Ik kan het niet goed reconstrueren*, Liv fietste, ik duwde haar voort (want ze was moe) en ineens waren we beide in vrije val. Liv lag direct op de grond en ik zwiepte eerst ongecontroleerd naar de overkant van de straat om aan den borduur te blijven steken en daar de grond te mogen kussen.

Bjeurn legde direct zijn fiets tegen de grond, waardoor Vic die in het stoeltje achterop zat nogal in een vreemde houding gepositioneerd hing, doch, dat scheen hem niet te deren. Het schouwspel was boeiend genoeg

Liv natuurlijk direct in tranen, en ik vooral onder de indruk … van de val, maar ook van ’t feit dat mijn schoon bruin botten serieus geabimeerd waren.

Gelukkig viel de schade verder mee, en waren de tranen snel gedroogd. Een klein trauma heeft Liv er precies wel van opgelopen, want als ik nu maar iets in haar buurt komt brult ze me toe “mama, rijdt ACHTER mij” of “mama, je rijdt te dicht, straks vallen we weer”

Ik moet zeggen dat het voor mij ook wel een héél ervaring was,
omdat het echt een serieuze val was of omdat ik het niet meer gewend ben te vallen?
En ik merk ook dat ik er -de dag vandien- toch wel last van heb, bij het lopen deed mijn schouder gewoon echt pijn,
omdat het echt een serieuze val was of omdat ik geen jong flexibel spring in ’t veld meer ben?

Toch wat opletten, nog een weekje om te rusten, veel te drinken, met de benen omhoog te liggen en zondag …. de 20km van Brussel !!!!!! Woehoe !!!!!

 

*Liv beweert bij hoog en laag dat ik tegen haar gefietst ben, maar ik acht het waarschijnlijker dat zij tegen mij aan botste.