Gisteren, de eerste dag die naar lente proefde, was het onze winterjoggingwedstrijd van de loopclub. Eerst hielp ik nog even mee bij de inschrijvingen van de 5km, en daarna zou ik zelf de 10km meelopen.
Ik moet zeggen, net zoals Ruth (die ik niet herkende, maar die ik zeker over de streep heb zien komen), de organisatie was picobello. Aan de inschrijvingen waren genoeg speldjes voor de bostnummers, geen lange wachtrijen, genoeg kleingeld om terug te geven (altijd een opluchting als je de betalingen moet ontvangen). En het parcours was mooi en goed aangegeven.

Liv en Vic in de loop

De eerste loop was een kinderloop … en zoals het een goede moeder betaamt heb ik ook mijn kinderen verplicht om deze mee te lopen. De dag voordien kochten we bij decathlon (de ikea der sportwinkels: schoon en vrij degelijk gerief aan democratische prijzen, waar je gegarandeerd met veel meer thuiskomt dan waarvoor je gekomen was, leuk maar nooit origineel) een marginale training en sportschoenen.
En dat hielp voor de motivatie. Liv liep met gemak onder begeleiding van haar koeka een kilometer op de finse piste. Vic had wat meer aanmoediging nodig, maar samen met de papa lukte die kilometer nog behoorlijk vlot.
Zoals je ziet waren ze zelf ook behoorlijk in hun nopjes.

Toen ze me aan de start van de 10km vroegen naar mijn streeftijd, moest ik even nadenken, ik had me immers op voorhand geen doel gesteld. “Tussen 50 en 55 min” zei ik … “maar met alles onder het uur ben ik ook tevreden”.

Vermits het parcours zich er niet echt toe leende om bij elkaar te blijven en een praatje te slaan, besloot ik gewoon er alleen voor te gaan. Soms hoorde ik de endomondovrouw in mijn zak iets zeggen, maar nooit kon ik echt verstaan aan welk tempo ik liep. Het was dus een grote verrassing toen ik 49min zag staan toen ik de eindstreep naderde. En die 49 gaf me terug een energieboost voor nog een sprintje, want zou het niet schoon zijn als ik onder die 50min bleef.
En zo klokte ik af op 49min43sec en heb ik een nieuw persoonlijk record voor de 10km (zeer onverwachts ook, want ik mijn uitdagingen voor 2013 had ik mezelf het doel van 52min gesteld)

Ik ben hier ook serieus blij mee. Jaren heb ik immers een 10km/u gelopen en al die jaren heb ik niet begrepen hoe anderen 12km/u konden halen. Nu weet ik het wel … oefenen, oefenen en nog eens oefenen (en stiekem hoop ik dat ook mijn nieuwe gezonde levensstijl hier wat aan bijdraagt)
Ik ben dus al volop plannen aan het maken om eens een intervaltrainingsschema op te stellen en blijven te werken aan mijn snelheid.

 

Update: Oh ja, en dan vergat ik nog te vertellen dat ik de leukste supporters ooit had … man en 2 kinders die ik zelf nog kon horen roepen als ik aan de andere kant van de vijver was. Mijn kinders zijn altijd nogal luid, maar nu was het wel echt eens plezant om luide kinders te hebben. Bedankt lieverds