Afstand 36km – Hoogtemeters 230 – Bestemming Degerfors (Zweden) – Overnachting shelterplaats aan een meer

Hoe dieper we in de countryside van Zweden rijden, hoe enthousiaster en gastvrijer de Zweden. Dit hadden we niet verwacht, want in het Noorden staan ze gekend als zeer gereserveerd.


    


   


Ik verschoot ervan dat we er vandaag nog in slaagden om 36 km af te leggen. Want we waren nog geen kilometer ver of we werden aangesproken door Berith die ons uitgenodigde om bij haar te komen zwemmen. Wij hebben ons voorgenomen om altijd ‘ja’ te zeggen, en dit voorstel was wel heel aanlokkelijk. Van het één kwam het ander en we werden verwend met ijs, kaneelbroodjes, vlierbessensap, koffie. Toen Roland (de echtgenoot) thuiskwam vond hij 2 kinderen in zijn zwembad en zei Berith “Kijk wie ik gevonden heb op de straat, 4 Belgische fietsers”.

Het was een inspirerend koppel, Roland is 82 maar zo ziet hij er niet uit en hij reist enkel nog maar naar nieuwe landen, hij heeft er al 140 op de teller staan. Ooit deden ze samen een reis rond de wereld (met zo’n vliegticket waarmee je een jaar -in 1 richting- de wereld mag rondreizen). Misschien een plan voor in de toekomst.

We kregen nog een rondleiding in de oude watermolen van het dorp, jammer genoeg zijn we te vroeg voor de grote dorpsfestiviteiten de Mullhyttemarken, dan wordt de molen in werking gezet en zijn er festiviteiten, en komen er 15000 bezoekers naar het anders zo rustige dorp van 600 man. Zo is dat met die festiviteiten, wij schijnen altijd ofwel te vroeg ofwel te laat te komen.   


    


Ondertussen was het 12u30 en hadden we amper gefietst, na de lunch gingen we er een lap op geven. Bjeurn wordt wat zenuwachtig van al ons getreuzel, ik geniet ervan want ik zit in een fietsdip.
Maar dan kwamen we onderweg iemand tegen waar we in de winkel ook al mee hadden gesproken, en hij (Peder) nodigde ons uit om een koffie te komen drinken. De kinderen zeiden direct “Please mama en papa, wij zeggen toch altijd ja!”, toen ze merkten dat we twijfelden. Maar het kwam goed uit want ik had net een platte band en dan konden we die daar direct ook plakken. Peder liet ons zijn prachtige tuin zien … en toen we uiteindelijk vertrokken (om 15u en met 8km op de teller) zei Liv “Ik ga later naaar Zweden verhuizen en ik neem jullie mee”.

Uiteindelijk kwamen we nog deze karatetrainer tegen, toen hij ons uitnodigde voor een koffie moesten we zondigen tegen onze “zeg-altijd-ja regel”. Het was immers al bijna 17u en een hing een gigantisch donkere wolk aan de hemel.

   


Uiteindelijk kwamen we op deze schuilplaats aan, juist op tijd om ze te gebruiken waarvoor ze dient … schuilen!!!  


Het weer was wat onstabiel maar warm, dus we konden nog zwemmen. Onze dag is pas geslaagd als we gezwommen hebben, en voor de kinderen pas als ze 2 keer in het water kunnen springen. 

Al dat zwemmen is trouwens heel goed voor Vic, die enkele weken echt nog niet zo goed kon zwemmen en nu bijzonder snel vorderingen maakt. 

Zweden kruipt steeds dieper onder ons vel ❤