De goesting om te gaan lopen is soms ver te zoeken … soms moet ik me zo oppeppen.
Zeker in periodes als de voorbije week, waar ik vermoeid was en last had van keelpijn, oorpijn, koortsblaasjes. Dat zijn echt periodes waarin zetels en dekentjes aantrekkelijker lijken dan een tochtje door het donker.
Toch ging ik de afgelopen week nog lopen, met als motivatie bovenstaande quote en de aanmoedigingen van mijn man.
Woensdag … om halfzeven lag ik al uitgeteld in de zetel onder een dekentje na verkleumd op de kermis te hebben gestaan met de kinderen. Ik trachtte mijn vriendinnen op te trommelen in de hoop wat loopgezelschap te kunnen vinden, maar niemand kon.
“Zou ik nog gaan lopen?”, vroeg ik aan Bjeurn. “Natuurlijk, ik ga ook nog gaan dus vertrek nu maar”, was het antwoord.
En ik vertrok. Ik was zelfs dubbel moedig want ik wou mijn runlight van decatlon eens deftig uittesten. Ik koos een tunnel onder de E19 en een onverlicht parcours langs een oude watermolen … en de test is volledig geslaagd. Waar ik me vroeger altijd onverantwoord voelde als ik deze toer liep in het (half)donker, zag ik dit keer zeer goed en voelde ik me helemaal op mijn gemak. Een goed zicht laat dus ook veilig voelen.
Zaterdagnamiddag, Liv op scoutsweekend en Vic op logement.
Bjeurn en ik moesten ’s avonds naar een bedrijfsfeest, maar we hadden nog 2 vrije uurtjes.
Ik voelde me niet zo goed en een dutje leek me een zeer goed idee. Bjeurn overtuigde me echter om samen te gaan lopen … op een trailparcours dan nog wel.
Vanavond liet ik mijn verstand spreken … na de 2 voorgaande runs wist ik dat het allemaal wel zou meevallen eens ik bezig was.
De moeilijkste meters zijn immers die van de zetel tot de voordeur.
Als ik geen zin heb, start ik alvast met mijn loopkleren aan te doen, zonder al teveel na te denken … en eens ik die aan heb, dan weet ik ook dat ik vertrek.
Ah! De beste looptochten zijn hier vaak deze waar ik niets van verwacht, omdat ik geen zin heb, of omdat mijn schouder opspeelt, of wat dan ook. Maar het moment dat ik voel dat het kantelt en dat ik er zin in krijg en dat het goed gaat… dat is zalig. Echt geen goesting hebben, dat gebeurt weinig. Ik geniet veel te hard van het buiten zijn. Maar ik kan natuurlijk ook bijna altijd overdag lopen. In het donker zou ik ook moeilijker uit mijn zetel te krijgen zijn.
Goeie quote van Bjeurn, trouwens. Ga ik onthouden.
Zeer herkenbaar!
En ik maar knikken ‘jaja, herkenbaar’, ‘jaja, doe ik ook’, ‘jaja, know the feeling’, maar dan lap, gij loopt dan 16 (16 km !). Da’s erover :-)
Opgebouwde wijsheid zegt mij ‘denk daar niet over na’, gewoon ofwel doen, ofwel helemaal niet. Daartussen helpt toch niet. Dus hop die schoenen aan !
die 16km, dat was Bjeurn zijn idee … niet het mijne. Ik stemde voor het dutje
ja inderdaad. Ik voel dat fysiek aan mezelf als ik te lang niet loop (langer dan 7 dagen). Vreemd genoeg heb ik dan meer last van vermoeidheid, hoofdpijn en stramme spieren! ? Wuk eigenlijk? :-D
Hartslag 112? Wauw!
Die hartslag was niet de gemiddelde hartslag … maar mijn huidige hartslag (toen ik al gestopt was dus)
Ik ga die quote eens afprinten en aan mijn prikbord hangen denk ik. Niet dat ik het niet weet dat sporten juist op zo’n momenten heel veel deugd doet, maar omdat ik dat net dan negeer of excuses verzin. Zoals dat ik geen tijd zou heben, wegens nog x en y en z te doen, terwijl ik daar juist veel beter aan zou kunnen doorwerken als ik mijn hoofd maar even zou toestaan om zich tijdens het sporten leeg te maken.
Raar toch he, hoe je hersenen op en of andere manier het net op de momenten dat het het meeste deugd doet, toch niet zo enthousiast zijn :)
we hebben eigenlijk enkel goesting in korte termijn geluk (chocolade enzo)