weten ouders van couveusekindjes, en dus niet enkel prematuurtjes, dat er een vereniging bestaat die hen steunt en info kan geven.
:-( Het verhaal van Lara kende ik al, en nu ik zelf mama ben, raakt het me nog eens zo hard, blijkbaar…
Gelukkig is alles met Livke wél goed gegaan. Ik vind het leven zo oneerlijk, soms…
Bedankt om Lara* nog even te vermelden, we zijn heel blij dat ze niet vergeten wordt. Thx en nen dikke knuf voor Liv.
Edwin
Ik wist niet dat deze dag bestond, de dag van het vroeggeboren kind. Ook ons zoontje werd 6 weken te vroeg geboren. We hebben heel veel geluk gehad, hij was een flinke kerel van 2.550 kg, en na drie weekjes waren we thuis met z’n drieën.Complicaties waren ook niet aan de orde.
Maar helaas heeft niet iedereen evenveel geluk. En bij deze wil ik die mensen een hart onder de riem steken, met in het bijzonder een extra dikke knuffel voor Els, Edwin en Lara’tje*.
Met Lara* heb ik indertijd ook hard meegeleefd en gehoopt en meegeweend.
Mijn beste vriendin haar zoontjes zijn allebei ook veel te vroeg geboren, gelukkig wel allemaal heel goed geëvolueerd..
En onlangs is het dochtertje van een kennis doodgeboren… Ook iets vreselijks en onvoorstelbaar.
De foto van Liv en je relaas over haar eerste dagen vind ik heel aangrijpend. Gelukkig is het allemaal heel goed geëindigd!
Ik vind het ook zeer aangrijpend wat je schrijft. Mijn zwangere toestand zal er ook wel voor iets tussenzitten…
Hey Annelyse,
Ik krijg kippevel nu. Mijn flinke Stella was ook een randprematuurtje. Ze werd holderdebolder gedwongen om geboren te worden op 36 weken, ook omdat ik zwangerschapsvergiftiging had. Ik wist dat al 2 weken, rekken met medicijnen en veel veel gemonitor. Ik ijlde veel en was echt helemaal van de wereld. Ik herinner me ook bijzonder weinig van die laatste weken en van haar geboorte. Onze jongedame was een zeer fikse boreling en deed het meteen supersupergoed (op haar zuigreflex na). Wij zijn heel bang geweest, ondanks het besef dat pas achteraf kwam. Geen couveusekindje voor ons maar toch wel veel emoties. Je bent dan zo bang geweest en je beseft dat je zoveel geluk hebt gehad…en bedenkt dat het toch wel heel anders had kunnen lopen. Ik heb het ook moeilijk gehad nadien, ik had iets heel anders in gedachten voor mijn eerste bevalling. Ook de reacties van mijn omgeving (in de trend van: je moet niet zeuren, alles is al bij al nog goed afgelopen) stoorden me enorm. Er werd duchtig geroloogd als ik zei dat het randprematuurke was en dat ze daarom nog niet lachte op 5 weken, dat daarom kinderen met een verkoudheid op afstand moesten blijven (afweer is toch niet je dat als ze zo’n maand te vroeg zijn), als ik vertelde dat ik het ongelooflijk vond dat ons randprematuurke al kon kruipen op 6 maanden. Mensen vergeten dat als zo’n kind er niet zo iel uitziet.
Ik was snel weer zwanger (schelen 14m) en opnieuw doodsbang. Ik ben nog maanden ‘ziek’ geweest na stella’s geboorte. Lili is spontaan geboren op 37 weken en ik had enkel een licht verhoogde bloeddruk. Ze was kerngezond en opnieuw heel zwaar voor die zwangerschapsduur. Ik heb wel 12 weken platgelegen. Mijn tweede bevalling was prachtig, echt een droom. En ook dat heeft bij mij alles goedgemaakt. G
Jouw post doet me weer beseffen hoe veel geluk we hebben, ik ga mijn slapend randprematuurke nog eens een kuske geven se!
Allemaal pakkende verhalen!
*zonder woorden*
Het verhaal van Lara pakt me enorm.
Het is nogal een pak emoties waar een mens op dergelijke momenten door moet, he? Blij, bang, boos, bedroefd – ze passeren allemaal tegen een niet bij te houden tempo en honderden keren per dag.
Ik kreeg maar niet uitgelegd dat mijn voldragen dochter (geboren op 38 weken) op de neonatale afdeling lag. Het kind woog amper 1800gram! “Ah, dan heb je gerookt tijdens je zwangerschap.” Helemaal niet, ik ben niet-roker – alleen wou de natuur niet zo meewerken, alstublieft, dankuwel!
