’t begon serieus te kriebelen … tijd voor een rokske.

Ik wou een stopplooi en een paspelbandje. Van meisjesmama leerde ik dat je een paspelbandje gewoon zelf kan maken met een koordje (anoraktouwtje in dees geval) en biaisband (blijkbaar spreek je dat bijee uit en niet bias zoals ik altijd zei). Van haar had ik ook de tip om de tailleband breed te nemen zodat het paspelbandje laag zit, zodat je ’t nog ziet als je er een pulleke of langere T-shirt over aanhebt.

De tailleband heb ik overtekend van een ander rokje en ’t onderste deel heb ik met wat meten, rekenen, denken, … maar wat zelf ingeschat.

De paspelbandtutorial van polkadotjes verscheen juist op tijd, want dezelfde avond ging ik eraan beginnen.

3 avonden heb ik eraan gezeten. De eerste het patroon tekenen, stof knippen en vlieseline instrijken en 2 avonden voor ’t naaien. Oefening baart hopelijk kunst, want ’t mag wel wat sneller.

Maar over het resultaat ben ik wel vrij content. De paspelband is feitelijk héél goed gelukt, ik had niet verwacht dat het zo gemakkelijk (doch tijdrovend) was.
De blinde rits, is niet zo blind, ik had mijn naald te ver gepositioneerd uit schrik in de rits te zitten. Binnenin, ben ik er toch voor de eerste keer in geslaagd het beleg min of meer deftig aan de rits te stikken.
De zoom heb ik met ’t machien gedaan. Mijn blinde handmatige zomen zijn immers ook niet altijd even blind en mooi.
De naden zijn simpelweg opengestreken en met een zigzagsteek afgewerkt. Ik heb voorlopig nog geen zin om extra werk te steken in afwerking die toch niemand ziet.
Het model, is nog niet helemaal perfect, maar ik ga ’t rokje eerst wassen voordat ik de laatste aanpassingskes doe. (Neen, ik was mijn niet op voorhand)

En volgende keer, een nieuwe uitdaging, dan wil ik een rok met echte zakken.