Ze worden groot, mijn kinders.
We zijn uit de papflessen, uit de pampers, uit de dutjes, uit de kleine bedjes … een zaligheid.
Nu nog uit de buggy’s, uit de kribbes (in november) …. en uit de tutjes
Iedere ouder van een tutjesminnend kind, kent het gevoel wel …. “oei, waar is die tut, net nu ik geen reservetut meer liggen heb”
Meestal duikt de laatste tut wel ergens op, tussen het speelgoed, aan de keukentafel, in een jaszak. Of anders vind je wel een andere tut terug die al lang verloren gewaand was. Gisteren echter niet!!!
Net voor bedtijd (op een uur dat de apotheker al toe is) was de tut (de allerlaatste, die zelfs een aanrijding door een wagen overleefde) ineens verdwenen. Op zo’n moment voel ik me nog gestresseerder als een verstokte roker die beseft dat hij de avond zonder sigaretten zal moeten doorbrengen.
En ik zocht, en ik zocht … waarna Bjeurn zocht en zocht (wat belachelijk is, want hij deed dezelfde plaatsen als mij aan, en iedereen weet toch dat vrouwen beter zijn in zoeken dan mannen) … zo wanhopig waren we dus.
Soit … de nacht was niet zo leuk als anders … maar beter dan verwacht … en de volgende dag vonden we de tut terug in de tuin (en er woonde zelfs al een naaktslak IN … degoutant)
En nu … hebben terug een reservetut en dromen er zo van om eindelijk ook uit de tutjes te zijn.
Wij hebben ook een aparte historie met tutjes…
De eerste 6 maanden had onze dochter er eentje om in te slapen. Ineens wou ze er niet meer van weten. (en wij van ha, da’s gemakkelijk, geen gedoe met tutten afleren!)
Tot kleine broer geboren werd. (ze was toen 20m) Kleine broer wilde van geen tut weten (heb nochtans 3 merken geprobeerd, want eerlijk, soms is het wel makkelijk zo’n tutje om hen rustig- en/of in slaap te krijgen)
Maar goed, kleine broer verkoos (en verkiest) zijn wijs-enmiddenvinger, hij is een paar weken jonger dan uwe Vic.
Het tutje van grote zus verdween met Sinterklaas een dik half jaar later. Ook geen probleem. Tot het moment dat ze besloot om te gaan duimen…de 3 ruim voorbij!
Soms zou ik willen dat ik tuttekindjes had… al komt ge dan inderdaad capriolen tegen van waar dat ding ook weer ligt (en ieeeeuw, die naaktslak)
Maar allez, voor de rest zijn uw kindjes toch al ferm groot hoor. Hier zit de jongste nog in de luiers en ligt ook nog in zijn spijlenbedje (en naar school gaat hij pas in januari, omdat hij ’s middags nog slaapt en ik niet verwacht dat dit tegen november al anders zal zijn).
Hoe hebben jullie het zindelijk maken aangepakt. Daan wil thuis ’s ochtends wel op het potje maar niet gedurende de dag (en ik haat scenes) Hij gaat wel in de creche flink op het potje en ook bij oma maar je moet hem er zelf actief opzetten. Hij komt het niet zeggen. Voorlopig draagt hij van die Pull Ups. Ik vind het wat vroeg om al een onderbroekje aan te doen als hij nog niet zelf aangeeft dat hij pipi moet doen. Hij ontkent ook steeds dat hij kaka heeft gedaan terwijl ik het van een uur ver ruik en ik hem aan zijn pamper zie trekken omdat het vervelend zit…
groetjes
Dewi
@silmarven: ik denk dat we chance hebben gehad. OP de kribbe heeft Vic niet anders gezien van de oudere kindjes en ze hebben hem op de kribbe al snel op de pot gezet, met zeer snel resultaat. Toen wij er thuis begonnen energie in te steken was hij direct droog.
Bij Liv ging het zo vlot niet en ik heb er achterafgezien teveel energie ingestoken. Volgens mij klopt het wat sommigen zeggen : “als je ziet dat het niet aanslaat, wacht enkele weken en probeer dan eens opnieuw”
Veel succes nog
@anoniem: een tut heeft zeker zijn voordelen … en ze hebben er zoveel deugd van (zoals de cliché’s zeggen)
Onze Vic doet het inderdaad goed. Geen dutjes meer (ah neen, want anders slaapt hij ’s nachts niet meer), wat dat wel gemakkelijk is. En ’t pamperloos bestaan waar we ook veel chance mee hebben (en de kribbe zeer dankbaar mogen zijn voor de moeite die ze hiervoor gedaan hebben)
Maar seg ehm, ge gebruikt die tut met die naaktslak in toch niet als reservetut he nu? ;)
Uit de dutjes lijkt me iets minder want ik doe dan graag ook een dutje!
@Els, maar bij ons ’t al den tweede hé, de eerste is al een tijd uit de dutjes (en dat ik ook net de drukste) ;-)
@Tamara: ik ben wel niet van veel vies… maar dat gaat er zelfs naar mijn normen over