Ik moest er ineens aan denken … dit gedicht dat mijn mama jaren geleden -toen ik nog thuis woonde en vreselijk slordig was- voor me had afgeprint.
Toen grappig en nu ook nog zeer herkenbaar.
Mijn moe zeurt altijd aan mijn kop,
van: ‘Ruim je kamer nou eens op.
Ik vind bij jou in elke hoek
wel sokken of een spijkerbroek,
of blikjes Cola, stapels strips,
computergames, geplette chips,
een tas voor school, een tas voor sport.
Als jij een keer volwassen wordt,
spring ik een meter in de lucht.’
Ze pakt een vuile trui en zucht.
Mijn moe is meestal slechtgeluimd,
maar ik ben altijd opgeruimd.
Marjolein Kool
super!!! ik had zelf een gedicht op mijn kamerdeur gehangen over het feit dat ik echt niets kon doen aan de rommel… ik had de rommelpest hihi. Ik had het eens uit een Top gehaald geloof ik. Maar zo herkenbaar…
Mooi gedicht, inderdaad.
Zal mijn moeder zich vast ook in herkennen.
Waarom hebben mama’s dan toch uiteindelijk altijd gelijk?
@JokeS, en waarom beseffen die kinderen dat niet ;-)
oh jawel, ze (we?) beseffen dat wel…. later… :-)