Gelukkig waren er bij ons verder geen verwikkelingen en moesten we ons puur op gewichtstoename concentreren, maar ik heb in die paar weken die ik op de neonatale heb vertoefd, kindjes gezien die heel, heel, heel hard moesten vechten. Of mama’s en papa’s die het soms ook even niet meer zagen zitten.
En toen waren het team van de neo en de mensen op de materniteit er altijd, voor iedereen. Dag en nacht…
Wij hebben geluk gehad….
Gelukkig is alles goed gekomen met Liv! Bij mij is vorige week ook zwangerschapspre-eclampsie vastgesteld en toen moest ik meteen de volgende ochtend naar het ziekenhuis om te bevallen. Ik was al 38,5 weken zwanger, dus ik mag me gelukkig prijzen dat het niet eerder is gebeurd en dat alles nu heel goed gaat met Jef.
Ik wens alle mama’s en papa’s die minder geluk hebben heel veel sterkte toe!
Lees hier vaak mee…gewoon, gezellig.
En dan BAM, een couveuse foto…en dan komt het toch weer allemaal terug, in zijn rauwe hevigheid. Vergelijkbaar verhaaltje: kindje 3 kwam onverwacht op 36 weken en woog 3200 gram. Na zijn geboorte zag het er goed uit en weende ik, omdat we niet direct naar huis mochten en hij toch, voor de zekerheid, 1 nachtje in een warm bedje moest blijven… liters tranen werden er nadien geweend, want ’s nachts vertrok hij met gierende banden naar het UZA, net zoals in jouw blogje. Ja, hij doet alles ook zeer op zijn gemak en neen, hij zit heel vaak niet lekker in zijn velletje…en vaak zegt mijn gevoel dan: “hoe vreselijk waren die eerste 10 dagen van je leven dan ook…”
Dromend van kindje vier, maar voorlopig nog niet durvend…het hakt er soms nog te hard in …
Ik ben bevallen op bijna 35 weken ook door zwangerschapsvergiftiging, 11 dagen nadat mijn schoonvader overleden is. We hadden lang op het kind gewacht en ik voelde me toen minder ziek als mijn parameters lieten uitschijnen. Gezien de situatie liet ik alles maar wat over mij komen en was het vooral go with the flow. Mijn miniman had een goed gewicht: 2,300, had geen complicaties en bleef 10 dagen op neonatologie, waarvan maar 2 in couveuse. Nu lijkt alles ok en vergeten we dikwijls dat hij eigenlijk een maandje ouder is dan dat hij zou moeten zijn. Maar ik lijk gelijk altijd nog niet te beseffen wat er gebeurd is, heb heel de periode gelijk weinig gevoeld en vooral bezig geweest met de praktische zaken. Nu pas komen bepaalde gevoelens naar boven (oa bij het lezen van dit bericht), maar weinig mensen lijken te snappen dat ik vooral nu mijn verhaal nog wel eens kwijt wil
@T. bij mij was dat toch ook echt iets wat ik van me af moest praten. En raar eigenlijk, want eind goed, al goed … maar toch
Sigsten is geboren aan 32 weken en het waren ook bange momenten. Maar nu is hij 19 maanden oud en heeft al lang zijn achterstand weggewerkt. Ons 2de kindje zal waarschijnlijk ook te vroeg geboren worden maar we hopen op het beste.
Onze dochter Merel, geboren op 28 weken, 960gr; ook een zwangerschapsvergiftiging. Veel te vroeg maar gelukkig heeft zij nooit problemen gekend en moest ze enkel 3 maanden “groeien” en aansterken op neonatologie. Niettemin de zwaarste periode in m’n leven. Alleen lotgevallen weten wat je doormaakt, anderen weten niet hoe te reageren of reageren helemaal niet of verkeerd. En zoals anderen hier al zeiden, de verwerking van zo’n ervaring gaat niet van vandaag op morgen. Ook al is mijn dochtertje er goed doorgekomen; je constant afvragen of je kindje geen pijn lijd, dat ze het zal overleven (ook al vertellen de dokters je dat ze het supergoed doet-ik kon dat de 1ste 14 dagen niet geloven), of ze er iets aan gaat overhouden,… Nu, 18 maanden later ben ik een enorme fiere mama van een geweldige meid. Ze is nog klein en fijn maar met haar vinnig karaktertje komt ze er wel. En aan de mama van Sigsten hierboven; 16 maanden na de geboorte van Merel ben ik voor de 2e keer moeder geworden en dit keer op de uitgerekende datum bevallen van een flinke zoon -Ferre- van 3250gr ! Het hoeft dus niet fout te gaan! Mijn gyneacologe heeft me goed opgevolgd, moest meteen een bloedverdunner nemen en heb een heel normale zwangerschap gehad. Positief denken!