Op zoek naar een trouwkleed heb met onze dochter al ettelijke uren in kledingwinkels gespendeerd. Het meisje is gewoon gedoemd om een shopaholic te worden. Het goede nieuws is dat na een bezoekje aan “de trade” ik mijn trouwkleed gevonden heb… Nu nog de schoenen, iets van juwelen en een vestje, dat is voor morgen. En dan hebben we nog geen kleedjes voor ons Livke zelf… En zo blijven we bezig.

Ik ben een hevige voorstander van nen tut, vooral omdat ik schrik heb dat ons Liv zou gaan duimen. Maar hoeveel we de tut ook aanbieden, Liv moet er niet van weten. Tegenwoordig hoor ik Liv echter meer en meer smakkelen, en dan betrap ik ons meisje met haar vingertjes in hare mond…en ze heeft er deugd van. Hoewel ik mijn best doe om dat vlug die vingertjes in te ruilen voor nen tut, valt de tut nog altijd niet in de smaak. Ik begin te vrezen dat wij tegen wil en dank een duimertje hebben.