Net zoals volgend jaar trokken we weer naar TWclassic. Wel in lichtelijk ander gezelschap, waar het vorig jaar een groepsgebeuren was, was het dit jaar eerder een date tussen Bjeurn en mij, ook leuk natuurlijk.

Waar het vorig jaar heerlijk festivalweer was, werd er dit jaar regen van ’t begin tot het einde voorspeld. En inderdaad, vanaf 14u begon het te miezeren en kleurde de hemel grijs (een teken dat het niet direct zal stoppen). Gelukkig zit buienradar er soms naast en kwam de verwachtte wolkbreuk er niet.

Een festival daar horen de typische festivalzaken bij
Die hards #twc14 #simpleminds #stones

  • T-shirts van groepen
  • Pintjes per 2 bestellen
  • mannen die pissen aan de lavabo’s waar je verondersteld wordt je handen te wassen (dat ben ik precies ontgroeid)
  • coke die wordt gesnoven tussen de massa op het scherm van een smartphone (dat was nieuw voor mij)
  • hoe later op de dag, hoe zatter de mensen (wat niet leuk is als er bier op je gemorst wordt, maar wel leuk als iemand erop staat om zijn schone giro-pet te ruilen met jouw gratis gekregen KBC-wielerklakje … dat je toch dubbel hebt)
  • hoe korter voor de hoofdact en hoe dichter tegen het podium, hoe onsympathieker het publiek
  • in deze moderne tijden een nieuwe tendens, mensen die een héél optreden lang filmen en maar foto’s blijven trekken met hun smartphone. Een foto’ke hier en daar, ik pleit schuldig, maar een héél optreden aan een stuk, dat wordt irritant (zeker als de duister is geklommen)

Dit jaar leek het of alle groepen maar een onbeduidend voorprogramma waren van de headliner “The Rolling Stones” en dat werd pijnlijk duidelijk gemaakt.
Er bestaat namelijk zoiets als een ‘golden circle ticket’, waar je €150 voor betaald ipv €90. Met dat ticket krijg je toegang tot de ruimte vlak voor het podium. Jammer genoeg waren de eigenaars van deze tickets blijkbaar allemaal grote Stones fans. Tijdens de optredens van de andere groepen stond deze zone vlak voor het podium pijnlijk leeg.

Het podium was ook voorzien van een catwalk. Deze catwalk was echter enkel en alleen voor de Stones voorzien en bij de andere groepen waren hier enkele meters planken uitgehaald (teveel om over te springen), zodat de catwalk niet kon worden gebruikt.
Het pijnlijkste was niet de afwezigheid van de catwalk, maar het ‘ostentatieve’  verbod om de catwalk te betreden.

Tegenover de Stones moet iedereen misschien zijn plaats kennen, maar toch, ik zou het als een belediging opvatten in hun plaats. Arno leek alvast niet goed gezind, misschien had dat er iets mee te maken.
Tw classic #regen #arno

Soms zie je een groep optreden en word je meteen fan. Met Admiral Freebee had ik dat al eerder op een Werchter-editie ervaren en Arno vind ik ook al enige tijd een schatje.
Seesick Steve kon ik best appreciëren, ik ga zijn muziek thuis niet spelen, maar hij was behoorlijk entertainend.
Bij triggerfinger sloeg de vonk niet over, en Simple Minds bleek echt mijn ding niet te zijn.
Maar The Rolling Stones … ik was meteen verkocht. Mick Jagger zijn charisma spatte van het podium, ik was meteen een beetje verliefd op deze 70-jarige viriele man, en ook de rest van de band stal direct mijn hart.
De Rolling Stones hebben er dus een fan bij, ik ben vereerd dat ik deze sympathieke, flamboyante, innemende band nog heb mogen zien.
Meet Mick #rollingstones #twc14 #latergram #stillimpressed

Na het optreden van de Rolling Stones, wilden we echt wel naar huis. Na 12u rechtstaan (we hebben echt wel de die-hards uitgehangen) deden de knieën pijn en waren we al behoorlijk moe. Jammer genoeg dacht iedereen op dat moment hetzelfde. De terugweg was dus echt een hel. Het duurde 1,5u om eindelijk uit de mensenmassa te geraken en vrij te kunnen bewegen. Daarna mochten we nog 20 km fietsen door de regen (deed wel deugd om de knieën nog eens te roteren, maar dat was wel het enige voordeel).
Lessons learned, volgende keer zorgen dat we nog bonnekes hebben om na het laatste optreden op ons gemak op de wei nog 2 pintjes te drinken, om zo de massa te vermijden.