Mannekes toch, ik had al wel eens een trail gelopen (zelfs een héél leuk filmke over gemaakt … was ik al vergeten), maar de trail waar we ons zaterdag voor engageerden, dat was toch van een totaal ander kaliber.
De team trail in La Roche, 27 km en meer dan 1000 hoogtemeters. Het belleke had moeten rinkelen bij die +1000 hoogtemeters, maar misschien maar gelukkig dat ik de impact daarvan niet ten volle besefte.

Echt waar … die eerste 5 kilometer was vreselijk, en masse allemaal achter elkaar, constant omhoog en weer omlaag, aan een te hoog tempo op een single track. En ik maar denken “Doeme toch, ik ben hier de zwakke schakel, dit komt hier helemaal niet goed”.

Tot op de splitsing met de toer van 16 km heb ik me zitten afvragen of we niet beter gewoon voor de 16 km in plaats van de 27km zouden kiezen.

Waarom het een teamtrail was dat werd me ook duidelijk, dat was dus omdat je voor elkaar moest zorgen, want het parcours was niet zonder gevaar. De ene vriendin maakte eerst een val en liep daarna nog eens tegen een boom en Katoke (mijn partner) had op kilometer 14 een serieuze val, resultaat een dikke en blauwe knie. De andere lopers troostten ons met de woorden “Het is nog maar efkes”, waarop wij piepten “Maar wij doen de 27 km en niet de 16, wij zitten nog maar in de helft”.

Maar een lichtpuntje waren wel de bevoorraadingen met chips, cake, tuckoekjes, snoepjes, appelsien, pannenkoeken à volonté.

En hoewel het parcours ongelooflijk zwaar was, was het echt magnifiek mooi. Ik had echt spijt dat ik dat niet kon delen met mijn gezin … op een bepaald moment zag ik een prachtig plekje aan het water, ideaal om te wildkamperen en wou ik gewoon dat ik mijn tent bij had.

 

Prachtig dus, bijna allemaal onverhard, soms te lopen, maar meestal te stappen, te klimmen, te springen, te glijden of zelfs te waden door het water.
En goed gezelschap … dapper gezelschap ook, Katoke had immers voor januari nog nooit meer dan 10km gelopen. Gelukkig dat ik niet wist wat ons te wachten stond, want ik zou haar anders nooit hebben gevraagd om mijn looppartner te zijn, compleet geschift.

De laatste 10km hielp het gezelschap en de muziek (spotify to the rescue) ons erdoor en uiteindeljik kwamen we aan op 4u38 minuten. Ik wil niet zeggen dat marathons gemakkelijker zijn, maar ik loop mijn marathons wel een pak sneller (een uur ofzo) dan deze 27km. Dat is toch wel een indicatie zijn van de moeilijkheidsgraad van deze trail.

 

Maar daarna was het zalig, nagenieten met ons gezicht in de zon en een drankje in ons hand, en daarna iets gaan eten in de toffe taverne Le Chasselet (als we ook nog eens meedoen, gaan we terug naar daar).

Enfin … ik geniet er al 2 dagen van na, het was echt een hele mooie ervaring. En de stijfheid herinnert me er steeds weer aan, de eerste nacht nam ik wijselijk een dafalgan om te kunnen slapen en de nacht nadien werd ik elke keer wakker als ik moest bewegen, stappen doe ik voorlopig nog als een robot.

En nu is er een beetje het zwarte gat, het grote doel is gepasseerd, nog even nadenken over een nieuwe uitdaging … ik heb al een idee !!!